อาการนอนไม่หลับกลับมาอีกแล้ว รอบนี้ความรุนแรงน้อยกว่าเดิม
คงเป็นเพราะร่างกายเริ่มเคยชินแล้วว่า กลางคืน ไม่นอนก็ได้
ใจเราก็ยังไม่อยากนอนด้วยแหละ ความคิดบางอย่างมันวนเวียนวุ่นวายไปหมด
ไม่เข้าใจว่าทำไมก็กลับมารู้สึกแบบนี้อีกแล้ว ไม่เข้าใจจริงๆ
หรือว่าเรากำลังกลัว
กลัวว่าถ้าตื่นมาแล้วจะมีใครหายไปจากชีวิต
ถ้าเป็นอย่างนั้น ความรู้สึกเจ็บปวดก็คงกลายเป็นส่วนใหญ่ในชีวิต
ประโยคที่ว่า "คงเป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่ฉัน"
เป็นเหมือนประโยคที่บอกให้เรารู้ตัว
ยังไงก็ไม่ใช่เราแน่นอน ที่จะได้อยู่ในชีวิตของเค้าไปตลอด
ยังไงก็ต้องเป็นเรานี่แหละที่ต้องออกไป และจบทุกอย่างไปในที่สุด
ไหนว่าทำใจเกือบจะได้แล้วไง ทำไมต้องเสียใจอีก
แค่คิดว่าวันนึงตื่นมาแล้วจะไม่มีข้อความทักทายจากเค้า
วันนึงที่ไม่ได้พูดคุยกับเค้าซักคำ
วันนึงที่ไม่ได้ฟังเรื่องราวว่าเค้าเจออะไรมาบ้าง
แค่คิด
ก็รู้สึกแล้วว่า "โลกที่ไม่มีเธอ" มันว่างเปล่าเกินกว่าจะอยู่ไหว
แต่เราเองก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะยื้อ หรือรั้งเค้าเอาไว้ขนาดนั้น
อยากบอกว่า "ไม่ไปไหนได้มั้ย" "อยู่ด้วยกันนานๆนะ"
แต่ไม่รู้ว่าจะพูดมันออกไปยังไง ใจมันยังคิดกับเธออยู่เหมือนเดิม
อยากจะคิดว่าเธอเป็น "เพื่อน" แบบ real ไม่ต้องมีอย่างอื่นปนได้ไวๆ
ถ้าเป็นวันนั้นเราคงกล้าพอที่จะรั้งเธอไว้
และเราคงจะเลิกกลัวว่าเธอจะหายไปจากชีวิตเราซะที
ต้องใช้เวลาซักเท่าไรกันนะ
ต้องทำยังไงทุกอย่างถึงจะดีขึ้น
ต้องเข้มแข็งให้มากกว่านี้ใช่มั้ย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in