สตรีมเมอร์บางคนที่มีชื่อเสียงโด่งดังเรื่องการยั่วโมโหคนดูได้ทำการไลฟ์สดพร้อมกับ ‘วิเคราะห์’ เนื้อหาการแข่งขันไปด้วย

สตรีมเมอร์: คนเล่นซัพแม่งโคต*ห่วย

สตรีมเมอร์: ถ้าจังเกิ้ลคนนี้เป็นเพื่อนร่วมทีมของฉัน ฉันคงไปเดินเล่นแถวบ่อน้ำแล้วเล่นเปียโนไว้อาลัยมันไปแล้ว

สตรีมเมอร์: แนะนำให้นักกีฬาคนนี้กลับไปฝึกการโจมตีสุดท้ายให้มันดีๆ ก่อน

คนดู: ไร้สาระ! ถ้าแกเก่งกว่าแกก็ลองดูสิ!

สตรีมเมอร์: พ่อคนนี้ทำได้จริงๆ โว้ย

คนดู: โอเค้ ถ้าทำได้จริง ฉันจะตัดหัวของฉันออกมาให้แกเตะเล่นเลย

หลายเดือนต่อมา ทีมแข่ง LOL อาชีพทีมหนึ่งประกาศเปิดตัวสมาชิกคนใหม่นามว่าซอฟ เด็กหนุ่มผมฟ้าสดใสปรากฏตัวต่อหน้าคนดูพร้อมกับใช้ตัวเซด (Zed) ปิดเกมได้อย่างใสสะอาด ฆ่าล้างฝ่ายตรงข้ามทุกคนที่อยู่ในสายตา ตกแฟนคลับสาวน้อยสาวใหญ่ได้มากมาย

ระหว่างการสัมภาษณ์ผู้เล่นดีเด่นหลังการแข่ง ทุกคนกลั้นหายใจรอเด็กใหม่คนนี้ด้วยความตื่นเต้น เพื่อที่จะเห็นเขารับไมค์ไปแล้วยิ้มถามว่า “ชาวเน็ตคนนั้นน่ะ ที่อยู่ของทีมฉันหาได้จากเว็บออฟฟิเชียล แล้วเมื่อไหร่นายจะส่งหัวของตัวเองมาให้ฉันล่ะ?”

เสาหลักเบอร์หนึ่งพ่วงตำแหน่งกัปตันทีมแข่งอาชีพอย่าง Road กดสมาชิกใหม่ของทีมเข้ากับกำแพง พร้อมกับปรือตาลงถามเสียงต่ำ “ตอนให้สัมภาษณ์ รู้ตัวมั้ยว่าทำอะไรลงไป?”

แล้วทุกคนก็ได้เห็นเจ้าเด็กบางคน...ที่เพิ่งได้รับภาพลักษณ์ไอ้เกรียนปากแจ๋วในสายตาของผู้ชมไปตั้งแต่ครั้งแรกที่ขึ้นเวที ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “ผมรู้ ผมจะไม่ด่าใครอีกแล้ว จะไม่ด่าใครอีกแล้วจริงๆ นะ...”

เล่าให้ฟังว่าตอนแรกก็กะจะแค่อ่านเล่นๆ นิดหน่อยให้พอรู้แนวเฉยๆ เพราะบังเอิญได้ทราบข่าวมาว่าเรื่องนี้มีสำนักพิมพ์ไทย LC มาแล้วแถมมีแพลนเตรียมออกที่ค่อนข้างแน่นอน แต่ไหงอ่านไปอ่านมา...จบเรื่องซะงั้น 555555

I Can Do It เป็นเรื่องราวเซ็ตติ้งวงการ E-Sport อาชีพ หรือเกมเมอร์มืออาชีพประจำเกม League of Legend (LOL) ... นายเอกที่เป็นอดีตสตรีมเมอร์เริ่มก้าวเข้าสู่สนามแข่งอย่างจริงจังเพราะมีใครบางคนเป็นแบบอย่าง แล้วในการแข่งขันชนิดนี้ที่นักกีฬาแต่ละคนมีช่วงเวลาจำกัดมากที่จะสามารถแสดงฝีมือออกมาได้อย่างเต็มที่ เขาจะสามารถก่อให้เกิดคลื่นลูกใหม่ในวงการได้ไหมนะ?

1. คนรีวิว know nothing at all เกี่ยวกับเกม LOL
2. รีวิวเป็นเพียงความคิดเห็นส่วนตัวของเราเท่านั้น อาจมีการอ๊วยอวยไปบ้าง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านค่ะ
3. รีวิวมีการสปอย แต่จะไม่พูดถึงจุดที่อิมแพคมากๆ
4. รีวิวนี้เริ่มเขียนขึ้นตั้งแต่ก่อนสนพ.ประกาศ LC บทพูดกับเรื่องย่อต่างๆ เป็นเราแปล (แบบโง่ๆ...) เองทั้งหมด ดังนั้นขอความกรุณาไม่นำไปใช้อ้างอิงกับฉบับแปลไทยนะคะ มันคนละระดับกัน กร๊ากกก และถ้ามีจุดไหนพลาดไปขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

โอเคค่ะ งั้นก็มาเริ่มกันเร้ยยยยย

เรื่องเปิดมาเป็นวันที่มีการแข่งขันรอบรองชนะเลิศของกีฬาอีสปอร์ต LOL World Championship ครั้งหนึ่ง ซึ่งเป็นการปะทะกันระหว่างทีมจากสาธารณรัฐประชาชนจีนกับทีมจากประเทศเกาหลี แล้วด้วยความที่ทั้งสองเป็นที่รู้จักกันดีในฐานะทีมสุดแกร่งที่มักจะเข้าไปถึงรอบชิงทุกปี พอคราวนี้วนมาตัดเชือกกันตั้งแต่รอบรองชนะเลิศ สนามแข่ง ณ กรุงเซี่ยงไฮ้จึงแทบจะลุกเป็นไฟ

แต่เพราะปีนี้การแข่งขันถูกจัดขึ้นที่จีน ทีมจากจีนก็เลยเป็นต่อด้านกองเชียร์ในฐานะเจ้าบ้านอยู่ (ไม่) หน่อย ชนิดที่แค่กวาดตามองผ่านๆ ก็จะเห็นมวลมหาประชาชนกำลังชูสิ่งของที่ประทับตรามงกุฎประจำทีม TTC กันอย่างไม่หวาดไม่ไหว

แล้วทันทีที่รสบัสสีดำของนักแข่งเข้าจอดบริเวณสนาม บรรดาแฟนๆ ก็เริ่มชุลมุนวุ่นวายขึ้นมาถึงระดับที่รปภ.คุมไม่อยู่ เสียงกรี๊ดดังสนั่นพร้อมกับป้ายไฟถูกโบกอย่างกระตือรือร้น จนในที่สุดก็มีของในมือของแฟนคลับบางคนร่วงตกไปกับพื้น “ขอโทษนะคะ ขอโทษ...มีคนผลักฉันน่ะค่ะ ขอโทษจริงๆ นะคะ รบกวนช่วยฉันเก็บป้ายไฟนั่นหน่อยได้มั้ย...”

ชายหนุ่มตรงหน้าสวมชุดยูนิฟอร์มสีขาวดำ ผมยุ่งหยิงไม่ค่อยเป็นทรงเท่าไหร่ และถ้าคุณมองเข้าไปใกล้อีกนิด...คุณก็จะเห็นว่าบริเวณหางตาเรียวยาวของเขามีรอยกดเล็กๆ ที่เกิดจากการนอนหลับขณะพิงอะไรซักอย่างอยู่ ส่วนที่ใต้ลงมาอีกก็คือจมูกโด่งเป็นสันกับริมฝีปากบางที่กำลังเม้มน้อยๆ

เธอมองเขาอยู่เพียงไม่กี่วินาทีก่อนจะอึ้งไป รับป้ายไฟที่ถูกส่งคืนมาด้วยใบหน้าว่างเปล่า แล้วในที่สุดหลังเวลาผ่านไปพักใหญ่จนสามารถรวบรวมสติของตัวเองกลับมาได้ เธอก็กระชับกอดป้ายไฟในมือแน่นก่อนจะหันไปกรีดร้องใส่เพื่อนอย่างตื่นเต้นว่า “นั่น Road แหละ! เทพลู่! เทพลู่พยักหน้าให้ฉัน!! เขาจับป้ายของฉันด้วยอะแก กรี๊ดดดดดด—”

ซ้ายพระเอก ลู่ป๋อหยวน (Road)

ขวานายเอก เจี่ยนหรง (Soft)

TTC หรือชื่อทีมเต็มๆ คือ Take the Crown (คว้ามงกุฎ) เป็นทีมนักแข่งอีสปอร์ต LOL ชื่อดังของจีน และในบรรดาผู้เล่นตัวจริงทั้ง 5 คนนั้น คนที่โด่งดังที่สุดก็หนีไม่พ้นพระเอก ลู่ป๋อหยวน หรือ Road กัปตันทีมที่เล่นตำแหน่งจังเกิ้ล นักวางแผนประจำทีม ด้วยฝีมือระดับเทพเจ้ากับหน้าตาระดับเทพบุตรของเขานั่นเอง...

ตัดภาพมาที่หน้าเว็บไซต์ไลฟ์สตรีมสดที่กำลังคึกคักสุดๆ ในเวลานี้ นอกจากช่องที่ได้รับความนิยมสูงสุดอย่างช่องออฟฟิเชียลที่กำลังถ่ายทอดสดสนามแข่งแล้ว ที่ได้รับความนิยมไม่แพ้กันก็ยังมีบรรดาช่องของเหล่านักกีฬาอาชีพรุ่นเก่าที่มามุงดูการแข่งขันครั้งนี้กันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง

ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ทุกห้องสตรีมต่างก็ใช้ชื่อประมาณ ‘ซีซั่น 10 รอบรองชนะเลิศ’ ‘บรรยายมันส์ๆ’ หรือ ‘TTC ต้องชนะ’ กันหมด...ยกเว้นห้องหนึ่ง ณ สุดขอบหน้าแรกของรายการที่กำลังได้รับความนิยมสูงสุด ที่ถูกตั้งชื่อว่า ‘วันนี้ก็ขี้เกียจ—Soft’ แล้วยังมีคะแนนนิยมประจำห้องสูงมากอย่างน่าประหลาดใจ

มีคนจำนวนไม่น้อยที่สงสััย ใครบางคนคอมเมนต์ในห้องนั้นว่า [ไม่ได้เล่น LOL มาหลายปี ถามหน่อยสิ สตรีมเมอร์คนนี้เป็นใครอะ? ทำไมดังจัง? เป็นนักกีฬาอาชีพที่เกษียรแล้วเหมือนช่องอื่นเหรอ? หล่อด้วย?]

“ผู้ดูแลห้องช่วยบล็อกไอ้คนที่ว่าผมกากหน่อย...ไม่ต้องละ เดี๋ยวผมบล็อกมันเองเลยแล้วกัน”

...เจ้าของห้องสตรีมนี้ก็คือนายเอก เจี่ยนหรง หรือ Soft ที่กำลังนั่งไขว่ห้างพร้อมกับตอบคำถามของคนในห้องไปเรื่อยเปื่อยระหว่างรอการแข่งขันเริ่มต้นนั่นเอง

“ฉันคิดว่าใครจะชนะ? ไม่รู้สิ มันขึ้นอยู่กับฟอร์มของแต่ละทีมเหอะ ถ้า TTC ชนะจะแจกอั่งเปามั้ย? ฉันไม่ใช่ตัวแทนโฆษณาของ TTC ซะหน่อย เรื่องอะไรฉันต้องแจกอั่งเปาถ้าพวกเขาชนะด้วย?... Kan กับฉันใครเก่งกว่ากัน? ฉันเก่งกว่า”

สายตาของเจี่ยนหรงเคลื่อนไปหยุดอยู่ที่มุมหนึ่งของหน้าจอที่กำลังถ่ายทอดสดการแข่งขัน...ตอนนี้ Road เข้านั่งประจำที่เรียบร้อยและกำลังเซ็ตอุปกรณ์ของตัวเองอยู่ ดูเหมือนเขาเพิ่งจะล้างหน้ามาเพราะปลายผมด้านหน้ายังเปียกอยู่หน่อยๆ เจี่ยนหรงคิด

ยูสเซอร์ Soft ของเจี่ยนหรงเข้าสู่วงการนักสตรีมมาได้กว่าสองปีแล้ว เขามีชื่อเสียงขึ้นมาตั้งแต่ไม่กี่เดือนแรกที่เริ่มทำด้วยเหตุผลหลายอย่าง แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือ หนึ่ง เขาเก่ง เกมที่เขาสตรีมโชว์เลยควรค่าแก่การดู และสอง เขามีนิสัยไม่แคร์สื่อและกล้าพ่นคำพูดเกือบทุกประเภทออกมา

แน่นอนว่ามีหลายคนที่ไม่ชอบเขา [นักสตรีมคนนี้อวดดีเบอร์นี้เลย? เป็นแอนตี้ Kan หรือไง?]

[เปล่าหรอก อย่าเข้าใจผิด ไม่ใช่แค่ Kan ของเธอหรอก ถึงช่วงนี้ Kan จะเล่นห่วยจริงๆ ก็เถอะ] [ฉันดูมานาน ยังนึกไม่ออกเลยว่ามีนักกีฬาดังๆ คนไหนที่ยังไม่เคยโดนเขาด่าบ้าง...] [มีคนนึงไง! เขายังไม่เคยว่าอะไร Road มาก่อนเลย!]

“พอได้แล้ว การแข่งเริ่มแล้ว” เจี่ยนหรงขัดขึ้นมา

“พวกนายเดาสิว่าหมอนี่กำลังคิดอะไรอยู่...ฉันเดาว่าเขาคงกำลังคิดว่า ‘ฉันตีบทแตกมากเลยในสองเกมสุดท้าย เดี๋ยวฉันจะต้องไปบอกให้เจ้ามือพนันเพิ่มเงินให้อีกซักหน่อยแล้ว’ ” เจี่ยนหรงพูดเสียงเยาะ

ทุกคนช็อกตาตั้ง

เพราะความหมายของเจี่ยนหรงก็คือ...เขากำลังกล่าวหาว่านักกีฬาคนนี้แกล้งทำเป็นเล่นห่วยและแพ้เกมจากการนัดแนะกับเจ้ามือพนันไว้ล่วงหน้า

แต่ก่อนที่เหล่าคนดูในห้องจะดึงสติออกมาจากเครื่องหมายคำถามที่มีอยู่เต็มหัวของตัวเองได้ พวกเขาก็ได้เห็นฉากน่าเหลือเชื่อที่ไม่เคยแม้แต่จะเคยจินตนาการถึงมาก่อน...

เมาส์ของเจี่ยนหรงแกว่งไปทั่วจออย่างไร้จุดหมาย ดูเผินๆ เหมือนว่าเขายังคงสงบนิ่งไม่ต่างไปจากเดิมซักเท่าไหร่ ถ้าไม่ติดที่ดวงตาคู่นั้นไม่เคยหยุดส่ายล่อกแล่กไปมา อีกทั้งน้ำเสียงที่พูดกับชื่อตรงหน้ายังเบาลงกว่าปกติหลายส่วน

เอ้อออออออ พบเด็กเสียอาการ 1 อัตราจร้าาาาาาาา 555555555555 ดูออกมั้ยว่าใครกันน้าล่กไม่ไหวววววว 555555555555

ก็อย่างที่ทุกคนเห็นน่ะคับ นี่แหละความลับของน้องสตรีมเมอร์ปากแจ๋วคนนี้กัปตัน ความลับของเขาก็คือ.......เขาแอบปลื้มกัปตันมานานแบบที่ไม่มีใครรู้! เพราะงั้นพอกัปตันเข้าไปดูไลฟ์เขาตอนที่เขาไม่ได้ตั้งตัว เขาก็เลยเกิดอาการหลุกหลิกกระสับกระส่าย ควบคุมตัวเองไม่ได้ หลังกัปตันออกไปแล้วก็ยังนั่งเพ่งรายชื่อคนให้ของขวัญห้องสตรีมตัวเองซ้ำๆ จนคนดูงง...

/55555555555555555

เอาจริงตอนนั้นที่พระเอกส่งของขวัญให้นายเอกในห้องสตรีมคือไม่ได้มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษเลยค่ะ ก็แค่บังเอิญเอาแอคหลักเข้ามาดู แล้วฟังจากที่โค้ชโทรมาเลยกลัวว่าถ้าเข้าแปปเดียวละออกทันทีจะเหมือนเข้ามาขู่คนเขาในประเด็นปรักปรำเพื่อนร่วมทีมตัวเอง ซึ่งจริงๆ ไม่ใช่ ก็เลยแบบเออ ทิ้งของขวัญไว้ซักหน่อยละกัน (หลายหมื่นบาท...) กันทั้งตัวน้องเข้าใจผิดกับสำนักข่าวเอาไปปั่นกระแสไรงี้ แต่น้องไม่รู้ด้วยเลยหมกมุ่นจนแทบจะแคปจอไปตั้งวอลเปเปอร์แร้ววว

แล้วเพราะความที่นายเอกปลื้มพระเอกมากจนเกินไปนี่เอง สุดท้ายความลับเล็กๆ (?) นี้มันเลยเก็บไม่ค่อยอยู่ ค่อยๆ โป๊ะแตกออกมาทีละนิดผ่านการกระทำทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจ เป็นเหตุให้หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มขยับจากคนไม่รู้จักค่อยๆ เข้าใกล้กันเรื่อยๆ ผ่านสถานการณ์น่ารักๆ ที่ทั้งสงสารทั้งขำพวกนั้นนั่นแหละ

[มาสาย อธิบายซิ]

[นี่เป็นสิ่งที่คนดีๆ แม่งจะพูดออกมาเหรอ??]

[เชี่ย แปปนะ ดูแท็บแรกที่สตรีมเมอร์เปิดค้างไว้ดิ!!!!!]

เจี่ยนหรงมองคอมเมนต์นั้นด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนจะค่อยๆ เหลือบไปดูบนหน้าจอของตัวเองช้าๆ......แท็บที่ว่านั่นที่แท้ก็คือแท็บหน้าแอคหลุมที่เขาเพิ่งเปิดขึ้นมาเติมเงิน...เพื่อจะเอาไว้ส่งของขวัญราคาแพงให้สตรีมของ Road......

ดังนั้นตอนที่ลู่ป๋อหยวนเข้าไปในห้องสตรีมของ ‘สตอกเกอร์’ ที่ว่า เขาเลยได้เห็นภาพอีกฝ่ายกำลังง่วนอยู่กับการหาวิธีปิดการเข้าถึงข้อมูลแอคเคาท์สำรองตัวเองด้วยสีหน้ามืดครึ้ม “เว็บนี้มันอะไรกันเนี่ย...ฉันเติมเงินใส่แอคหลุมนี้ไปตั้งเยอะ ไม่ใช่ว่าลูกค้าคือพระเจ้าหรือไง? แล้วทำไมแม่งถึงเปิดเผยข้อมูลของพระเจ้าให้ทุกคนดูได้ตามใจ??”

“จะอธิบายให้ฟัง” เจี่ยนหรงพูดกับคนในห้องสตรีมของตัวเองอย่างสิ้นหวัง ”ฉันก็แค่เป็นแฟนคลับธรรมดาของเขา ดูสตรีมของเขาบ้างบางครั้ง แล้วถ้าฉันชอบมัน ฉันก็จะกดให้ของขวัญ...”

จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วด้วยความสับสน...

“ก็เหมือนกับที่พวกนายเข้ามาดูสตรีมของฉัน ฉันก็แค่เข้าไปดูสตรีมของคนอื่นบ้างเหมือนกัน มันมีปัญหาตรงไหน?” หลังหาข้อแก้ตัวให้ตัวเองได้ สีหน้าของเจี่ยนหรงก็ผ่อนคลายขึ้นมาก “แฟนของพวกนายยังไม่ขี้สงสัยจู้จี้จุกจิกกันขนาดนี้เลยมั้ง ว่างมาก?”

เขาเตรียมตัวจะต่อล้อต่อเถียงกับทุกคนต่อไปอีกพักใหญ่ แต่เมื่อมองไปที่ช่องคอมเมนต์ เนื้อหาข้างในนั้นกลับไม่ได้เต็มไปด้วยคำพูดเหน็บแนมกวนประสาทเหมือนกับที่คาดเอาไว้...

[ไอ้โง่ พ่อช่วยเรียก Road มาให้แล้ว!!]

[ไม่รู้ตัวหรือไงว่าตัวเองขี้เหนียวขนาดไหน? คนอื่นส่งของขวัญน่ะไม่มีปัญหา แต่ถ้าเป็นนาย มันก็เหมือนกับพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตก หมูติดปีกบิน ฝนเลือดตกลงมาจากฟ้า!]

[กองทัพ Road รายงานตัว—]

[ยินดีกับซอฟที่รักที่ประสบความสำเร็จในการติ่งไอดอลของตัวเอง!]

ปากของเจี่ยนหรงยังคงอ้าค้าง คำพูดที่เขากำลังจะพ่นออกมาฟาดฟันกับบรรดาคนดูทั้งหลายติดอยู่ในลำคอ แล้วความผ่อนคลายที่เขาต้องใช้เวลาพักใหญ่กว่าจะเรียกมันกลับมาได้ก็พังทลายลงครืน...

/5555555555 แงงงง นว้องงงงงงงงงง

ก็คือเรียกได้ว่าโป๊ะแล้วโป๊ะอีก โป๊ะจนไม่มีอะไรจะโป๊ะ โป๊ะจนคนอื่นเค้าดูออกหมดว่าปลื้มพี่เขาขนาดไหน แหม ก็จะดูไม่ออกได้ยังไงล่ะคร้า ยัยน้องม่างเล่นติ๋มรับประทานทุกครั้งที่เขาโผล่มาแบบนี้ 55555555

I Can Do It เป็นเรื่องที่ถึงจะเน้นการแข่งขันอีสปอร์ตเป็นหลักก็จริง แต่ก็จะมีความฟลัฟนิดน่ารักหน่อยแทรกอยู่ตลอดจากความปากแจ๋วกับทุกคนยกเว้นเธอของนายเอก กับความนิ่งขรึมกับทุกคนยกเว้นเธอของพระเอกนี่แหละค่ะ

ทางฝั่งนายเอก...ยังต้องพูดอะไรอีกมั้ยนะ 555555 เจี่ยนหรงเป็นตัวสร้างสีสันหลักให้เรื่องเลยเพราะคาร์แรกเตอร์ไอ้ต้าวห้าวปากแจ๋วของน้อง เป็นเม่นที่หนามตั้งกับคนอื่นแต่พออยู่กับพระเอกทีไรขนลู่สนิท หนามหายไปไหนหมดไม่มีใครทราบได้ เป็นตัวละครประเภทที่พอพระเอกเรียกว่าเด็กดีปุ๊บคนอื่นจะพากันขนลุกขนพอง... (แหม ก็เด็กดีจริงๆ นะ...ดีกับพระเอกอยู่คนเดียวอะ 5555555)

แต่ที่จริงเจี่ยนหรงน่ะก็เป็นเด็กดีจริงๆ นะเออ! คือเป็นผู้เล่น LOL ที่เก่งมากคนนึงแต่ดันมุ่งไปในเส้นทางสายนักสตรีมมากกว่านักแข่งมืออาชีพ ไม่คิดจะมาเป็นนักแข่งอาชีพเลยด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่พอวันนึงผลสืบสวนออกมาว่าคนในทีมพระเอกรับสินบนมาล้มมวยจริง ทีมของพระเอกกำลังขาดคนเล่นมิดเลนด่วน แถมมือพระเอกในตอนนี้ยังมีอาการบาดเจ็บอยู่นิดหน่อยด้วย น้องก็รีบหันซ้ายหันขวา หาวิธีสมัครงานในทันที (ถึงจะเพราะงานสตรีมมันเกิดปัญหาบางอย่างเลยจะเปลี่ยนสายงานด้วยก็เถอะ แต่ดูทรงแล้วเชื่อว่าถึงไม่มีปัญหาน้องก็ไปอยู่ดี)

นั่นแหละค่ะ เรื่องราวทั้งหมดก็เลยได้เริ่มขึ้นอย่างจริงๆ จังๆ หลังเจี่ยนหรงเขียนอีเมลไปสมัครงาน...แล้วทั้งสองก็ได้กลายมาเป็นเป็นร่วมทีมกันด้วยประการฉะนี้เอง ;)

หลังจากนั้นก็จะเข้าสู่พาร์ทเนื้อเรื่องหลักที่เกี่ยวกับเส้นทางการแข่งขันสู่แชมป์โลกของพระเอกนายเอกกับบรรดาเพื่อนร่วมทีมแล้ว (ในที่สุดดดดดดด) ก็จะมีหมดเลยตั้งแต่แข่งชนะบ้างแพ้บ้าง คือเห็นเทพๆ อย่างนี้น้องก็มีจุดอ่อน มีวันพลาดเหมือนกัน แล้วก็เรื่องการบาดเจ็บเรื้อรังที่มือของพระเอกส่งผลกระทบใหญ่หลวงกับทั้งทีม ไม่รู้จะแข่งต่อไปได้อีกนานแค่ไหน หรือความจริงในวงการอาชีพของนักกีฬาอีสปอร์ตว่ามีเวลาแค่ช่วงสั้นๆ เท่านั้นก่อนที่จะต้องรีไทร์ไปเพราะร่างกายเสื่อมเร็ว ฯลฯ

ครบเครื่องมั้ยไม่รู้ แต่สำหรับเรานี่เป็นนิยายแนวอีสปอร์ตที่อ่านสนุกเต็มอิ่มเรื่องนึงเลยค่ะ มีเนื้อหาเรื่องเกมค่อนข้างเยอะตามแบบฉบับนิยายอีสปอร์ต คือแทบจะเวทน้ำหนักในเกม 35 : นอกเกม 65 เลยมั้ง คิดว่าถ้ารู้เรื่อง LOL ประมาณนึงจะอ่านสนุกขึ้น ส่วนเรื่องการแข่งจะไม่ได้เข้มข้นแบบนิยายเกมแท้ๆ อย่างพวกกลอรี่ แต่อยู่ในระดับที่มิกซ์กับซีนตลกน่ารักแล้วอ่านได้เพลินๆ ไม่หนักหัวแต่ก็ยังมีเนื้อหา อะไรแบบนั้นค่ะ

เจ้าเด็กเจี่ยนหรงแอบปลื้มพี่ลู่มานาน พี่ลู่เองพอได้มาอยู่ทีมเดียวกันก็ทั้งตามใจทั้งดูแลเทคแคร์น้องจนหนีไปไหนไม่รอด เอาจริงทางฝั่งของพระเอก ลู่ป๋อหยวนเนี่ย ก็คือมองนายเอกน่ารักมานานแล้วแหละ ไอ้เด็กคนนี้คุยกันทีไรก็ชอบหูแดง โป๊ะก็แตกแล้วแตกอีก (สงสารน้องเค้านะคะ) ตอนแรกพี่กัปตันคนขรึมก็ชอบสปอยน้องเขาอยู่แล้ว น้องก็ยังจะมาทำตัวน่ารักเกินไปใส่พี่เขาอี๊ก เห็นพี่มือเจ็บก็อาสานวดให้ ขี้งกจะตายยังจะสั่งสมุนไพรใส่มือบ้าบออะไรก็ไม่รู้มาเต็มฐาน ลองกับตัวเองให้รู้ว่าดีก่อนถึงจะกล้าเอาไปให้พระเอกใช้ เลยกลายเป็นว่าไปๆ มาๆ พี่แกคิดจริง แต่ต้องข่มใจเพราะคิดว่าน้องเห็นตัวเองเป็นแค่ไอดอลเฉยๆ เครซี่ตัวเองในฐานะแฟนคลับคนนึงไรงี้

คนอ่าน : ได้โปรรรรรรรดดดดดดูให้ดีเถอะค่ะคุณพรี่ แฟนคลับที่ไหนคุยกับพี่แล้วมันจะหูแดงได้ทุกวัน? แฟนคลับที่ไหนพอพี่ยื่นนมให้กินดูดอย่างเชื่อฟังแต่พอคนอื่นให้บ้างจะต่อยเขาเพราะคิดว่าเขาหาว่าตัวเองเตี้ย?? แฟนคลับที่ไหนได้ยินว่าพี่มีแฟนเก่าปุ๊บจะต้องรีบไปเสิร์ชหาดูข่าวเดต แล้วก็ลุกลี้ลุกลนอยู่คนเดียวแบบนี้???

ยังไม่พอ ตามฉบับของคนช่างโป๊ะ ระหว่างเสิร์ชดูเรื่องเขาก็ยังมาโดนเขาจับได้...

.

หน้าต่างเล็กๆ มากมายถูกเปิดอยู่กลางคอมพิวเตอร์ของเจี่ยนหรง หัวเรื่องบทความของแต่ละเว็บไซต์มีตั้งแต่ ‘รูปเดบิวต์ของ Road’ ‘คลิปสัมภาษณ์ช่วงแรกๆ ของ Road (เบลอมาก)’ ไปจนถึง ‘รายชื่อสาวๆ ทุกคนที่เคยมีข่าวฉาวเรื่องเดตกับ Road’

เจี่ยนหรง : “...................”

ใบหน้าของเขาแดงจนไหม้ แต่ก็ยังตีสีหน้านิ่งกดปิดพวกมันไป เพราะคิดว่าถ้าตัวเองไม่แสดงท่าทางแปลกๆ อะไร มันก็คงจะกลายเป็นลู่ป๋อหยวนที่จะรู้สึกกระอักกระอ่วนแทน...กระทั่งเสียงของอีกฝ่ายดังขึ้นข้างหู “ใครอยู่ในรายชื่อที่เคยมีข่าวฉาวเรื่องเดตกับฉัน?”

เจี่ยนหรงเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะคลายออก แล้วก็ขบมันเข้าหากันใหม่อีกครั้ง

“ข่าวปลอม ฉันยังไม่เคยคบใครมาก่อน” ลู่ป๋อหยวนว่า

“อ้อ” เจี่ยนหรงหันหน้าหนี ลู่ป๋อหยวนมองใบหูที่กลายเป็นสีแดงก่ำของอีกฝ่ายแล้วพูดช้าๆ “ต่อไปถ้าอยากรู้อะไรก็มาถามฉันได้ ไม่ต้องเสียเวลาเสิร์ชหา” จากนั้นก็ลดมือลงลูบกลุ่มผมสีฟ้านุ่มมือนั่นอย่างอ่อนโยน

“แต่ต้องบอกไว้ก่อน” เขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะว่า “ฉันไม่ได้เป็นคนดีเท่าที่นายคิดหรอก”

เขาไม่ได้นิสัยเป็นผู้ใหญ่แบบนี้ตั้งแต่เกิด เคยสร้างเรื่องเพราะความเลือดร้อนไม่ต่างจากวัยรุ่นทั่วไป และแม้แต่ในตอนนี้ก็ยังมีความคิดที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ในหัว...อย่างเช่นอยากให้คนที่อยู่ตรงหน้าขยับเข้ามาใกล้กันอีกนิด หรือมองเขาในฐานะคนธรรมดาคนนึงมากขึ้นอีกหน่อย

มันเป็นความลับที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของเจี่ยนหรง เป็นเหตุผลที่ทำให้เขา ‘ประทับใจ’ ในตัวอีกฝ่ายมากถึงขนาดนี้ มันไม่ใช่เพราะเขามองอีกฝ่ายเป็นไอดอลหรืออะไรอย่างนั้น ไม่ใช่เลย...

ลู่ป๋อหยวนอาจจะจำไม่ได้ แต่ตัวของเจี่ยนหรงเองยังคงจำได้ดี เขาอายุแค่สิบสามสิบสี่เท่านั้นตอนที่ชีวิตร่วงหล่นสู่จุดต่ำสุด พ่อกับแม่เสียไป ไม่มีหนทางจะหาเงินมาช่วยรักษาโรคร้ายของคุณปู่ได้ และในตอนที่เด็กน้อยตัวผอมกะหร่องขดตัวอยู่ข้างอินเตอร์เน็ตคาเฟ่แห่งหนึ่งพร้อมกับร้องไห้...ก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาหา

คนคนนั้นเพียงยื่นนมกล่องนึงกับตั๋วเข้าชมการแข่งขันของตัวเองมาให้...แล้วหลังจากนั้นชีวิตของเจี่ยนหรงก็เปลี่ยนไปตลอดกาล

ถึงเขาจะสนใจในเส้นทางนักแข่งอาชีพอยู่ได้ไม่นานก็ต้องเปลี่ยนไปจับงานสตรีมเมอร์แทนเพราะได้เงินไวกว่า แล้ววันหนึ่งก็แพ้เกมทำให้ต้องโกรกผมเป็นสีฟ้า แต่เจี่ยนหรงก็ยังคงเป็นเจี่ยนหรง ไม่ว่าจะเป็นตัวเขาในวัยสิบสามหรือสิบเจ็ดปี ต่างก็มองลู่ป๋อหยวนบนเวทีแล้วคิดว่าอีกฝ่ายทั้งหล่อเหลาและเปล่งประกายที่สุดในโลกอยู่เหมือนเดิม

เขาไม่เคยนึกว่าซักวันเขากับลู่ป๋อหยวนจะได้มาพบกันอีกครั้ง แถมยังใกล้ชิดขนาดเป็นเพื่อนร่วมทีมอย่างทุกวันนี้...เจี่ยนหรงควรจะพอใจกับมันแต่ก็ไม่ เขาค้นพบว่านับวันตัวเองก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจเวลาเห็นลู่ป๋อหยวนแบ่งปันความอ่อนโยนให้กับคนอื่น ราวกับว่าทุกอย่างของลู่ป๋อหยวนควรจะเป็นของเขาเท่านั้น

มันแปลกมั้ยในเมื่อบางครั้งลู่ป๋อหยวนเองก็ถามเขาด้วยน้ำเสียงคลุมเครือเหมือนกันว่า นี่ใช่สเปคผู้หญิงที่นายชอบมั้ย หรือนายชอบผู้หญิงแบบไหน?

บรรยากาศแปลกๆ ระหว่างพวกเขามักจะทำให้เจี่ยนหรงใจสั่นแล้วก็เริ่มเข้าใจ...จนในที่สุด หลังวันเกิดอายุสิบแปดของเขา ลู่ป๋อหยวนก็บอกกับเขาว่ามีคนที่ชอบแล้ว ทำให้เขากระสับกระส่ายร้อนรน นี่เขาขี้แพ้จนแอบหวังอยู่ลึกๆ ว่าคนคนนั้นจะเป็นตัวเองขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

แต่แล้วจู่ๆ ลู่ป๋อหยวนก็ถามเขาออกมาว่า ตอนนี้นายอายุสิบแปดแล้ว เคยมีผู้หญิงที่ชอบบ้างมั้ย?

เจี่ยนหรงตอบอย่างรวดเร็ว “ไม่”

“ไม่เคยเลยซักคน?” ลู่ป๋อหยวนนิ่งไป “ตอนม.ปลาย ม.ต้น ประถม อนุบาล...”

“ไม่ ไม่เคยเลยซักคนเดียว”

ลู่ป๋อหยวนพยักหน้า

หัวของเจี่ยนหรงว่างเปล่าในทันที

ลู่ป๋อหยวนยังคงจับจ้องเขานิ่งไม่ละสายตา น้ำเสียงทุ้มต่ำนั่นพุ่งตรงเข้าสู่ใบหูของเจี่ยนหรง ชัดเจนยิ่งกว่าเสียงอึกทึกครึกโครมอื่นใดในห้องที่พวกเขานั่งอยู่ “จะตอนอนุบาล ประถม ม.ต้น ม.ปลาย หรือตอนนี้...เคยมีผู้ชายที่นายรู้สึกชอบบ้างหรือเปล่า?”

นิยายเรื่องนี้ฉบับแปลไทยชื่อ I Can Do It ใครไม่ไหวฉันลุยเอง! ความยาว 4 เล่มจบ สามารถหาซื้อได้แล้วตามเว็บไซต์และร้านหนังสือชั้นนำทั่วไป /ขายจริงจังเหมือนได้ตังส่วนแบ่ง 5555555

ก็อย่างที่เห็นค่ะ จะบอกว่าคู่นี้เคมีมันน่ารักมากมากจริงๆ นายเอกรักพระเอกมากมากมาก พระเอกเองก็ทั้งรักทั้งขี้สปอยน้องหนักมากมากมากเหมือนกัน แอบสปอยตอนที่ชอบอีกนิดคือหลังจากทั้งคู่ใจตรงกันได้คบกันแล้ว ตอนที่ xxx กันยัยน้องก็คือยังมีความแบบ นะนี่มันเป็นมือของนักแข่งระดับโลก! เป็นมือที่ถือถ้วยรางวัลมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน! แถมเขายังบาดเจ็บที่มืออยู่ด้วย! จะปล่อยให้เขามาใช้มือกับตรงนั้นของฉันได้ยังไง! มีสิทธิ์อะไร! อะไรแบบนี้ โง้ย555555555

แต่สรุปพระเอกก็คือตอบว่า: ไม่เป็นไร ก็ไม่ใช่ว่ามีแค่มืออย่างเดียวซักหน่อย........เออ โอเคร จบนะน้องนะ 55555555555555555555

เป็นรีวิวที่เขียนมายาวมากกก นี่คือขนาดอ่านจบมานานแล้วนะคะ (อ่านตั้งแต่หยุดยาวเมษา ตอนนี้ก.ค...) แต่คงเพราะเรื่องมันกุ๊กกิ๊กเขินบิดเกือบทุกฉาก สุ่มเปิดเจอบทไหนก็เอามาเขียนได้ มันกะเลยจบไม่ลงซักทีค่ะ orz ถ้าใครอ่านมาถึงตรงนี้ขออนุญาตยื่นโล่ผู้มีความอดทนเป็นเลิศให้...

สุดท้ายขอพูดถึงข้อเสียบ้างแล้วกัน ถ้าจะมีอะไรที่ทำให้เรารู้สึกติดในเรื่องนี้ นอกจากความจริงจังของ LOL ที่อาจทำให้คนไม่อินร้องไม่สู้กันเป็นแถบ (แต่เราสู้นะ!) ก็จะมีความชาตินิยมที่...ตามฉบับนิยายจีนอีสปอร์ตที่มีเป้าหมายชิงแชมป์โลกค่ะ คือมันจะต้องแวะกัดเกาหลีซักทีสองทีไปจนถึงสิบยี่สิบที โดยเฉพาะกับเกม LOL ที่ในความเป็นจริงลีกเกาหลีเป็นชาติที่เก่งท็อปๆ ของโลก เพราะงั้นทุกนิยายอีสปอร์ตของจีนช่วงท้ายก็จะต้องพากันเข้าอีหรอบ พวกเราล้มลีกเกาหลีไดดดดด้ บลาๆ กันหมด 555555 เจอบ่อยจนชิน แต่ถ้าใครไม่โอตรงนี้ please take it into consideration นะคะ ระหว่างเรื่องไม่เท่าไหร่ แต่จะไปเยอะช่วงครึ่งเล่มสุดท้ายค่ะ

ส่วนถ้าใครอ่านแล้วโอเคสนใจ ก็อย่าลืมหาอ่านตัวอย่างจากทางสนพ.เพื่อประกอบการตัดสินใจก่อนน้า เห็นว่าสนพ.ใส่หน้า introduction อธิบายรูปแบบกับกติกาเกม LOL เอาไว้หน้าสุด ช่วย (นักอ่านนิยาย) เกมเมอร์มือใหม่ได้เยอะเลย

รอทุกคนมาสัมผัสความน่ารักของน้องเจี่ยนหรงกับความสปอยน้องขั้นสุดของพี่โร้ดด้วยกันนะคะ <3

hold on and you can do it too ;)

hope to see you soon,

contact me
twitter : @arriettybb
e-mail : ettybritan@gmail.com