30

Found

(ภาษาไทยด้านล่างค่ะ)

The maple leaves are on the ground. Fill Riley’s yard with their sweet orange colors. Decorate with huge pumpkins which are larger than cats head. Riley taught me how to carve it. We even put the led light to make it more lively.

“This is cute! ” Thomas looks excited when he arrives.

We put out the long table on the yard. Turn on the radio. Thomas and I can’t cook. So Riley tells us to go buy some cute snack.

“Your halloween costume looks so real. Where did you buy it? ” Some people point to my ears and tail. Thomas giggles. He tells them it’s handmade.

“I have to find my costume too. Help me, Leon. What character is good? ”

We have been shopping for almost three hours. Thomas’ phone is ringing non-stop.

“Your boyfriend can’t stay away from you too long, huh? Fine. Let's go back.”

Food is all over the table when we arrive. And someone in black cape is sitting with it. I was scared for a moment. Then he turns back.

“Riley? ”

My gorgeous human looks so fine in black suit inside the long cape. He even has fake sickle. It takes me a minute to realise that he dresses as a Grim Reaper.

“We have to meet them tonight. So this is the best choice to choose. Actually, I far more handsome than all of them. They don’t have face anyway.” Riley shrugs his shoulder.

“Savage! And I dress as Satan.” Thomas points to his red horn headband, waves the trident in the air.

“You also savage.”

They exchange smiles. I touch my shirt and look at my feet. I’m the only one who doesn’t dress up. Riley knows what I’m thinking. He pulls me in the house, gives me his black sweater.

“Why? It is an ordinary sweater. We have to dress something fantasy, haven’t we? ”

“You are the most fantasy person here with your cute cat ears. Dress this for me, please. It will be good on your white skin. It also matches with our collar.” He plays with my ears. His finger is always naughty. He knows I can’t say no to him. Especially, when he kisses my tail.

“But why do I have to wear shorts when the weather is cold?

“Cause you will be cuddling with me.” Riley smiles widely. He is a cunning guy. He plans to hold me til the end. But I love that idea too. So I change in his big sweater and shorts. It’s very short that it looks like I wear only the top.

“Damn, Leon. You are so...” Thomas stares at me. We get back to the table.

“If you look at him longer, I might accidentally stab you with the knife.” Riley scolds him.

“More like intentionally. Fine, I won’t look at him. I will stare at the food.”

We start the party at five in the evening. I bought a lot of Halloween cookies and candies. Some kids come to our house and ask. “Trick or Treat.” I give the sweets to them. Some ask to touch my ears or my tail. I let them touch it, but Riley doesn’t in the good mood.

“He is a jealous type of boyfriend. Don’t let other touch you, Leon. We know how scary he is when angry. He might accidentally kill someone.”

“Even Thomas knows that. Why don’t you know? ” Riley pouts at me.

“They are just a little kid.”

“Their brothers are looking at you, silly.” He walks back to the table, turns his back to me. I quickly run after him. The sun completely goes down. We don’t have much time left. I will do everything to make him smile again.

“I’m sorry. But you are at fault. You make me wear the revealing clothes.”

“OK, it’s my fault. Sit here. Let me warm your legs. It’s all red now.” Riley touches his lap. I instantly look at Thomas.

“Don’t mind me. I have seen a lot of passionate kisses from you guys, remember? Just sitting on his lap is so basic. Unless you want to do more sexy things. Keep in mind that you are outside.”

My cheek burns with Thomas’ tease. Riley pulls me to sit on his lap, warps his hand around my body. Let me lean on his chest. Feed me with the food he made.

“You are good at cooking.”

“I love to cook since you looked enjoy eating my mom’s food. Glad you like it.”

His smiles warm my heart. I wait patiently until Thomas goes to the toilet. Then I kiss Riley’s cheek, ear and neck. He shudders and hugs me closer.

“Don’t try to seduce me. You know I have low tolerance.”

“Seduce? I just want to kiss you.”

“This is an ultimate temptation, stupid.” He hisses, nibbles on my neck and harshly kisses it. I see how a kiss can be a seduction. I have to hit him. Grab his hands tightly, so it won’t sneak in my sweater.

“Hey, it’s eleven o’clock now. I will go home before you guys...” Thomas is back. He looks at his watch with a frustrated face.

“It’s better for you to go. Goodbye, Thomas.”

“...”

“Are you going to cry? ” Riley unconsciously squeezes my hand. It is hard for him too. I met Thomas not long ago, but my heart hurts to know this will be our last time. They know each other more than I do. It must be so painful.

“Of course not! I’m happy for both of you. Let meet again someday.”

Thomas is smiling with the tearful eyes. He pretends not to notice it. So we pretend we don’t see it too.

“We will.”

It is only two of us left. The clock is ticking. We stare at it for an hour. Listening to our breath. Feeling the embrace.

“One minute left. Do you want to say something? ” Riley whispers in my ear.

I turn to face him, touch his cheek fondly. He does the same.

“Wait for me I will find you. This time you don’t have to do anything for me. I will do it. Wherever you will be, I will find you and kiss you. Like this.”

We have our last bittersweet kiss at midnight. Then everything disappears. I can’t feel any cold wind, warm embrace or his gentle lips. There is nothing.

But at least we found our peace. I don’t scare of death anymore. Cause I know we will meet again.

---------------------------------------------------------------------------------

ใบเมเปิ้ลมากมายอยู่บนพื้น เติมเต็มสวนของไรลีย์ให้เต็มไปด้วยสีส้มอ่อนหวาน ประดับประดาด้วยฟักทองลูกใหญ่ที่ใหญ่กว่าหัวแมวเสียอีก ไรลีย์สอนผมแกะสลักมัน เราถึงกับใส่หลอดไฟเล็กๆ ลงไปเพื่อให้มันมีชีวิตชีวามากขึ้น

"น่ารักจัง! " โทมัสตื่นเต้นเมื่อเขามาถึง

เรานำโต๊ะยาวออกมาที่สวนหลังบ้าน เปิดวิทยุ โทมัสและผมทำอาหารไม่ได้ ดังนั้นไรลีย์จึงให้เราไปซื้อขนมน่ารักๆ

"ชุดฮาโลวีนคุณเหมือนจริงจัง คุณซื้อมันที่ไหนเหรอ" บางคนชี้มาที่หูและหางของผม โทมัสหัวเราะคิกคัก บอกว่ามันเป็นของแฮนด์เมด

"ฉันต้องหาเสื้อผ้าบ้าง ช่วยฉันทีลีออน แต่งเป็นอะไรดีนะ"

เราใช้เวลาเลือกซื้อของเกือบสามชั่วโมง โทรศัพท์ของโทมัสดังไม่หยุด

"แฟนนายอยู่ห่างจากนายนานไปไม่ได้เลยใช่ไหม ก็ได้ กลับกัน"

อาหารเต็มโต๊ะไปหมดเมื่อเรามาถึง และมีใครบางคนนั่งอยู่ในผ้าคลุมสีดำ ผมหวาดกลัวไปชั่วขณะ กระทั่งเขาหันมา

"ไรลีย์? "

มนุษย์ผู้สง่างามของผมดูดีมากในชุดสูทสีดำซึ่งอยู่ด้านในผ้าคลุมตัวยาว เขามีกระทั่งเคียวปลอม ผมใช้เวลาเกือบนาทีในการคิดว่าเขาแต่งเป็นยมทูต

"เราจะเจอพวกเขาคืนนี้ ดังนั้นนี่เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด ที่จริงแล้วฉันหล่อกว่าพวกเขาเยอะ พวกเขาไม่มีหน้าด้วยซ้ำ" ไรลีย์ยักไหล่

"ร้ายกาจ! และฉันแต่งเป็นซาตานล่ะ" โทมัสชี้ไปที่เขาสีแดงซึ่งคาดอยู่บนหัว โบกไม้สามง่ามในอากาศ

"นายก็ร้ายกาจ"

พวกเขายิ้มให้กัน ผมจับเสื้อตัวเองและมองลงที่เท้า ผมเป็นคนเดียวที่ไม่ได้แต่งตัว ไรลีย์รู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ เขาดึงผมเข้าไปในบ้าน ให้สเวตเตอร์สีดำของเขากับผม

"ทำไมล่ะ นี่เป็นสเวตเตอร์ธรรมดา เราต้องแต่งตัวให้แฟนตาซีไม่ใช่เหรอ"

"นายเป็นคนที่แฟนตาซีที่สุดที่นี่ ด้วยหูแมวน่ารักของนาย ใส่ให้ฉันเถอะ นะ มันจะดูดีบนผิวขาวๆ ของนาย และมันเข้ากับปลอกคอของเราด้วย" เขาเล่นกับหูของผม นิ้วเขาซุกซนตลอดเลย เขารู้ว่าผมปฏิเสธเขาไม่ได้ โดยเฉพาะเมื่อเขาจูบหางผม

"แต่ทำไมผมต้องใส่กางเกงขาสั้นในเมื่ออากาศมันหนาว"

"เพราะนายจะได้ซุกอยู่กับฉันไง" ไรลีย์ยิ้มกว้าง เขาเป็นผู้ชายเจ้าเล่ห์ วางแผนว่าจะกอดผมจนหยดสุดท้ายเลยสินะ แต่ผมก็ชอบไอเดียนั้น ผมจึงเปลี่ยนเป็นเสื้อสเวตเตอร์ตัวใหญ่ของเขาและกางเกงขาสั้น มันสั้นมากจนเหมือนผมใส่แค่เสื้อตัวเดียว

"ให้ตาย ลีออน นายนี่..." โทมัสจ้องมาที่ผมเมื่อเรากลับมายังโต๊ะ

"ถ้านายจ้องเขานานกว่านี้ ฉันอาจแทงนายด้วยมีดอย่างไม่ได้ตั้งใจ" ไรลีย์ขู่เขา

"ฟังเหมือนอย่างตั้งใจมากกว่า เอาเถอะ ฉันจะไม่มองเขา ฉันจะจ้องอาหาร"

เราเริ่มปาร์ตี้ตอนห้าโมงเย็น ผมซื้อคุ้กกี้และลูกอมฮาโลวีนมามากมาย เด็กบางคนมาที่บ้านและพูดว่า "Trick or Treat" ผมให้ขนมกับพวกเขา บางคนขอจับหู จับหางผมด้วย ผมเลยให้พวกเขาจับดู แต่ไรลีย์กลับหงุดหงิด

"เขาเป็นแฟนหนุ่มประเภทขี้หึง อย่าให้ใครจับตัวนายลีออน เรารู้ว่าเขาน่ากลัวยังไงเวลาโกรธ เขาอาจฆ่าใครโดยไม่ได้ตั้งใจก็ได้"

"แม้แต่โทมัสยังรู้ ทำไมนายไม่รู้" ไรลีย์งอนผมซะแล้ว

"พวกเขาเป็นแค่เด็กเล็กๆ "

"พี่ชายของพวกเขามองนายอยู่ เด็กโง่เอ้ย" ไรลีย์เดินกลับไปที่โต๊ะ หันหลังให้ผม ผมรีบวิ่งตามเขาไป พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปจนหมด เราไม่มีเวลาเหลือมากนัก ผมต้องทำทุกอย่างให้เขายิ้มอีกครั้ง

"ขอโทษ แต่มันเป็นความผิดคุณนะ คุณให้ผมใส่เสื้อผ้าโป๊"

"โอเค ความผิดฉัน มานั่งนี่ ให้ฉันอุ่นขาให้นาย มันแดงหมดแล้ว" ไรลีย์แตะที่ตักเขา ผมหันไปมองโทมัสทันที

"ไม่ต้องสนใจฉัน ฉันเห็นจูบที่แสนดูดดื่มของพวกนายมาเยอะ จำไม่ได้เหรอ แค่นั่งบนตักมันเรื่องธรรมดา เว้นเสียแต่ว่าพวกนายอยากทำเรื่องเซ็กซี่กว่านั้น ก็จำเอาไว้ว่าเราอยู่ข้างนอก"

แก้มของผมไหม้กับการหยอกล้อของโทมัส ไรลีย์ดึงผมลงนั่งบนตักเขา โอบแขนรอบตัวผม ให้ผมพิงลงบนอกเขา ป้อนผมด้วยอาหารที่เขาทำ

"คุณทำอาหารเก่ง"

"ฉันชอบทำอาหารตั้งแต่ที่นายดูมีความสุขเวลากินอาหารของแม่ ดีใจนะที่นายชอบ"

รอยยิ้มของเขาทำให้หัวใจผมอบอุ่น ผมรออย่างอดทนจนกระทั่งโทมัสไปเข้าห้องน้ำ ผมจึงจูบแก้มไรลีย์ หู และคอ เขาสะดุ้ง กอดผมเข้าไปใกล้ขึ้น

"อย่าพยายามยั่วฉัน นายก็รู้ว่าฉันมีความอดทนต่ำ"

"ยั่ว? ผมแค่อยากจูบคุณ"

"นี่แหละที่สุดของการยั่ว เด็กโง่" เขาส่งเสียงฮึดฮัด งับคอผมและจูบอย่างหนักหน่วง ผมรู้แล้วว่าจูบเป็นการยั่วยังไง ผมต้องตีเขา จับแขนเขาไว้แน่น เพื่อไม่ให้มันซุกซนเข้าไปในสเวตเตอร์

"เฮ้ ห้าทุ่มแล้วตอนนี้ ฉันจะกลับบ้านก่อนที่พวกนาย..." โทมัสกลับมา เขามองที่นาฬิกาข้อมือด้วยใบหน้าที่อึดอัด

"มันดีกว่าถ้าคุณไป ลาก่อนนะ โทมัส"

"..."

"นายจะร้องไห้เหรอ" ไรลีย์บีบแขนผมอย่างไม่รู้ตัว มันคงยากสำหรับเขาเหมือนกัน ผมเจอโทมัสไม่นาน แต่หัวใจผมเจ็บเมื่อรู้ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายของเรา พวกเขารู้จักกันและกันมากกว่าผม มันคงจะเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

"ไม่ใช่สักหน่อย! ฉันดีใจกับพวกนายด้วย ไว้เจอกัน สักวันหนึ่ง"

โทมัสยิ้มด้วยตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา เขาทำเป็นไม่รู้สึกถึงมัน เราจึงแกล้งทำเป็นไม่เห็นไปด้วย

"แน่นอน"

เหลือแค่เราสองคน เสียงนาฬิกาดังเป็นจังหวะ เราจ้องไปที่มันเกือบหนึ่งชั่วโมง ฟังเสียงลมหายใจของเรา สัมผัสถึงอ้อมกอด

"อีกหนึ่งนาที มีอะไรอยากพูดไหม" ไรลีย์กระซิบข้างหูผม

ผมหันไปหาเขา จับแก้มเขาอย่างรักใคร่ เขาทำอย่างเดียวกัน

"รอผม ผมจะตามหาคุณ คราวนี้คุณไม่ต้องทำอะไรเพื่อผมอีก ผมจะทำมันเอง ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน ผมจะตามหาคุณ และจูบคุณ อย่างนี้"

เรามีจูบที่หวานปนขมเป็นจูบสุดท้ายในเวลาเที่ยงคืน จากนั้นทุกอย่างหายไป ผมไม่รู้สึกถึงลมหนาว อ้อมกอดอบอุ่น หรือริมฝีปากที่นุ่มนวลของเขา มันไม่มีอะไรเลย

แต่อย่างน้อยเราก็พบความสงบ ผมไม่กลัวความตายอีกแล้ว เพราะผมรู้ เราจะได้พบกันอีก

---------------------------------------------------------------------------------

.

.

.

หัวข้อที่สามสิบของ Fictober 2017

Found สร้าง จัดตั้ง แต่ในที่นี้ขอใช้เป็น "พบ,เจอ" ขอบิดคำหน่อยนะ 

อันที่จริงตอนนี้ก็เหมือนตอนจบแล้ว ตอนหน้าก็เป็นบทส่งท้าย

ว่าจะมาเร็วกว่านี้ เจองานเข้าไปอีก แง เลยมาได้ตอนเดียว หวุดหวิดจะเที่ยงคืน

เป็นตอนที่หวานปนขมเหมือนจูบของทั้งสองเลยจริงๆ