……….

ตอนที่ 10 : โต้กลับ

“ดูท่าพวกมันจะไม่ตามเรามาแล้วนะ” อลิซบอกกับทุกคน ค่อยๆผ่อนฝีเท้าลงเมื่อไม่มีพวกตัวประหลาดตามพวกเธอมาแล้ว

“จะเอาไงต่อ” ราฟถาม ทั้งกลุ่มยืนคุยกันอยู่กลางถนนเส้นหลักยังคงระวังซอมบี้อยู่

“ไปไกลกว่านี้อีกสักหน่อยแล้วค่อยหาที่พักละกัน” ไบรอันพูดจับมือแคลไว้ เธอนิ่งเงียบไม่ปริปากเลยตลอดทาง

            ทั้งหมดเดินบนฟุตบาตรเรียบถนนหลักต่อไปอีกเกือบครึ่งชั่วโมงก่อนหยุดพักกันในร้านขายเครื่องประดับบ้านสไตล์เก่าๆภายในร้านยังมีรูปปั้นไม้เก่าแลดูขลังเวลามอง รูปภาพประหลาดๆ เหมือนรูปวาดที่มักจะเจอในผนังถ้ำทั้งหมดเดินเข้าไปหลังร้านมันเป็นที่เก็บข้าวของมากมายไบรอันจัดแจงตรวจทางออกทางเข้าให้เรียบร้อยว่าแน่นหนาพอรึยัง

            ทุกคนต่างมีสภาพอิดโรยทั้งเหนื่อย ทั้งง่วง ทั้งยังระแวงไม่หายในกรณีของราฟ อลิซไม่พูดพร่ำทำเพลงหามุมเหมาะๆใกล้กับลังเก็บพวกถ้วยชามโบราณ เธอทิ้งตัวนอนกับพื้นใช้เป้ของเธอต่างหมอนส่วนราฟนั่งสัปหงกพิงกำแพงในมือถือไม้เบสบอลไว้ในตักตลอดเวลา

“หิวมั้ย?” ไบรอันถามแคลดูก็รู้ว่าเธอยังไม่หลับจากท่าทีกระสับกระส่ายของเธอ

“ไม่ล่ะ ขอบใจ”

“ฉันขอโทษที่ไม่ได้พาเจคมาด้วย” ไบรอันนั่งลงข้างๆ เธอ

“ไม่เป็นไรหรอก เธอทำถูกแล้วล่ะ อีกอย่างหมอนั่นก็เก่งอยู่แล้ว”

“นั่นสินะ เจ้านั่นไม่ธรรมดาเลยล่ะ เดี๋ยวก็ตามเรามาทัน” ไบรอันพูดเสริม

“อื้อ งั้นฉันนอนดีกว่า”  แคลพูดตัดบท

“โอเค งั้นฉันไม่รบกวนเธอละ อ้อ.. ลืมไป นี่” ไบรอันวางหมอนลงบนตักแคลมันเป็นหมอนสี่เหลี่ยมเล็กๆ

“ของนายหรอ?” แคลถาม

“ใช่ แต่เธอใช้ไปเถอะ ฉันคงไม่ได้นอนหรอก” ไบรอันลุกขึ้นไปนั่งเก้าอี้ไม่เก่าๆ เอนหลังพิงกำแพงนั่งอยู่ตรงข้ามกับแคล

“ขอบใจนะ”

..........

“ถอยก่อนเร็วเข้า !” เจ้าหน้าที่แนวหน้าคนหนึ่งตะโกนขึ้นก่อนหันหลังวิ่งกลับโดยมีคนข้างหลังยืนยิงคุ้มกันให้อีกทีทั้งหน่วยจัดแนวรวบเป็นสองแถว แถวละสามคน

            พวกเราฆ่าพวกมันไปก็มากแต่ก็ดูท่าจะไม่หมดง่ายๆเจ้าชุดสูทท่าทางขรึมเดินเข้ามาเนิบๆ หน่วยจู่โจมยังไม่มีคนคิดจะยิงมัน

“จะหนีลูกเดียวเลยรึไงฮะ หมายเลข 7 อ้า ! และนั่นคงเป็นหมายเลข 5 สินะ แล้วเจ้า 6หายไปไหนซะแล้วล่ะ”  มันหัวเราะร่า

“เพราะพวกแกสามคนทำให้พี่ใหญ่อย่างฉันต้องออกมาไล่จับเด็กที่คิดไม่เป็นอย่างพวกแก”มันพูดพลางสาวเท้าเข้ามาเรื่อยๆ

            เจ้านั่นมันพามาแค่ซอมบี้ระดับกลางและเจ้ายักษ์ซึ่งเป็นระดับสูงหน่วยจู่โจมพากันยิงพวกตัวประหลาดที่ไต่ตึกลงมา บ้างก็คลานอย่างรวดเร็วมาตามพื้นจนเกือบยิงไม่ทันผมกับนอร่าอยู่หน้าสุดคอยปัดป้องเจ้ากงเล็บสังหารที่จ้องจะสะบั้นหัวพวกเราตลอดเวลา

“เราถอยไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วอ๋อง” ริกบอกเพื่อนตนที่เป็นหัวหน้าทีม“ข้างหน้ามีพวกกลุ่มคนที่เดินทางไปนิวเคลโออยู่ อีกอย่างยิ่งยืดเยื้อเรายิ่งเสียเปรียบนะกระสุนเราน้อยเต็มทีแล้ว” 

“งั้นก็ต้องรีบจัดการสินะ”

“เออดิวะ ถามไรแปลกๆ” ริกตอบ

“เฮ้ ! พวกเธอสองคนน่ะ” เจ้าคนที่ผมได้ยินแว่วๆว่าชื่ออ๋องตะโกนเรียก

“มีอะไร”  

“เราไม่มีเวลาแล้ว ต้องจัดการเจ้านั่นซะ”  อ๋องส่งสายตาไปยังเจ้าคนที่ดูจะเป็นคนคุมทุกอย่าง

“กำลังคิดอยู่พอดี” ผมบอก

“เดี๋ยวพวกเราจะสไนคุ้มกันให้ พร้อมเมื่อไหร่บอก” อ๋องพูดก่อนหันไปสั่งการลูกน้องตนให้เปลี่ยนตำแหน่งใหม่โดยแบ่งเป็นอ๋องและเจ้าหน้าที่อีกคนอยู่ข้างในโดยมีริกและลูกทีมอีกสามคนล้อมรอบคอยระวังรอบด้านให้ ผมหันไปสบตากับนอร่าเธอพร้อมแล้วที่จะบุก

“ลุย !”   ผมและนอร่าทะยานเข้าไปข้างหน้า ไปหาเจ้านั่น

            ผมเปิดฉากฟาดมีดยาวลงแสกหน้ามันยกดาบขึ้นกัน “ถึงเวลาสนุกแล้วสินะ” มันพูด ผมยื้อแรงดาบพยายามถ่วงเวลาแต่มันออกแรงนิดเดียว ผมก็ผงะถอยหลังไปสองสามก้าว มันหันหลังกลับไปคว้าข้อมือนอร่าที่พยามยามแทงจากข้างหลังบิดข้อมือเธอช้าๆมีดเธอร่วงลงพื้นก่อนที่มันจะเหวี่ยงเธอลอยหายเข้าไปในร้านซักแห้ง

            ปัง ! เสียงสไนของเจ้าหน้าที่ดังขึ้นข้างๆพร้อมกันซอมบี้ที่เกือบจะสะบั้นคอผมกระเด็นล้มลง ‘เก่งเกินไป’ ผมคิดพุ่งเข้าพร้อมกับเหวี่ยงมีดด้ามยาวในมือ เสียงโลหะปะทะกันดังเคร้ง มันกันผมได้ทุกครั้งที่เหวี่ยงมีดเข้าใส่ผมเห็นนอร่าออกมาจากร้านซักแห้ง สภาพยังไม่เป็นไรมากนัก เธอจ้องมองมาที่ชายชุดสูท พยายามหาทางเอาชนะให้ได้

“รู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้สินะ” มันถามพลางหัวเราะชอบใจซึ่งนั่นก็ถูกของมัน

            ผมตั้งท่าเตรียมอีกครั้งโยนมีดทิ้งลงกับพื้นรู้สึกไม่มีประโยชน์เท่าไรผมพุ่งเข้าใส่พร้อมกับปล่อยหมัดตรง เหมือนนอร่ารู้ว่าผมจะทำอะไรทันทีที่ง้างหมัดผมก็เห็นเธอล็อคตัวเจ้านี่ไว้แล้ว หมัดผมโดนเข้าเต็มๆผมปล่อยหมัดที่สองตาม ต่อด้วยฮุกเข้าชายโครง ดาบมันร่วงลงพื้นดังเคร้ง มันสะบัดมือนอร่าออกมันหันไปหมายจะจัดการเธอ

            ผมพุ่งเข้าจับคอเสื้อข้างหลังออกแรงดึงเหวี่ยงมันทุ่มลงกับพื้นถนน ซอมบี้รอบตัวยังคงล้มลงเรื่อยๆ โดยฝีมือเจ้าหน้าที่ผมกระทืบเท้าลงบนอก มันจับได้ทันก่อนบิดข้อเท้าผมรีบหมุนตัวไปตามแรงเพื่อลดการบาดเจ็บ นอร่าวิ่งเข้ามาพร้อมกับดาบของมันก่อนเงื้อดาบขึ้นกลางอากาศออกแรงพุ่งลงตรงๆ มันหมุนตัวหลบทันเลยแฉลบแค่สีข้างเลือดของมันสีแดงฉานย้อมปลายดาบของตัวเอง

            ผมยันตัวลุกขึ้นผมไม่เปิดโอกาส วิ่งเข้าก่อนโดดแทงเข่าไปทางมันมันยกมือขึ้นรับเข่าแต่ก็ยังคงโดนแรงกระแทกไถลไปตามพื้นผมออกแรงขาอีกข้างยืนอยู่กระโดดอ้อมตัวมันไป เปิดทางให้นอร่าที่วาดดาบฟันเข้ากลางลำตัวเลือดสีแดงฉานกระเซ็นแหมะลงพื้น

“เล่นยังงี้ฉันก็ลำบากน่ะสิ” มันค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอยู่ระหว่างผมและนอร่า

“รู้มั้ยทำไมพวกนั้นถึงเลือกฉันมาจับพวกเธอกลับไป” มันพูดจบร่างตรงหน้าผมและนอร่าก็หายไปต่อหน้าต่อตา

“ก็เพราะฉันคือหมายเลขหนึ่งไงล่ะ” มันพูดเบาราวกระซิบเมื่ออยู่ข้างหลังนอร่า

            มันจับเสื้อเธอหมุนตัวเพิ่มรอบก่อนเหวี่ยงเธอกลับเข้าไปในร้านซักแห้งอีกครั้งมันหายไปอีกแล้ว ผมรีบทะยานเข้าไปในร้านเมื่อเห็นมันยืนค้ำร่างเธออยู่ บนพื้นกระเบื้องของตัวร้านมันเหวี่ยงแขนกลับหลัง ผมก้มหลบ ผมเข้าโอบรอบเอวมัน จับมันวิ่งเข้ากระแทกเครื่องซักผ้าประตูเดียวที่ตั้งเรียงยาวขนานกับกำแพงดังโครมเครื่องบุบยุบเข้าไปข้างใน ดูท่ามันคงจะมึนใช่ย่อยเมื่อหัวกระแทกเต็มๆมันโซเซออกมาช้าๆ

ผมผละถอยหลังออก เห็นนอร่ายกเก้าอี้ไม้ยาวสำหรับนั่งรอขึ้นเหนือหัวก่อนฟาดใส่ซ้ำเข้าลำตัวมัน ผมก้มหลบเก้าอี้แทบไม่ทัน มันโดนแรงกระแทกทะลุกำแพงร้านไปพร้อมกับเครื่องซักผ้าไปอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยราวแขวนเสื้อที่เต็มไปด้วยเสื้อหนาแน่นมันนอนอยู่กับพื้นห้อง นอร่าทิ้งเก้าอี้ยาวดังโครมลงกับพื้นผมเดินข้ามช่องว่างที่เพิ่งเกิดขึ้น ผมจับคอเสื้อมันขึ้น สภาพมันดูสาหัสอยู่ เก่งขนาดไหนมันก็ยังมีร่างเป็นคนอยู่ดี

“ใครเป็นคนสั่งการไอ้เดนตายพวกนี้” ผมถาม เพราะดูท่าจะไม่ใช่หมอนี่ซะแล้วไม่งั้นโดนอัดไปขนาดนี้พวกซอมบี้ต้องมีทีท่าเปลี่ยนไปบ้าง

“คิดว่าฉันมาคนเดียวรึไง ” มันหัวเราะน้อยๆผมหันไปหานอร่าหาความเห็น เธอส่ายหน้าตอบ เราสองคนยังไม่เห็นด้วยซ้ำว่าอีกคนอยู่ที่ไหน

“เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย?” หน่วยจู่โจมเดินเข้ามาทั้งหน่วยเป็นแบบแผนพวกซอมบี้ดูลดลงไปทันตา แต่สภาพทั้งหน่วยก็แย่เต็มทีเหมือนกัน

“ซอมบี้ยังมาเรื่อยๆ อยู่เลย” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเอ่ยลั่นไกดับไปอีกศพ

“ก็เพราะมันไม่ใช่คนบงการน่ะสิ” นอร่าตอบ

“แล้วใครคือคนบงการพวกมันล่ะ”  ริกถามทั้งหน่วยยืนระวังรอบด้านภายในร้านซักรีด

ปัง !    

อั่กก !  เจ้าหน้าที่ที่ยืนหน้าร้านล้มลงก่อนพูดว่า“สไนเปอร์”

            ผมดึงตัวมันลุกขึ้นยืนหันหน้าไปทางเจ้าหน้าที่ที่ถูกยิง เพราะข้างหลังเป็นกำแพงหลังร้านไม่น่าจะมีคนเข้าถึงมีผมก็คงรู้อยู่ดีแต่ผมคิดผิดเมื่อความรู้สึกเหมือนโดนปลายมีดแหลมคมทิ่มเข้ามากลางหลัง

“เอาล่ะ นี่คือการเจรจานะหมายเลข 7 ปล่อยคนที่นายจับอยู่ก่อนที่ปลายมีดมันจะไถลเข้าไปในตัวนายมากกว่านี้” ถึงมันจะทิ่มเข้ามาแค่ปลายไม่กี่มิลแต่ความเจ็บก็ปี๊ดขึ้นมาทันที

“อ้ะๆ ! พวกนายก็อย่าขยับล่ะ ดูที่หน้าอกตัวเองซะก่อน”เจ้าคนข้างหลังพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทางพวกหน่วยจู่โจมคิดจะทำอะไรสักอย่างริกและอ๋องรวมทั้งพวกของตนกำลังถูกเลเซอร์สีแดงส่องมาจากนอกอาคารและจากบนเพดานร้านไม่ผิดหรอก เลเซอร์มันทะลุลงมาจากเพดานข้างบนทุกเป้าหมายล้วนถูกเล็งอยู่ตรงหัวใจทั้งสิ้น

“คิดให้ดีๆ นะ เจค ใช่มั้ย ชื่อนายน่ะ” เจ้าคนข้างหลังพูดผมคิดอย่างหนักกับเหตุการณ์ตรงหน้าแต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจมากที่สุดในตอนนี้ก็คือ

นอร่า เธอหายไปไหนซะแล้ว !

..........