“หลิน  วันเกิดมึงวันนี้เฮียเซอร์ไพรส์อะไรอะ”

“ถ้ากูรู้แล้วจะเรียกว่าเซอร์ไพรส์มั้ย”

“ก็เห็นมึงมีตาทิพย์รู้ไปหมดทุกเรื่องนี่หว่า”

“ไม่ต้องเอาตัวเองมาพูดเหอะเจี๊ยบ”

ควานลินว่าพลางเก็บไอแพดใส่กระเป๋า หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแจ้งเตือนแล้วพบแต่ความว่างเปล่า พลันนึกอารมณ์เสีย  ตอนนี้ก็สี่โมงแล้วทำไมเฮียยังไม่มารับ ปกติก็ชอบส่งไลน์รัวๆตั้งแต่บ่ายสามครึ่งว่าให้ออกก่อนเวลาอาจารย์ปล่อย

อย่าให้ควานลินหงุดหงิด

“แล้วนั่นมึงจะไปไหนเฮียยังไม่มานี่” เจี๊ยบตะโกนตามหลังเมื่อเห็นควานลินรีบก้าวขายาวๆออกจากห้อง ถึงจะรู้ความชิบหายที่จะมาเยือนเฮียคนโปรดของเขาในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าแล้วก็เถอะ

“กลับเองดิไม่อยากรอคนนิสัยไม่ดี”

ควานลินกับคำด่าดอกที่หนึ่ง

“เฮียอาจจะกำลังเตรียมเซอร์ไพรส์มึงอยู่ก็ได้”

“จะไปเอาอะไรกับคนไม่ตรงต่อเวลา”

“เลทแค่สามนาทีเองเนี่ยนะ”

“ก็เลทปะวะมึงไม่เข้าใจอะ”

“เออกูไม่เข้าใจมึงจริงๆ หลิน” เจี๊ยบส่ายหน้าหยิบแผ่นเลย์ในถุงเข้าปาก มองเพื่อนรักผ่านแว่นสายตาหนาเตอะ  วันนี้เป็นวันเกิดควานลินและเป็นวันที่ครบรอบสองปีที่ได้คบกับเฮียด้วย เจ้าตัวถึงได้ดูลุกลี้ลุกลนแปลกๆ เพราะกำลังตื่นเต้นแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์

ควานลินกับความเก่งแต่ปาก

ถึงคนตัวสูงจะบ่นนู้นนี่ตามประสาแต่ก็ดูประหม่าอย่างเห็นได้ชัด ก้มมองโนติฟิเคชั่นบนหน้าจอมือถือทุกๆ สามสิบวินาทีจนแบตพร่องไปครึ่ง

ในมือเรียวถือถุงกล่องของขวัญที่เจี๊ยบให้ซึ่งในนั้นคงไม่พ้นกองขนมที่ไปหิ้วมาจากแมคโครเหมือนทุกปี  คืนนี้เขามีปาร์ตี้วันเกิดเล็กๆที่จัดขึ้นที่คอนโดของเฮีย แล้วเจี๊ยบจะตามไปสมทบทีหลังเพราะมีนัดกินบาบิก้อนกับที่บ้านเพื่อฉลองแก่วิชาเคมเมดที่ผ่านมีนมาหนึ่งจุดห้าคะแนน

ถึงมันจะต่ำกว่ามีนก็ต้องเลี้ยงบาบิก้อนปลอบใจอยู่ดี

“เฮียมึงมานู้นละหลิน”เจี๊ยบบุ้ยปากไปยังผู้มาใหม่ที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่ตรงหน้าตึก

“กูไม่กลับ”

“อะไรของมึงเนี่ย  เชี่ยหลิน เฮียย้อมสีผมมาด้วยว่ะ”

ควานลินรีบหันไปมองคนที่ตัวเองกำลังวางมาดอยู่ ทรงผมสีเหลืองโดดเด่นมาแต่ไกลอดทำให้รู้สึกอายไม่ได้ หรือว่านี่จะเป็นเซอร์ไพรสจากเขา ต้องเป็นแบบนั้นแน่ ๆ

“หลิน  ป่ะ  เพื่อนเฮียไปถึงคอนโดแล้ว” เจ้าของเรือนผมสีเหลืองที่ดูเหมือนเพิ่งทำมาใหม่พยักหน้าเชื้อเชิญแฟนเด็กให้เดินตาม หลังจากเดินนำหน้าไปสองก้าวแล้วยังไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากควานลินเลยตัดสินใจหันไปมอง

“เอ้า รีบมาสิเพื่อนเฮียรอแย่แล้ว”

“ไม่” ควานลินส่ายหน้ารัว ก้าวถอยหลังให้ตัวเองอยู่ห่างจากคนตัวหนามากที่สุดเหมือนกำลังหนีเชื้อโรค

“หลินงอนที่เฮียมาช้าหรอ” คิ้วเข้มเลิกสูง ความซื่อบื้อปรากฎในดวงตาเล็กคู่นั้น ถ้าใครรู้ว่าคังดงโฮมาดแมนคนนั้นจะเชื่องเป็นแมวเมื่ออยู่หน้าควานลินต้องไม่เชื่อแน่ๆ

“ไม่หรอกเฮียผมว่ามันกลัวเฮียมากกว่า” เจี๊ยบที่เงียบมาตั้งนานพูดเสริม

“กลัวอะไร”

“ทรงผม” ควานลินพูดเสียงเรียบ  ปากตุ่ยๆเม้มเข้าหากัน

“เฮียเพิ่งย้อมเสร็จเมื่อกี้เลย”

“ช่างเหอะ”  เด็กตัวสูงส่ายหน้าเบาๆ โบกมือลาเพื่อนรักแล้วเดินไปโดยไม่บอกกล่าว

“เฮียทำอะไรผิดวะ” ดงโฮพูดกับเจี๊ยบเสียงเบา

“ใครแนะนำให้เฮียย้อมผมเหลืองวะเนี่ย” เจี๊ยบเอื้อมมือไปจับเส้นผมของพี่ชายที่ตัวเองเคารพรักแล้วเบะปากคว่ำราวกับรังเกียจ

“หลินบอกเองว่าชอบคนเท่”

“ไม่ใช่แบบนี้ป่าวเฮีย”  เป็นเจี๊ยบอีกคนที่ส่ายหน้าแล้วเดินจากไป

ไลควานลินกับหมวกกันน็อก

เด็กตัวสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อหยุดตรงบิ๊กไบค์ราคาแพงของเฮีย  บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าขี่เจ้านี่มารับ แต่คนอย่างเฮียเคยฟังเขาซะที่ไหน  จำแต่เรื่องไร้สาระ

“เฮียถูหมวกกันน็อกให้โคตรใหม่เลย ภูมิใจว่ะ”  คนแก่กว่าเดินอ้อมไปอีกฝั่งแล้วเท้าคางบนกระจกรถเล็กๆเพื่อจะได้สังเกตใบหน้าขวัญใจตัวเองพอดี

“ก็เคยบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าไม่อยากนั่ง”

“กินลมชมวิวรอบกรุงเทพก็ดีออก”

“น่าอายจริงๆ”

เป็นครั้งที่สิบของวันที่ควานลินส่ายหน้าให้กับแฟนหนุ่มของตัวเอง แต่ก็ยอมสวมหมวกกันน็อกแวววับนั่นจนได้ ดงโฮหยิบของตัวเองมาใส่บ้างก่อนจะสตาร์ทรถแล้วเด็กตัวสูงก็กระโดดขึ้นนั่ง  ทันทีที่รถเคลื่อนตัวมือเรียวก็รวบเอวหนาไว้แน่น

เพราะแบบนี้ต่างหากดงโฮถึงได้ชอบขี่มอไซค์คันใหญ่มารับ

สัมผัสนุ่มนิ่มจากเด็กที่มีรอยยิ้มหวานและเสียงหัวเราะเหมือนปลาโลมา

ควานลินกับตุ๊กตาสีขาว

“อ่ะ ของขวัญชิ้นแรก” ดงโฮเปิดเบาะรถแล้วหยิบตุ๊กตาไซส์กลางที่ไปได้มาจากตู้คีบที่พารากอน เจ้าตัวดูภูมิใจมากเพราะกว่าจะได้ตัวนี้หมดไปเกือบพัน พอๆกับซื้อตัวใหม่ได้เลย

“ไม่เห็นน่ารักตรงไหน” ถึงปากเจ้าเด็กดื้อคนนี้จะบ่นแต่ลักยิ้มที่จมลงไปในแก้มนุ่มก็คือคำตอบที่ทำให้ดงโฮพอใจ  พวกปากไม่ตรงกับใจก็งี้แหละ

“น่ารักเหมือนหลินเลย”

“เพ้อเจ้อ”

“แน่ะ เขินอะดิยิ้มด้วย”

“สงสัยยิ้มเพราะเมาลมมั้ง” ได้ทีควานลินก็แซะเรื่องบิ๊กไบค์ไปอีกดอก ตุ๊กตาสีขาวถูกหนีบด้วยแขนยาวแล้วก็เดินฟึดฟัดขึ้นตึกคอนโดไป

ควานลินกับก้อนเค้กชิ้นที่18ของชีวิต

“เบิร์ดเดย์นะหลินมีความสุขมากๆ” พี่มินฮยอนยื่นกล่องของขวัญชิ้นเล็กให้ 

“นี่ของพี่  แกะแล้วอย่าให้ไอ้ดงโฮดูละ เดี๋ยวมันจะช็อกเอา”

“เอามานี่เลยหลินอย่าไปเอาของมัน” ดงโฮแบมือขอทันทีที่อ๋งพูด  ควานลินกับเพื่อนอ๋งหันไปหัวเราะคิกคักด้วยกัน  ตอนนี้บนหัวของดงโฮเริ่มจะมีควันปุดขึ้นมาลอยโขมง

“มาๆเป่าเค้กดีกว่าโว้ย” มินกิตะโกนขึ้นมาหลังจากที่แกะกล่องเค้กเสร็จ ควานลินถูกผลักให้ไปอยู่ตรงกลางของวงที่รายล้อมไปด้วยเพื่อนของเฮียเป็นสิบแต่นั่นไม่ได้สร้างความอึดอัดเลยแม้แต่นิด เพราะเพื่อนดงโฮก็เหมือนเพื่อนของเขาเอง

“Happy birth day to you, ” ดงโฮสวมที่คาดผมมินนี่เม้าส์ที่มีแสงไฟกะพริบเป็นจังหวะ ถือเค้กสีขาวโพลนตรงกลางเขียนประโยคสั้นๆ สไตล์มินิมอลที่ควานลินชื่นชอบ

เสียงเพลงวันเกิดดังก้องไปทั่วห้อง ทุกคนตะโกนให้ควานลินเป่าเค้กเป็นเสียงเดียวกัน มือนุ่มนิ่มประสานเข้าด้วยกันแล้วหลับตาอธิษฐาน หลังอธิษฐานจบก็ส่งสายตาเป็นเชิงขอบคุณแฟนตัวเองแล้วเป่าลมออกมาดับเทียนจนหมด

“อยู่กับเฮียนานๆ นะ”

ควานลินกับกล้องโพลารอยด์

“ไหนเซอร์ไพรสอ่ะเฮีย” ควานลินที่กำลังกรึ่มๆ กับแอลกอฮอล์เอ่ยถามพลางซุกใบหน้าบนไหล่กว้าง  ถ้าไม่ติดที่เพื่อนๆ อยู่เต็มห้องก็คงจะมีบทรักเกิดขึ้นแล้ว

“ทรงผมไงไม่เซอร์ไพรสหรอ” มือหนาเลื่อนไปยีผมนุ่มเล่นจนโดนปัดออก

“น่าเกลียด”  หลินเบ้ปาก คว้าตุ๊กตาสีขาวขึ้นมาเชยชม

“บูกิยังบอกว่าเฮียหล่อเลย”

“โดนหลอกแล้ว”

“เฮียมีเซอร์ไพรสอีกอย่างนะ”

“อะไรอ่ะ”  เด็กดื้อดีดตัวขึ้นนั่งทันที  ส่งสายตาเป็นประกายรอความหวังออกมาเต็มที่ ดงโฮหัวเราะเบาๆ แล้วหยิบกระเป๋ากล้องขนาดเล็กออกมา

“โพลารอยด์”

“ไม่เอาแบบนี้ดิเฮีย” ควานลินเบะปาก อยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ ถ้าไม่ติดที่ว่าทุกคนจะต้องโผเข้ามาถามไถ่เขาแน่นอน

เฮียของเขาโง่ขนาดที่ไม่รู้จักคำว่าเซอร์ไพรส์หรอเนี่ย

คงเป็นเพราะคาดหวังมากเลยรู้สึกผิดหวัง

“นี่ไง หลินถ่ายให้เฮียหน่อย”ดงโฮเอากล้องออกมาจากกระเป๋า นิ้วเรียวลงน้ำหนักบนปุ่ม ON แล้วยื่นมันให้คนตรงหน้า

“อะไรของเฮียหลินงงไปหมดแล้ว”

“ก็หลินถ่ายให้เฮียก่อนแล้วเฮียถ่ายหลินสลับกัน”

“เพื่อ? โอ๊ยมึนหัวไปหมดแล้ว”

“เก็บรูปของเราทุกๆ วันไง” ดงโฮอธิบาย ยื่นมือไปบีบแก้มนุ่มเล่นจนเจ้าตัวต้องเขยิบหนี

“ทำไมต้องทุกวัน”

“เพราะชีวิตที่มีหลินคือวันสำคัญสำหรับเฮีย”

“เลี่ยนชิบหายแล้วโว้ยไอ้แบค”  มินฮยอนตะโกนขึ้นมาเสียงดังสร้างความหัวเราะให้แก่เพื่อนในวงเป็นอย่างมาก  และทุกคำพูดที่เจ้าของรอยสักหน้าเสือถูกอัดวิดีโอไว้หมดแล้ว

คนที่สั่งให้อัดคลิปก็คือไลควานลิน เด็กดื้อของเขาเองแหละ

..

.

ควานลินกับคังดงโฮ

“ขอบคุณนะเฮีย วันนี้มีความสุขมากเลย”  ร่างบอบบางโผกอดจากด้านหลังซุกใบหน้าบนแผ่นหลังกว้างเหมือนแมวที่กำลังหาความอบอุ่น

“ขอบคุณหลินเหมือนกัน”

“ขอบคุณทำไม” หลินปล่อยแขนตัวเองแล้วขยับตัวไปยืนขนาบข้างแฟนหนุ่ม  ตอนนี้ทุกคนกลับหมดแล้ว เวลาเที่ยงคืนเลยดูสงบกว่าไม่กี่ชั่วโมงก่อนแสงไฟบนท้องถนนที่ไม่เคยหลับใหลกลับดูสงบลง  ท้องฟ้าที่ไม่เห็นดวงดาวสักดวงแต่ก็ไม่ทำให้เขาสองคนรู้สึกเหงาสักนิด

“ที่อดทนเฮียมาตั้งสองปี”

“นั่นสิคนดื้อแบบเฮียนี่ไม่น่าไปทนเลยเนอะ”

“ใครกันแน่ที่ดื้อ” ดงโฮยืดแขนบนระเบียง หันไปมองหน้าหวานด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“มองอะไร”

“เกือบลืมเลย” ร่างหนาโพล่งขึ้นมาแล้ววิ่งกลับเข้าห้องก่อนจะออกมาพร้อมกล่องเล็กๆที่มีริบบิ้นสีหวานห่อหุ้มอยู่

“มันคืออะไรอะ” หลินก้มมองดูกล่องนั้นอย่างชั่งใจ

“ม๊าฝากมา ลองเปิดดู”

ควานลินแกะริบบิ้น  เจ้าตัวรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างอดไม่ได้  ม๊าของเฮียจะฝากอะไรมานะ  ฝากล่องเล็กถูกเปิดออก  วงแหวนสีเงินถูกปรากฏต่อหน้าคนทั้งสองคน

“โหม๊าซื้อของแพงนะเนี่ย”

“นั่นดิ  มา เฮียใส่ให้”

ดงโฮหยิบแหวนออกมาทาบบนนิ้วนางข้างขวาของหลิน  เขาบรรจงสวมใส่ให้อย่างเบามือ มันพอดีกับนิ้วเรียวได้ราวกับว่าถูกสั่งทำมาโดยเฉพาะ

“จองแล้วนะครับ”

“ตัวหลินอ่ะ เฮียจอง”

ทันทีที่ดงโฮพูดจบริมฝีปากทั้งคู่ก็แนบชิดกัน

And suddenly,

All the love songs

Were about you