เริ่มต้นก่อนว่าไม่เคยได้ยินชื่อหนังเรื่องนี้เลย The Florida Project ชื่อไทย แดนไม่เนรมิต แต่ด้วยเป็นคนเปิดใจใครชวนไปไหนถ้าว่างเราก็ไป ก็เลยไปดูเป็นเพื่อนกับเพื่อนคนหนึ่ง เพราะไม่รู้จึงไม่คาดหวังเพราะไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจ เลยกระทบจิตใจเป็นอย่างมาก
ช่วงขณะที่ชม คือเหมือนเราอยู่ที่นั้น อยู่ในหนังเฝ้ามอง เด็กผู้หญิงชื่อมูนี่ กับเหล่าเพื่อนๆ แม่มูนี่(เฮลลี่) คนดูแลอพาร์ตเม้น(บ็อบบี้) หนังให้ความรู้สึกว่าเราอยู่ตรงนั้นเลย  ตรงหน้ายัยตัวแสบมูนี่

เด็กก็คือเด็ก หนังเรื่องนี้บอกเราแบบนั้น ช่างบริสุทธิ์ ไร้เดียงสา และยังไม่มีประสบการณ์ในทุกๆๆด้าน
เราร้องไห้ ฮือออออ กลับบ้านมาเปิด trailer ดูร้องไห้อีก ฮืืืออออออ ถามตัวเองร้องทำไม ตอบตัวเองไม่รู้ ฮือออออออ T T


ฉากที่เหล่าแก็งตัวแสบมักเดินทางท่องเที่ยวกันน่ารักมากๆๆ เราไม่สปอยเราทำไม่เป็น 5555


แล้วทำไม่เรามานึกถึง My Neighbor Totoro ก็หนังทำเรื่องเด็กได้เด็กจริงๆ คิดแบบเด็กพูดแบบเด็กเล่นแบบเด็ก หนังบางเรื่องใช้เด็กแสดงแต่พูดภาษาผู้ใหญ่เราว่ามันไม่ใช่

ภาพพวกนี้มาจากหนังสือมือสองซื้อตอนไปเที่ยวญี่ปุ่นเมื่อเกือบ 8ปี ที่แล้ว เราดูก่อนหน้านั้นน่าจะ 9 ปีที่แล้ว เรามีน้องสาวด้วย อินสุดๆๆๆไปเลย (อ่านไม่ออกแต่อยากซื้อ)


หลังจากดูหนัง 2 เรื่องนี้จบ เรามักนึกถึงตอนเราเด็กๆ พี่ชายแถวบ้านพาไปเที่ยวงานวัด เรากับน้องสาวอยากขึ้น ชิงช้าสวรรค์ แต่งานยังไม่เริ่ม พนักงานที่ดูแลบอกว่าขึ้นเลย อยากลงเมื่อไรเรียกนะ เรากับน้องคือแบบลิงโลดอ่ะ รีบขึ้นไป ขึ้นไปสักพักก็เริ่มเบื่อ เรียกพนักงาน เพื่อบอกว่าจะลง เค้าไม่หันมา      ไม่ได้ยินด้วย ไม่โอเคอ่ะ เรากังวล เราเริ่มร้องไห้น้องสาวร้องตาม เราบอกน้องสาวว่าเราต้องอยู่บนชิงช้านี้จนตาย ทำไงดี ฮืออออออ ร้องกันแบบสะอึกสะอื้น แล้วพี่ชายแถวบ้านก็บอกพนักงานหยุดชิงช้า เพราะขี้เกียจรอล่ะ พอเห็นเราร้องไห้ ทุกคน งง 5555


ขอบคุณนะ หนังแบบนี้ ที่ทำให้เราไม่ลืมความเด็กของเรา