Remote Control #Novelber

Paring: SugaMonster

Rate: PG-15

Note: ซีรีส์เดียวกันกับ #ฟิคเด็กก้อน นะคะอยากอ่านตอนอื่น >>จิ้ม<< นี่เบยย(เดี๋ยวว่างๆเราจะเอาไปลงในเด็กดีให้นะคะ?)

‘นัมนัมไม่ต้องมาฟอดฟอดคุณยูนกิเลยนะ!’

            “นัมนัมมมม”เสียงของเจ้าเด็กตัวเล็กที่วิ่งเข้ามาทำให้คิมนัมจุนต้องกดปุ่มบน รีโมท เพื่อหยุดเกมที่กำลังเล่นอยู่ลงแล้วหันไปรับเด็กน้อยข้างบ้านที่กำลังโถมตัวเข้าใส่แทน

            “ทีหลังไม่วิ่งอย่างนี้นะครับ ถ้าล้มไปจะทำยังไงหื้ม”คนตัวโตดุเด็กน้อยออกไปอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนที่เจ้าตัวจะจัดแจงท่านั่งให้คนตัวเล็กลงมานั่งบนตักอย่างพอดิบพอดีท่อนแขนแข็งแรงทั้งสองข้างยกขึ้นมากอดหมับเข้าที่เอวเล็กๆของคนตรงหน้าเพื่อกันไม่ให้เจ้าตัวเล็กหล่นลงไปข้างล่าง

            “มะล้มหรอกน่า เนี่ยคุณยูนกิแข็งแรงจะตาย” คนตัวเล็กส่งเสียงงุ้ยๆเถียงออกมาพร้อมกับเบ่งกล้ามที่เเขนขาวๆให้เจ้าของตักอุ่นดูว่าตัวเองนั้นแข็งแรงอย่างที่ว่าจริงๆ

            “หึหึ เด็กดื้อ” ว่าจบคิมนัมจุนก็ก้มลงไปหอมเเก้มเด็กน้อยทั้งสองข้างด้วยความหมั่นเขี้ยว

ฟอดฟอด

            “ฮื่ออออนัมนัมง่ะ”คนตัวเล็กที่ถูกใครอีกคนขโมยหอมแก้มไปก็รีบยกมือขึ้นมาปิดแก้มตัวเองทันทีอีกทั้งยังหันไปส่งค้อนวงโตใส่คนทางด้านหลัง

            จนคนที่ถูกค้อนได้แต่หัวเราะร่ากับความน่ารักของเด็กน้อยข้างบ้าน

            “นัมนัมทำอะยัยงะ เล่นเกมอีกละหรอม”เด็กน้อยถามขึ้นพลางยกนิ้วป้อมๆของตัวเองชี้ไปที่โทรทัศน์ด้านหน้า

            “ครับผม ยุนกิอยากเล่นไหมเดี๋ยวพี่ไปหยิบจอยให้”

            “มะอาวว เล่นกับนัมนัมทีไรยูนกิแพ้ทู๊กทีง่ะ”คนตัวเล็กว่าพลางขยับตัวมาพิงเข้ากับอกอุ่นๆของพี่ชายตัวโตก่อนที่จะถูกคนทางด้านหลังหอมเข้าที่หัวทุยๆไปอีกหนึ่งทีถ้วน

            ฟอด

            “หัวเหม็นนะเราอ่ะ”

            “งืออออมะเหม็นเส่คูณยูนกิพึ่งสระนะ”เด็กน้อยที่ถูกล้อว่าหัวเหม็นตีหน้ายุ่งใส่คนตัวโตทันที

ส่วนคนที่ถูกเด็กงอนก็ได้แต่อมยิ้มกับท่าทางหงุดหงิดของคนตัวเล็ก

            ที่ดูยังไงก็น่ารังแกให้หงุดหงิดมากกว่าเดิมอีกหลายๆรอบ

            “เนี่ยเหม็นจริงๆนะ หว่ายยยเด็กหัวเหม็น” คิมนัมจุนเอ่ยล้อคนตัวเล็กไปอีกทีหลังจากที่ก้มลงไปหอมศีรษะกลมๆเสียฟอดใหญ่

            “ฮึ่ยยยนัมนัมอ่ะ ถ้าเหม็นก็ไม่ต้องมาฟอดฟอดคุณยูนกิเลย” ริมฝีปากสีสดที่ยื่นออกมานั้น ทำให้รู้ว่าเจ้าตัวเล็กไม่พอใจที่ถูกว่าก่อนที่แขนป้อมๆจะยกขึ้นมากอดหมับเข้าที่อกตัวเองพลางดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมาเพื่อจะลุกออกจากตักอุ่นๆของคนทางด้านหลัง

            เดือดร้อนคิมนัมจุนต้องรีบล็อคเอวเล็กๆของอีกคนไว้เพื่อกันไม่ให้เด็กน้อยหนีกลับบ้านไปเสียก่อน

            แต่คนตัวเล็กก็ดูไม่มีท่าทีที่จะหยุดดิ้นไปมาปล่อยให้สะโพกนุ่มนิ่มนั้นบดเบียดลงมาตรงส่วนกลางลำตัวของเจ้าของตักอุ่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

            จนอะไรๆที่เคยอยู่นิ่งๆก็เริ่มจะไม่นิ่งตามแรงขยับเข้าแล้ว

            เมื่อเป็นเช่นนั้นคิมนัมจุนจึงรีบยกเด็กน้อยบนตักลงแล้วหันไปวางเจ้าตัวให้นอนราบบนโซฟาด้านข้างแทน ก่อนที่เขาจะจัดการหอมง้อเด็กน้อยข้างใต้ไปอีกหลายๆที

            ฟอด ฟอด ฟอด

            “นัมนัมไม่ต้องมาฟอดฟอดคุณยูนกิเลยนะ!”

            ฟอด ฟอด

            “งื้ออ นัมนัมปล..”ยังไม่ทันที่คนตัวเล็กจะพูดจบประโยค ริมฝีปากอิ่มของคนทางด้านบนก็ปิดลงมาเสียแล้ว

            ลิ้นร้อนๆไล่ต้อนจนคำพูดเมื่อครู่พลันหายวับไปหลงเหลือแค่เพียงเสียงงึมงำในลำคอแทน

            “ง้อนะครับ” เสียงทุ้มเอ่ยชิดใบหูของคนตัวเด็กที่ในตอนนี้เริ่มแดงไปทั่วทั้งตัว ส่วนเด็กน้อยก็ได้แต่หลับตาปี๋ใส่พร้อมทั้งส่งเสียงงึมงำเอ่ยตอบออกมา

            “อืออ ยูนกิมะโกดนัมนัมละก้ะด้ะ”

            ก่อนที่คิมนัมเองจะหยิบ รีโมท ขึ้นมากดปิดเกมที่เล่นค้างไว้เมื่อครู่ลงแล้วหันมาตั้งอกตั้งใจเล่นกับเด็กน้อยตรงหน้าแทน

เกมไว้เล่นเมื่อไหร่ก็ได้แต่ตอนนี้ขอเล่นกับเด็กข้างบ้านก่อนละกัน?