21 Nov 2022ฉันได้ยินเสียงเขา..
มันเป็นวันเกิดฉันในฤดูหนาว
ฉันเปิดหน้าต่างออกไปพยายามมองหาร่างเขาแต่มีต้นไม้สูงปกคลุมหน้าตามิด
เหมือนส่วนนึงของห้วงของจินตนาการ เขาถือเค้กรอฉันอยู่หน้าบ้าน
21.09 น.
ไม่ใช่เขา
มันเป็นแค่ห้วงจิตที่นึกว่ามีเขาอยู่ เราเป่าเค้กพร้อมกัน
พอเริ่มเข้าสู่ เที่ยงคืนของว่าที่ 22 พ.ย จินตนาการนั่นก็ดับลงไป
ไม่ใช่เขา ไม่มีเขา ไม่มีแม้แต่ร่องรอยการมาเยือน
มันเป็นเพียงแค่ความรู้สึกนึกคิด ที่หลั่งสารออกมาให้เรามีความสุขช่วงขณะ
พอจินตนาการนั่นดับลง ความสุขทั้งหมดก็ล่องลอยไปในอากาศ
มันคือความรักที่แปลว่ารักจริงๆหรือเป็นความเจ็บปวดชั่วขณะนึง
ฉันว่ามันเป็นรักที่เจ็บปวดนะ
ฉันว่ามันเหมือนกับสารก่อมะเร็ง
อย่างที่บอก.. ความรักเหมือนโรคมะเร็งถ้าเป็นรักดีๆก็อยากรักษามะเร็งให้หาย
แต่ถ้าเป็นรักแย่ๆ มะเร็งก็ลุกลามจนตายลงไป
ความรักของฉันคือมะเร็งที่หมอบอกว่าจะมีชีวิตอยู่ได้แค่อีก 3 วัน
เขาอาจจะไม่ยินดียินร้ายในการมีอยู่ของเรา ตาย หาย หรือ จาก
เขาผู้ที่ฉันเพ้อถึงไม่ได้
เขาถึงไม่แม้แต่จะจับต้อง หรือเอื้อมไม่ถึง
เหมือนพระจันทร์ที่ทำได้แค่มอง
ฉันเหมือนมีหัวใจเป็นเป้านิ่งของธนูจะยิงโดนขั่วหัวใจก็ตาย
แต่ถ้าเฉียดก็เหมือนมีแผลเป็น
4/12/2565
จินตนาการในการดูปลา
ฉันกำลังล่องลอยอยู่ในจิตนาการ
เรามีกัน เราจับมือกัน เรามีกล้องฟิล์มตัวจิ๋ว แม้แต่รูปโพราลอยในมุมมืด
ฉันวานให้ใครสักคนถ่ายรูปคู่เรา
มันอาจเป็นรูปคู่ใบแรกของเรา
ใช่มันต้องเป็นอย่างงั้นแน่ๆ
ถ้าทุกอย่างไม่ได้เกิดขึ้นเพียงเพราะฉันสร้างจินตนาการขึ้นมาว่าเรามีกัน
17.30 ของวันที่ 4 ธันวา จินตนาการของฉันได้หายไป
เราไม่ได้มีกัน ไม่มีแม้แต่รูปคู่การกอดกันหรือแม้แแต่การบอกลาก่อนกลับ
มันไม่ใช่ความรักมันคือโลกแห่งจินตนาการที่ทำให้ฉันเจ็บปวด
รูปคู่ของเราถูกตั้งค่าตอน 10 โมง ถึงเที่ยงคืนของวันนี้ หลังจากเลยวันนี้ไป รูปนั่นก็จะหายไปตลอดกาล
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in