ความตลกของชีวิตคือต้องไปอยู่ท่ามกลางสิ่งที่เราอคติ เอาตรง ๆ เราก็อคติกับประเทศอินเดียมากพอสมควรนะ อาจจะเป็นเพราะคนรอบข้างปลูกฝังว่าอินเดียนั้น สกปรก น่ารังเกียจ มีการแบ่งชนชั้นวรรณะ ไปจนถึงข่าวที่ออกแต่ละครั้งนั้นช่างน่าหดหู่เหลือเกิน (หมายถึงพวกข่าวลักพาตัวแล้วเอาไปฆ่าข่มขืนที่มุมไบนั่นแหละ) แต่พอวันนึงได้ไปเที่ยวที่นั่นแล้วรู้สึกหลงรักประเทศนี้อย่างบอกไม่ถูก

       คนที่นี่อัธยาศัยดีมาก ไปไหนมาไหนมองตลอด แรก ๆ เราไม่ชินสายตานะ ว่ามองทำไม มองตามจนคอแทบเคล็ด แต่พอถามจากเอนเดรีย แม่บ้านของเราก็เลยรู้ว่า “เขามองเพราะเราเป็นต่างชาติ เราจะได้รับความสนใจมากเป็นพิเศษนิดนึง ถ้าอยากให้เขาสนใจมากกว่านี้ ก็ลองพกกล้องดูสิ” โห เหมือนโดนท้า เราจัดแจงแต่งตัวและคว้ากล้องออกไปเดินแถวบ้าน แล้วค้นพบว่า ไม่ว่าจะเด็ก หนุ่ม สาว แก่เฒ่า ไปจนป้าบนรถเมล์ ต่างเรียกให้เราถ่ายรูปให้ พร้อมเขียนอีเมล์ใส่กระดาษมาให้ ให้เราส่งไปให้เขาด้วย จริง ๆ เขาก็น่ารักดีนะ เด็กผู้ชายคนนึงบอกว่า พวกเขาไม่ค่อยได้มีโอกาสถ่ายรูปมากหรอก เลยอยากถ่ายเก็บไว้แค่นั้นเอง

       จริง ๆ การไปอยู่อินเดียมันก็สนุกดีนะ เหมือนได้ฝึกการใช้ภาษาอังกฤษเพิ่มขึ้น ทั้งทักษะการพูดและการฟัง แต่โดยเฉพาะการฟังเนี่ยหนักหน่วงที่สุด เหมือนทุกคำจะรวมไปด้วยตัว L , R หรือถ้าบ้านเราคงเป็น ล , ร อะไรเทือกนี้ อย่างเช่น hello - indian style = hellro - อ่านว่า เฮลโลรว เป็นต้น ทุกคำที่สัมผัสกันจะผสมไปด้วยเอกลักษณ์เฉพาะตัวของคนอินเดีย ทั้งน้ำเสียงและท่าทาง โดยเฉพาะการสั่นหัวที่แรก ๆ รู้สึกว่าโคตรน่าหมั่นไส้ (ฟีลประมาณว่า คุยกับคนแล้วมีคนยักไหล่ลอยหน้าลอยตาอ่ะ) แต่จริง ๆ ความหมายมันคือ say yes , ok , deal อะไรประมาณนี้ ไปมา 4 ครั้ง เพิ่งจะชินกับการยักไหล่ก็ครั้งที่ 3 (เพราะไปนานสุด)