“แก่นแท้ของพระพุทธศาสนา

คือศาสตร์ว่าแก้โรคทางวิญญาณ

และแก้ไขด้วยหยั่งรู้ตามกาล

และวันวานคืออดีตปัจจุบันรู้

นั้นคือการกำจัดความยึดมั่น

ถือมั่นนั้นว่าตัวกูของกู

กำจัดตัวตนให้หมดไร้ทางสู้

กิเลสรู้ก็ค่อยๆหมดไป

ธรรมะอยู่ที่จิตดวงนั้น

คือรู้ทันถึงโลภโกรธหลงได้

และค่อยๆรู้จนว่างไป

และวางได้ถึงซึ่งมีตัวตนไฉน

ความยึดมั่นถือมั่นนั้นแหละรู้

คือเมื่อสู้ก็สู้ไร้กิเลสหมาย

รู้ทั้งรู้ว่ากิเลสนำพาไป

ให้พบได้กับทางไร้ว่างเอย

ทางนั้นคือทางแห่งความยึดมั่น

ถือมั่นนั้นว่าคือตัวตนเคย

ยอมรับว่าพ่ายแพ้กิเลสเลย

ไม่เอื้อนเอ่ยสิ่งใดฉะนั้นได้

แต่หากว่างจากตัวตนนั้น

ก็ไร้ซึ่งอหังการจนหมดไป

และได้ความรู้จริงใจไฉน

คือจริงได้มรรคผลนิพพานเอย”

     หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่ได้รางวัลชนะเลิศจากยูเนสโก เพราะเป็นหนังสือที่สอนให้ชาวพุทธทุกคนรู้ถึงแก่นของพระพุทธศาสนาที่ทุกคนควรเข้าถึง ก็คล้ายกับคนพุทธเข้าถึงพระเจ้า ดังนั้น คนพุทธเข้าถึงแก่นพระพุทธศาสนา

     แก่นของพระพุทธศาสนาคือหลักสำคัญในการกำจัดความยึดมั่นถือมั่นว่าตัวตนหรือของตนนี้เสีย หรือยึดมั่นถือมั่นว่านั้นสุขหรือทุกข์ด้วยเช่นกัน โดยการฝึกฝนจิตใจให้กำจัดสิ่งเหล่านี้ได้ ดังนั้น หากจิตใจเห็นโทษของความยึดมั่นถือมั่นเมื่อใด จิตก็จะคลายจากความยึดมั่นถือมั่นเมื่อนั้น แต่หากเราไม่เห็นโทษนั้น ย่อมหมายความว่า จิตก็ยังไม่คลายจากสิ่งนั้น ดังนั้น เมื่อใดเห็นความว่าง เมื่อนั้นจึงจะพอใจในนิพพาน

     ดั่งคำท่านพุทธทาสกล่าวว่า “นิพพานเป็นของให้เปล่าโดยไม่ต้องเสียสตางค์ นั้นเป็นเพียงการเสียสละความยึดมั่นถือว่าตัวตนออกไปเสีย เป็นความสงบเย็นสูงสุดแห่งชีวิต ที่มีความเต็มสูงสุดแห่งความมนุษย์ที่นี้และเดี๋ยวนี้”

LOOK A BREATHE