วันที่ฉันจะมีอายุ 24 ปีเป็นครั้งสุดท้าย

วันที่ตัวเลข 25 อยู่ไม่ไกลกว่า 24 ชั่วโมง

เอาเข้าจริงฉันก็ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรือตกใจกับวันคล้ายวันเกิดในวันพรุ่งนี้อีกแล้ว

คงเพราะเวลาล่วงเลยมาถึงมันเป็นครั้งที่ 25 ในชีวิต เขาว่ากันว่า ถ้าเราทำอะไรซ้ำ 21 ครั้ง เราจะเริ่มเคยชินกับสิ่งนั้น นั่นอาจรวมถึงการฉลอง/อยู่กับวันคล้ายวันเกิดของเราด้วย

ถ้าจำไม่ผิด ปีที่แล้วฉันยังตื่นเต้นกับวันเกิดอยู่นิดหน่อย หรือเราไม่อาจนับช่วงอายุใน 1-3 ขวบแรก ที่เราเองยังไม่รู้ความ เป่าเค้กคืออะไร มีของขวัญอย่างอื่นที่นอกเหนือการได้เล่นของเล่นทั้งวันอยู่ด้วยหรือ?

พอมาถึงปีนี้ ย่างเข้าอายุ 25 ปี เหมือนความเป็นผู้ใหญ่มันก้าวเข้ามาในจิตสำนึกพร้อมตัวเลขนี้

ฉันคิดถึงอนาคตมากขึ้น คิดถึงความจริงของชีวิตมากขึ้น แค่คิด - แต่ไม่ได้ทำให้มันเป็นไปอย่างนั้น

ฉันคิดอีกอย่าง ถ้าอายุ 25 ปี คือผู้ใหญ่ แล้วต้องทำยังไงฉันถึงจะยังคงความเป็นเด็กไปได้ตลอด

คำตอบคงไม่ยาก เพราะฉันก็ยังรู้สึกว่าความเป็นเด็กในตัวแทบไม่ลดน้อยลงเลย สิ่งที่ลดนั่นแค่ความเป็นเด็กที่ฉันแสดงออกมาเท่านั้น ภายในฉันยังคงวิ่งเล่น หกล้ม ร้องไห้ ตื่นเต้นเวลาได้ของเล่นใหม่อยู่เสมอ

แต่ฉันไม่รู้ว่าสิ่งเหล่านั้นจะยังอยู่กับฉันไปอีกนานเท่าไหร่ ฉันต้องทำยังไงเพื่อรักษามันไว้ให้ได้

สำหรับฉัน ความเป็นผู้ใหญ่ยากตรงนี้ ตรงที่ฉันคิดมาก ว่าจะรักษาเด็กน้อยในตัวฉันเอาไว้อย่างไร

แล้วความเป็นเด็กก็บอกกับฉันว่า "อย่าคิดมากไปเลย การไม่คิดมากนั่นแหละ คือความเป็นเด็กแล้ว"

เพราะไม่ต้องคิดมาก ปล่อยตัวไปปล่อยใจไปกับสิ่งที่รู้สึกบ้างนั่นแหละ เด็กน้อยในตัวฉันถึงจะยังคงอยู่กับฉันตลอดไป

จากนี้ ฉันตั้งใจจะแบ่งที่ว่างเอาไว้ให้ความรู้สึก ปล่อยเด็กน้อยในตัวฉันให้ออกมาวิ่งเล่น

เก็บความเป็นผู้ใหญ่ไว้ใช้ยามจำเป็น และเล่นสนุกให้มากขึ้น

ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันคิดนั้นถูกหรือไม่ แต่ฉันหวังว่าหากมันผิด แผลจากการที่ฉันล้มครั้งนี้จะหายไปง่ายดายเหมือนตอนเป็นเด็ก