“หมีน้อยเดินทางจากบ้าน

ตามเส้นทางไปหาลุงหมี

อยู่ดีๆมีฟ้าผ่าลงมานี้

ทำหมีน้อยตกใจจนกลัวสิ

หมีรีบวิ่งหาทางหลบหนี

หมีเจอดีหายไปคนละมิติ

หมีเดินทางจนหมดสติ

ตื่นครั้งนี้พบว่าอยู่ที่ต่างไป”

     เจ้าหมีน้อยตัวนี้ที่อยู่ที่บ้าน เป็นตุ๊กตาที่อยู่นานสุดในบ้านเลยค่ะ อยู่กับเรามาถึง 11 ปี ที่มาของมันไม่รู้ว่า มาจากที่ใด เพราะมีคนเอามาบริจาคโรงพยาบาลรามาธิบดี และเขาเอามาให้ทำบุญ เราเห็นมันตั้งแต่แรกก็อดขำมันไม่ได้ ดูกวนประสาท เลยคิดมานานแล้วว่า จะแต่งเรื่องสั้น เพื่อเจ้าหมีน้อยตัวนี้สักนิดค่ะ

     คุณพ่อและคุณแม่หมีเรียกหมีน้อยให้นำอาหารไปแบ่งปันให้คุณลุงหมีที่บ้าน เพราะวันนี้ แม่ทำแกงเผ็ด ของโปรดคุณลุงด้วย ซึ่งหมีน้อยรีบเตรียมพร้อมกระเป๋าเดินทางไปหาคุณลุงหมี

     คุณแม่หมีเตือนว่า ลูกอย่าไปวิ่งเล่นที่ไหนไกลๆนะ เพราะแม่เป็นห่วง รีบนำไปให้และก็รีบกลับนะลูก ซึ่งหมีน้อยตอบรับคำพูดคุณแม่หมี แต่เมื่อกำลังเดินทางมาถึงกลางทางที่จะถึงบ้านคุณลุง ฟ้าได้ผ่าลงมา

     หมีน้อยกลัวเสียงฟ้าผ่ามาก และหมีน้อยรู้ว่า ฝนกำลังจะตก จึงรีบเตรียมตัวไปหาที่หลบฝน ทันใดเอง สายตาพลันเห็นถ้ำ หมีน้อยรีบหลบเข้าไปในถ้ำ และพบกับคุณตุ่น 

หมีน้อย:   “ผมขออนุญาตหลบฝนได้ไหมครับ คุณตุ่น”

คุณตุ่น:    “ได้สิ เจ้าหมีน้อย แล้วนี้จะไปไหนล่ะ”

หมีน้อย:   “ผมจะไปหาคุณลุงที่อยู่ถัดจากนี้ไปอีก 3 

              ตรอกครับ”

คุณตุ่น:    “คุณลุงหมีใช่ไหม”

หมีน้อย:   “ใช่ครับ”

คุณตุ่น:    “คุณลุงหมีไม่อยู่นะ เห็นบอกว่า 

              จะไปผจญภัยจ้า”

หมีน้อย:   “อ้าว งั้นผมรีบกลับบ้านไปบอกคุณพ่อและ

              คุณแม่”

คุณตุ่น:    “ใช้โทรศัพท์ของฉันก่อนก็ได้จ้า”

หมีน้อย:   “ขอบคุณครับ”

     แล้วเมื่อเจ้าหมีน้อยโทรศัพท์บอกคุณพ่อและคุณแม่หมีพร้อมอธิบายว่า ตอนนี้อยู่กับคุณตุ่น ซึ่งในขณะที่คุยโทรศัพท์กันอยู่ และอยู่ดีๆฟ้าผ่าลงมาที่ถ้ำของทั้งสองอยู่และคุณตุ่นได้หายไป

     หมีน้อยร้องเรียกหาคุณตุ่น และพยายามค้นหาคุณตุ่น แต่ก็หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ และหมียังพยายามหลบหนีพายุอีกด้วย จนกระทั่ง หมีน้อยพบว่า ข้างหน้าที่ตัวเองเห็นนั้น ไม่ใช่ป่าใหญ่ที่เคยอยู่อีกต่อไปแล้ว ทำไม มีแต่อะไรก็ไม่รู้ที่หมีน้อยไม่รู้จักไปหมดเลย แล้วหมีน้อยก็หมดสติไป

     เมื่อหมีน้อยตื่นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง หมีน้อยพบว่า ภาพข้างหน้าไม่ใช่เป็นภาพที่หลอกลวงแต่ด้วยประการใด หมีน้อยพยายามคิดว่า ที่นี้คือที่ไหน หมีน้อยเดินไป ก็ได้ไปสอบถามสัตว์เหล่านั้นที่หน้าตาไม่เหมือนกับเขา แล้วสัตว์เหล่านั้นก็รู้สึกตกใจกลัว ก่อนที่จะวิ่งไล่เจ้าหมีน้อย พร้อมกับพูดว่า “หมีพูดภาษาคนได้ด้วย”

     หมีน้อยตกใจกลัวมาก ลนลาน แล้วรีบวิ่งหนี ก่อนที่จะพยายามมองหาคุณตุ่นแต่ก็หาไม่เจอ หมีน้อยคิดว่า ควรทำอย่างไรดีนะ หมีน้อยเห็นต้นไม้และรีบวิ่งหนีขึ้นไป เห็นคุณนกอยู่ หมีน้อยเล่าเรื่องให้คุณนกฟัง คุณนกรู้สึกสงสาร จึงบอกให้สามีของคุณนกพาหมีน้อยไปส่งยังสถานที่หนึ่ง

     หมีน้อยนั่งอยู่บนหลังนกและนกก็พาบินมาส่งยังสถานที่หนึ่ง และมีคุณหมีบีทที่ใส่เสื้อผ้าภาษาอังกฤษที่เขียนว่า บีทเทิล คุณหมีย้อต ที่ใส่ชุดกัปตันเรือ และคุณหมีขาวเคมที่ติดเข็มกลัดว่า ตัวอักษรเคอยู่ และเมื่อคุณนกได้แนะนำให้รู้จักกันเรียบร้อยแล้ว คุณนกก็ขอลากลับและหมีน้อยกล่าวขอบคุณ

     เมื่อหมีน้อยเดินเข้ามาและเห็นคุณตุ่นก็รู้สึกดีใจอย่างยิ่ง และคุณพี่หมีๆทั้งหลาย บอกว่า นี่คือคนละมิติกัน แต่เรามีโทรศัพท์ที่สามารถโทรหาต่างมิติได้และบอกให้หมีน้อยโทรบอกกับคุณพ่อและคุณแม่หมีให้คลายห่วง ซึ่งคุณพ่อและคุณแม่หมีเข้าใจในที่สุด 

     หมีๆทั้งหลายเล่าให้ฟังว่า ตัวเองมาจากคนล่ะที่ และตอนที่มาถึงก็ใช้ชีวิตกันลำบากน่าดู จนสามารถที่จะมารวมตัวกันในป่าลึกนี้ได้ เพื่อกันคน (สัตว์ที่หมีน้อยเห็นตอนแรกและเข้าใจผิด) ไม่ให้รู้ว่า พวกเราพูดภาษาคนได้และสามารถใช้ชีวิตตรงนี้เพื่อค้นหาทางกลับไป

     หมีน้อยอดถามไม่ได้ว่า แล้วถ้าหากกลับไม่ได้ล่ะครับ พวกเราทำอย่างไรดี ทุกตัวก็ปลอบหมีน้อยและบอกว่า เจ้าก็ต้องพยายามปรับตัวให้อยู่ที่นี้ได้ในที่สุด ซึ่งหมีน้อยยอมรับในชะตากรรมนี้จริงๆ แต่ก็ยังคิดว่า โชคดีที่มาเจอพวกพี่หมีและคุณตุ่น ซึ่งคุณหมีบีทเอาเสื้อให้เจ้าหมีน้อยใส่ ซึ่งหมีน้อยก็กล่าวขอบคุณและอยู่ด้วยกัน

เรื่องราวในนี้จบลงแล้วค่ะ ซึ่งก็อยากให้เพื่อนๆลองคิดตาม ว่า หลายครั้ง เราต้องอยู่ในสถานการณ์ที่เราแก้ไขอะไรไม่ได้ เราไม่สามารถกลับไปที่เดิมได้ หรือย้อนเวลากลับไปไม่ได้แล้ว แต่เราสามารถที่จะอยู่กับปัจจุบันได้ค่ะ ด้วยการเรียนรู้ ศึกษาและยอมรับในการปรับตัวค่ะ

“ชีวิตของคนเราไม่มีอะไรแน่นอน อย่าประมาทในชีวิต”

Look a Breathe