การแลกเปลี่ยนความทรงจำ

     ลูกของผมพาผมเดินทางกลับมายังร้านนี้อีกครั้ง เพื่อผมจะขอแลกความทรงจำในปัจจุบันกับที่รองจานในอนาคต และเจ้าของร้านคนเดิม เสียงเดิม พาผมไปยังที่ใหม่ที่ๆผมอยู่กับลูกตามลำพัง

การจะพบกับเรื่องราวสุดอัศจรรย์

     หลังหนังสือเรื่อง ชุดประดาน้ำและผีเสื้อออกจำหน่ายเพียงสามวัน นักเขียนสุดวิเศษคนนี้ก็เสียชีวิตลงอย่างสงบ หลังจากที่ต้องต่อสู้กับความเป็นอัมพาตจากอุบัติเหตุ และทุกคนคงสงสัยว่า “นักเขียนเขียนได้อย่างไร” จากการอ้างอิง คือ นักเขียนเลิกตาขึ้นเป็นจังหวะว่า ต้องการใช้ตัวอักษรนี้ คำนี้และประโยคนี้ให้กับบุคคลคนหนึ่งที่ช่วยเขาอ่านและเขียน

[การช่วยเหลือคนโดยให้เกีนรติคนเขียน 

ถือว่าคือ ปิดทองหลังพระ]

     การที่ผู้หญิงคนนั้นได้ช่วยเหลือในการทำหนังสือเล่มนี้ออกมา โดยไม่ยอมเขียนชื่อตัวเอง แถมให้เกียรติผู้เขียนนั้นย่อมคือ การปิดทองหลังพระอย่างแท้จริง 

     และนี่เองคือสิ่งที่ฉัน (เจ้าของร้าน) ตัดสินใจนำหนังสือเล่มนี้มาเล่าสู่กันฟัง เพราะคุณหลายคนอาจคิดว่า “คงเป็นเรื่องราวที่สุดแสนจะเศร้า รันทด” แต่เปล่าเลย กลับเป็นหนังสือที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างประทับใจมากกว่า ซึ่งเรื่องราวจะเป็นเรื่องสั้นๆที่จบในตอน แต่ทำให้เห็นถึงอารมณ์ขัน การต่อสู้และกำลังใจเป็นสิ่งสำคัญ

     ฉันอยากให้ทุกคนอ่านหนังสือเล่มนี้กันอย่างมากและกว้างขวาง เพราะชีวิตที่เหลืออยู่นั้นย่อมมีคุณค่าและสำคัญ เพราะเป็นดั่งคำกล่าวของสมเด็จพระสังฆราชองค์ก่อนที่กล่าวว่า ชีวิตนี้น้อยนัก ชีวิตนี้จึงสำคัญนัก และไม่มีใครมาตัดสินใจได้ว่า ชีวิตแบบนี้ไม่มีคุณค่า เพราะเมื่อไรที่จิตใจยังคงทำงาน ชีวิตก็ยังย่อมมีคุณค่าอยู่มากฉันใดก็ฉันนั้น

หลายสิ่งหลายอย่างเพิ่งเริ่ม

ณ จุดเริ่มต้น ของกำลังใจจากทุกคน

     หญิงผู้หนึ่งที่ช่วยสร้างสรรค์ผลงานของชายผู้นี้ออกมาได้อย่างสวยงาม โดยวัตถุประสงค์หลัก คือ บอกกับคนรุ่นหลังว่า “ไม่ว่า ชีวิตจะแย่เพียงใด จงมองโลกในแง่ดีเข้าไว้ เพราะเรายังมีลมหายใจอยู่”

[ตราบใดที่ชีวิตยังหายใจอยู่

ตราบนั้นชีวิตยังต้องดำเนินต่อไป]

     ฌ็องนึกถึงเรื่องราวความเป็นมาของตัวเขาว่า เขาชอบไปยังสถานที่ที่สงบแห่งหนึ่งในโรงพยาบาล และทำให้เขาจินตนาการถึงความเป็นไปในชีวิตขอเขาอย่างสนุก 

     เขานึกถึงเรื่องราวที่เคยไปแสวงบุญ และพูดกับหญิงคนรักเกี่ยวกับอัมพาตทั้งตัว ซึ่งตอนนั้น เขายังไม่ค่อยเชื่อเรื่องแสวงบุญเท่าไหร่ (แต่ทำให้เราอดคิดไม่ได้ว่า เพราะการพูดพลั้งเผลอโดยขาดสติ จึงทำให้ตัวเขาอัมพาตจริงหรือเปล่า คือแบบไงดี เราไม่กล้าพูดเรื่องไม่ดี ต่อหน้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์)

     และเขาก็ยังชอบตอนที่ลูกเขาทั้งสองมาเยี่ยมเขาและเถียงกันไปกันมา เขาเล่าต่อถึงทุกคนที่ช่วยเหลือเขาอย่างใจเย็น และเขาไม่เคยกล่าวสักครั้งว่า “เขาอยากตาย”

     เราชอบตอนที่เขากล่าวถึงพ่อเขาในวัยเก้าสิบสามว่า ก่อนเขาเกิดอุบัติเหตุไม่นาน เขากลับไปหาพ่อเขาและโกนหนวดให้พ่อของเขา ถึงแม้ว่า ตอนนี้ เขาจะทำไม่ได้แล้ว แต่ความทรงจำที่ดีเหล่านี้ก็เตือนให้เขาพบว่า “เขายังมีชีวิตอยู่”

ภาพยนตร์เรื่อง 

The Diving Bell and Butterfly

ณ โลกแห่งภาพยนตร์

     เราไม่เคยดูเรื่องนี้มาก่อน แต่จากที่อ่านคนเขารีวิวให้ฟัง ก็เป็นหนังน้ำดีเรื่องหนึ่งที่ควรดูประกอบพร้อมกับอ่านหนังสือ แต่ก็หายากแล้วที่จะไปหาดูได้ที่ไหน

[ความคิดยังอยู่ และลมหายใจยังคงอยู่]

     จากที่อ่านก็บอกถึงการใช้ชีวิตในแต่ละวันของฌ็องที่ตั้งใจอย่างยิ่งที่จะพยายามทำให้เกิดหนังสือเล่มนี้ขึ้น เพื่อเป็นของขวัญที่มอบให้แก่ลูกและชาวประชาคมโลก เพื่อให้เห็นถึงความจริงในชีวิตที่ดำรงตนอยู่ของมนุษย์คนหนึ่ง

ยกตัวอย่างบางตอนในหนังสือ

“I’d like to turn you on - - -”

ฉันอยากจะปลุกความรู้สึกคุณ

[ความรู้สึกที่ดีที่ถูกปลุก]

     ความรู้สึกนั้น คือ ความเป็นมนุษย์ที่อยู่ในตัว ความรู้สึกตัวว่า เรายังมีชีวิตอยู่ ความรู้สึกตัวว่า ลมหายใจยังไหลเวียนอยู่ สิ่งเหล่านี้คือความรู้สึกที่ถูกปลุกอย่างแท้จริง

“การว่ายวน เปรียบดั่ง ว่ายชีวิต

สุดจะคิด ว่าเป็น แบบนี้หนา

สุดจะทน แต่ทน ทุกชีวา

สุดจะพา ตัวเอง พ้นราตรี”

    หนังสือเล่มนี้สอนอะไรหลายอย่างให้เราค้นพบว่า ความจริงของชีวิตและการมีชีวิตอยู่นั้นสำคัญมาก เพราะเรายังทำประโยชน์ให้กับคนได้อีกมากมาย ถึงแม้จะดูเหมือนไม่ได้ทำประโยชน์อะไร แต่ความจริงคือ ไม่ใช่ อย่างแน่นอน เพราะเมื่อไหร่ เรายังมีชีวิตอยู่ เราต้องทำประโยชน์ให้ใครก็ได้ สักทางใดทางหนึ่ง

[การมีชีวิตอยู่นั้นต่างหากที่สำคัญ]   

LOOK A BREATHE