DAY 08 : Crooked

by somnambulist

#fictober2017 #danwoo

pairing; Kang daniel x Park woojin

오늘밤은 삐딱하게

ค่ำคืนนี้ผมขอเป็นผู้ชายเสเพลบ้างเถอะ

ควันบุหรี่ลอยคละคลุ้งในอากาศ

กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยโชนทั่วบริเวณ

แสงสีสาดส่องจนลายตา

เสียงดนตรีดังกระทบโสตประสาท

ผู้คนเบียดเสียดเต็มพื้นที่

แก้วทรงเตี้ยบรรจุเครื่องดื่มสีอำพันถูกยกกระดกรวดเดียว ลำคอร้อนผ่าวยามที่ของเหลวไหลผ่าน ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะความอุ่นร้อนและขมปร่า ศีรษะเริ่มปวดหนึบยามเมื่อแอลกอฮอล์เริ่มแพร่กระจายทั่วร่าง

“ขออีกแก้ว” บาเทนเดอร์มองลูกค้าขาประจำอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะรินของเหลวสีอำพันให้อีกแก้ว

“แก้วสุดท้ายแล้วนะคุณลูกค้า”

“ไหวน่า”

“ครั้งที่แล้วก็พูดแบบนี้...” ตาเรียวตวัดมองบาเทนเดอร์คนสนิทอย่างโกรธเคือง อีกฝ่ายได้แต่ถอนหายใจ ทำหน้ายอมแพ้แล้วปล่อยให้ลูกค้าขาประจำดื่มต่อไป

“พูดมากชะมัด” ลูกค้าขาประจำหันตัวหนีบาเทนเดอร์หนุ่ม เท้าแขนกับปลายบาร์ จิบเครื่องดื่มในมือเรื่อยๆ สายตาจดจ้องไปยังฟลอร์ที่มีเหล่าผีเสื้อราตีเต้นรำกันแน่นขนัด ส่งสายตาหยอกล้อบางคนที่จับจ้องมาบ้างเป็นครั้งคราว ยกแก้วตอบรับโต๊ะอีกฝั่งอย่างมีชั้นเชิง ทว่าสายตากลับพลันเห็นใครบางคนเสียก่อน

ใบหน้าบิดเบี้ยวรับกับใจที่บิดเบี้ยวของเขา

“เดี๋ยวก็เมาเละ ไปก่อเรื่องอีกหรอก เห้อ ผมเตือนเพราะหวังดีนะ ขี้เกียจเข้าไป..” บาเทนเดอร์หนุ่มยังคงเช็ดแก้วพลางบ่นไม่หยุด และในเสี้ยววินาทีที่ร่างเพรียวพุ่งตัวออกไปยังฟลอร์เต้นรำ บาเทนเดอร์ที่กำลังบ่นอยู่ถึงกับเบิกตาค้าง รีบวางแก้วในมือลง เขวี้ยงผ้าขี้ริ้วทิ้ง และวิ่งตามอีกฝ่ายไป

“พูดไม่ทันขาดคำ”

버럭버럭 소리쳐 나는 현기증

ผมเริ่มแหกปากเสียงดังเพราะว่ารู้สึกปวดหัวเต็มที่

내 심심풀이 화 풀이 상대는 다른 연인들

ระบายความอัดอั้นทั้งหมดกับคู่รักที่เพิ่งเดินผ่านไป

괜히 시비 걸어 동네 양아치처럼

ผมเริ่มยั่วโมโหชาวบ้านอย่างไม่มีเหตุผลเหมือนพวกนักเลง

가끔 난 삐딱하게 다리를 일부러 절어

บางทีผมก็จงใจเดินโซเซเหมือนพวกชอบกวนตีนคนอื่น

สายตาคมจับจ้องอยู่ที่ชายหญิงซึ่งกำลังนัวเนียกันอยู่ตรงมุมหนึ่งของปลายฟลอร์เต้นรำ เขาเดินแทรกผ่านเหล่านักเที่ยวที่กำลังออกลีลาอย่างไม่ใส่ใจ

“หลบไป” สองมือผลักดันให้ทุกคนตรงหน้าหลบออกไปโดยไม่สนใจสายตาไม่พอใจหรือสายตาหาเรื่อง เดินตรงเข้าหาชายหญิงที่กำลังเต้นคลอเคลียและโรมรันกันอยู่ ศีรษะปวดหนึบ ก้อนเนื้อในอกซ้ายเต้นระรัวยามเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ฝีเท้าเร่งขึ้นเมื่อสองร่างเริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้น และสติของเขาก็ขาดผึงเมื่อทั้งคู่โน้มตัวจูบกันอย่างดูดดื่มราวกับอยู่ในโลกส่วนตัว

ผลัก กรี๊ด

กำปั้นถูกส่งไปยังใบหน้าคมของอีกฝ่าย เมื่อเขาพุ่งเข้าถึงตัวและกระชากฝ่ายชายออกมาก่อนจะซัดเข้าที่ใบหน้าหล่อเหลานั่นอย่างเดือดดาล หญิงสาวกรีดร้องด้วยความตกใจพลางมองสถานการณ์ตรงหน้าอย่างงงงวย

“เหี้ยไรวะเนี่ย” อีกฝ่ายเช็ดมุมปากตัวเองด้วความมึนงง หันมามองหน้าคนที่ทำร้ายตัวเองอย่างเอาเรื่อง และต้องตกใจเมื่อเห็นใบหน้าอันแสนคุ้นเคยที่ตอนนี้บิดเบี้ยวด้วยความโกรธ

“อู..จิน”

“ไปตายซะไป ไอ้เหี้ย” ถ้อยคำหยาบคายหลุดออกจากปากทันทีที่ได้ยินเสียงอันคุ้นเคย สติสัมปชัญญะถูกทำลายทันที เขาพุ่งตัวเข้าหมายจะซัดอีกฝ่ายให้ตายจริงอย่างที่พูด หากว่าไม่มีมือหนาของอีกคนมาฉุดรั้งไว้ทัน

“ให้ตายเถอะ ก่อเรื่องอีกแล้วนะครับ” ร่างเพรียวถูกรัดด้วยลำแขนแกร่ง ยื้อยุดกันอยู่นานไม่ให้คุณลูกค้าเข้าไปต่อยอีกหมัด ดีที่การ์ดเข้ามากันอีกฝ่ายไว้ทันพอดี ไม่งั้นได้มีตะลุมบอนกันแน่นอน

“ปล่อย!” พัคอูจินพยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนที่รัดร่างตัวเองอยู่ มือพยายามเหวี่ยงอย่างไร้ทิศทาง หวังจะเข้าไปเอาเลือดออกจากหัวของอีกฝ่าย

“เฮ้ๆ ใจเย็นสิครับ” สุดท้ายบาเทนเดอร์หนุ่มก็ต้องรวบแขนคุณลูกค้าขาประจำไว้ ลากให้ออกก่อนที่จะมีใครเลือดออกหัวจริงๆ พลางผงกศีรษะขออภัยลูกค้าอีกคนพร้อมส่งสัญญาณให้การ์ดพาไปจัดการอีกด้านของร้าน

ลากลูกค้าเลือดร้อนออกมาหลังร้าน ปล่อยอีกฝ่ายทิ้ง สายตาจับจ้องไว้กลัวเจ้าตัวจะลุกขึ้นมาต่อยหน้าแต่ยังโชคดีที่ดูจะหมดฤทธิ์แล้ว ตอนนี้ถึงได้ก้มหน้าพิงกำแพงทำตัวไล่เรี่ยวแรงอยู่ บาเทนเดอร์หนุ่มสางผมหน้าม้าทิ้งอย่างเหนื่อยใจ หยิบแท่งนิโคตินขึ้นมาจุด ปล่อยควันช้าๆ ทรุดตัวลงนั่งข้างอีกคน ตาเรียวตวัดขึ้นมามองเขา จนเผลอลดแท่งบุหรี่หนี

“ไม่ถือใช่มั้ยครับ” 

“อืม”

กลิ่นเม็นทอลเย็นๆลอยฟุ้งในอากาศ

เหมือน กลิ่นที่คุ้นเคยจากใครคนนั้น

“ขอตัวนึงสิ” ยื่นมือไปตรงหน้าบาเทนเดอร์ ใช้สายตากดดันจนบาเทนเดอร์ผมสีชมพูทนไม่ไหว ยื่นให้พร้อมช่วยจุดบุหรี่มวนนี้ให้

“ไม่นึกว่าคุณก็สูบ”

“…” เขาเลือกไม่ตอบอะไร แต่ปล่อยควันสีขาวอมเทาออกมาแทน เหม่อมองขึ้นไปยังท้องฟ้าอย่างไรจุดหมาย ความเจ็บปวดกัดกินก้อนในอกซ้าย บีบรัดจนแทบจะหายใจไม่ออก

ภาพของคนข้างกายทำเอาบาเทนเดอร์หนุ่มอดจะใจสั่นไม่ได้ ใบหน้าแดงก่ำจากพิษสุราแต่กลับดูเศร้าสร้อยและเจ็บปวด ราวกับจะแตกหักแม้เพียงสัมผัสแผ่วเบา ผิดกับคนเลือดร้อนที่พุ่งเข้าต่อยลูกค้าอีกคนในผับอย่างสิ้นเชิง

น้ำหนักกดลงบนศีรษะของพัคอูจินโดยไม่รู้ตัว สัมผัสแผ่วเบาลูบไล้ปลายผมเขาอย่างเชื่องช้า ราวกับจะปลอบประโลมให้คลายความเจ็บปวด เขาหันไปมองหน้าอีกคนก็พบรอยยิ้มหยีจนตาปิด

“ยิ้มเถอะครับ คุณทำหน้าเศร้าแล้วผมไม่ชินเลย” แสยะยิ้มส่งให้คนตรงหน้าหนึ่งทีก่อนจะหันไปสูดนิโคตินเข้าปอด

“ขอเดาว่าไอ้นั่นคือผู้ชายเฮงซวยที่คุณเคยพูดถึงใช่ไหม...หน้าตาดีไม่เบานี่ แต่ดูเลวชะมัด”

“ได้ต่อยหน้าไปหมัดนึงแล้วก็น่าจะพอหายแค้นแล้วมั้ง คิดมากไปก็หนักหัวเปล่าๆ เชื่อผมเถอะ” รอยยิ้มสดใสนั่นถูกส่งมาให้อีกครั้ง มือหนาเสยผมสีชมผูของตัวเองพร้อมขยี้บุหรี่ในมือกับพื้น โดยไม่ทันตั้งตัว สองมือนั่นก็ทาบเข้าที่แก้มของเขาและถูโดยไม่สนใจว่าเขาจะเจ็บสักนิด

“อ่อย..นะ.ไอ้เอี้ย”

“หน้าคุณเวลาโกรธได้ใจกว่าเยอะ เลิกทำหน้าเหมือนโลกจะแตกได้แล้ว เอาเวลามาคิดว่าจะชดใช้ค่าเสียหายที่มาก่อความวุ่นวายในผับผมยังไงยังจะมีประโยชน์กว่าอีก เข้าใจมั้ยครับ” เจ้าของผมสีชมพูขยี้แก้มนิ่มของอูจินอีกสองทีก่อนจะปล่อยมือออก 

“มึงนี่มัน” หัวสีชมพูถูกตบเข้าไปหนึ่งที ตาเรียวตวัดมองอย่างโกรธเคือง แต่แรงบีบรัดในใจเหมือนจะผ่อนคลายลงไปเล็กน้อย

“ถ้าลืมง่ายขนาดนั้น กูคงไม่มากินเหล้าร้านมึงแทบทุกวันหรอก” ประโยคนี้ราวกับตอกย้ำตัวเองไปด้วย เขาได้แต่แค่นยิ้มให้ตัวเองอย่างน่าสมเพช

“อืม...แต่ยังไงผมก็เกลียดรอยยิ้มเบี้ยวๆกับหน้างอๆของคุณชะมัด ถ้างั้นอยากลองลืมเขาให้ได้มั้ยครับ”

“อย่างน้อยก็ในคืนนี้”

“หืม ยังไง” หันมองน่าอีกคนอย่างสงสัย รอยยิ้มสดใสแปรเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ในทันที

“อืม แบบนี้ยังไงละครับ”

โดยไม่ทันรู้ตัวเจ้าของเรือนผมสีชมพูก็ยึดข้อมือข้างที่ถือแท่งนิโคตินไว้ อีกมือจับให้ปลายคางของเขาเชิดขึ้นรับสัมผัสแผ่วเบาที่ทาบทับลงมา

กลิ่นนิโคตินและเมนทอลเย็นคละคลุ้งในโพรงปาก

เขาเอียงหน้าตอบรับจูบอีกฝ่าย เหลือบตามองป้ายชื่อสีทองวาวบนอกของบาเทนเดอร์หนุ่มเล็กน้อย ก่อนจะปิดเปลือกตาลงและดำดิ่งเข้ากับสัมผัสตรงหน้า จมดิ่งสู่โลกอันบิดเบี้ยวและเลือนราง

อย่างน้อยหมอนี่ก็ไม่ถือว่าเป็นคนแปลกหน้าแหละมั้ง

เขาจะถือว่ารู้ชื่อแล้วก็แล้วกัน

K. Daniel

사랑 같은 소리 따윈 집어 쳐

ช่วยเขี่ยความรักห่วยแตกแบบนี้ไปให้พ้นทางของผมที 

오늘밤은 삐딱하게

ค่ำคืนนี้ผมขอเป็นผู้ชายเสเพลบ้างเถอะ

-----------------------------------------------

TALK;

ขอบคุณเพลง Crooked - G-dragon เพลงของมหาเมนเราเอง แง ขอบคุณ คำแปลไทยจาก คุณ coupdetatkaeda สารภาพว่าโจทย์นี้คือตันมาก ตันจริงไม่ติงนัง น้อมรับความแปลกทุกประการ แต่รู้สึกว่าพล็อตที่บิดเบี้ยวก็ตรงโจทย์ดีนะ /แถจนสีข้างถลอก ยังคงคอนเซปงงแล้วต้องงงให้สุด แง จะพยายามปรับปรุงขึ้นเรื่อยๆ กราบพี่น้องทั่วทุกสารทิศ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นและเมนชั่น เป็นกำลังใจให้เข็นฟิคออกมาแม้ฝีมือเราจะกรังไปหน่อยก็ตาม ขอบคุณจริงๆค่ะ

พูดคุยกันได้เหมือนเดิมที่ @somnambulist_97 และแท็ค #somnamxfictober