author: nagira yuu

illustrator: oyamada ami

*spoiler alert*

สึกุมิ นักเขียนนิยายขายไม่ออกถูกชินจิ แฟนที่คบกันมา 10 ปีบอกเลิกอย่างกะทันหันด้วยเหตุผลที่ว่า "อยากมีลูก" สึกุมิเลยต้องระเห็จออกจากแมนชั่นที่อยู่กับชินจิมาหาที่อยู่ใหม่ แล้วก็บังเอิญไปพบกับซาคุทาโร่ที่เป็นผู้ดูแลอพาร์ทเมนท์ของปู่ ซาคุทาโร่เป็นแฟนนิยายของสึกุมิจึงรับปากว่าจะช่วยให้สึกุมิเข้าพักที่อพาร์ทเมนท์ได้แบบไม่ต้องมีคนค้ำประกัน

หลังจากที่สึกุมิย้ายเข้ามาอยู่ในอพาร์ทเมนท์แล้วเรื่องก็ดำเนินไปแบบเรื่อยๆ มาเรียงๆ เล่าถึงความสัมพันธ์ที่ค่อยๆ พัฒนา แทรกพฤติกรรมแปลกๆ ของซาคุทาโร่เป็นระยะ คือซาคุทาโร่จะมีสมุดติดตัวตลอดเวลา เป็นคนช่างจด จดทุกอย่างที่ขวางหน้า ใช้สมุดเปลืองมาก แต่ก็มีหลายครั้งที่นัดกับสึกุมิแล้วลืมนัดแบบเหมือนไม่เคยนัดกันมาก่อน

จนในที่สุดสึกุมิก็รู้ความจริงว่าซาคุทาโร่เคยประสบอุบัติเหตุจนเกิดความผิดปกติทางสมอง บางครั้งความทรงจำก็หายไปดื้อๆ จากที่เคยทำงานในบริษัทชื่อดังก็ต้องลาออก เป็นสาเหตุให้ต้องจดบันทึกทุกอย่างที่เกิดขึ้นไว้อย่างละเอียด (นึกถึงหนังเรื่อง memento)

ด้วยเหตุนี้ซาคุทาโร่เลยไม่ยอมคบกับสึกุมิ ประกอบกับชินจิแฟนเก่าของสึกุมิก็กลับมาตามง้อเพราะหลังจากที่แต่งงานไปแล้วก็พบว่าตัวเองเป็นหมัน มีลูกไม่ได้ (สม!) ซาคุทาโร่ก็ไปฝากฝังสึกุมิไว้กับชินจิ และขอให้สึกุมิกลับไปคบกับชินจิเพื่อที่จะได้มีชีวิตที่มีความสุข

สึกุมิกับซาคุทาโร่เลยห่างกันไปพักใหญ่ แต่สุดท้ายก็หลอกหัวใจตัวเองไม่ได้ ทั้งสองกลับมาพบกัน สึกุมิสารภาพว่าที่ออกจากอพาร์ทเมนท์ไปก็ไปอยู่คนเดียว ไม่ได้กลับไปคบกับชินจิ เรื่องจบที่สึกุมิกับซาคุทาโร่ตกลงเป็นแฟนกัน


ที่เล่ามาทั้งหมดนี้คือ 239 หน้ากระดาษ ก็คือจบเรื่องแล้วละ อ่านมาถึงตรงนี้เราค่อนข้างแปลกใจว่ามันช่างเป็นนิยายที่เนิบนาบ ไม่มีประเด็นอะไรแรงๆ กระแทกใจเหมือนงานเล่มอื่นๆ ของอาจารย์นางิระ ทั้งเรื่องวนเวียนอยู่กับ inner conflict ของซาคุทาโร่ที่ป่วยเลยคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรกับอีกฝ่าย ซึ่งสุดท้ายทั้งคู่ก็มาลงเอยกันได้แบบง่ายๆ ด้วยการใช้ความอดทนและเวลาในการทำความเข้าใจตัวเอง

แต่!

มันไม่ได้จบแค่นี้ทุกคน

นิยายเรื่องนี้มีตอนพิเศษอีก 20 หน้า ซึ่งอาจารย์นางิระเขียนในทอล์กท้ายเล่มว่าที่เขียนมาทั้งเรื่องก็เพราะอยากเขียนตอนพิเศษนี่แหละ บก.ก็แนะนำว่าให้มันจบแค่ตรงที่ทั้งคู่ยังแฮปปี้เถอะ แต่สุดท้ายอาจารย์ก็ไฝว้จนเขียนออกมาได้ ซึ่งเป็น 20 หน้าที่คุ้มค่าจริงๆ เพราะขมวดประเด็นที่เปิดเอาไว้ได้ทั้งหมด ถ้าไม่มี 20 หน้านี้ 239 หน้าที่ผ่านมามันเหมือนไม่มีบทสรุป อ่านไปก็ไม่เข้าใจเหตุผลว่าทำไมต้องเจาะจงให้ซาคุทาโร่เป็นโรคนี้ ปูเรื่องนานมาก เล่าพฤติกรรมของซาคุทาโร่อย่างละเอียด แต่เอามาเป็นแค่ประเด็นที่ทำให้ซาคุทาโร่รู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับสึกุมิเนี่ยนะ?


*spoiler alert อีกรอบ*

เนื้อเรื่องในตอนพิเศษเล่าเรื่องแค่ 1 วันของซาคุทาโร่ แต่ทำเราร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่า เริ่มเรื่องมาเหมือนจะเป็น 1 วันธรรมดาๆ ที่สึกุมิกับซาคุทาโร่อยู่ด้วยกัน ซาคุทาโร่ทำงาน กินข้าวกับสึกุมิ นอนกลางวัน จู่ๆ พอบ่ายสามโมงก็มีคนมาปลุกแล้วพาไปที่หิ้งพระ

ตอนนั้นเองซาคุทาโร่ก็ระลึกขึ้นมาได้ว่าสึกุมิเสียไปเมื่อ 2 ปีก่อน ทุกวันที่ตื่นขึ้นมาซาคุทาโร่จะลืมไปว่าสึกุมิไม่อยู่แล้ว เข้าใจว่าพยาบาลผู้ดูแลคือสึกุมิ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเหมือนสึกุมิยังมีชีวิตอยู่ จนพยาบาลพาไปนั่งหน้าหิ้งพระถึงนึกออก

พออ่านถึงตรงนี้ปุ๊บ เหมือน foreshadow ทุกอย่างถูกปลดล็อก ทำไมต้องให้ซาคุทาโร่เป็นโรคนี้, ทำไมต้องเกริ่นถึงเนื้อหาในนิยายของสึกุมิที่เล่าเรื่องความทุกข์ทรมานของคนที่เป็นโรคประหลาด สัมผัสสิ่งต่างๆ ได้น้อยลงเรื่อยๆ จนสุดท้ายสัมผัสอะไรไม่ได้ แต่ก็มีความสุขอยู่กับโลกว่างเปล่าในอาณาเขต 1 เมตรรอบตัว, ทำไมชื่อเรื่องถึงเป็น "ราตรีสวัสดิ์ พบกันใหม่พรุ่งนี้"

ซาคุทาโร่เป็นเหมือนตัวละครในนิยายของสึกุมิ คนอื่นอาจจะมองว่าโชคร้ายที่ความจำเสื่อม แต่ก็เพราะความจำเสื่อม เขาถึงได้ตื่นมาเจอสึกุมิที่จากไปแล้วทุกวัน ได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขทุกวัน


อ่านตอนพิเศษจบแล้วถึงค่อยรู้สึกว่า นี่แหละงานอาจารย์นางิระ! เอาความเจ็บปวดที่มนุษย์ทุกคนต้องเจอมาเล่าแบบเนิบๆ เหมือนจะเศร้าแต่ลึกๆ ก็มีความสุข กว่าจะมีความสุขก็ผ่านเรื่องขมขื่นมามากมาย บิทเทอร์สวีทสุดๆ อ่านแล้วรู้สึกว่าชีวิตมนุษย์มันก็แบบนี้แหละ

ถามว่าเป็นนิยายที่อยากแนะนำให้คนอื่นอ่านมั้ย ก็คงไม่ เรื่องนี้ฟีลคล้ายๆ tengaiyuki คือเนื้อเรื่องค่อนเล่มเนิบมากจนเข้าขั้นน่าเบื่อ (แต่เรื่องนี้หนักกว่า) พอ 20 หน้าสุดท้ายก็เหมือนโดน K.O. ไปเลย

แต่สำหรับคนที่อ่านเอนทรีนี้มาถึงตรงนี้แล้วรู้สึกว่าถูกจริตก็ขอแนะนำให้อ่านนิยายฉบับเต็ม เพราะวิธีการบรรยายของอาจารย์นางิระมันดีจริงๆ ทุกประโยคเหมือนผ่านการคิดมาอย่างหนักหน่วง กลับมาอ่านซ้ำก็ยังรู้สึกว่าหลายๆ ประโยคมันอิมแพคท์มาก สำหรับเรามันอาจจะยังไม่ถึงขั้นขึ้นหิ้ง แต่ก็เป็นนิยายที่ดีมากๆ เรื่องหนึ่งในใจเลย