เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Look a Breathe (Series 1 - 2)nimon
#371 โตขึ้นผมอยากเป็นหมา


  • เมื่อเราเปิดใบนี้ 

    จะพบมิตรที่ดีอยู่เคียงข้าง


    รูปภาพนี้ เมื่อเราจับเซียมซีได้เบอร์ที่


    มิตรที่ดี ไม่ไป จากใจไหน

    ไปจากใคร ไม่ใช่ มิตรดีนี้

    มิตรที่ดี คือมิตร รักตัวที่

    รักตัวนี้ เป็นตัว ตนเราเอง


    รูปภาพนี้ หนังสือเล่มแรกที่ชื่อหมายโสบ้านยูตะคุงที่ได้รางวัลโคดันฉะ

    (เป็นหนังสือนานแล้วค่ะ เราจำได้คร่าวๆว่า เป็นเรื่องราวมิตรภาพของเด็กชายนามยูตะกับคุณหมาที่หน้าตาดูเหมือนหาเรื่อง แต่จริงๆแฝงไปด้วยความน่ารัก โดยฉายว่า แต่ละวัน เจ้าหมาทำอะไรให้คนในครอบครัวนี้หลงรักบ้าง บางทีหน้าตาแบบนี้ของผม แต่เต็มไปด้วยความรักและซื่อสัตย์ที่ผมมอบให้ครับ)


         เราเคยอยากได้หนังสือเล่มนี้มานานแล้ว แต่ตามหาเท่าไหร่ก็ไม่ได้มาสักที เพราะเราเคยแอบชื่นชอบนักเขียนท่านนี้ โดยที่เริ่มต้นอ่านภาษาญี่ปุ่นจากหนังสือชื่อดังเล่มแรกของเขา และเมื่อรู้ว่า มีผลงานแปลไทยของเขาในเล่มอื่นก็อยากได้ แต่อย่างที่กล่าวข้างต้น คือ หาซื้อไม่ได้


    รูปภาพนี้ คุณโยโกะคือนักเขียนในดวงใจอีกท่านหนึ่ง



         และเมื่อวันหนึ่งเราหาซื้อได้จากดวงกมลสมัย เราก็แอบดีใจมาก เราแอบคิดว่า ถ้าดวงกมลสมัยมีหนังสือเล่มอื่นของท่านนี้ เราคงขอเหมามาทุกเล่ม เพราะหนังสือของนักเขียนท่านนี้ทั้งสอนภาษาและยังมีอีกเหตุผลหนึ่ง ก็คือ


    “หนังสือที่ดีคือมีเนื้อหาข้างในที่ดี

    ที่ต่อยอดความดีของเราได้”


         และอย่างที่บอกว่า เล่มนี้ไม่ผิดหวังเลย แถมอ่านไปก็ขบขันไปกับความคิด คำพูด และข้อคิดที่ได้รับจากหนังสือเล่มนี้อยู่มากมาย โดยเมื่อเราเริ่มต้นอ่านตั้งแต่บรรทัดแรกถึงบรรทัดสุดท้ายก็จะพบว่า เจ้าโพจิสอนให้รักตัวเองอย่างถูก


    รูปภาพนี้ ส่วนหนึ่งของหนังสือที่เป็นเจ้ายูตะ


    อยากอยู่ตรงไหนก็อยู่ได้

    (すきなところに すもう。)

    บ้านหมา


         การใช้ชีวิตของหมาเป็นการใช้ชีวิตที่เรียบง่ายและเน้นความเป็นตัวเองคือ อิสรภาพเสรีทั้งการเป็นอยู่และการดำรงอยู่ รวมถึงอิสรภาพทางใจ อย่างเช่น บ้านของหมาก็ไม่มีที่ๆบอกแน่นอน เพราะหมาสามารถอยู่ตรงไหนก็ได้


         ครอบครัวของหมานั้น เต็มไปด้วยแต่คนสุดวิเศษ ไม่ว่าแม่หมาที่เป็นแชมป์กระดิกหางและพ่อหมาที่เป็นแชมป์กินเร็ว และยังมีคุณปู่ย่าตายายและคุณทวดที่เป็นแชมป์หลากหลาย ถึงแม้ท่านไม่ได้เป็นแชมป์ แต่ท่านก็ยังคือคนที่ทำให้หมาภาคภูมิใจที่ได้เกิดมาในครอบครัวนี้


    รูปภาพนี้ ภาพจากหนังสือเล่มแรกที่อ่านอย่างเรื่องหมายโสของยูตะคุง


         อาหารการกินของหมานั้นก็ง่ายแสนง่าย เพียงแค่หมารู้รสนิยมของตัวเองและไม่ตามใจคนก็เปรียบเหมือนคนที่ไม่ต้องทำตามกัน เพราะอาหารก็เป็นดั่งชีวิตที่มีทั้งชอบและไม่ชอบ ขึ้นอยู่กับรสนิยมของตัวเองทั้งนั้น


    อย่าตามใจคน

    จงรักษารสนิยมของตัวเอง

    (人まかせに しないこと

    じぶんの このみを だいじに しよう。)

    อาหาร


         ส่วนภาษาที่แสดงออกถึงความใส่ใจ ไม่ว่าภาษากายหรือภาษาไทยก็ล้วนมาจากใจและหวังดีทั้งนั้น ไม่อยากให้คนที่อยู่กับโพจิทุกข์ใจและไม่ทำลายความเป็นตัวของหมาอย่างโพจิด้วย


    รูปภาพนี้ ภาพหน้าปกของเล่มนี้ (ภาคญี่ปุ่น)


         หมาสามารถแสดงออกถึงความชอบและความไม่ชอบจากใจที่แท้จริง และรู้จักซ่อนความลับหรือความรู้สึกไม่ชอบใจไว้ เพื่อไม่แสดงออกมาให้คนรำคาญใจ เฉกเช่นเดียวกับคนก็ต้องซ่อนความลับเอาไว้บ้าง


         หมาสนุกกับความเป็นตัวเอง สังเกตสิ่งรอบข้างจากความเป็นจริง โดยไม่ตัดสินไปก่อน แต่ใช้ใจและความถูกต้องในการตัดสินทุกอย่าง เพราะหมารู้จักคุณค่าในตัวของหมาเองว่า หมามีคุณค่าที่สุด ไม่ต้องให้ใครมาตัดสินความเป็นหมา


    ของมีค่าที่สุดคือหมาคือตัวเอง

    (いちばんの たからものは 

    いぬである じぶんだ。)

    ของมีค่า


    รูปภาพนี้ ภาพมิตรภาพของคนกับหมา


         พออ่านไปเรื่อยๆจะขบขันขึ้นเรื่อยๆกับความคิดใสซื่อของเจ้าโพจิ และความใจกว้างของเจ้าโพจิ ก็คือ หมาน้อยในเรื่อง เจ้าหมาจะมีนิสัยที่ใจกว้าง รู้จักแบ่งปัน แถมเมตตาต่อมิตร และไม่คิดว่าใครเป็นศัตรู จึงมีเพื่อนที่รักมากมาย


         และเจ้าหมายังเข้าใจความเป็นตัวเอง ไม่ฝืน ไม่ทนที่จะแบกของหนักพาไป และรู้ว่า ร่างกายตัวเองเหมาะกับการใช้ข้าวของแบบไหน ซึ่งเปรียบเหมือนคนที่ควรรู้ว่าเราเหมาะกับแบบใด


         อีกครั้งกับเจ้าหมาที่ไม่ไปเกะกะที่ๆของใครและไม่ไประรานใคร เพราะเจ้าหมาทำที่ของตัวเอง และก็ยังรู้จักที่จะแบ่งปัน นำของมาให้ ไม่ทำตัวเป็นภาระ เวลาเดินผ่านที่ของคนอื่น


    รูปภาพนี้ ภาพหนังสือเล่มอื่นที่แปลไทยของคุณโยโกะ


    หมาไม่เห่าเปล่าประโยชน์

    อย่าหยุดเห่าจนกว่าคนจะเข้าใจ

    (いぬに むだぼえなど なに。

    わかってもらえるまで いいつづ けること。)

    เห่าเปล่าประโยชน์


         หมาจะเห่า (わん) เพื่อบ่งบอกความจริงเพียงหนึ่งเดียว ว่า เจ้าหมานั้นต้องการอะไร หมาไม่อยากปิดบังความรู้สึก เพราะอยากให้รู้ว่า เป็นห่วงถึงเห่า และหมาแก่ไม่จำเป็นต้องเป็นหมาประประเสริฐ แต่หมาประเสริฐทุกตัวต้องแก่



          ทุกคนสามารถเป็นหมาได้ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง แต่เราควรเลือกที่จะเป็นหมาประเสริฐดีกว่าเป็นหมาที่แม้กระทั่งตัวเองยังไม่เห็นคุณค่า เพราะทำแต่เรื่องไม่ดีอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน และเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า


    ความเป็นหมาที่ดีนั้นประเสริฐสุด

    เปรียบหากเป็นมนุษย์ก็ควรทำตัวให้ประเสริฐ

    สมดั่งการไปแย่งเขาเกิดมายังยากเย็น

    และอย่าให้หมาด่าได้ว่า ชิงหมาเกิด


    Look A Breathe

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in