เราชอบความโลกสวยของเรื่องนี้ โทนเรื่องเต็มไปด้วยความอบอุ่น ไม่มีตัวร้าย ไม่มีเหตุการณ์ร้ายแรงพลิกผันอะไร ตัวละครทุกคนก็เป็นคนจิตใจดี อ่านแล้วรู้สึกสบายใจ แต่ถ้าจะมองเป็นจุดอ่อนของเรื่องมันก็ใช่ คือเนื้อเรื่องเบามาก แบบน่าจะเอาไปเขียนเป็นมังงะมากกว่านิยาย ริคุซึ่งเป็นตัวดำเนินเรื่องก็มีความเวิ่นเว้อสูง ปมทั้งหมดของเรื่องเกิดจากความเวิ่นเว้อคิดไปเองของริคุ ด้วยความที่เนื้อเรื่องก็ไม่ค่อยมีอะไรอยู่แล้ว การบรรยายเลยวนเวียนอยู่กับความคิดวกไปวนมาของริคุในเรื่องต่างๆ รอบตัว

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เราก็ไม่ได้รู้สึกว่าเรื่องมันน่าเบื่อนะ แล้วก็ไม่ได้รำคาญคาแรกเตอร์ของริคุด้วย ซึ่งจุดนี้ต้องยกเครดิตให้อาจารย์สึกิมุระที่ถ่ายทอดความรู้สึกของเด็กมัธยมปลายออกมาได้อย่างสมจริง ถึงบทบรรยายจะมีความโลกสวยเหมือนคำคมในทวิตเตอร์ (ซึ่งคงเป็นซิกเนเจอร์ของอาจารย์สึกิมุระไปแล้ว เพราะอ่านกี่เรื่องๆ ก็รู้สึกแบบนี้ 5555) แต่อ่านแล้วมันก็รู้สึกว่า เออ จริงว่ะ ใช่เลย ความรู้สึกนี้แหละ!

ไม่ว่าจะเป็นความหมกมุ่นอยู่กับตัวเอง พยายามที่จะโตเป็นผู้ใหญ่แต่ขณะเดียวกันก็ยังมีความคิดแบบเด็กๆ รวมถึงความกังวลเรื่องการเรียนต่อ ความสับสนเมื่อความรู้สึกที่มีต่อเพื่อนสนิทเปลี่ยนไป ความอาลัยอาวรณ์ต่อชีวิตมัธยมปลาย สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องที่คนส่วนใหญ่เคยผ่านมันมาแล้วรวมถึงตัวเราเอง เพราะฉะนั้นเราเลยรู้สึกว่าความคิดของตัวละครในเรื่องนี้มันก็สมวัยดี


สรุป เนื้อเรื่องไม่ได้สนุกถึงขั้นแนะนำให้อ่าน แต่เหมาะสำหรับคนที่อยากเยียวยาจิตใจด้วยความน่ารักฟลัฟฟี่ของเด็กหนุ่มวัยมัธยมค่ะ