ตอนนั้นเป็นเวลาตีสอง เขากึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่หน้าบทกวีของดีแลน โทมัสและเรียงความร่างแรกที่เต็มไปด้วยประโยคกระท่อนกระแท่น วรรคทอง "Do not go gentle into that goodnight" ออกจะเป็นตลกร้ายอยู่สักหน่อย ในเมื่ออีกไม่กี่ชั่วโมง แสงแรกของวันใหม่ก็คงโผล่พ้นขอบหน้าต่างเข้ามาในห้องแคบ ๆ นี้โดยที่เขายังไม่ทันได้กล่าวราตรีสวัสดิ์กับตัวเองด้วยซ้ำ หลังจากขีดฆ่าสิ่งที่เขียนไปเป็นรอบที่ห้าและเริ่มคิดว่าตัวเองกำลังฝัน (ในโลกแห่งความฝัน เขาเขียนเรียงความวิชากวีนิพนธ์อังกฤษสมัยใหม่เสร็จทันและได้เอ) จู่ ๆ เสียงหวีดแสบแก้วหูก็ปลุกเขาให้ตื่นได้ชะงัดยิ่งกว่าชาเข้ม ๆ สามแก้ว เสียงนั่นดังมาจากห้องข้าง ๆ ที่ซึ่งกำแพงบางเสียยิ่งกว่าผ้าม่าน ฟังไปสักพักถึงพอเดาออกว่านั่นเป็นเสียงจูนกีตาร์ไฟฟ้าและลำโพงที่หอนอย่างต่อเนื่อง คำถามสำคัญ: ไอ้บ้าที่ไหนมันนึกครึ้มใจมาเล่นดนตรีร็อคในแฟลตเอาป่านนี้