เยว่จือสือสมัยอนุบาล : พี่เสี่ยวอวี้ วันนี้เพื่อนของผมบอกว่าเขามีพี่สะใภ้ที่สวยมากๆ ด้วยแหละ พี่สะใภ้คืออะไรเหรอ?

ซ่งอวี้ : ภรรยาของพี่ชายเขา

เยว่จือสือ : ไม่นะ! ผมไม่อยากมีพี่สะใภ้!

ซ่งอวี้ : .....

เยว่จือสือ : ผมอยากเป็นพี่สะใภ้ของพี่!

ซ่งอวี้ : ไปเรียนวิธีการเรียกคนในครอบครัวจีนมาใหม่

เยว่จือสือ : อ้อๆ ผมอยากเป็นพี่สะใภ้ของตัวผมเอง!

ซ่งอวี้ : ........

เลือกหยิบเรื่องนี้ขึ้นมาอ่านเพราะหลายเหตุผลค่ะ อย่างแรกเลยเพราะชื่อนักเขียน จื้อฉู่เป็นนักเขียนที่กำลังมาแรงมากๆ ในช่วงนี้ งานที่ดังที่สุดของเขาเหมือนจะติดโผเข้า Top20 ตลอดกาลของจิ้นเจียงไปแล้ว รวมถึงเรื่องนี้ที่เพิ่งจบไม่นานก็สามารถไต่อันดับเข้าไปอยู่ใน Top50 ได้อย่างสบายๆ

ส่วนอย่างหลังแน่นอนว่าต้องเป็นเพราะปกกับคำโปรยของมันค่ะ ก็แหม ใครจะไม่แพ้อาร์ตสวยๆ กับเรื่องย่อน่ารักๆ บ้างงง แถมเรื่องนี้ยังถูกจัดเรทเป็น R21 จาก mature contents (nsfw) อีกต่างหาก...

Disclaimer

1. เรื่องนี้ไม่ใช่แนว incest
2. รีวิวเป็นเพียงความคิดเห็นส่วนตัวของเราเท่านั้น อาจมีการอ๊วยอวยไปบ้าง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านค่ะ
3. รีวิวมีการสปอย แต่จะไม่พูดถึงจุดที่อิมแพคมากๆ
4. เรื่องย่อและบทพูดในบทความนี้เป็นเราแปลเองทั้งหมด อาจมีจุดผิดพลาดจากหลายๆ ปัจจัย ขอความกรุณาไม่นำไปใช้อ้างอิง และถ้ามีจุดไหนพลาดไปขออภัยไว้ ณ ที่นี้ค่ะ

โอเคค่ะ งั้นก็มาเริ่มกันเร้ยยยยย

เรื่องเปิดมาเป็นฉากที่นายเอก เยว่จือสือ กำลังรีบเร่งออกจากบ้านเพราะตื่นสาย วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของโรงเรียนที่เขากำลังจะขึ้นชั้นปีใหม่ เยว่จือสือไม่มีเวลาแม้แต่จะกินข้าวเช้า เปิดเทอมวันแรกหมายความว่าจะมีพิธีเปิดภาคการศึกษา แล้วมีพิธีเปิดภาคการศึกษาก็หมายความว่าจะมีคุณครูเจ้าระเบียบมายืนสอดส่องอยู่หน้าประตู!

เยว่จือสือคว้าขนมปังข้าวจากร้านสะดวกซื้อมาส่งๆ แล้วเร่งฝีเท้า เขาเพิ่งรู้สึกโล่งใจที่ตัวเองมาทันในวินาทีสุดท้าย ก่อนจะเริ่มเครียดอีกครั้งเมื่อถูกเพื่อนสนิททักด้วยคำถาม “เล่อ ป้ายชื่อของนายอยู่ไหน?”

ตื่นสายแล้วใครยังจะมีเวลามานั่งสนใจเรื่องป้ายชื่ออีก? นี่น่าจะเป็นวันที่ซวยที่สุดอีกวันของเยว่จือสือ เขาแทบจะรวมร่างกับคนข้างหน้าเพื่อให้รอดพ้นสายตาสอดส่องจากคุณครูจอมโหด แล้วทันใดนั้น...ก็มีมือข้างหนึ่งเคลื่อนมากุมมือของเขาเอาไว้ ค่อยๆ คลายนิ้วที่กำแน่นของเขาออก ก่อนจะดันป้ายชื่อโลหะอันหนึ่งเข้ามา

เพียงการแตะสัมผัสกันของฝ่ามือ เยว่จือสือก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แล้วทันทีที่เงยหน้าเขาก็ได้เห็นใบหน้าเย็นชาที่แสนคุ้นเคยตามคาด คนคนนั้นอยู่ในชุดเครื่องแบบมัธยมปลาย มีปลอกเสื้อสีแดงพันรอบต้นแขน ยืนขมวดคิ้วน้อยๆ ท่ามกลางแสงอาทิตย์

ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็น ‘พี่ชาย’ ที่อาศัยอยู่ใต้หลังคาเดียวกันกับเขามานานนับสิบปี

ดวงตาของเยว่จือสือเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจปนยินดี แต่ทันทีที่กำลังจะเปิดปากเรียกอีกฝ่ายว่าพี่ เขาก็นึกอะไรขึ้นได้ก่อนจะรีบกลืนมันกลับไป ซ่งอวี้ เคยตั้งกฎสามข้อกับเขาไว้ตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน ห้ามเรียกฉันว่าพี่ชายในที่สาธารณะ เราจะไม่ทำอะไรก็ตามด้วยกันในที่สาธารณะ ห้ามให้คนอื่นรู้ว่านายอยู่บ้านหลังเดียวกับฉัน

เยว่จือสือคิดเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจเหตุผลของคำสั่งพวกนั้นเอาซะเลย ในอารมณ์หดหู่ เขาผ่านครูหน้าประตูมาได้ แต่ไม่รอดพ้นสายตาสงสัยจากเพื่อนสนิท “เยว่จือสือ ฉันเห็นนะโว้ยยย บอกมาตามตรง ทำไมป้ายชื่อของนายถึงไปอยู่กับรุ่นพี่ซ่งอวี้?”

“บางที...เขาอาจจะเก็บได้ก็ได้มั้ง” เยว่จือสือตอบ

ถ้าจะให้พูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างเยว่จือสือกับซ่งอวี้ ที่จริงก็ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนมากมายนัก

เยว่จือสือมีแม่เป็นชาวอังกฤษ ส่วนพ่อของเขาที่เป็นคนจีนกับพ่อของซ่งอวี้ก็มีสถานะเป็นเพื่อนสนิทกัน ดังนั้นเมื่อภัยธรรมชาติคร่าชีวิตคนสองคนในครอบครัวของเขาไป เยว่จือสือจึงถูกครอบครัวของซ่งอวี้รับมาดูแลตั้งแต่อายุได้แค่สามขวบ

แต่ถ้าจะบอกว่าพวกเขาได้กลายเป็นพี่น้องต่างสายเลือดกันตั้งแต่วันนั้น ก็ไม่ใช่ซะทีเดียว พ่อกับแม่ของซ่งอวี้ไม่ได้อุปการะเยว่จือสืออย่างเป็นทางการ เพราะไม่อยากให้เขาลืมพ่อแม่ที่แท้จริงของตัวเอง ทั้งคู่ให้เขาเรียกว่าคุณลุงกับคุณป้า แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความรักที่ได้รับมาลดน้อยลง สองสามีภรรยาดูแลเยว่จือสืออย่างดีไม่ด้อยไปกว่าลูกชายแท้ๆ ของตัวเอง

เยว่จือสือหยิบขนมปังข้าวที่แอบไว้ออกมากินขณะมองซ่งอวี้ขึ้นไปกล่าวสุนทรพจน์บนเวที ความหล่อเหลาของคนคนนี้เป็นที่รู้จักพอๆ กับความเย็นชา แต่ในสายตาของเยว่จือสือ พี่ชายเป็นคนที่อ่อนโยนที่สุดในโลก! เยว่จือสือชอบฟังซ่งอวี้พูดไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม แต่วันนี้เขากลับมีความรู้สึกไม่สบายอย่างน่าประหลาดผุดขึ้นมา

ราวกับลำคอถูกบีบไว้ อากาศที่อัดแน่นอยู่ข้างในไม่สามารถระบายออกไปได้ เยว่จือสือรู้สึกว่าตัวเองกำลังหายใจไม่ออก...

ไม่นะ อาการแบบนี้...

เขาหยิบห่อขนมปังออกมาพลิกดูเพื่อความแน่ใจ แล้วก็รู้สาเหตุจนได้ ที่แท้เขาก็เลือกซื้อมันมาผิด ไม่ใช่ขนมปังข้าวแบบที่ตัวเองคิดแต่เป็นขนมปังธรรมดา... เยว่จือสือเป็นโรคภูมิแพ้ข้าวสาลีชนิดรุนแรง และอย่างหนักจะปรากฏอาการหอบหืดร่วมด้วย เขาพยายามรวบรวมแรงเพื่อจะขอความช่วยเหลือแต่ไม่สามารถทำได้ จนสุดท้ายก็ล้มลงไปท่ามกลางเพื่อนๆ ที่ร้องตะโกน

เสียงเอะอะโวยวายที่ดังขึ้นล่างเวทีไม่ได้ทำให้ซ่งอวี้หยุดการกล่าวสุนทรพจน์ เขาไม่สนว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น นี่เป็นแค่หนึ่งในลักษณะนิสัยไม่สนโลกของเขา แต่ทันทีที่เงยหน้าขึ้นแล้วเห็นว่าคนกำลังขดตัวอยู่ที่พื้นเป็นใคร ปึ่ก เสียงแฟ้มในมือตกกระแทกพื้นก็ดังขึ้นในวินาทีต่อมา

“ถอยออกไป อย่ามุงเขา”

ซ่งอวี้หยิบยาพ่นหอบหืดของเยว่จือสือออกมาจากกระเป๋าตัวเองแล้วจ่อเข้าที่ริมฝีปาก ท่ามกลางสายตาสงสัยของคนรอบข้าง ก่อนจะบอกให้อีกฝ่ายค่อยๆ หายใจ...อีกครั้งและอีกครั้ง

เยว่จือสือสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขาลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแรง ในหัวลืมคำสั่งสามข้อนั้นที่เคยได้รับไปจนหมดสิ้น มือสั่นๆ ถูกยื่นออกไปแตะแขนคนตรงหน้า พร้อมกับพึมพำออกมาว่า “พี่...”

ตู้มมมมมม...

........

.....

...

แต่ถึงแม้ว่าในวันนั้น ความลับที่เยว่จือสือเก็บรักษามานานถึงสองปีจะถูกเปิดเผยออกมาต่อหน้าคนทั้งโรงเรียน แต่เมื่อได้สติจากการรอดตายอย่างหวุดหวิด เขากลับคิดว่านี่มันช่างเป็นความโชคดีในความโชคร้าย เพราะต่อไปเขาก็ไม่จำเป็นต้องทำเป็นไม่รู้จักพี่ชายที่โรงเรียนอีกแล้ว! เขาสามารถไปป้วนเปี้ยนอยู่รอบๆ ตัวซ่งอวี้ แล้วก็สามารถมาโรงเรียนหรือกลับบ้านพร้อมกันกับซ่งอวี้ได้ด้วย!

ความคิดนี้ทำเอาเยว่จือสือมีความสุขอยู่ทั้งวัน หลังออกจากห้องพยาบาลเขาปฏิเสธการสารภาพรักจากเด็กผู้หญิงที่แอบชอบตัวเองอย่างใจเย็น ก่อนจะเห็นว่าซ่งอวี้มายืนรอเขาอยู่ไกลๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

ระหว่างซ้อนท้ายจักรยานพี่ชายกลับบ้าน เยว่จือสืออ้อนวอนอีกฝ่ายอย่างน่าสงสารว่าอย่าบอก ‘เรื่องในวันนี้’ กับคุณป้าเพราะกลัวจะถูกดุ แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับมากลับเป็นคำถามที่ชวนให้รู้สึกสงสัย

“นายหมายถึงเรื่องอะไรล่ะ?”

เยว่จือสือไม่ค่อยเข้าใจ “เอ๋?”

ซ่งอวี้ถามออกมา “นายหมายถึงเรื่องที่ตัวเองกินของที่ไม่ควรจะกิน เรื่องที่ไม่ได้พกยาไว้กับตัว เรื่องที่เกือบจะช็อกกลางงานพิธีของโรงเรียน...”

วันเวลาค่อยๆ เคลื่อนผ่าน ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ความรู้สึกของซ่งอวี้ค่อยๆ แปรเปลี่ยน

มันอาจเกิดจากความรู้สึกผูกพันที่สานเข้ากับโชคชะตา หรือไม่ก็เพราะพรหมลิขิตบางอย่างที่ยึดโยงเส้นด้ายในมือของพวกเขาเข้าไว้ด้วยกัน ทุกๆ เสี้ยววินาทีนั้น...

หรือบางทีอาจแค่เพราะเยว่จือสือก็คือเยว่จือสือ

คือเยว่จือสือที่มักจะเดินตามเขาต้อยๆ ตั้งแต่เด็กและเรียกเขาว่าพี่ชายด้วยดวงตาเป็นประกาย คือเยว่จือสือที่แค่เขาอ่อนโยนด้วยเพิ่มขึ้นอีกหน่อยก็ยิ้มกว้างราวกับได้โลกทั้งใบมาครอบครอง คือเยว่จือสือที่เกิดมาพร้อมใบหน้างดงามไว้ล่อลวงผู้คนมากมายให้เข้าหาและคอยปกป้อง คือเยว่จือสือที่มักบอกว่าตัวเองชอบเขามาก แต่นั่นไม่ใช่ความชอบแบบที่เขาต้องการ...

ก็คือเยว่จือสือที่เป็นกับดักอันแสนร้ายกาจ คือเยว่จือสือที่เป็นยาพิษ

ซ่งอวี้เห็นจุดจบตั้งแต่ยังไปไม่ถึงจุดเริ่มต้น

ดังนั้นถ้ามันไม่มีโอกาสที่จะเป็นไปได้ เขาก็หวังว่ามันคงจะดีซะกว่าถ้าเยว่จือสือไม่ต้องมายิ้มให้เขา ไม่ต้องมาอยู่ตรงหน้าเขา ไม่ต้องมารู้จักเขาดีไปกว่าคนแปลกหน้าคนหนึ่ง ถอยไปให้ห่างจากเขาอีกนิดเผื่อเขาจะยับยั้งความคิดตัวเองได้อีกหน่อย และนี่ก็คือเหตุผลเบื้องหลังกฎงี่เง่าพวกนั้นที่เขาตั้งมันกับเยว่จือสือ

แต่เขาก็ค้นพบในไม่ช้าว่านั่นไม่มีประโยชน์ ซ่งอวี้ตกหลุมรักเยว่จือสือมากขึ้นทุกวัน ทุกข์ทรมานกับความรู้สึกที่ไม่อาจพูดออกไป ไม่มีทางออกและไม่มีจุดสิ้นสุด แม้แต่ในวันที่เกือบจะแตกสลาย สิ่งที่เขาพูดกับอีกฝ่ายได้ก็มีแค่ “เยว่จือสือ ฉันเหนื่อยเหลือเกิน...”

เยว่จือสือไม่เข้าใจ แต่เขาก็ยังคงกอดซ่งอวี้ไว้ “พี่ชาย พี่เอาตัวมาพิงผมสิ”

ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่ซ่งอวี้ต้องคิดในใจ ได้โปรดอย่าเรียกฉันว่าพี่ชาย นานแล้วที่ฉันไม่ได้อยากเป็นพี่ของนาย และจะไม่มีวันอยากเป็น

นับวันซ่งอวี้ก็มีแต่จะยิ่งจมดิ่ง

ผ่านช่วงมัธยมเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย เมื่อได้เจอสังคมใหม่ๆ ความคิดที่ว่าซักวันเยว่จือสือจะต้องมีใครซักคนเคียงข้างและจากเขาไปก็ยิ่งเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ เขาทนไม่ได้กับความรู้สึกอิจฉาคนคนนั้นทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ปรากฏตัว ในค่ำคืนที่นอนไม่หลับ ซ่งอวี้เอาแต่คิดว่าทำไมมันถึงเป็นเขาไม่ได้

ทำไมมันถึงเป็นเขาไม่ได้ที่จะจูงมือเยว่จือสือแล้วเดินไปด้วยกันจนสุดทาง ทั้งที่เขารักเยว่จือสือไม่น้อยไปกว่าใคร และสถานะพี่ชายที่สวมอยู่นี้เขาก็ไม่ได้เป็นคนร้องขอมันมา

ในตอนที่ความรู้สึกเหล่านั้นกัดกินซ่งอวี้จนถึงขีดสุด เขาเคยถึงขั้นปรากฏความคิดน่ากลัวขณะขับรถไปกับเยว่จือสือ หรือมันจะดีซะกว่าถ้าจู่ๆ ก็มีรถคันอื่นพุ่งเข้ามาชนพวกเขาตอนนี้ เพราะอย่างน้อยเยว่จือสือก็ยังอยู่ที่นี่ อยู่ข้างๆ เขา...

แต่มันก็คงอยู่ได้เพียงเสี้ยววินาที ซ่งอวี้ค่อยๆ ลดความเร็วลง

เพราะเขารักเยว่จือสือมากเหลือเกิน รักยิ่งกว่าอะไรทุกอย่างบนโลกใบนี้ รักจนแม้ไม่อาจเก็บไว้ก็ไม่อาจปล่อยมือ เขาอยากให้เยว่จือสือมีชีวิตที่ดี มีแต่วันที่เต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะ ได้ครอบครองสิ่งที่มีค่าที่สุดอย่างครอบครัวและความรัก ถึงนั่นจะหมายความว่าเขาต้องเป็นคนแบกรับความเจ็บปวดทั้งหมดเอาไว้

ความน่ากลัวอย่างหนึ่งของการแพ้อะไรซักอย่างก็คือ ยิ่งมีคนบอกคุณว่าคุณไม่สามารถสัมผัสสิ่งนั้นได้ คุณก็จะยิ่งอยากสัมผัสมันมากขึ้นไปอีก

แต่พวกเขาจะเป็นพี่น้องกันตลอดไปก็ได้ถ้าเยว่จือสือต้องการอย่างนั้น ซ่งอวี้เชี่ยวชาญเรื่องการซ่อนความรู้สึกของตัวเองยิ่งกว่าใคร ก็เหมือนกับตอนเด็กๆ ที่พวกเขาเล่นซ่อนหา เมื่อไหร่ก็ตามที่ซ่งอวี้คิดจะซ่อนขึ้นมา เยว่จือสือจะไม่มีวันหาเขาเจอ

ก็เป็นการเฉลยที่มาของชื่อเรื่อง Lovely Allergen หรือแปลตรงตัวว่าสารก่อภูมิแพ้แสนน่ารักค่ะ ที่แท้มันก็คือคำที่พระเอกใช้นิยามถึงนายเอก คนคนเดียวที่เขาพ่ายแพ้มาโดยตลอด T_T

.

เยว่จือสือมักรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกอยู่บ่อยๆ

เพราะถึงแม้พ่อกับแม่ของเขาจะจากไปก่อนที่เขาจะจำความได้ แต่เขาก็ไม่เคยมีช่วงเวลายากลำบากเพราะเรื่องนี้เลย กลับกัน สวรรค์มอบความรักจากผู้คนมากมายให้เขาราวกับต้องการชดเชย เยว่จือสือได้มีครอบครัวใหม่ที่แสนล้ำค่า และที่สำคัญกว่า โลกหมุนให้เขาได้มาพบกับพี่ชาย

ซ่งอวี้คือตัวตนที่ดำรงอยู่อย่างยิ่งใหญ่ภายในใจของเยว่จือสือเสมอมา ตั้งแต่เล็กจนโต เยว่จือสือไม่เคยเบื่อที่จะเดินตามอีกฝ่ายไปทุกที่ เขาชอบที่จะโอบกอดความอ่อนโยนเล็กๆ ที่พี่ชายไม่แสดงออกกับคนอื่นไว้กับตัว ชอบที่จะได้รับความเอาใจใส่จากคนที่ปกติไม่สนใจใคร ชอบที่เมื่ออยู่ในอ้อมกอดของซ่งอวี้ เขาจะกลายเป็นเด็กตัวเล็กๆ ที่สามารถร้องไห้ได้ และไม่ต้องทนทุกข์กับความขมของการเป็นผู้ใหญ่

ซ่งอวี้เป็นครั้งแรกในเกือบทุกเรื่องในชีวิตของเยว่จือสือ

เพราะอีกฝ่ายอยู่ข้างกายเขาเสมอ เยว่จือสือมีความสุขที่สุดก็เพราะพี่ชายดีกับเขา เป็นทุกข์แทบตายก็เพราะพี่ชายทำเหมือนไม่สนใจเขา เขามักกังวลถึงความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับซ่งอวี้อยู่บ่อยๆ เพราะรู้สึกว่ามันเปราะบางเกินไป

พวกเราไม่ได้แม้แต่จะมีสายเลือดเดียวกัน เยว่จือสือไม่ชอบความจริงข้อนั้น เพราะรู้สึกว่าซักวันซ่งอวี้ก็จะหายไป

มีหลายครั้งที่เยว่จือสือคิดว่าพี่ชายของเขาดีเกินไปจนไม่มีใครคู่ควร หรือในบางครั้ง เขาก็อดอิจฉาคนคนนั้นที่จะได้อยู่เคียงข้างซ่งอวี้ไปตลอดชีวิตไม่ได้

มันไม่ใช่ว่าเยว่จือสือไม่เคยสงสัยตัวเอง นับวันเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าสิ่งที่กำลังเป็นอยู่มันแปลก เขายึดติดกับพี่ชายมากเกินไป หรือในระหว่างการสังสรรค์หลังจบชั้นมัธยมต้นที่เพื่อนของเขาบังเอิญเปิดคลิปคนสองคนกำลังมีเซ็กซ์กันใส่ ขณะที่เด็กผู้ชายคนอื่นสามารถหัวเราะและล้อเลียนมันได้ ทำไมถึงมีแค่เขาที่ขำไม่ออก?

แต่เยว่จือสือทั้งใสซื่อและโง่เขลาเกินไป ในช่วงเวลาที่สับสน เขาหันหน้าเข้าหาซ่งอวี้

และเพราะไม่เคยคาดคิดและไม่กล้าที่จะคิด ซ่งอวี้ตอบกลับไป

หลายๆ คนถึงโตแล้วก็ยังยึดติดกับครอบครัวอยู่เหมือนกัน มันเป็นเรื่องปกติ

แต่เยว่จือสือเคยแอบคิด แล้วถ้าพี่รู้ว่าคลิปที่ผมได้เห็นมันคือคลิปที่ผู้ชายสองคนมีอะไรกัน ถ้าพี่รู้ว่าผมเผลอเอาตัวพี่ใส่ลงไปในนั้น พี่ยังจะคิดว่ามันปกติอยู่มั้ย?

ตัวพระเอกบนเตียงจะมีความเผด็จการหน่อยๆ คือเป็นคนแบบที่รู้ตัวว่าตัวเองชอบควบคุม ชอบเป็นผู้นำ แล้วด้วยความที่รักนายเอกสุดๆ แถมอดทนมานาน ฮีก็เลยจะมีความจูบอ่อนโยนขนาดไหนก็กระแทกแรงเท่านั้น ชอบกระซิบโอ๋นายเอกแต่ก็ชอบทำหนักๆ ให้เขาตัวแดงงี้

แล้วประเด็นคือน้องก็สนองให้ด้วยเพราะชอบอ้อนพี่ orz มันเลยเหมือนน้ำเจอไฟกลายเป็นระเบิดตู้ม ร้อนแรงชนิดที่ว่าตอนน้องทนไม่ไหวคลานหนีตามสัญชาตญาณ พี่แกก็ดึงขากลับมาแล้วกระซิบถามว่า “จะหนีไปไหน? นายจะกลัวอะไร พี่ชายรักนายขนาดนี้...” อะไรแบบนี้ ...

แต่ก็อย่างว่า ถึงจะดุเดือดเลือดพล่านยังไงสุดท้ายพระเอกก็อ่อนโยนกับนายเอกทุกครั้งค่ะ ที่เราชอบมากๆ มีอยู่ตอนนึง คือหลังมีเซ็กซ์กันครั้งแรก นายเอกพูดกับพระเอกเขินๆ ว่ามันก็ไม่เจ็บเท่าไหร่นะ ตอนเห็นในคลิปนึกว่าจะเจ็บมาก พระเอกเลยรู้ว่าจริงๆ นายเอกกลัวมากแต่ก็ยอมให้ตัวเองทำเพราะรัก เลยบอกน้องไปว่าขอบคุณที่เชื่อใจฉัน

เยว่จือสือไม่คิดว่าการเชื่อใจซ่งอวี้จะเป็นอะไรที่ควรได้รับคำขอบคุณด้วยซ้ำ “อย่าพูดแบบนั้นเลย”

“ตั้งแต่ผมยังเด็ก ครั้งแรกที่ผมเรียนรู้การเรียกชื่อคนคนหนึ่งเป็นภาษาจีน ครั้งแรกที่ผมไปโรงเรียน ครั้งแรกที่ผมจูบใครซักคน ครั้งแรกที่ผมเรียนว่ายน้ำ ครั้งแรกที่หัวใจของผมเต้นแรง ครั้งแรกที่ผมตกหลุมรัก...ผมมอบครั้งแรกของผมให้พี่มากมายเพราะพี่อยู่ข้างกายผมเสมอ ดังนั้นมันถึงไม่ควรเป็นพี่ที่มาขอบคุณผม แต่ควรเป็นผมต่างหากที่ต้องขอบคุณพี่”

รอยยิ้มบนใบหน้าเขาตอนนั้นดูทั้งจริงใจและงดงาม

ก็หวังว่า Lovely Allergen จะมี LC ไทยในซักวัน แล้วถ้าใครได้อ่านจนจบแล้วรู้สึกอยากเม้าหรือพูดคุยแลกเปลี่ยนกันยังไง ก็สามารถทักเรามาได้ตลอดเลยนะคะ

Hope to see you soon &

Hope you’ll never have any allergies ka :-)

contact me
twitter : @arriettybb
e-mail : ettybritan@gmail.com