: ทะเลกับหาดทราย
????




คืนเดือนหงาย
ดวงจันทร์โดนความมืดกลืนกินจนเหลือครึ่งเดียว
ม่านสีขาวแหวกตัวออกจากกันตามแรงลมแผ่ว

เสียงนิ้วกระทบบนแป้นพิมพ์มีเสียงร้องเพลงดังแทรกสม่ำเสมอ
คิ้วที่ขมวดเข้าหากันคลายออก
เขาถอดแว่น...

“ลู่หาน...” เขาหมุนเก้าอี้มาทางคนที่นั่งอยู่บนโซฟา “ผมบอกแล้วไงว่าถ้าคุณอยากร้องเพลงนักก็ไปร้องในห้องนอน หรือไม่ก็ไปร้องคาราโอเกะซะ” น้ำเสียงของเขาติดจะหงุดหงิด วิทยานิพนปริญญาโทของเขาควรคืบหน้าเร็วกว่านี้ และเสียงเพลงของแฟนหนุ่มกำลังขัดขวางมัน
…เป็นครั้งที่สาม
คนฟังไม่ได้ตอบอะไร ลู่หานปิดคอมพ์ ลุกจากโซฟา และเดินไปหยิบโค้ทยาว
“เสร็จของวันนี้แล้วโทรบอกด้วยแล้วกัน”
บอกแค่นั้นแล้วเปิดออกจากห้องไป
เซฮุนมองบานประตูที่ถูกปิดลงไปนาทีกว่าแล้ว เขาถอนหายใจ จากนั้นจึงหันไปสนใจงานตรงหน้าต่อ
โดนงอนซะแล้ว

1:47 am
ดวงจันทร์พักผ่อนจากการทอแสงบนฟ้า
เขาเองก็พักสายตาจากจอคอมพิวเตอร์
เอนหลังพิงพนักเก้าอี้และหลับตาลง

ยังไม่กลับสินะ
เซฮุนออกนาฬิกาที่ผนังห้อง เขาเดินไปหยิบเสื้อโค้ทมาสวม สำรวจกระเป๋าเงินที่อยู่ในนั้นแล้วจึงเดินออกจากห้องไป
…เข้าร้านสะดวกซื้อ

ไอศกรีมถ้วยเล็กรสชอคโกมิ้นท์ในกระเป๋าเสื้อโค้ท เซฮุนเดินไปยังร้านเบเกอร์ที่เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง เดินสำรวจที่นั่งจากชั้นหนึ่งถึงชั้นสี่แล้วเดินออกจากร้านไป


「カラオケ ２４Hr 」
(คาราโอเกะ 24 ชั่วโมง)

เซฮุนเดินเข้าร้านที่ว่านั่น เขาบอกพนักงานว่ามากับเพื่อนที่อยู่ด้านในแล้ว จากนั้นจึงเดินไปที่ห้องคาราโอเกะขนาดเล็กหมายเลข 7
“จบเพลงนี้แล้วกลับกัน” เขานั่งลงข้างๆ คนที่ร้องเพลงอย่างมีความสุขในห้องนั้น วางไอศกรีมที่ซื้อมาไว้บนโต๊ะ พักศีรษะบนไหล่ของอีกคนแม้ว่ามันจะโยกไปมาเพราะคนที่ว่านั่นกำลังเต้นให้เข้ากับเพลงแม้จะนั่งอยู่
มาง้อแล้วนะ
พวกเขาเป็นแบบนี้เสมอ ตั้งแต่ที่รู้จักกันมาตั้งแต่มัธยม รูมเมทในโรงเรียนประจำของเขา พวกเขาใช้เวลาเข้าใจความคิดของกันและกันมากว่าสิบปี เป็นคนรักที่สนิทและใกล้ชิดกันมากที่สุดคู่หนึ่งที่โลกได้รู้จัก
แต่เพราะลู่หานยังคงเป็นลู่หาน
และเซฮุนก็ยังคงเป็นเซฮุน
พวกเขาไม่ได้กลืนกินตัวตนของกันและกัน
พวกเขาต่างกัน
เพราะเช่นนั้นแม้จะอยากใกล้ชิดกันจนไม่เหลือช่องว่าง
พวกเขาก็ยังคงต้องผละออกจากกันชั่วขณะหนึ่ง

เพลงจบแล้ว
ลู่หานมองคนที่พิงศีรษะบนไหล่เล็กๆ ของตน
เซฮุนหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
แม้จะสงสัยแต่ลู่หานก็เพียงหยิบไอศกรีมรสโปรดขึ้นมาตักเข้าปาก

เขารักรสชาติหวานและเย็นของมัน
กดริมฝีปากลงบนหน้าผากคนรักแทนคำขอบคุณ

พวกเขาเข้าใจกันดีแม้ไม่เอ่ยปาก เขาเข้าใจว่าอีกคนต้องการสมาธิในการทำงาน ผิดเองที่หัวรั้นร้องเพลงรบกวนอีกคนอยู่ในคอนโดฯ พักใหญ่ เขาผละตัวออกจากกันเหมือนคลื่นทะเลกับหาดทราย เพราะสุดท้ายคลื่นน้ำก็จะกลับมาหาฝั่งเสมอ เขามั่นใจว่าไม่ว่าตนจะไปที่ใด อีกคนก็จะตามหาเขาจนเจอ
ทุกครั้งที่เราทิ้งช่องว่างให้กัน อีกคนจะตามมาลดระยะห่างนั้นในเวลาไม่นาน
ทะเลกับหาดทรายจะอยู่คู่กันตลอดไป

“เซฮุน กลับไปนอนกอดกันอุ่นๆ ที่ห้องเรากันเถอะ”