ควันขาวโค้งคุ้งขึ้นมาจากชามข้าวต้มปลา วาดสายตวัดเส้นในอากาศก่อนจะเลือนหายไปในความว่างเปล่า หญิงสาวถือช้อนหางค้างเติ่งอยู่ในมือมาหลายนาที เพ่งมองสายควันพลางสงสัยว่าวิญญาณกะพงขาวกำลังพยายามสื่อสารอะไรกับเธอหรือเปล่า ตอนนั้นเองที่เส้นโค้งสายควันเริ่มกระหวัดเป็นลายก้นหอย ก่อนจะคลายตัวออกเล็กน้อยเป็นภาพเส้นผมหยักศกที่คุ้นตา หญิงสาวเพิ่งรู้ตัวว่ากลั้นหายใจไว้นานเกินไป จึงรีบปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ออกจากปอด ลมหายใจพรืดใหญ่ส่งแรงให้ควันพวยพุ่งขึ้นมาจากชามข้าวต้มอีกหนึ่งระลอก ก่อนขดรูปเป็นสองตาสวยเศร้า ปากเปื้อนยิ้ม และจมูกโด่งเป็นสันที่เจ้าตัวเคยหลอกใครต่อใครว่าบินไปทำศัลยกรรมมาจากเกาหลี                                                     มีแต่เธอเท่านั้นที่รู้ว่าจมูกนั่นเป็นของจริงยิ่งกว่าจริง จมูกที่เขาเท่านั้นเป็นเจ้าของ เขาที่เธอคะนึงถึงอยู่ทุกห้วงขณะจิต ไม่ว่าเข็มวินาทีจะเดินวนซ้ำกลับมาที่เดิมอีกกี่ล้านรอบก็ตาม พอกลุ่มควัน (กลุ่มเขา?) ขยับปากพูด หญิงสาวก็หลุดจากภาวะตะลึงงัน พลันตระหนักได้ว่าภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า                    ไม่ใช่วิญญาณปลา                                                                                                                                    ...

“ถ้าเราตาย ฝากบอกแม่ว่างานศพเราอย่าเลี้ยงข้าวต้มนะ”                                                                      มวลควันซ้อนทับกับใบหน้าเขาผู้พูดขึ้นมาลอย ๆ ในบ่ายวันนั้นได้พอดี บ่ายวันที่ท้องฟ้าสวยเหลือเกิน สีฟ้าจัดราวกับพระเจ้าทำสีหกลงไปทั้งกระป๋อง เมฆขาวถูกกวาดเกลี้ยง แดดจ้าขับเน้นสีเขียวสดบนพื้นหญ้าและสะท้อนผิวเงาวับของประดามดแมลงน้อยใหญ่เสียแจ่มเจิด ชวนให้คิดไปว่าพระเจ้าคงไม่อนุญาตให้ใครพูดเรื่องความตายในวันที่งดงามขนาดนี้ แม้ภาพที่เห็นด้วยตาจะสวย แต่ลมที่วูบมาต้องกายแต่ละระลอกนั้นร้อนบรรลัย                                                                                                                          ไร้กาลเทศะพอ ๆ กับเจ้าของคำพูดทำลายบรรยากาศเมื่อครู่                                                                   ตัวเธอในวันนั้นไม่ได้ตอบเขาในทันที เพราะสมาธิจดจ่ออยู่ที่เส้นคาร์บอนบนกระดาษ ดินสอสองบีที่ซื้อมาสำหรับฝนกระดาษคำตอบไม่ค่อยได้ทำหน้าที่ของมัน แท่งคาร์บอนมักกลายเป็นเด็กผู้หญิงสักคน ต้นไม้ ภูเขา หรือนกพิราบบนหน้ากระดาษในหนังสือรวมข้อสอบแอดมิชชั่นย้อนหลัง 10 พ.ศ. ผสม ๆไปกับรอยขีดเส้นใต้ เส้นตรง เส้นหยัก กากบาท และวงกลมในโจทย์ยาว ๆ กับตัวเลือก ก.ข. ค. ง. เด็กสาวผู้ยังไม่เติบโตเป็นหญิงสาวในวันนั้นชอบละลายแท่งคาร์บอนลงไปในหนังสือเตรียมสอบและสมุดจดเสียหมด พอถึงเวลาสอบจริง ๆ ก็ต้องออกไปซื้อดินสอแท่งใหม่ทุกที เธอมักหลอกตัวเองว่ากำลังตั้งใจอ่านหนังสือสอบ แต่มักลงเอยด้วยการพบว่าตัวเองบรรจงวาดคิ้วของพระนางเนเฟอร์ตีติมาห้านาทีแล้วโดยจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าพระนางชื่อเรียกยาก ๆ นี่ปรากฏตัวอยู่ในอารยธรรมอียิปต์หรือเมโสโปเตเมียกันแน่            สมาธิของเธอจึงไม่ได้อยู่กับบทสนทนาโดยสิ้นเชิง ความจริงเมื่อจู่ ๆ เพื่อนผู้เพิ่งฟื้นตัวออกจากโรงพยาบาลและยังคงป่วยกระเสาะกระแสะพูดเรื่องความตายขึ้นมา เธอควรมีวิธีเตรียมคำตอบที่ดีกว่านั้น เธอควรบอกว่านี่ยังไม่ใช่วัยที่เราจะมานั่งพูดกันเรื่องความตายนะ หรืออย่างน้อยก็บอกว่าเขาใจร้ายมากที่คิดว่าตัวเองจะตายก่อนคนเป็นพ่อเป็นแม่ แถมยังจะเรื่องมากเรื่องอาหารเลี้ยงในงานศพอีก แต่เพราะสมาธิของเธอไม่ได้อยู่ที่นั่น เด็กสาวจึงถามกลับไปแบบส่งเดช                                                                            “แล้วจะให้เลี้ยงอะไร?”                                                                                                                              “อะไรก็ได้ที่เธอชอบกิน”                                                                                                                       คำตอบของเขาน่าหมั่นไส้ แต่ก็ส่งสัญญาณให้เธอรู้ว่าเขาไม่มีสมาธิกับบทสนทนาพอ ๆ กับเธอนั่นแหละ แม้จะเป็นฝ่ายเปิดประเด็นขึ้นมาก่อน แต่เขากลับเอาแต่ก้มหน้าก้มตาตัดประเทศเปรูออกมาจากแผนที่โลก วางกองรวมไว้กับประเทศอียิปต์ อังกฤษ และออสเตรเลีย ก่อนจะไล่ตัดประเทศอื่น ๆ ออกมาจากแผนที่มือสองเล่มนั้นอย่างเพลิดเพลินเจริญใจ เขาดำดิ่งลงไปกับการตัดโลกจนพรุนเป็นรูโหว่แหว่งวิ่นยิ่งกว่าเสื้อขาด ๆ ของคุณลุงคนที่นั่งอยู่ใต้สะพานลอยหน้าโรงเรียน เขาบอกว่าจะทำพอร์ตฟอลิโอหญิงสาวจำได้ว่าสมัยนั้น เด็กนักเรียน ม.ปลายคนหนึ่งจะเข้ามหาวิทยาลัยได้ต้องทุ่มเทให้กับการออกแบบแฟ้มสะสมผลงานยิ่งกว่าการอ่านหนังสือเตรียมสอบเสียอีก เด็กสาววันนั้นยังมองไม่ออกหรอกว่าเด็กหนุ่มที่นั่งข้าง ๆ จะทำพอร์ตฟอลิโอประเภทไหนของเขา แต่เห็นได้ชัดว่าเขาให้พลังความคิดกับมันมากกว่าคำตอบที่เพิ่งให้เธอมามากทีเดียว                                                                                                   เขาในภาวะปกติไม่มีทางพูดว่า “อะไรก็ได้”                                                                                               “ทำไมต้องให้เราตัดสินใจ งานศพเราหรือก็ไม่ใช่”                                                                                    เด็กสาวปิดหนังสือตรงหน้าไปแล้ว ยืดตัวตรง ก่อนจะหันไปหาเขาเต็มตัว เป็นการประกาศว่าเธอไม่ต้องการกลับสู่ความเงียบเหมือนตลอดหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้า หัวสมองของเธอเต้นตุบ ๆ เด็กสาวเคยเข้าใจว่ามีแต่หัวใจเท่านั้นที่เต้นตุบ ๆ แต่หลังจากโตขึ้นเรื่อย ๆ เธอก็พบว่าหัวสมองก็เต้นตุบ ๆ ได้เช่นกัน โดยเฉพาะเวลาที่มันอยากร้องเรียนว่านี่ไม่ใช่เวลาสำหรับอ่านหนังสือสอบอีกต่อไปแล้ว เด็กสาวเลื่อนหนังสือออกไป เตรียมถกเรื่องนี้กับเขาอย่างจริงจัง                                                                              ทว่าเขากลับไม่มีทีท่าจะสนใจเธอเลย จดจ่ออยู่กับการบรรจงทากาวที่ด้านหลังของประเทศแอฟริกาใต้ และแปะลงไปในพอร์ตฟอลิโอเคียงคู่กับประเทศฟิลิปปินส์ เพิกเฉยต่อข้อเท็จจริงที่ว่าสองประเทศนี้อยู่ห่างกันคนละซีกโลกโดยสิ้นเชิง เด็กสาวถามเขาเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านั้นว่าเขาจะเอาประเทศพวกนั้นใส่เข้าไปในแฟ้มสะสมผลงานที่จะยื่นให้มหาวิทยาลัยทำไม การสอบสัมภาษณ์ในวันอังคารหน้าก็เป็นเพียงวันที่มีขึ้นเพราะอาจารย์พวกนั้นอยากคุยกับนักเรียนที่สอบผ่านข้อเขียนเข้ามาเพื่อตรวจสอบว่าเด็กคนนี้มีสติครบถ้วนดีหรือไม่ จำนวนรับนั้นมากกว่าจำนวนนักเรียนที่สอบผ่านข้อเขียนเพราะฉะนั้นเขาไม่จำเป็นต้องเตรียมพอร์ตฟอลิโอแล้วด้วยซ้ำ                                                                หนึ่งชั่วโมงที่แล้วเขาตั้งใจตอบคำถามกว่านี้ มากเขาบอกว่าสิ่งที่เขาจะทำไม่ใช่พอร์ตฟอลิโอ มันเป็นบันทึกความฝันชั่วชีวิตของเขา มันเป็นคำมั่นสัญญากับตัวเอง คณะที่เขาปรารถนาจะเข้าผลักดันให้เขาเข้าไปค้นคว้าเรื่องราวและจมดิ่งลงสู่โลกมหัศจรรย์ที่เขาไม่เคยพบเห็น เด็กหนุ่มยืนยันเสียงหนักแน่นว่าวันหนึ่งจะไปเยือนในประเทศเหล่านั้น แต่เขาจะไม่ไปถึงที่นั่นเพียงเพื่อมองมันด้วยสายตาของนักท่องเที่ยว                                                                                                                                                            เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่รู้จักกัน ที่เด็กสาวเห็นตาทั้งสองของเขาไม่ได้ส่งประกายเศร้า ยิ้มมุมปากของเขาขยายเป็นยิ้มกว้าง เขาสาธยายให้เธอฟังว่าการมองโลกด้วยสายตาของนักท่องเที่ยวผู้ไหลไปตามการตลาดของประเทศนั้น ๆ แตกต่างจากการดั้นด้นไปมองบรรดาโบราณสถานด้วยสายตาของนักโบราณคดีอย่างไร เขาบอกเธอว่าเขาจะทำงานเก็บเงินและบินไปที่เหล่านั้นภายในปีสองปีนี้เลยก็ได้ แต่เขาจะไม่ได้สัมผัสกับสถานที่เหล่านั้นในแบบที่เขาอยากสัมผัส เขายืนยันว่าวันหนึ่งจะไปเยือนทุกประเทศในพอร์ตฟอลิโอนั่น แต่เขาจะไปก็ต่อเมื่อสองตาของเขาพร้อม                                                                  เด็กสาวพยักหน้าเออออห่อหมก แม้ไม่ค่อยเข้าใจ แต่เธอก็สัมผัสได้ว่าความฝันของเขายิ่งใหญ่กว่าพอร์ตฟอลิโอที่เขากำลังประกอบสร้าง                                                                                                        เธอไม่อยากจะเชื่อว่าหนึ่งชั่วโมงต่อมา ชายหนุ่มคนนี้ปัดความรับผิดชอบในการตัดสินใจเลือกอาหารเลี้ยงงานศพของตัวเองมาให้เธออย่างหน้าไม่อาย หลังจากที่เงียบไปนานสองนาน เขาก็แปะประเทศเยอรมนีลงพอร์ตฟอลิโอเรียบร้อย และเอ่ยตอบคำถามเธอในที่สุด                                                               “เธอควรได้เลือก เธอเป็นคนกิน”                                                                                                               “รู้ได้ไงว่าเราจะได้กิน เราอาจจะตายไปก่อนหน้านั้นแล้วก็ได้”                                                               เด็กสาวสวนกลับไปทันควัน ราวกับรอจังหวะที่จะพูดประโยคนี้มาเนิ่นนาน ตอนนั้นเธออาจรีบพูด เพราะกลัวว่าถ้าตอบช้ากว่านั้นอีกหน่อยเด็กหนุ่มจะกลับไปอยู่ในภวังค์ของตัวเองอีกรอบ แต่เขาก็ยังทิ้งเวลาให้เธอรอคำตอบอย่างเรื่อยเฉื่อย ค่อย ๆ จัดระเบียบเศษขยะบนโต๊ะพร้อมสั่นหน้าปฏิเสธคำพูดของเธอ                                                                                                                                                                    “มีแต่คนดี ๆ เท่านั้นแหละที่ตายเร็ว”                                                                                                    เขาหัวเราะ ก่อนที่เธอจะประมวลผลคำพูดของเขาได้ เด็กสาวตีเขาดังเพี๊ยะ แต่ยังไม่ทันได้ว่าอะไร ลมฤดูมรสุมก็พัดมาวูบใหญ่ ประเทศในฝันของเขาปลิวว่อนร่อนกระจายเต็มพื้นหญ้า เขาผู้ยังยิ้มค้างอยู่ในหน้ารีบวิ่งไปตามเก็บมันกลับมาโดยไม่ทันระวังกองกระดาษอีกกองบนโต๊ะ ชีทการบ้านวิชาภาษาอังกฤษจึงถูกลมอีกวูบพัดปลิวไปคนละทิศคนละทาง เธอแทบจะทุ่มตัวไปตะปบมันไว้ กว่าจะเก็บข้าวของทุกอย่างกลับมารวมกันได้ ทั้งสองก็ลืมไปแล้วว่าเมื่อครู่นี้บทสนทนาอยู่ที่ไหน                                             “ตกลงงานศพเราจะกินอะไร”                                                                                                               เขาถามใหม่ยิ้ม ๆ แต่ก็กลับไปบรรจงประดิษฐ์พอร์ตฟอลิโอของตัวเองต่อเหมือนเดิม  เด็กสาวขมวดคิ้วมุ่นระหว่างคิด ก่อนจะตอบไปตามตรง                                                                                                       “เราอยากกินข้าวต้ม”                                                                                                                                คราวนี้เขาชะงัก เงยหน้าขึ้นมาถาม                                                                                                         “ไม่สร้างสรรค์เลย งานศพไหน ๆ ก็เลี้ยงแต่ข้าวต้ม”                                                                                  เด็กสาวเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม                                                                                                                     “จริงเหรอ? งานศพทุกงานที่เราเคยไป เลี้ยงแต่เบเกอร์รี่จากร้านดังสักร้านในกรุงเทพ ไม่เห็นเคยไปงานที่เลี้ยงข้าวต้มเลย”                                                                                                                                   เขาเลิกคิ้วบ้าง ส่งเสียงอ๋อในลำคอ พยักหน้าแบบไม่เชื่อ แต่สุดท้ายก็พูดออกมาว่า                                   “งั้นฝากบอกแม่ให้เลี้ยงข้าวต้มแล้วกัน”                                                                                            แล้วเขาก็กลับไปสนใจพอร์ตฟอลิโอตรงหน้า ตั้งอกตั้งใจแปะประเทศเปรูไว้หน้าเดียวกับกัวเตมาลา ถูมือพอให้สะเก็ดกาวล่อนออกไป ก่อนจะหยิบปากกาเมจิกสีเขียวน้ำทะเลบรรยายความฝันลงไปข้าง ๆ               ...                                                                                                                                                         พอมั่นใจแล้วว่ากลุ่มควันตรงหน้าไม่ใช่วิญญาณปลา หญิงสาวก็ขยับปากเตรียมจะพ่นคำผรุสวาท คนอะไรทำตัวไร้กาลเทศะตลอดเวลา ถ้าจะมาทักทายก็ไม่ควรจะโผล่มาตอนที่คนอื่นกำลังกินข้าวแบบนี้แต่ยังไม่ทันจะเปล่งเสียงอะไรออกมา รอยยิ้มมุมปากเศร้า ๆ ของเขาก็เย็บปากเธอให้ปิดสนิทเหมือนทุกครั้ง                                                                                                                                                                     หญิงสาวรอฟังเขาพูด เขาขยับปาก แต่เธอไม่ได้ยินเสียง รูปควันที่ปรากฏขึ้นอาจจะลืมบิดตัวเป็นเส้นเสียงในลำคอ เธอพยายามอ่านปากถามว่าเขาจะพูดอะไร แต่ก็ยังไม่มีเสียงใด ๆ เล็ดลอดมาจากกลุ่มควันตรงหน้า เขาขยับปากช้า ๆ ให้เธออ่านทีละคำ ทีแรกเขาพูดอะไรเป็นประโยคยืดยาว แต่เมื่อเธออ่านอะไรไม่ออกเสียที เขาก็ตัดคำฟุ่มเฟือยออกไปทอนประโยคให้สั้นลงเรื่อย ๆ จนสุดท้ายสารที่เขาต้องการจะสื่อกลับหดสั้นลงเหลือเพียงสี่พยางค์เท่านั้น                                                                                        พยางค์สุดท้าย ปากเขาห่อเป็นรูปตัวโอชัดเจน แต่เธอจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาต้องการเสียงพยัญชนะเสียงไหน และสามพยางค์ก่อนหน้าก็ยากเย็นเกินกว่าเธอจะจับทางได้ แต่รูปปากของคำสี่พยางค์นั้นคุ้นตาเหลือเกิน ราวกับเป็นพยางค์ที่เขาเคยพูดกับเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า                                                                   เธอพยายามเพ่งมองปากของเขา ตาของเขา ใบหน้าของเขา แล้วตอนนั้นเองที่ตระหนักได้ว่าเขาเป็นเพียงภาพในจินตนาการของเธอเท่านั้น เป็นเขาในความทรงจำครั้งล่าสุดของเธอผู้ยังคงเป็นเด็กหนุ่มอายุสิบแปด เธอละความพยายามที่จะอ่านปากของเขา ปล่อยใจให้จ้องทุกส่วนบนใบหน้าเขาตั้งใจจดจำทุกส่วนสัด หวังจะให้มันเข้าไปเสริมเติมความทรงจำที่เริ่มเลือนราง หญิงสาวเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มของเขา แต่กลับคว้าได้เพียงความว่างเปล่า                                                                                                     วินาทีนั้น ร่างกายของเธอกระตุกพรวด หญิงสาวลืมตา และพบว่าหน้าของเธอเกือบจะทิ่มลงไปในชามข้าวต้ม                                                                                                                                                   ข้าวต้มตรงหน้าชืดจนไม่เหลือควันลอยขึ้นมาเป็นสาย ๆ แล้ว หญิงสาวกะพริบตาไล่ความง่วงงุน การกลับมาจากงานศพตอนเกือบสี่ทุ่ม แล้วยังต้องมาทำสรุปรายงานส่งเจ้านายต่อถึงตีสองตีสามไม่ใช่เรื่องสนุกโชคดีที่ใกล้ ๆ คอนโดของเธอมีร้านข้าวต้มโต้รุ่ง ไม่เช่นนั้นกระเพาะของเธอคงร้องอุทธรณ์จนถึงเช้า มีหวังไม่เป็นอันหลับอันนอน หญิงสาวรีบจ้วงข้าวต้มปลาให้หมดอย่างรวดเร็ว พร้อมไล่สายตาผ่านเอกสารรายงานการประชุมที่ติดมือลงมาอ่านไปด้วย อยากจะร้องไห้ออกมาดัง ๆ เมื่อพบว่าสัปดาห์หน้าต้องไปคุมงานฝ่ายสถานที่ในงานแต่งงานที่นครนายก ก่อนจะวิ่งรอกไปจัดงานต่อที่พิษณุโลก                     พอข้าวต้มคำสุดท้ายหายวับเข้าในปาก หญิงสาวก็รีบรวบเอกสารทั้งหมดขึ้นมา ยังเหลือรายงานต้องเขียนเพิ่มอีกสองสามหน้า ก่อนจะส่งให้เจ้านายก่อนเจ็ดโมงเช้า แต่ด้วยความเร่งรีบเศษกระดาษแข็งที่เธอใช้ต่างที่คั่นหนังสือก็ร่วงผล็อยลงพื้น เธอก้มลงไปเก็บ ก่อนจะชะงักงัน                                                      เธอเพิ่งรู้ตัวว่าใช้ประเทศเปรูเป็นที่คั่นหนังสือมาตลอด  เธอเกือบลืมไปแล้วว่าเศษกระดาษแข็งขนาดเหมาะมือแผ่นนี้มีที่มาจากไหน จากแฟ้มสะสมผลงานซึ่งไม่เคยมีโอกาสไปอวดโฉมต่อหน้าอาจารย์มหาวิทยาลัยคนไหนทั้งสิ้น ถูกเหวี่ยงออกมาจากระเบียงคอนโดมิเนียมชั้นสิบหกเมื่อเกือบสิบปีที่แล้ว กาวน้ำที่ใช้ยึดกระดาษแผนที่เนื้อมันเข้ากับพอร์ตฟอลิโอไม่ได้มีคุณภาพดีนัก ระหว่างทางที่แฟ้มหนาถูกโยนลงมาสู่พื้น ประเทศในฝันของเขาจึงแยกตัวเป็นอิสระจากแฟ้มที่นั้น ปลิวว่อนไปในอากาศ เด็กสาววันนั้นตามเก็บเศษซากกลับมาเท่าที่ทำได้                                                                                                เธอหอบแฟ้มไปคืน แต่เขาไม่แม้แต่จะเปิดประตูต้อนรับ                                                                       นั่นคือภาพสุดท้ายของเขาที่เธอจำ    ได้เด็กหนุ่มวัยสิบแปดปีเจ้าของดวงตาลึกโหล     ไม่เหลือ ประกายความเศร้า ไม่เหลือประกายชีวิต สุดท้ายค่ำวันนั้นเขาแง้มประตูออกมาน้อยเดียว เสียงตะโกนของผู้ใหญ่ใจร้ายยังแว่วออกมาจากห้อง เสียงของเขาวันนั้นแหบแห้งจนฟังแทบไม่ออกมีเพียงรูปปากของเขาที่เธอจำได้แม่น เขากระซิบบอกว่าขอฝากพอร์ตฟอลิโอไว้กับเธอก่อน                                                       แต่เขาไม่เคยมารับมันคืนไป                                                                                                                    เธอเก็บภาพเขาไปนอนฝันร้ายอีกหลายปี แม้จะไม่ได้ข่าวคราวของเขาอีกเลยนับจากวันนั้น                     แล้วเขาก็กลับมาอีกครั้งในวันนี้                                                                                                              ชายหนุ่มแปลกหน้าผู้มีเค้าโครงบางอย่างละม้ายคล้ายคลึงกับเด็กหนุ่มคนนั้น   จ้องตาเธออย่างเย็นชาจากกรอบรูปสี่เหลี่ยมเลื่อมทอง แม้คนเกือบครึ่งงานศพซึ่งเป็นผู้คนที่เธอเคยรู้จักจะยืนยันกับเธอว่านั่นคือเขา หญิงสาวก็ยังมั่นใจว่าไม่ใช่เขา เธอรู้จักเขาดีกว่านั้น                                                                      เขาตัวจริงย่อมไม่จบชีวิตลงด้วยตำแหน่งรองผู้จัดการในบริษัทน่าเบื่อหน่ายสักบริษัทแปะอยู่ใต้ชื่อ เขาตัวจริงไม่มีทางใส่สูทผูกไทแบบนั้น เขาตัวจริงไม่มีทางเป็นคนเดียวกับชายแปลกหน้าคนนั้น                     และนั่น! เธอเห็นเขาแล้ว เขาตัวจริง ผู้คราวนี้ลอยเอื่อยอยู่เหนือหม้อข้าวต้มหม้อใหญ่ พยักหน้าส่งยิ้มเศร้ามาให้ หญิงสาวพยักหน้าตอบ เขาเข้าใจสารที่เขาต้องการจะสื่อครบถ้วน เธอกระชับประเทศเปรูในมือแน่นเดินไปจ่ายเงินกับแม่ค้า และมุ่งหน้ากลับที่พัก                                                                                  จู่ ๆ ท้องก็ร้องขึ้นอีกอย่างไร้กาลเทศะ ข้าวต้มปลาไม่พอยาไส้                                                                  แต่ไม่เป็นไร ที่ห้องยังมีบราวนี่กับน้ำส้มจากร้านขนมชื่อดังที่ติดมือมาจากงานศพเมื่อค่ำนี้

© สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ. 2558 เผยแพร่เพื่อประโยชน์ทางวิชาการเท่านั้น 

ข้อเขียนนี้เป็นส่วนหนึ่งในหนังสือ “เขียนเล่นเป็นเรื่อง” รวมผลงานสร้างสรรค์ของนิสิตภาควิชาภาษาไทย ซึ่งเป็นผลงานลำดับที่ 3 ในหนังสือชุด “วิชญมาลา” รวมผลงานด้านภาษาและวรรณคดีไทย จัดทำโดย ภาควิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ตีพิมพ์ครั้งแรกเมื่อเดือนกรกฎาคม พ.ศ.2563 
อ่านฉบับ E-book ได้ที่ .....

หมายเหตุเกี่ยวกับงานเขียน:            ได้รับรางวัลชนะเลิศ ประเภทเรื่องสั้นการประกวดรางวัล                                                                          วรรณกรรมในโครงการภาษาไทยสัญจร จัดโดยสถาบันภาษา                                                                   ไทย สิรินธรจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ในปี 2558 ต่อมาได้รับ                                                                   การตีพิมพ์ในหนังสือ รวมเรื่องร้อยเรียงประสบการณ์สัญจรของ                                                               นักเขียนจามจุรีรุ่นเยาว์ เล่มที่ 2 จัดพิมพ์โดยสถาบันภาษาไทย                                                                 สิรินธร                 

ข้อมูลเกี่ยวกับผู้เขียน:                        นลิน สินธุประมา                                                                                                                                       ศิษย์เก่านิสิตทุนโครงการสู่ความเป็นเลิศด้านภาษาและ                                                                           วรรณคดีไทยภาควิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร์                                                                                 จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ปัจจุบันกำลังศึกษาต่อระดับ                                                                             ปริญญาโทสาขาคติชนวิทยา ณ University of California,                                                                     Berkeley ชอบเรื่องเล่าและนิทานนวนิยายและเรื่องสั้น เพลง                                                                   พอป ภาษาเขมร วัฒนธรรมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้              ภาพประกอบ:                                      นลิน สินธุประมา                                                          บรรณาธิการต้นฉบับ:                         หัตถกาญจน์ อารีศิลป                                                                  กองบรรณาธิการ:                               ธัญวรัตม์ วงศ์เรือง  บุษกร บุษปธำรง  วรนุช ขาวเกตุ                                                                                ธีรศักดิ์ คงวัฒนานนท์  จุฬารัตน์ กุหลาบ