“ขอเวลาเพียงลำพัง

เพื่อรับฟังหัวใจของฉัน

ที่เต้นแรงเป็นเสียงๆนั้น

เสียงที่พลันมาจากหัวใจ

ชาร์จพลังชีวิตที่ดี

เพื่อจะมีเส้นทางไหน

ที่เดินทางนับก้าวไป

เพื่อจะได้ไม่ล้มลงนี้

ขอเป็นผู้มีความสุข

ไร้ทุกข์อยู่กับตัวเองดี

ไม่ต้องรอใครมาบอกนี้

อยู่กับที่หรือจะเดินต่อไป

ฉันไม่ใช่คนอ่อนแอ

ฉันแค่เป็นคนชอบเก็บตัวไฉน

ฉันแค่ชอบเดินทางไป

โดยฉันได้อยู่ตัวคนเดียว”

       หนังสือเล่มนี้ทำหน้าที่ตามทางของคนเขียน คือ หนังสือเล่มนี้ ทำให้เราเห็นถึงความสำคัญของคนเก็บตัว เพราะความเป็นจริงของคนเก็บตัวไม่ใช่คนอ่อนแอ ไม่ใช่คนไม่มีสังคม ไม่ใช่คนไม่มีหัวใจ ไม่ใช่คนไม่มีความรัก แต่คือคนๆหนึ่งชอบอยู่กับตัวเองเท่านั้นเอง

       การอยู่คนเดียวอย่างมีความสุข โดยพึ่งพาคนอื่นให้น้อยที่สุด แต่พึ่งพาตัวเองให้มากที่สุด นั้นเรียกว่า ความกล้าหาญไม่ใช่หรือ แต่ทำไม คนอื่น ถึงชอบบอกว่า เราเป็นคนเงียบๆ เก็บตัว ไม่มีสังคม เพราะคำว่า “สังคม” คือ มาตรฐานของคนกลุ่มหนึ่งที่สร้างขึ้นมาไม่ใช่หรือ แต่ความจริงแล้วของคนเก็บตัวมีสังคมนะ มีสังคมในโลกของตัวเอง มีสังคมในครอบครัวและเพื่อนของตัวเอง โดยที่ตัวเราเองเข้มแข็งและปลอบใจตัวเองออกมาให้ดีที่สุด โดยที่ไม่ต้องไปเล่าให้ใครฟัง เพราะคงไม่มีใครรู้ปัญหาและสงสารเราอย่างเเท้จริงเท่ากับตัวเราเอง ดังนั้น ทำไม เราต้องไปบ่นปัญหาให้คนอื่นฟังด้วย ในเมื่อเราเท่านั้นที่แก้ไขปัญหานั้นได้เพียงคนเดียว และเราเป็นคนที่สร้างสุขและทุกข์ให้กับตัวเองได้เท่านั้น

      หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่กระแทกใจมาก เพราะว่า เราเคยถูกกล่าวหาว่า “ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อน คิดว่าเป็นคนเงียบๆ เก็บตัวเนอะ แต่จริงๆเป็นคนคุยเก่งและสนุกมากเลย ทำไม ถึงไม่คิดมีสังคมตั้งแต่แรกล่ะ” เราเลยไม่เข้าใจว่า คนเราต้องการอะไรกันแน่ ก็อุตส่าห์เป็นผู้ฟังที่ดี ก็มาบอกว่า ไม่มีสังคม แต่ถ้าเป็นผู้พูดอย่างเดียว ก็บอกว่า พูดมากไป สังคมคือแค่นี้

LOOK A BREATHE