刘 คือชื่อของเรา

ไม่ว่าจะเปิด blog ที่เว็บไหนที่ผ่านมา เราจะเริ่มด้วยการแนะนำตัวจนเป็นธรรมเนียม เหมือนการเจอคนใหม่ๆ เราก็มักจะเริ่มต้นด้วยคำถามประมาณว่า ชื่ออะไร อายุเท่าไหร่ เรียนที่ไหน หรือให้ลึกกว่านั้นก็ ชอบทำอะไร แล้วทอปปิคที่จะคุยกันต่อไปก็จะตามมาเอง (ในกรณีที่จูนกันติด)

เราเคยเปิด web blog ใหม่มาแล้วหลายที่ ทั้ง tumblr wordpress หรือเก่ากว่านั้นก็ exteen
tumblr นี่มีหลาย acc เลยแหละ เพราะเราชอบ feature surface มากๆ เราชอบ font เล็กๆ กับการที่เลือก theme ได้เอง ซึ่งหากได้จากพวก code html ที่มีคนมาทำแจก จริงๆ การทำ theme แบบนี้ wordpress กับ exteen ก็ทำได้แหละ แต่เหมือนว่า tumblr จะ aesthetic กว่า (ซึ่งโอเค เราอาจคิดไปเอง)
และการที่เลือก theme ได้เองเยอะนี่แหละ ทำให้เราไม่อยู่กับ web ไหนได้นาน เพราะมันมีตัวเลือกให้เลือกเยอะไปยังไงล่ะ สมศักดิ์ หึ

ตั้งแต่เด็กแล้วที่เราเคยชินกับการมีตัวเลือกน้อยๆ
ยิ่งตัวเลือกน้อย เหมือนว่าเรายิ่งได้พิจารณาถี่ถ้วนมากยิ่งขึ้น เราเคยบอกแม่ด้วยนะว่าให้บอกเลยว่าอยากให้เราเป็นอะไร เพราะเราจะได้ทำตามที่เขาอยากให้เป็น แต่ตอนนั้นแม่ปฏิเสธ บอกว่าให้เราเลือกเอง แต่ที่ตลกคือ ตอนช่วงม.ปลาย เราเคยอยากเรียนสถาปัตย์ แต่แม่ไม่ให้เรียน เพราะกลัวจบมาแล้วไม่มีงานทำ
ในสายตาแม่ สถาปัตย์ก็คือการวาดรูปเฉยๆ ไปวันๆ
แม่อาจจะกลัวเราติสต์แตก โดยหารู้ไม่ว่า พอโตมา เราจะติสต์แตกยิ่งกว่าที่แม่กลัวซะอีก

โอเค
ถึงไหนแล้วนะ

แนะนำตัว โอเค แนะนำตัว
刘 อ่านว่า หลิว แปลว่าอะไรไม่แน่ใจ แต่ชื่อ 2 พยางค์แบบทันสมัยของเราคือ ต้นหลิว
เคยลังเลระหว่าง ใบหลิว กับ ต้นหลิว แล้วก็พบว่า ต้นหลิวดูอลังกว่า ก็เลยใช้ชื่อต้นหลิวซะเลย ตลกเนอะ555555555
หลิว ภาษาอังกฤษที่เราเจอคนไทยใช้จะเป็น lew แต่เราว่ามันไม่สวย หมายถึงระดับของ font การที่มีตัว l e w อยู่ติดกันมันแปลก เราไม่ชอบ ก็เลยใช้เป็น liu แทน ได้มาจากการ google ว่าสกุลคนจีนที่ใช้คำว่า 'หลิว' เขาเขียนเป็นภาษาอังกฤษยังไง ตอนนั้นจำได้ว่าลอง search ชื่อ หลิวเต้อหัว หลิวอี้เฟย อะไรแบบนี้ สุดท้ายก็เลยได้ชื่อ liu มา (pinyin คือ Liú)
ตอนเด็กเราเคยอยากชื่อเก๋ๆ ด้วย เคยบอกแม่ว่าอยากชื่อแอปเปิ้ล ต่อจากนี้ให้เรียกว่าแอปเปิ้ล แม่ทำหน้าแบบ 'อิหยังวะ' 5555555 สมัยประถมอะเนอะ เขาฮิตชื่ออะไร เราก็อยากชื่อแบบนั้นด้วย เป็นความคิดแบบเด็กๆ ที่อยากเข้าพวกกับคนอื่น แต่ที่ไม่ได้ชื่อแอปเปิ้ลเพราะเราค้นพบว่าเราไม่ชินกับชื่อนี้เลย

อาจจะเป็นสิ่งแรกๆ ในชีวิตเลยนะ ที่ค้นพบว่า 'ไม่ไหว อย่าฝืน'
ต่อจากนั้นโตมาก็ยึดสิ่งนี้แหละเป็นหลักในการใช้ชีวิต อะไรที่ไม่ใช่ตัวเรา ก็ปล่อยมันไปเถอะ

ตอนนี้เราชอบชื่อตัวเองมาก แบบมากถึงมากที่สุด
คิดเองว่า unique (ถึงแม้จะเจอคนชื่อซ้ำบ้าง) แล้วมันก็ represent ตัวเราได้ดี
ด้วยความที่เรามีเชื้อจีน เรายังเรียกพ่อว่าเตี่ยอยู่เลย โคตรน่ารัก เราชอบความเป็นจีนนิดๆ ของเรา ตาแคบๆ 2 ชั้นที่หลบในบ้าง ไม่หลบในบ้าง แล้วแต่วันและอารมณ์ของมัน เสียดายว่าผิวไม่ขาว ไม่งั้นก็หมวยแล้วเนี่ย แต่ก็นั่นแหละ 'หลิว' มันก็ represent เราได้เยอะอยู่

ที่เรามาเริ่มทำ web blog อีกครั้ง เพราะอยากลองเริ่มเขียนบันทึกความคิดของเราไว้ เผื่อว่าสักวันเราจะลืมอะไรไป ลืมความรู้สึกบางอย่างไป พอกลับมาอ่านก็จะได้รู้ว่า อ๋อ ตอนนั้นเราเคยคิดแบบนั้น เคยรู้สึกมากขนาดนั้น reaction อาจจะออกมา 2 แบบหลักๆ คือ ตอนนั้นดีจัง กับ ตอนนั้นเรามันบ้าจัง
จริงๆ เราไม่เคยเริ่มเขียนไดอารี่ได้นาน พยายามหลายครั้งมากๆ ตอนเด็ก แต่ก็ไม่เคยทำได้ตลอด ไม่นานมานี้เราก็บอกกับคนคนนึงว่า 'อะไรที่ให้ทำทุกวัน เราทำไม่ได้หรอก มัน force ตัวเราเองมากเกินไป' ซึ่งเราก็คิดแบบนั้นจริงๆ พอรู้แบบนั้น เราก็เลยไม่บังคับให้ทำอะไรทุกวัน แต่เป็น 'บ่อยเท่าที่จะทำได้' แทน ซึ่ง blog นี้ก็จะเป็นแบบนั้น เป็นเหมือนสมุดที่เรามีอยู่บนโต๊ะ มันเป็นสมุดจดทุกอย่างในชีวิตช่วงนั้นๆ ของเรา ในนั้นก็มีทั้งวาดรูป ระบายสี ระบายอารมณ์ เขียนไดอารี่บ้างแต่น้อยมาก เพราะเขินตัวเองเวลาย้อนกลับมาอ่าน ส่วนใหญ่จะแปะสติ๊กเกอร์กับ mt ที่เราซื้อมาใหม่ หรือไม่ก็ใบเสร็จเวลาซื้ออะไรมา บางทีก็จดแบ่งใช้เงินในแต่ละเดือนแบบคร่าวๆ
มีช่วงหลังๆ มานี้ที่เราเปลี่ยนเล่มใหม่ ก็จะพยายามเขียนให้มากเท่าที่อารมณ์จะพาไป note อะไรเล็กๆ น้อยๆ เอาไว้ เพราะบางทีเรา overthinking เลยต้องหาที่ระบายออก ไม่งั้นความคิดพวกนี้มันก็จะวนๆ อยู่ในหัว ไม่ออกไปไหนสักที ซึ่งทำให้เราเหนื่อย สมองทำงานทั้งวัน ทำตลอดเวลาก็ไม่ไหว
เรื่องนี้รายละเอียดเยอะมาก เอาไว้เล่าความ overthinking ของเราวันหน้า

ส่วนวันนี้พอแค่นี้แหละ
เพราะนี่คือแอบมาพิมพ์ในเวลางาน55555555


schuess!