ฉันพบว่าตัวเองแตกสลายมากแค่ไหน
ตอนที่ปริร้าว แตกหัก กระจายออก
ก่อนฉันจะพบว่ารอยบิ่นนั้นงดงามมาก เกินจะพรรณนา
สองมือจึงประกอบเศษชิ้นส่วนความร้าวรานขึ้นมาอีกครั้ง เป็นภาชนะเดิมแม้รอยร้าวจะยังคงปรากฏให้เห็น แต่ฉันแข็งแรงขึ้นเมื่อรอยร้าวนั้นกลายเป็นเส้นสีทอง
เส้นของชีวิต
เพราะความไม่สมบูรณ์เช่นนั้น ฉันจึงได้กลายเป็นฉันที่สมบูรณ์จนกว่าจะแตกสลายอีกครั้ง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in