แจบอมหงุดหงิดเพื่อนรอบตัวที่เอะอะก็สร้างบรรยากาศรักหวาน ๆ โดยไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนเลย ก็รู้อยู่ว่าพวกมันสองคนมีความหน้าด้านและฟรีเรื่องพวกนี้ตามประสาคนที่หนึ่งในนั้นโตเมืองนอก และไม่เคยคิดจะห้ามความอยากของอีกคนเลย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะมาจู๋จี๋ต่อหน้าคนโสดอย่างเขาได้ตลอดเวลาไหม!?

"กากา~ อันนี้อร่อยนะ กินไหม?"

"มาร์คน่าอร่อยกว่าอีก"

จะอ้วกว้อย

แจบอมเบือนหน้าหนีภาพเพื่อนสนิทสองคนที่ไม่รู้ว่าระหว่างอาหารตรงหน้ากับคนที่มันออเซาะอยู่ด้วย อะไรจะลงท้องไปก่อนกัน เห็นแล้วได้แต่มองบน

เออ ไอ้พวกมีแฟนแล้ว

"แจบอม อย่าทำหน้าเหมือนไม่ได้กินข้าวมาทั้งเดือนสิ" มาร์คหันมายิ้มอ่อนให้ ขณะที่แจบอมทำเสียงเหอะขึ้นจมูก

"ฉันไม่ได้อิ่มทิพย์แบบพวกนายนี่"

"อิ่มทิพย์อะไรกัน" แจ็คสันเถียง "นี่เขาเรียกอิ่มความรัก"

โอ๊ย ไปไกล ๆ ได้ไหม ถ้าไม่ไปเดี๋ยวเขาไปเอง

ว่าแล้วแจบอมก็ทำท่าจะลุกออกจากที่นั่ง แต่ก็ต้องเซกลับมาทันทีเพราะตอนหันไปดันไปชนกับคนที่เดินสวนมาพอดี

"ขะ...ขอโทษครับ / ขอโทษที..."

ต่างฝ่ายต่างพูดพร้อมกัน ก่อนที่แจบอมจะตาค้างเมื่อเห็นว่าคนที่ตัวเองชนคืออาจารย์พัคจินยองแห่งภาควิชาภาษาศาสตร์

"อาจารย์..."

"ไม่เป็นไรครับ" อาจารย์พัคยิ้ม ๆ ให้พวกเขา ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้แจบอมทำอะไรไม่ถูกและได้แต่มองตามอยู่พักหนึ่ง จนได้ยินเสียงเพื่อนรักพูดขึ้นมา

"อาจารย์พัคนี่น่ารักจริง ๆ นะ..."

"นั่นสิ ไม่ใช่อาจารย์ภาคเรา แปลว่าไม่ใช่อาจารย์เราหรือเปล่า?"

"งี้ก็จีบได้สิ"

แจบอมหันไปมองค้อนเพื่อน ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรง เหนื่อยอะไรไม่รู้เหมือนกัน

ทันใดนั้นมือถือเขาก็สั่น เขาหยิบมันขึ้นมาดูโดยระวังไม่ให้สองตัวนั่นเห็น

แจบอมลอบยิ้มก่อนกดส่งข้อความตอบ