8

ฉันได้ยินเสียงชาก่อนจะเห็นหน้าสวย ๆ นั่นเสียอีก

"อึ๊ก"

ชาเม้มปาก คิ้วหนาขมวดมุ่น ขายาว ๆ รีบเดินตรงมาทางฉัน

"กลั้นหายใจเร็วเข้า" ฉันกระซิบพร้อมเอียงตัวเข้าหาเธอ

"ไม่ต้องมาอมยิ้มเล- อึ๊ก" ริมฝีปากแดงส้มเบะ สายตาคาดโทษฉันในใจ วันนี้ชาแต่งหน้าโทนสีแดงอมส้มสดใส ดูเด็กกว่าปกติเสียอีก ฉันไม่รู้ว่าควรจะหาวิธีมาห้ามตัวเองไม่ให้มองนาน ๆ หรือหาวิธีแอบมองไม่ให้ชารู้ตัวดีกว่ากัน

แต่ไม่ว่าวิธีไหนก็คงไม่เวิร์คทั้งนั้น

(แย่แล้วฉัน)

"อึ๊ก"

ฉันมองไฟกะพริบสีเขียวบอกตำแหน่งเหนือประตูทางออก "วันนี้รีบไหม"

ชาเอียงคอ ดวงหน้าสวยยังงองุ้ม จากนั้นก็ส่ายหน้า พวกเราเดินทางตามตารางเวลาสมมติเดิมทุกวัน ชาเข้างานเวลาพอ ๆ กับฉันสิเนี่ย

เสียงผู้หญิงคุ้นหูดังออกจากลำโพงว่ารถไฟกำลังจะจอด

"อึ๊ก" ชาขมวดคิ้ว หายใจเข้าอึกใหญ่แล้วทำหน้าเหมือนกลั้นเอาไว้

รถหยุด ผู้โดยสารคนอื่นเซตามแรง ประตูกำลังจะเปิด "ไปกัน" ฉันว่า

ชาทำตาโต เราไม่ได้จับมือกัน แต่ชาก็เบียดมวลมนุษย์ตามฉันออกมาปะทะไอร้อนของยามเช้าในเมืองด้วยกัน "ทำไมเหรอ"

"อะ" ฉันยื่นกล่องหมากฝรั่งรสมิ้นท์ให้เธอ

"ให้บนรถก็ได้นี่" เธอท้วง หันไปมองรถไฟฟ้าที่ยังจอดเทียบชานชาลาอยู่ แล้วรับของในมือฉันไปแต่โดยดี

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ประตูรถไฟฟ้าเลื่อนปิด

"ขอบคุณนะ" เธอว่า "อึ๊ก"

ฉันหัวเราะ

ชาหยิบหมากฝรั่งสีเขียวเข้าปากหนึ่งเม็ด แล้วหัวเราะไปกับฉัน

หารู้ไม่ว่าฉันได้เพิ่มกิจกรรมอีกหนึ่งอย่างเข้าไปในตารางเวลาสมมติของเราสองคน

เราพากันขึ้นรถไฟฟ้าสองขบวนถัดไป

9

"อะ" ชายื่นถุงกระดาษสีน้ำตาลให้ฉัน

ฉันรับมา ทำหน้างง ๆ ให้เธอ

"ให้" เธออมยิ้ม "เปิดดูสิ"

ฉันแอบดูของข้างใน มีกระป๋องโลหะพร้อมฝาเปิดแบบหมุนด้านบน ข้าง ๆ เป็นกล่องกระดาษสีเปลือกลูกพีช

"ก็วันก่อนแอมบอกว่าไม่ชอบชา" ชาคว้าห่วงพลาสติกเมื่อรถไฟฟ้าเลี้ยวขวากะทันหัน ฉันจับไหล่เธอ "เราเลยหามาเปลี่ยนใจ"

"ใครบอกเราไม่ชอบชา" ฉันอยากเถียงใจจะขาด แต่เกรงว่าจะสื่อความหมายกันไปคนละทางกับที่เจ้าของถุงกระดาษตั้งใจไว้ "เราแค่บอกว่าอยู่ทีมกาแฟ"

"นั่นแหละ" เธอชี้ของในถุง "อันนี้" (กล่องโลหะ) "เป็นชาสมุนไพร เราเลือกแบบไม่ฉุนมากมาให้ จริง ๆ ก็ไม่ถูกใจเราเท่าไร แต่ว่าเอาไปลองดูก่อน ส่วนอันนี้" (ชาขยับนิ้วไปทางขวาสองเซ็นติเมตร) "ชาพีชผสมแอปเปิ้ล เราชอบมาก หอม อยากดมทั้งวันเลย"

ฉันก้มมอง ถ้าชาในกล่องกลิ่นหอมเหมือนชาที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันเองก็คงอยากต้มให้กลิ่นหวานฟุ้งไปทั้งวันเหมือนกัน "ขอบคุณนะ ชา"

"ด้วยความยินดีเลย ไว้ถ้าแอมติดใจจะได้มาอุดหนุนร้านพ่อเรา"

"อ้าว หัวหมอนี่" ชาหัวเราะ ฉันใจเต้นกับความเป็นไปได้ในการพบอีกฝ่ายนอกเหนือจากบนรถไฟฟ้า "ไว้ฉันต้องหากาแฟอร่อย ๆ ให้ชาลองบ้าง"

ชายักคิ้วหนึ่งข้าง "ไว้จะลองดูก็ได้"

"พูดแล้วนะ" ฉันฉีกยิ้ม

ชากลอกตา ริมฝีปากแต่งแต้มสีแดงอ่อนอมยิ้มตามแบบฉบับเจ้าตัว "เอ้า ไม่คืนคำด้วย"

10

11

เมื่อคืน ฉันลองต้มชาแอปเปิ้ลที่ได้มา มีเป้าหมายในใจว่าเครื่องดื่มร้อน ๆ จะช่วยให้หลับสนิทมากขึ้น แต่ก็ต้องพบว่ากลิ่นที่ชวนให้ความคิดล่องลอยไปไหนต่อไหนกลับให้ผลตรงกันข้าม

ฉันวางแก้วเซรามิกไว้บนโต๊ะข้างเตียง อยากดื่มให้หมด ๆ ไป แต่ก็กลัวว่ากลิ่นหอม ๆ จะหายไปด้วย ไร้เหตุผลเหลือเกิน ในที่สุดฉันก็ดื่มจนหมด — ไม่ได้กลืนทีเดียว แต่ค่อย ๆ ละเลียดรสหวานติดปลายลิ้นและความหอมกลมกล่อมในคอ

ขณะนั้น ฉันคิดว่า พอได้เจอชาในเช้าวันต่อมา จะเล่าให้เธอฟังอย่างไรถึงประสบการณ์การดื่มชาแอปเปิ้ลครั้งแรกของฉัน — เล่าว่าประทับใจแค่ไหน ชอบมากเพียงไร

ความคิดที่ว่าฉันจะไม่มีวันได้เล่าเรื่องนั้นไม่ได้อยู่ในหัวของตัวฉันในตอนตีหนึ่งสี่สิบเจ็ดนาทีหรอก

12