ชีวิตตอนนี้เราเองอยู่ในช่วงม.หก ซึ่งก็เป็นช่วงที่โควิดระบาดเป็นรอบที่สาม และไม่มีทีท่าว่าจะลดลงเลย รุ่นพี่ก่อนหน้านี้ทั้งสองปีก็เป็นรุ่นพี่ที่น่าจะได้เจอปัญหาเกี่ยวกับเรื่องนี้กันมาบ้างในการสอบเข้ามหาลัย แต่แต่ละปีก็ไม่เหมือนกันมากนัก เราเองก็ต้องปรับตัวกันเยอะหน่อย

ในตอนแรกมีการเลื่อนเปิดเทอมออกมาก่อน แล้วก็ต่อด้วยการไปเรียนแบบ on-site และหลังจากนั้นก็ online และดูเหมือนจะยาวต่อไปเรื่อยๆ เราเองรู้สึกว่าช่วงเวลาตอนนี้เราอยู่บ้านเยอะกันมากๆ ออกไปไหนก็ไม่ได้ด้วย บางทีก็เครียดอยู่เหมือนกัน

เอาจริงๆแล้วตั้งแต่เริ่มต้นเราแค่เกริ่นยังไม่ได้เข้าเรื่องเลย สำหรับบันทึกนี้จุดประสงค์หลักคืือเราตั้งใจเขียนเอาไว้ให้ตัวเองค่ะ เผื่อว่าเราจะได้ยึดมั่นในเป้าหมายมากขึ้น (เพราะเราเองก็อยากให้เป็นแบบนั้นมากๆเลย) 

สิ่งที่ยากที่สุดพอๆกับการเริ่มต้นใหม่นั่นก็คือการทำใจยอมรับอดีต

ถ้าเป็นอดีตที่ไม่ดีบางครั้งการก้าวต่อไปมันก็ยากมากเพราะเราปล่อยวางจากอดีตไม่ได้ หรือแทบจะก้าวไปไหนเลยไม่ได้ด้วยซ้ำ แล้วก็จะยิ่งเครียดซ้ำขึ้นไปอีกเพราะเราไปไหนไม่ได้เลย อดีตก็ไม่ดีก้าวต่อก็ไม่ได้

เราเองเคยเป็นแบบนั้นและตอนนี้ก็อาจจะเป็นอยู่บ้าง และมันก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่เราเขียนบันทึกนี้ขึ้นมาค่ะ

ก่อนหน้านี้เราเคยมีเวลาสำหรับการอ่านหนังสือสอบอยู่ในมือ เกือบหนึ่งปีกว่าๆเลยด้วยซ้ำ แถมยังมีเวลาเกือบสี่เดือนในการอยู่บ้านเฉยๆ ไม่มีการไปโรงเรียนไม่มีการบ้านไม่มีภาระอะไรเลย

แต่ตอนนี้เวลาเหล่านั้นมันผ่านมาแล้ว ผ่านมาโดยที่เราไม่ได้อ่านหนังสือเลย

ช่วงสอบปลายภาคเราชอบคิดถึงบ้านตลอดเลย สอบปลายภาคคะแนนเยอะมากมีผลต่อเกรดเยอะมากตามไปด้วย ถ้าคะแนนเก็บค่อนข้างก้ำกึ่งปลายภาคก็ยิ่งกดดันเพราะต้องทำให้ได้ตามเป้าที่คิดเพื่อเลข4 เราร้องไห้เกือบทุกครั้งเพราะช่วงนั้นจะทำให้คิดถึงบ้านจริงๆ ปีนี้เราโตขึ้นแล้วคงต้องรับผิดชอบให้มากขึ้นจริงๆนั่นแหละ เพราะม.หกแล้ว ปีสุดท้ายแล้วเราต้องทำให้ได้

เราเองเคยเสียเวลาคิดถึงเรื่องของคนอื่น ทั้งเรื่องเพื่อน เรื่องความคาดหวังของแม่ เรื่องอดีตของตัวเอง เรื่องความคิดความเห็นของคนอื่น ต่อจากนี้ก็คงจะน้อยลงแล้ว เราตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น เราชอบนอนนึกนิยายก่อนจะเข้านอนตลอดเลย ช่วงนี้กำลังจะลดพฤติกรรมนี้อยู่น่าจะพอทำได้ 

แล้วช่วงสามวันก่อนหน้านี้เราสังเกตุว่าร่างกายเราแย่มาก คือถ้าไม่ดูแลตัวเอง ก็คือไม่ไหวแล้วนะ เราว่าทุกอย่างที่เกิดขึนกับเรามันมีเวลาของมัน บางครั้งเรารู้สึกได้เลยว่ามันจะมาในเวลาที่เหมาะสมมากๆ เพราะฉะนั้นต่อไปเราจะไม่รีบร้อนแล้ว

เรามัวง่วนอยู่แต่กับคำว่าอ่านหนังสือมาตั้งแต่เริ่มปีใหม่ เราลืมนึกถึงคำนี้ไปเลยค่ะ คือคำว่า อดทน มาพอดีจังหวะเลย เราคิดว่าเราจะก้าวต่อแล้ว แล้วอยากจะก้าวต่อและกำลังก้าวต่อ

เราเองก็พอมีกำลังใจหรือที่ยึดเหนี่ยวจิตใจอยู่นะคะ ก็คือเมมเบอร์EXOนั่นเอง เราเองชอบมากและก็ไม่คิดว่าช่วงม.ปลายจะมีความทรงจำดีๆได้มากขนาดนี้ ขอบคุณมากๆเลย