เชื่อกู ตีบลาโว้ คำเชิญชวนของแบงค์เด็กชายหน้าเจ้าเล่ห์ดังขึ้นท่ามกลางทะเลทรายซึ่งเป็นสนามรบระหว่างนาย เด็กชายที่มีสีหน้าหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลากับ มอนเตอร์บลาไว้ปีศาจรูปร่างไฟซึ่งมีพลังชีวิตสูงสุดในสถานที่แห่งนั้นแบงค์หันไปมองหน้านายเขาผงกหัวเป็นสัญญาณให้เพื่อนสนิทตัดสินใจทำตามสิ่งที่ตนเองพูดแต่ทว่า…

            คิดดี ๆ ก่อนนะเว้ยบลาโว้เวลขึ้นเร็วแต่ก็โจมตีแรงเหมือนกัน เสียงของดรีมเด็กชายรูปร่างสูงโปร่งดังแทรกขึ้นมาระหว่างที่เดินมาหยุดข้าง ๆ นาย เขามีสีหน้าเป็นห่วงเพื่อนอย่างเห็นได้ชัดนายเมื่อได้ยินดรีมพูดดังนั้นก็หันมาหยุดชะงักมองไปที่เพื่อนทั้งสองด้วยความลังเล

            ตีบลาโว้ ไอ้นายมึงไม่อยากเวลเท่าพวกกูเหรอ แบงค์พูดขึ้นมาพร้อม ๆ กับสีหน้าที่จริงจังผิดปกติเขายังคงโน้มน้าวให้นายโจมตีบลาโว้เพื่อหวังจะให้เพื่อนสนิทแพ้ไปเนื่องจากจะได้กำจัดคู่แข่งคนสำคัญออกจากการประลอง

            ยังไงจะตีขอนไม้กาก ๆ ไปก่อนก็ได้นะ มีให้เลือกแค่สองอย่างฝีเท้าของโร่เดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ ดรีมพลางชวนให้นายมองไปที่ขอนไม้เก่า ๆ ขอนหนึ่งขอนไม้ที่ถือว่าเป็นมอนสเตอร์ที่อ่อนที่สุดในทะเลทรายแห่งนี้ แบงค์ ดรีมและโร่ต่างก็พากันหันไปมองนายด้วยความตื่นเต้น ทั้ง 4 อยู่ในสนามสงครามล่าปีศาจกำลังรอลุ้นผลการตัดสินใจของนายที่มีพลังชีวิตเพียงน้อยนิดของตัวเขาเองเป็นเดิมพันทุกอย่างดูยิ่งใหญ่ไปหมด นายเหงื่อแตกพล่านเพราะไม่รู้จะเลือกทางไหนดีใจหนึ่งเขาก็อยากได้เลเวลเพิ่มแต่ถ้าโจมตีบลาโว้ไม่สำเร็จเด็กชายก็อาจตายและไม่สามารถออกไปจากทะเลทรายได้ไม่มีใครสามารถตัดสินใจเหตุการณ์นี้แทนนายได้เลยนอกเหนือไปเสียจาก….

            แซะ แซะ แซะ เสียงกวาดใบไม้ของภารโรงข้างใต้ถุนอาคารเรียนดังขึ้นทำให้ทั้ง4 หลุดออกจาภวังค์ของสนามรบในจินตนาการที่โร่สร้างขึ้นมา

            ไอ้เชี่ยนายจะทำอะไรก็เลือกสักทีดิวะ เสียเวลา แบงค์สบถขึ้นมาระหว่างรอนายมองไปที่สมุดเกมกระดาษของโร่ท่ามกลางบรรยากาศลึกลับของใต้ถุนอาคารซึ่งเป็นที่เก็บโต๊ะเรียนไม้เก่าๆ จำนวนมหาศาล ทั้ง 4 ค้นพบสถานที่ดังกล่าวจากการโดดเรียนวิชาภาษาอังกฤษเมื่อ2 ปีก่อนของแบงค์ ก่อนที่เขาจะพาเพื่อนสนิททั้งสามเข้ามากลบดานยึดทุกอย่างมาเป็นของตนเองพลางนำขนมของเล่น หนังสือการ์ตูนต่าง ๆ มาสะสม พวกเขา ใช้สถานที่ดังกล่าวทำกิจกรรมที่ตนเองต้องการได้อย่างสนุกสนานโดยที่ไม่มีใครในโรงเรียนสามารถรับรู้ได้มันเป็นพื้นที่สำหรับเด็กชายทั้ง 4 กลุ่มนี้เท่านั้น

            โอเค กูตีบลาโว้สิ้นเสียงของนายทำให้แบงค์ที่สีหน้าเคร่งเครียดอยู่หลุดยิ้มออกมาเพราะรู้ว่าพื้นฐานการเล่นเกมของนายยังไงก็ไม่สามารถเอาชนะปีศาจตัวดังกล่าวได้ 

            บลาโว้นะโร่ถามย้ำนายก่อนจะลงมือวาดตัวละครและปีศาจลงในสมุดเกมทุกคนพากันจ้องไปที่หัวดินสอของเด็กชายซึ่งตวัดไปมาอย่างรวดเร็วจนเกิดภาพการต่อสู้ที่สวยงามราวกลับคอมพิวเตอร์กราฟิกการฟาดฟันกันระหว่างปีศาจบลาโว้ซึ่งรับบทโดยโร่และผู้กล้าหินเหล็กรับบทโดยนายกำลังจะเริ่มขึ้นวินาทีนั้นเองที่ทั้งคู่ไม่รอช้าหันมาโตชุบตัดสินชะตาชีวิตของตนเองในเกม

            เชี่ย! นายร้องอุทานออกมาระหว่างที่เห็นฝามือตัวเองทำท่าเป็นกรรไกรและฝามือของโร่ทำสัญลักษณ์เป็นค้อนทุกการกระทำในสถานที่แห่งนั้นหยุดชะงักแบงค์เผยรอยยิ้มที่เขากลั้นออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ โร่ใช้ดินสอระบายขีดพลังชีวิตของนายจนเหลือศูนย์เด็กชายตกใจเป็นอย่างมาก

            เฮ้ย! เดี๋ยวก่อน!ทำไมมันโจมตีเยอะขนาดนี้ นายรู้สึกไม่พอใจ

            กูบอกมึงแล้วบลาโว้มันโจมตีแรง จำแอคแทรกมันไม่ได้เหรอดรีมพยายามอธิบายรายละเอียดของการต่อสู้ครั้งนี้

            ไอ้ห่าแบงค์!นายหันไปค้อนแบงค์แต่ถูกแบงค์ทำหน้าท้าทายจนตัวเองต้องหันกลับมาคิ้วขมวดมองหน้าโร่

            ทำไม มึงจะทำไมแบงค์พูดพลางเผยธาตุแท้ของตัวเองออกมาวงสนทนาเต็มไปด้วยรอยยิ้มของทั้งสามที่กำลังเห็นนายทำหน้าเครียดอยู่

            เอา ๆจะมีใครช่วยชุบชีวิตไอ้นายมั้ย โร่พูด

            เรื่องไรกูจะช่วยมันแบงค์เริ่มทำท่าเยาะเย้ยนายเป็นการข่มขวัญ

            กูก็ชุบชีวิตใครไม่ได้แล้วดิคำพูดของดรีมทำให้นายถอดใจและรู้สึกโกรธแบงค์จนไม่อยากหันหน้าไปมอง

            โอเค ไม่มีนะโร่พูดและยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะใช้ยางลบลบเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อครู่บนสมุดเกมของเขา

            ไอ้สำนักอัพพลังชีวิตนี่มันคืออะไรวะในตอนนั้นเองที่ดรีมสังเกตเห็นภาพวาดสำนักอัพพลังชีวิตที่โร่สร้างขึ้นมาเมื่อคืนทำให้ทั้งแบงค์และนายก้มลงมาสังเกตร่วม

            เอ่อ ลืมบอกไปว่ะเป็นเหมือนที่เพิ่มพลังอ่ะ ใคร HP เหลือน้อยถ้าได้เข้าไปก็จะมีพลังกลับมาเหมือนเดิมโร่อธิบายความพิเศษของสำนักอัพพลังชีวิตให้ทุกคนฟังจนดรีมเกิดความสงสัย

            หึทำงี้ได้ด้วยเหรอ งั้นก็ไม่มีใครอ่อนอ่ะดิ ใครตายก็เข้าไป คำพูดของดรีมที่ดูจริงจัง

            ไม่ ๆชุบชีวิตได้แค่วันละคนเว้ย แค่คนเดียว โร่ตอบ

            งั้น…กูขอเข้าไปก่อนเลยได้ป่ะ จังหวะนั้นเองที่แบงค์พูดแทรกเข้ามาเขามีท่าทีสนใจสำนักอัพพลังชีวิตไม่น้อย

            เดี๋ยวก่อนถ้าตามลำดับจริง ๆ วันนี้น่าจะเป็นคิวของไอ้นายรึเปล่า ดรีมยังคงท่าทีของการเป็นคนมีเหตุมีผลจนแบงค์รู้สึกรำคาญ

            มันตายไปแล้วแบงค์หันไปทำท่าข่มนายเหมือนที่เคยทำ

            ตายห่าอะไรไอ้โร่ยังไม่ได้บอกเลยว่ามีกติกาแบบนี้ด้วย นายพยายามเถียงและหันไปหาโร่เพื่อขอความเห็นใจ โร่เห็นเพื่อน ๆทั้งสามรอการตัดสินใจจากเขาอยู่ก็คิดหนักเพราะเกมทุกอย่างจะดำเนินต่อไปได้ก็ขึ้นอยู่กับคนสร้างเกมอย่างเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น

            โร่ ให้กูเข้าก่อนเถอะถึงคิวกูแล้ว แบงค์พยายามโน้มน้าว

            เอ่อ….

            ไอ้โร่น้ำเสียงของดรีมเหมือนเตือนให้โร่คิดอะไรบางอย่างได้

            โอเค โอเครอบเมื่อกี้กูขอโมฆะก่อนละกันนะ แค่ไม่ได้แจ้งกติกาใหม่อ่ะให้ไอ้นายเข้าก่อนละกันมึงโร่พูดจบก็หันไปมองหน้าแบงค์ที่กำลังคิ้วขมวดกับการตัดสินใจของเขา

            ไรวะโร่มึงอย่าเอาแต่ใจตัวเองดิ แบงค์รู้สึกไม่พอใจเมื่อเห็นนายยิ้มออกมา

            เอ่อ กูขอโทษแต่กูลืมบอกไปไง ก็อยากให้เกมมันยุติธรรมที่สุดอ่ะ พรุ่งนี้มึงก็เข้าใหม่ได้เด็กชายพยายามเกลี่ยกล่อมอารมณ์ของเพื่อนให้เขารู้สึกโอเคกับการตัดสินครั้งนี้ที่สุดจังหวะนั้นเองที่นายหันไปยิ้มยักคิ้วให้กับแบงค์เหมือนเป็นการเยาะเย้ยทำให้แบงค์ตัดสินใจตบหัวนายไปและเผลออมยิ้มออกมา

            ยิ้มพ่อมึงดิ

            เชี่ยแบงค์นายรู้สึกไม่พอใจที่ถูกแบงค์ตบหัวจึงหันหน้าไปหมายจะสวนกลับแต่ถูกแบงค์ทำหน้าโหดใส่เด็กชายหน้าหงอแบบนายจึงชะงัก

            ทำไม มึงจะทำไมการแหย่กันของแบงค์และนายมักจะสร้างเสียงหัวเราะให้กับวงสนทนาของทั้งสี่ได้อยู่เรื่อยๆ ซึ่งส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นนายที่เป็นเหยื่อของความสนุกสนานทุก ๆ ครั้ง เนื่องจากใบหน้าที่เหมือนเด็กขี้แยจะไปสะกิดต่อมหมั่นเขี้ยวของแบงค์ความไม่มั่นใจในตัวเองของเขาก็เป็นเสน่ห์เย้ายวนให้หลาย ๆ คนอยากจะแกล้งเด็กชายให้ทำตัวประหลาดๆ จนเขากลายเป็นตัวตลกประจำโรงเรียนไปโดยปริยาย

            กริ่งงงงงงง!!! สิ้นเสียงออดโรงเรียนให้สัญญาณการหมดเวลาของพื้นที่สาธารณะดังกล่าว โร่ดรีม แบงค์ และนายพากันออกมาจากใต้ถุนอาคารอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ

            เชี่ยแบงค์! การเลื่อนประตูใต้ถุนอาคารไปปิดก่อนที่นายจะเดินออกมาเป็นคนสุดท้ายของแบงค์ทำให้โร่และดรีมต่างหันหลังกลับไปมองทุกคนพากันยิ้มเยาะเด็กชายหน้าหงอ

            พวกมึงนี่นะโร่พูดระหว่างกำลังขำหน้านายที่พยายามหาทางออก

            มึงอย่าไปแกล้งมันนักเลยกูสงสารแม่งว่ะ ดรีมพยายามปั้นประโยคดี ๆมาพูดแต่สีหน้าก็อดตลกกับท่าทางของนายไม่ได้

            ไอ้แบงค์! น้ำเสียงของนายที่ดุดันขึ้น

            อะ อะ อะ อย่าโวยวายดิเพื่อนแบงค์เลื่อนเปิดประตูให้กับนายพลางหันมากอดคอเพื่อนสนิทอย่างแนบแน่นก่อนจะถูกนายเหวี่ยงตัวออกและเดินหนีไป

            เชี่ย โกรธเหรอวะน่ะดรีมหันไปมองหน้าแบงค์เพื่อให้เขารู้สึกผิด

            เฮ้ย! โกรธกูเหรอวะ ไอ้เหี้ย!แบงค์เห็นดังนั้นจึงวิ่งตามนายไปพลางตะโกนถามเหตุผล โดยมีโร่และดรีมเดินตามหลังไปอย่างติดๆ

เป็นธรรมดาของการเลิกเรียนที่เหตุการณ์แบบนี้จะฉายผ่านม่านตาโร่ทุกๆ ครั้งที่เขาได้อยู่กับเพื่อน  การรวมตัวของทั้ง 4 มันเติมเต็มความสัมพันธ์บางอย่างที่โร่จะต้องจดจำและบันทึกไว้ในความทรงจำของเขาเด็กชายหันไปมองดูทางเข้าใต้ถุนอาคารแล้วสะแหยะยิ้มให้กับมันเล็กน้อยเหมือนเป็นการขอบคุณที่สร้างพื้นที่ซึ่งเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มให้กับเด็กวัย12 อย่างเขา