ขอบคุณภาพจาก https://i.ytimg.com/vi/d0gMBX5cpRo/maxresdefault.jpg
ยามเย็นของวันหยุดสุดสัปดาหวันหนึ่ง เสีงเรียกเข้าของโทรศัพท์ที่ไม่ได้ยินมานาน (เนื่องจากการพูดคุยส่วนใหญ่นิยมกระทำผ่านทางแอพลิเคชั่นสีเขียว) ได้ดังขึ้นต่อเนื่องเป็นเวลามากกว่าสามสิบวินาทีเรียกให้คนที่เป็นเจ้าของสมาร์ทโฟนยี่ห้อดังจากจีนแผ่นดินใหญ่ต้องรีบเดินมาปัดหน้าจอเพื่อพูดคุยกับบุคคลปลายสาย -- เพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่ติดต่อกันอยู่เนืองๆ
"ช่วยตัดต่อรูปให้เราหน่อยได้ไหม"
เป็นคำขอที่ได้ยินหลังจากที่พูดตอบรับโทรศัพท์สายนั้น --เพื่อนคนนี้มักพูดถึงประเด็นสำคัญก่อนเสมอ เวลาหลังจากนั้นคือการพูดคุยถามถึงเรื่องราวต่าง ๆ--
หลังจากคำขอนั้นเราไม่ได้ตอบรับหรือปฏิสธ
"ขอลองทำดูก่อนถ้าทำไมได้จะบอก"
นั่นคือสิ่งที่เราตอบกลับไป อันที่จริงในใจนั้นไม่มีความมั่นใจสักเท่าไรบวกกับทักษะด้านการใช้โปรแกรมในระดับเกือบปานกลางทำให้ไม่กล้าที่จะเอ่ยรับปาก
คำขอนี้ได้ดึงเราเข้าไปสู่โลกที่เราไม่ได้แวะเวียนไปเยี่ยมมาพักใหญ่ --โลกของการตัดต่อและแต่งภาพ
--
ตอนที่เราเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่2 เป็นเด็กผู้หญิงที่ผมสั้นเท่าติ่งหู (ผมบานเป็นเป็ดทุกวัน) เราได้มีโอกาสในการเรียนโปรแกรมหนึ่งในวิชาคอมพิวเตอร์ที่ชื่อว่า Adobe Photoshop ณ ขณะนั้น เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ไม่ได้มีความรู้เบื้องต้นใด ๆ เกี่ยวกับโปรแกรมนี้ ใบความรู้ที่อาจารย์แจกให้นั้นเต็มไปด้วยสิ่งที่ยากต่อการเข้าใจ
ครั้งแรกนั้นเป็นการเปิดโปรแกรมขึ้นมาเพื่อเรียนรู้หน้าตาของโปรแกรม เครื่องมือมากมายนั้นทำอะไรได้บ้าง เพียงเท่านั้น
ครั้งที่สองเราได้เริ่มที่จะใช้งานหลังจากที่ครั้งก่อนเพียงแค่เปิดแล้วนั่งดู เราได้เริ่มใช้เครื่องมือในการเลือกพื้นที่แต่ละประเภท ได้ลองทำการย้ายรูปเป็ดน้อยตัวสีเหลืองจากภพหนึ่งไปอีกภาพหนึ่ง
(ตอนที่สามารถย้ายรูปโดยที่ขอบรูปนั้นเรียบและสวยงามนั้นสร้างความภูมิใจให้เราเล็กๆ)
ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นนานเท่าไร เด็กผู้หญิงคนนี้จึงได้เริ่มเฝ้ารอการเรียนวิชาคอมพวเตอร์ที่จะเวียนมาทุกสัปดาห์ เทคนิคและวิธีการใหม่ๆที่ได้เรียนนั้นราวกับ้นพบอีกโลกหนึ่งที่น่าอัศจรรย์ แม้จะเป็นเพียงแค่เทคนิคขั้นพิ้นฐานแต่สำหรับเด็กม.2 คนหนึ่งนั้น มันช่างน่าอัศจรรย์ใจ
ต้องขอบคุณคอมพิวเตอร์ที่บ้านที่มีโปรแกรมนี้ (ซึ่งก่อนหน้าไม่เคยเปิดใช้งาน) จึงทำให้เด็กคนนี้เริ่มที่จะฝึกฝน และเข้าไปอยู่ในโลกที่เรียกว่าความสุข สิ่งต่าง ๆ ที่ได้เรียนรู้จากโปรแกรมนี้นั้นไม่เคยหมด เทคโนโลยีที่พัฒนาอย่างรวดเร็วทำให้เกิดความประหลาดใจอยู่เสมอ รุ่นของโปรแกรมที่เปลี่ยนไป เครื่องมือในโปรแกรมที่ช่วยสร้างสิ่งใหม่ๆได้มากขึ้น และความรู้ที่สามารถหาได้ง่ายและรวดเร็วเพียงเรียกใช้ Google
หลังจากที่ได้เข้าเรียนในระดับมหาวิทยาลัย การใช้งานโปรแกรมนี้คงต้องเรียกได้ว่าบางครั้งเท่านั้น แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า ต่อให้จะนั่งหน้าจอแลปทอปนานเท่าไหร่เพื่อแต่ภาพสักภาพช่วงเวลานั้นก็ราวกับหยุดนิ่ง เหมือนเราถูกดูดเข้าไปในโลกที่เราไม่ค่อยได้เวียนผ่านไป แน่นอนว่ามันคือประกายความสุขเล็ก ๆ ที่ดึงเราออกจากความหม่นหมองได้เป็นอย่างดี
--
เมื่อวางสายจากเพื่อนสนิท เราได้ทำการเปิดโปรแกรม Adobe Photoshop ขึ้นมาในรอบหลายสัปดาห์ หน้าต่างของโปรแกรมที่คุ้นเคยดึงดูดให้เราเริ่มทำการตั้งค่าและได้ลองตัดต่อรูปในแบบที่ไม่เคยทำ และในครั้งนี้เรามีตัวช่วยพิเศษอย่าง Adobe Lightroom อีกด้วย เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก เสียงเรียกเข้าจากแอพลิเคชั่นสีเขียวก็ดึงเราให้ออกมาหาอีกโลกหนึ่งที่เราอยู่ และแน่นอนว่ามันเป็นการติดต่อมาจากเพื่อนคนเดิมนั่นเอง --เมื่อที่บ้านมี Wifi การคุยผ่านทางนี้ย่อมประหยัดเงินกว่า
เราคุยกันไปเรื่อย ๆ พร้อมกับนั่งแต่งภาพไปด้วย ได้แลกเปลี่ยนเรื่องราวต่าง ๆ ให้สมกับระยะเวลาที่ไม่ได้เจอ กว่าหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านเลยไปราวกับห้านาทีนั้น เรียกได้ว่าเป็นช่วงเวลาแห่งความสุข
ความคิดถึง ความโหยหา ได้ถูกทำให้ระดับของมันลดลง
ความอ้างว้างที่แสนกว้างไกลนี้ ถูกทำให้แคบลงไปอย่างรวดเร็ว
ขอบคุณการร้องขอนั้น, ที่ทำให้เราได้รับความช่วยเหลือ
--หนึ่งเสี้ยวจันทร์--
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in