พึ่งดูจบเลยย หมาดๆ รอบ 3 ทุ่ม SF ห้างเมย่าเชียงใหม่เจ้า ตอนแรกก็ว่าจะดูเวลาผ่านไป ก็หมดไฟความอยากดูไปดื้อๆ
จนเพื่อนที่ชวนกันดูในตอนแรกนั้น ถามว่าเอาไงๆๆ อ่ะๆไปก็ไป


1.หนังพาเราย้อนกลับไปในช่วงวัย ที่เราบอกทุกคนว่า เราคิดเองได้ เราเป็นผู้ใหญ่ ทำท่าทางมั่นใจ แต่ในความจริงภายในของเราขาดความเชื่อมั่น สั่นคลอนเพราะเรื่องทั่วไปและไม่มั่นใจในตนเอง เมื่ออยากแสดงความมั่นใจพฤติกรรมเลยออกไปทางก้าวร้าว ปากร้าย ทำตัวร้ายๆ




พอดูแล้วขำ
 พอดูแล้ว เฮ้ย......เราเอง  ลูกสาวตัวแสบของแม่แจ๋ว

2.หนังพาเราย้อนกลับไปที่การตั้งความหวังกับรักครั้งแรก ผู้หญิงอย่างเราวาดฝันรักครั้งแรกกันอยู่แล้ว อย่างเราเนี่ยก็คิดไปไกล ถึงขั้นจะมีลูกสาว 4 คน (ตอนนี้ 33 แล้วยังไม่ได้แต่งงาน 5555+)



3.หนังย้อนไปในวันที่เราเห็น ทุกคนดีกว่าตัวเราเอง อยากเป็นคนอื่น และเปราะบางด้านสังคม
ทะเลาะกับทุกคนเพราะไม่เข้าใจตัวเอง

สุดท้ายหนังทำให้เราคิดถึงแม่ มันจะมีช่วงหนึ่งที่เราก็ขัดใจแม่ทุกเรื่อง แม่เองก็ขัดใจเราทุกเรื่อง
ไม่ว่าจะเป็นการจัดห้อง การแต่งตัว เพลงที่ฟัง คณะที่เลือกเรียน แฟนที่คบหา
เราทะเลาะกัน ว่าให้กัน กะเอาให้อีกฝ่ายเจ็บปวดที่สุด
เราเสียใจทุกครั้งที่ทะเลาะกัน แต่กว่าจะคิดได้ เราปิดประตูโครม ดังปัง ใส่แม่
สิ่งที่คิดได้ ตอนนี้ คือตอนนั้นทำไมไม่คิดก่อนพูด

ในเวลานี้ฉันกับแม่เข้าใจกันมาก เราต่างไว้ใจกัน และเชื่อใจในการใช้ชีวิตของกันและกัน
สุดท้ายนี้ ขอบคุณหนังเรื่องนี้ที่ทำให้อยากบอกแม่ว่า รักแม่นะ ( บอกไปแล้วตอนดูจบ :) )