ตำหนักอัญเชิญมีชื่ออย่างลำลองว่าหอสุรา

                ที่แห่งนี้นั้นอุดมสมบูรณ์ไปด้วยสุรา ทั้งสุราเก่าที่อยู่มานานจนไม่มีผู้ใดจำได้ว่ามาจากที่ใด และสุราใหม่ที่เพิ่งบ่มขึ้นได้ไม่ถึงชั่วสัปดาห์

                สุรานั้นเป็นสิ่งที่เกิดจากน้ำและข้าว น้ำและข้าวแบบเดียวกับที่เราดื่มกินเพื่อหล่อเลี้ยงชีวิต เมื่อหมักบ่มมันนานเข้า น้ำและข้าวที่ตายลงในไหบ่มสุราจึงเชื่อมโยงสู่โลกหลังความตายของเรา เป็นดังรากไม้ที่หยั่งลึก ซอกซอนดำดิ่งลงไปยังแก่นกลางของวิญญาณ แผ่กระจายไปทั่วทั้งความทรงจำร่วมของวิญญาณทั้งมวล

                ที่ตำหนักอัญเชิญใช้ประโยชน์ในการโยงวิญญาณของสุราเป็นเครื่องมือ เมื่อได้รับการร้องขอ ผู้ฝึกวิชาของตำหนักอัญเชิญจะดื่มสุรา ทิ้งจิตลงสู่ห้วงลึกของน้ำและข้าว สืบสาวไปตามเส้นสายเล็กๆที่เชื่อมโยงระหว่างข้าวน้ำแดนเป็นที่ผู้คนดื่มกิน และข้าวน้ำแดนตายที่เรียกว่าสุรา ติดต่อผู้ล่วงลับและนำดวงจิตของพวกเขากลับมา

นั่นเป็นสิ่งที่ตำหนักอัญเชิญดำเนินการสืบทอดกันมาอย่างยาวนาน แต่เจ้าตำหนักอัญเชิญคนปัจจุบันไม่ได้รับอนุญาตให้ดื่มสุรา ฮิคารุ คัตสึมิไม่ได้รับอนุญาตให้แตะต้องสุรา...

 ---------------------------------

ผู้มีอำนาจสูงสุดแห่งตำหนักอัญเชิญของโลกเบื้องหลังกำลังทำตัวลับๆล่อๆอยู่หลังชั้นไม้ในห้องใต้ดินที่ถูกเรียกว่าคลังสุรา มือขาวอย่างคนไม่เคยจับงานหนักยกขึ้นลูบคางของตนอย่างใช้ความคิด ดวงตาสีเข้มกวาดมองชั้นสุราสูงลิบอย่างพิจารณา ตัดสินใจแล้วว่าวันนี้เป็นตายอย่างไรตนก็ต้องลองดื่มไอ้ของที่เรียกว่าสุรานี่ให้ได้สักครั้ง

หากยังไม่ทันตัดสินใจได้ว่าจะหยิบสุราขวดใดในขึ้นมาลิ้มลองเป็นขวดแรก ร่างสูงของเด็กหนุ่มก็เป็นอันต้องสะดุ้งโหยงด้วยน้ำเสียงคุ้นเคยที่ดังมาจากด้านหลัง

"ท่านเจ้าตำหนักของข้า ท่านกำลังทำสิ่งใดอยู่หรือ" เสียงเย็นเยียบเป็นเอกลักษณ์เอ่ยถามไถ่

ไม่ต้องหันกลับไปคัตสึมิก็รู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร ต่อให้พลิกฟ้าคว่ำดินตามหาทั่วทั้งโลกเบื้องหลังแล้วก็เถอะ มีใครอีกบ้างกล้าใช้น้ำเสียงเช่นนี้กับเขานอกเสียจากที่ปรึกษาที่เคารพรักของเขาเอง

ผู้ทรงอำนาจสูงสุดแห่งตำหนักอัญเชิญยิ้มเจื่อน สมองวิ่งเร็วจี๋คิดหาข้อแก้ตัวให้พ้นโทษทรมานรูหูฟังคำบ่นยาวเหยียดจากที่ปรึกษาของตน ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวาหลบตาผู้สูงวัยกว่าอยู่คู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยคำแก้ตัวด้วยท่าทีผึงผายเป็นการเป็นงาน

"ทำอะไรงั้นหรือ? ที่ปรึกษาของข้า เจ้ามีตาย่อมมองเห็น ข้าก็กำลังตรวจสอบความเรียบร้อยของคลังสุราอยู่อย่างไรเล่า" น้ำเสียงเรียบเรื่อยไร้พิรุธ น่าเชื่อถือเป็นอย่างยิ่ง

หากที่ปรึกษาสูงสุดแห่งตำหนักอัญเชิญเพียงมองนายของตนอย่างสงบนิ่งรู้ทัน คนคนนี้เข้ามาทำอะไรในคลังสุราทำไมเขาจะไม่รู้ กี่ครั้งแล้วที่ท่านเจ้าตำหนักของเขาพยายามจะขโมยสุราออกไปดื่มให้ได้ทั้งที่โดนห้ามไว้เพื่อความปลอดภัยของตัวเด็กคนนั้นเอง

"ท่านของข้า ข้าบอกท่านกี่ครั้งแล้วว่าท่านไม่ได้รับอนุญาตให้ดื่มสุรา" ผู้สูงวัยกว่าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ข้าก็บอกเจ้ากี่ครั้งแล้ว ว่าหากมันเป็นงานของผู้คนแห่งตำหนักอัญเชิญ ข้าผู้เป็นเจ้าตำหนักก็ควรได้ทำมัน" คนเด็กกว่าเถียง โยนท่าทีเป็นการเป็นงานของคนเป็นนายเดินตรวจตราพื้นที่ทิ้งไปอย่างไม่ใยดี กลับสู่ท่าทีเอาแต่ใจอย่างเด็กคนหนึ่ง

หากคู่สนทนายังสงบ

"ไม่มีคำขอเช่นนั้น" โชโตะกล่าวไปด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบคงเส้นคงวา คล้ายไม่เห็นการเปลี่ยนท่าทีจากหน้ามือเป็นหลังเท้าของนายของตน

"ไม่มีคำขอแล้วข้าใช้วิชาของข้าไม่ได้หรือยังไง" คัตสึมิว่า

"ย่อมได้ หากไม่ใช่กับวิญญาณของผู้คน" น้ำเสียงราบเรียบตอบกลับ

เด็กหนุ่มเงียบไปเพราะคำตอบนั้น ต่อให้เขาเป็นคนดื้อดึงเพียงไรคัตสึมิก็ยังรู้จักการให้เกียรติผู้คน โดยเฉพาะผู้คนผู้ล่วงลับ... เด็กหนุ่มรู้ดีว่าไม่ควรไม่ควรทำการแทรกแซงต่อวิญญาณเหล่านั้นเพียงเพื่อสนองความอยากรู้อยากเห็นของตนเอง

"ถ้ามีคำขอเข้ามา เจ้าจะให้ข้าดื่มสุราไหม" ชายหนุ่มว่า เสียงอ่อนลง หากยังพยายาม

"ท่านเจ้าตำหนัก ท่านรู้อยู่แก่ใจว่าท่านไม่ต้องใช้สุราช่วยในการนำทาง"

"..." คัตสึมิเงียบไปอีก

โชโตะมองนายของตน เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบลงอย่างหมดคำเถียง ชายวัยกลางคนจึงเปิดปากจะอบรมต่อ

"ท่านของข้า--" หากเอ่ยไปได้ครึ่งคำก็โดนคนที่หมดคำจะเถียงขัดขึ้น

"ถ้าเป็นเจ้า..." ชายหนุ่มโพล่งขึ้น "ถ้าเป็นวิญญาณของเจ้าที่ข้าต้องนำกลับมา...” เขาเว้นช่วง “หากเป็นเช่นนั้น เจ้าจะยอมให้ข้าดื่มสุราเพื่อไปหาเจ้าหรือไม่" นายเหนือแห่งตำหนักอัญเชิญสบตาเข้ากับที่ปรึกษาของตน

"ท่านจะฆ่าข้าเพื่อสุราเช่นนั้นหรือ" ชายวัยกลางคนเอ่ยถาม ใบหน้านิ่งเรียบไม่เปลี่ยนแปลง

คนเด็กกว่าสะดุ้งสุดตัว หน้าถอดสีชัดเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าคำพูดของตนนั้นตีความไปทางนั้นได้เช่นกัน

คัตสึมิไม่ได้มีความตั้งใจจะกล่าวไปในความหมายนั้นแม้แต่น้อย เด็กหนุ่มย่อมไม่มีความคิดที่จะทำให้ที่ปรึกษาของตนตายเพื่อสิ่งใด เขาเพียงแต่ต้องการยกตัวอย่างกรณีที่เขาอาจต้องการสิ่งนำทางในการอัญเชิญ และหากจะมีสิ่งใดที่ดื้อด้านและแข็งแกร่งพอที่จะไม่มาตามคำอัญเชิญของเขาแล้วล่ะก็ สิ่งแรกๆที่เขานึกถึงย่อมเป็นชายผู้เป็นทั้งอาจารย์และที่ปรึกษาของเขาคนนี้

"ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น" คัตสึมิลุกลี้ลุกลน โบกไม้โบกมือแก้ตัวพัลวัน

รอยยิ้มบางเบาวูบผ่านใบหน้าสงบหนิ่งของที่ปรึกษาสูงสุดแห่งตำหนักอัญเชิญ เป็นรอยยิ้มที่ปรากฎขึ้นเพียงชั่ววูบหากสลักลึกติดแน่นในใจของเด็กหนุ่มผู้ที่มองอยู่แม้ไม่รู้ความหมาย

"ท่านของข้า ถึงอย่างไรข้าไม่ยอมให้ท่านได้ดื่มสุราหรอก" ชายวัยกลางคนว่า แล้วผายมือเชิญให้ผู้สูงศักดิ์กว่าเดินนำออกจากคลังสุราไปโดยไม่ขยายความใดๆอีก

'ไม่หรอก ไม่มีความจำเป็นใดๆที่ท่านต้องใช้สุราเพื่อนำทางไปหาข้าเลย เพราะต่อให้ตายเป็นผี ข้าก็คงยังวนเวียนคอยดูแลท่านอยู่เช่นนี้เอง...'