สวัสดีค่ะ ตัวอะไรเหลืองๆ น่ารักและชอบกินน้ำผึ้งนะ

   ตัวนั้นก็คือ ผมเอง

   "พูห์"

   เรื่องของหมีตัวน้อยๆในป่าใหญ่กับเพื่อนหมูน้อยและเพื่อนคนแค่คนเดียวอย่าง คริสโตเฟอร์ โรบินที่จะพาทุกคนมาสู่โลกของเด็กที่ใสซื่อและไร้เดียงสา

   หนังสือเล่มนี้ มีชื่อเต็มๆว่า 

   "วินนีเดอะพูห์"

   เรื่องนี้เป็นนิทานค่ะ นิทานที่คนเขียนเล่าให้ลูกชายฟัง โดยที่ลูกชายเป็นตัวเอกของเรื่องและมีตุ๊กตาหมีตัวโปรดของลูกชายชื่อพูห์เป็นผู้ดำเนินเรื่อง พร้อมกับเหล่าผองเพื่อนตุ๊กตาของลูกชาย

   พูห์เป็นหมีน่ารักที่รู้ว่า ตัวเองไม่ได้ฉลาดนักเลยจะเจียมเนื้อเจียมตัว โดยที่หมีจะมีเพื่อนๆหลายตัวที่เป็นตุ๊กตาของลูกชาย สมาชิกทั้งหลายในป่าใหญ่ ไม่ว่า หมู กระต่าย นกฮูก ลา จิ้งโจ้และสัตว์อื่นอีกมากมายที่ร่วมผจญภัยกัน

   เรื่องนี้ไม่ได้ผจญภัยแบบตื่นเต้น แต่เป็นการผจญภัยกับสิ่งรอบตัว และดูว่า เด็กๆสามารถแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้อย่างไร 

   ไม่ว่า จะเป็นตอนที่พูห์ออกจากถ้ำของกระต่ายไม่ได้ เพราะกินน้ำผึ้งมากไป โรบินก็จะช่วยในการรอให้พุงพูห์ลดก่อนที่จะเรียกให้ทุกคนมาช่วยกันดึงออกมา นี่เป็นการแสดงออกว่า เด็กจะแก้ปัญหาเฉพาะหน้ายังไง ถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้

   ไม่เพียงเท่านั้น พูห์จะเป็นหมีร่าเริง น่ารักและชอบร้องเพลง แต่เพลงที่พูห์ร้องหรือคำพูดที่พูห์พูดมันสื่อถึงแนวคิดหลายอย่าง เช่น

"วันจันทร์เมื่อแดดร้อนแรงสาดแสงเปรี้ยง

ฉันได้เพียงแต่งุนงงนึกสงสัย

ว่า สิ่งนี้คือสิ่งนั้นหรือสิ่งใด

แลสิ่งไหนคือสิ่งนี้และสิ่งนั้น

วันอังคารเมื่อลูกเห็บหิมะตก

ในหัวอกฉันรู้สึกนึกประหวั่น

ว่าเหตุใดไม่มีผู้รู้เท่าทัน

ว่าไอ้นั้นมันไม่ใช่ไอ้นู่นโน้น

วันพุธเมื่อท้องนภาสีฟ้าใส

และฉันนอนตีพุงไปไม่ผาดโผน

บางครั้งฉันก็สงสัยใจเอนโอน

ว่าใครโน่นเป็นสิ่งใดของใครกัน

วันพฤหัสเมื่อเย็นเพิ่มเริ่มหนาวไหม

เกล็ดน้ำค้างบนต้นไม้พรายดั่งฝัน

เราจะเห็นความเร้นลับอย่างฉับพลัน

ว่าผู้ใดใช่ของมันผู้นั้นเอง

วันศุกร์............................................."

  เพื่อนๆคิดว่า ยังไงสำหรับคำพูดดูไร้เดียงสานี้ แต่เรากลับรู้สึกแฝงไปด้วยอารมณ์ขันและเจ้าคิดดีของเจ้าพูห์

   พูห์อยู่กับปัจจุบัน ไม่ว่า สิ่งนี้หรือสิ่งไหน พูห์ก็ไม่สนทั้งอดีตและอนาคต เพราะคืออดีตคือสิ่งที่ผ่านมาส่วนอนาคตคือสิ่งที่ยังไม่มาถึง (วันจันทร์)

   พูห์อยู่กับตัวเอง พูห์รู้ว่า ทุกอย่างล้วนอนิจจัง มันไม่เที่ยง มันไม่ใช่ของเรา มันไม่ใช่ของเขา มันไม่ใช่ตัวตน เมื่อสิ่งใดเกิดที่เหตุ สิ่งนั้นย่อมดับที่เหตุนั้น(วันอังคาร)

   พูห์มีสติระลึกรู้ว่า ใจเราคิดนู่นคิดนี้ตลอดเวลา เมื่อใดที่ใจเราตั้งมั่นไม่หวั่นไหว ไม่คิดไปซ้ายที ขวาที อยู่กับปัจจุบันก็ตื่นรู้ได้ (วันพุธ)

   พูห์รู้แล้วว่า คำพูดของคนอื่นก็เป็นส่วนของคนอื่นเขา การกระทำของคนอื่นก็เป็นส่วนของการกระทำของเขา ถ้าเขาทำหรือพูดในสิ่งที่ไม่ใช่เรา เราก็ไม่ควรเอาคำพูดนั้นมาใส่ลงไปในใจนี้ (วันพฤหัส)

   เรื่องราวนี้ดำเนินมาถึงต้องงานเลี้ยงเลิกลากัน เมื่อมาถึงตอนจบที่จัดงานให้พูห์และมีการเลี้ยงร่ำลาโดยที่พูห์กับเพื่อนหมูของเขาเดินลับหลังไป

เรื่องนี้จบตามความจริง ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนอยู่ในจินตนาการและความทรงจำที่ดีของเราเสมอ

"รักครั้งแรกของฉันคือพูห์นั้น

เมื่อฉันพบหมีเหลืองในกอไผ่

ฉันเดินไปไหนตามมันไป

พบมันได้กินน้ำผึ้งอยู่ตรงนั้น

มันเป็นหมีที่ช่างเจียมตัวนัก

สุดประจักษ์ไร้ตัวตนอะไรฉะนี้

มันช่างดีสุดประเสิรฐในฉะนั้น

ทำให้มันเป็นหมีช่างจำนรรจา"

                              -- Look a Breathe --