แม่ของผมเป็นพวกที่ดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนกับอะไรทั้งปวง แต่โชคดีที่เธอยังมองผมเป็นผู้ชายคนนึง

         ดังนั้น แม้ว่าพ่อจะเรียกผมว่าลูกสาว พี่ชายคนโตจะจับผมแต่งหญิงตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ พี่คนกลางจะพยายามสอนผมใช้ผ้าอนามัยทั้งที่ไม่จำเป็น หรือพี่คนสุดท้ายจะพร่ำเพ้อขอผมเป็นเจ้าสาวอยู่ทุกวี่วัน ผมก็ยังคงเติบโตมาเป็นผู้ชายแท้ ๆ ร้อยเปอเซ็นต์อยู่ดี

         จะว่าไงดี จริง ๆ แล้วผมโคตรจะไม่เข้าใจเลยว่า ทำยังไงถึงได้มองน้องชายหรือลูกชายตัวเองเป็นผู้หญิงกันไปได้ ในเมื่อหน้าตาผมก็ไม่ได้เหมือนผู้หญิง...เอ่อ ผมยอมรับว่าผมออกจะหน้าหวานอยู่หน่อย ๆ แต่ผมก็มั่นใจว่ามันยังอยู่ในเกณฑ์ที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนยังไงก็เป็นผู้ชาย นอกเสียจากว่าจะใช้เครื่องสำอางเข้าช่วยน่ะนะ แถมหุ่นผมก็ไม่ได้อ้อนแอ้นบอบบางเลยสักนิดเดียว ถึงมันจะไม่ได้กำยำล่ำสันมีกล้ามเป็นมัด ๆ แต่ก็ค่อนข้างสมส่วนอกผายไหล่ผึ่งดูยังไงก็เป็นผู้ชายแมน ๆ คนนึงชัด ๆ ต้องใช้สมองส่วนไหนมองถึงจะกล้าพูดออกมาว่า 'น้องสาวสวยและน่ารักที่สุดในโลก' ถ้าเป็นแบบนั้นจริง โลกนี้คงจะบ้าไปแล้วแน่ ๆ

         ผมเคยพยามยามจะรักษาอาการหลงผิดของพวกพี่ ๆ หลายต่อหลายครั้ง สารพัดวิถีทาง ตั้งแต่พยายามสะกดจิต หรือเข้าไปอาบน้ำด้วยกันในห้องน้ำแคบ ๆ แต่เขากลับผลักผมออกมาพร้อมกับบอกว่า

         "ร่างเปลือยของน้องสาวเป็นสิ่งต้องห้าม" 

         จากนั้นก็ปิดประตูลงกลอนห้องน้ำต่อหน้าต่อตาผม....

         นี่จะสุภาพบุรุษเกินไปไหม ไม่สิ จะเว่อร์กันไปถึงไหน อันที่จริงแล้วตอนที่ผมลองวิธีนั้น ผมอายุเพียงแค่ 7 ขวบ ต่อให้ผมเป็นน้องสาวจริง ๆ ก็เข้าไปอาบกับเขาได้อยู่ดีไม่ใช่เหรอ? นี่จินตนาการผมเป็นน้องสาวที่อายุเท่าไหร่กันแน่?

         แต่ด้วยความพยายามของผม เมื่อตอนผมอายุครบ 10 ปี ผมก็ได้ตระหนักแล้วว่า 'ผู้ชายบ้านนี้มันเกินเยียวยาแล้ว' อ๊ะ...ไม่นับตัวผมนะ

         ด้วยเหตุดังกล่าวการใช้ชีวิตแต่ละวันของผมจึงเต็มไปด้วยความยากลำบากมาก แม้ว่าพอทำ ๆ ไปทุกวันจะเกิดความเคยชินขึ้นมา แต่หากย้อนถามผมว่ามันยังยากลำบากอยู่ไหม? ก็ต้องขอตอบเลยว่ามาก

         อย่างแรกเลย ผู้ชายพวกนี้ไม่ยอมให้ผมแต่งตัวเป็นผู้ชาย...

         ถ้าอยู่บ้านก็ว่าไปอย่าง เสื้อยืดกางเกงขาสั้นจะหญิงจะชายก็ใส่ได้ทั้งนั้น ไม่มีปัญหา แต่การแต่งตัวออกนอกบ้านนี่สิ...

         ผมต้องแกล้งแต่งหญิงออกไป จากนั้นก็รีบหาที่เปลี่ยนชุดอย่างไวเพราะกลัวจะมีใครจำได้ เป็นแบบนี้ทุกครั้งจนเรียกได้ว่าเป็นปัญหาน่ารำคาญระดับใหญ่หลวง แต่ไม่นานผมก็แก้ปัญหานี้ได้...

         "พี่ว่าแต่งแบบนี้น่ารักกว่าน้า" พี่ชายคนโตยื่นแค็ตตาล็อกเสื้อผ้าให้ เมื่อมอง ๆ ไปก็พบว่าแต่ละชุดดูวาบหวิวมาก...

         "แต่พ่อว่าแบบนี้น่ารักกว่านี่นา" มองไปอีกทางตาแก่นั่นก็ถือชุดวันพีซติดลูกไม้สีชมพูมาให้ รสนิยมคุณเหรอน่ะ...

         "แต่งแบบวัยรุ่นสาว ๆ ทั่วไปสิ" พี่คนรองพูดแบบนั้นออกมา ขณะที่กำลังเล่นเกมในมือถือ บางทีผมก็เผลอคิดจริง ๆ นะ ว่าคนในบ้านนี้กำลังร่วมมือกันแกล้งผมอยู่

         "เอ๋ ไม่เอาอ่าาา แต่งแบบนั้นธรรมดาไปแล้ว" ธรรมดาก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ แต่ถึงยังไงผมก็จะไม่มีวันแต่งหญิงไปเดินข้างนอกเด็ดขาด ไม่มีทาง เสียใจด้วยนะครับ

         "พ...พ่อกับพวกพี่น่ะ ผิดหมดแล้ว!!!" โอ้ ในที่สุดก็มา พี่คนสุดท้าย...

         "คิดดูสิ ถ้าแต่งชุดพวกนี้ออกไป ไม่ว่าชุดไหน ๆ น้องสาวของเราก็น่ารักสุด ๆ แล้วจากนั้นก็จะมีผู้ชายมาตามจีบเธอ พวกคุณน่ะ ยอมให้เป็นแบบนั้นเหรอ!!!!"

         "โอ้ จริงด้วย"

         "หลักแหลมมาก"

         "พ่อยังคิดไม่ถึงตรงนั้นเลย เยี่ยมมากไอ้ลูกรัก"

         ผมรักพี่สามก็ตรงนี้ล่ะ และเพราะเหตุนั้น ข้อเสนอในการปลอมเป็นผู้ชายเวลาไปเดินข้างนอกจึงผ่านฉลุย