มารตาจับจ้องพี่สาวคนใช้ที่พ่วงตำแหน่งหัวหน้าแม่บ้านประจำคฤหาส์น บุหงาเป็นปีศาจดูดเลือดเช่นเดียวกับพี่ชายของตนเองที่เป็นเจ้าของที่นี่ ด้วยความที่เคยผ่านเรื่องเลวร้ายมา รอยยิ้มของเธอจึงไม่ค่อยปรากฏให้เห็นมากนัก แม้จะหยุดอายุไว้ที่ประมาณสิบแปดปี แต่บางคราที่ไม่ได้กินอาหาร เธอก็มีการล่วงเข้าวัยทียี่สิบกว่าๆเช่นวันนี้ ที่ใบหน้าสวยสงบเย็นนิ่งเฉยชาขณะกำลังจัดเตรียมของว่างและนมให้เขากับบาก เพื่อนเล่นวัยใกล้กันที่พี่ชายรับมาเลี้ยงดู

“ คุณบาก คุณมารตา ของว่างค่ะ “ เสียงเย็นนุ่มนวลเอ่ย วางจานใส่เค้กและแก้วนมเย็นๆให้ ทั้งคู่เอ่ยขอบคุณ บากก้มหน้าแก้โจทย์คณิตในหนังสือเรียนต่อ แต่มารตายังจ้องไปที่บุหงาอีกครั้ง หลังคอขาวที่โผล่พ้นมาเนียนตา ผมสีดำเกล้าสูงเป็นมวยแน่นเรียบร้อย ปลีน่องสวยก็มีถุงน่องดำใส่  หญิงสาวไม่ใช่คนสูงมากนัก จริงๆตอนนี้ทั้งเขาและบากนี่ก็ถือว่าสูงพอๆกับพี่สาวคนนี้ไปแล้ว

“ คุณมารตา? “ บากเรียก

“ หะ หา มีอะไรเหรอ บาก? “

“ ….ผมทำการบ้านเสร็จแล้วนะ “ เขาบอก ปิดสมุดและเตรียมเก็บของใส่กระเป๋านักเรียน มารตาหน้ายู่เพราะยังไม่เสร็จ ตอนนั้นเองที่เสียงโทรศัพท์มือถือดังจากในกระเป๋าผ้ากันเปื้อนของบุหงา จากน้ำเสียงและถ้อยคำที่แสนสุภาพทำให้รู้ได้ทันทีว่าปลายสายคือใคร

“ ค่ะ ทราบแล้ว “ หล่อนวางสายก่อนหันหน้ามาหาบาก

“ คุณบากคะ นายท่านเรียนเชิญไปพบที่ห้องหนังสือค่ะ “ เขาพยักหน้ายิ้มน้อยๆ

“ ครับ เดี๋ยวผมไปครับ ขอบคุณครับพี่บุหงา “

“ เอาอีกล่ะ พี่ทารคาเรียกนายไปอีกแล้ว ฉันก็ไม่มีเพื่อนเล่นน่ะสิ “ มารตาบ่น บากหัวเราะ

“ ชวนพี่บุหงาเล่นแทนสิครับ...นานนะกว่าผมจะออกมาจากห้อง “ เด็กชายผมขาวขยิบตาให้ก่อนจะเก็บของเดินร่าเริงขึ้นบันไดวนไป ทิ้งให้เด็กชายอีกคนคิดอะไรอยู่ เขามองกลับไปที่พี่สาวคนใช้ที่กำลังเก็บจานขนมของบากใส่รถเข็น

“ พี่บุหงา “

“ คะ คุณมารตา “

“ ถ้าผมทำการบ้านเสร็จแล้ว ไป...เล่นกันที่ห้องผมได้ไหมครับ “ คิ้วสีดำสนิทได้รูปเลิกขึ้น

“ เล่นอะไรหรือคะ? “ เธอถามอยากแปลกใจ หากเป็นเวลาปกติที่บากไม่ได้ขึ้นไปทำหน้าที่ของตนเองกับทารคา มารตามักจะชวนบากไปเล่นในสวนกันจนมอมแมมกลับมาทั้งคู่เสมอ แม้ช่วงหลังจะไม่ได้ออกไปบ้างเพราะโตขึ้น แต่ก็มักจะไปเล่นเกมกันที่ห้องโถงซะส่วนมาก มองไม่ออกเลยว่าจะเล่นอะไรที่ห้อง และกับเธอเสียด้วยสิ

“ นะครับ ตกลงก่อน “ เจ้าเด็กชายฉะอ้อน บุหงาที่แสนจะเอ็นดูก็ได้แต่ยิ้มให้ ด้วยตัวเองก็ไม่มีงานอะไร มื้อเย็นก็เตรียมไว้หมด กว่าคุณบากกับนายท่านจะลงมาที่โต๊ะอาหารก็คงจะเข้าช่วงค่ำไปแล้ว

“ ได้ค่ะ แต่คุณมารตาต้องทำการบ้านให้เสร็จก่อนนะคะ “

“ ครับ! “ เด็กชายรับคำ ก่อนจะรีบตั้งอกตั้งใจทำการบ้าน ปล่อยให้หญิงสาวไปจัดการเก็บถ้วยชามตามหน้าที่ ตาสีฟ้าสวยยังคงมองที่ร่างระหง ความคิดบางอย่างผุดพรายขึ้นมาในหัว

***********************

ผ้ากันเปื้อนสีขาวถูกถอดเก็บไว้ที่ในครัว บุหงาจัดการล้างมือเก็บข้าวของทุกอย่างให้เข้าที่ เคลียร์เก็บครัวจนสะอาดแล้ว คงถึงเวลาที่จะได้ขึ้นไปหามารตาเสียที เด็กชายทำการบ้านเสร็จก็ขอตัวไปอาบน้ำอาบท่าก่อน  ตอนนั้นเองที่โทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่นายท่านใหญ่

“ คะ...คุณมารตา “

“ พี่บุหงาครับ ผมรบกวนหน่อยครับ พอดีผ้าขนหนูเล็กในห้องผมหมด รบกวนขออันใหม่ได้ไหมครับ พอมีไหมครับ “

“ มีค่ะ บุหงาจะไปหยิบมาให้ คุณมารตารอสักครู่นะคะ “ เธอวางสายก่อนไปหยิบผ้าขนหนูสะอาดๆ ที่มีมาขึ้นไปบนห้องของนายน้อยที่อยู่่อีกสุดทางเดินตรงข้ามกับห้องของนายท่านทารคา มือเรียวเคาะประตูเบาๆ

“ คุณมารตาคะ บุหงาเองค่ะ “

“ เข้ามาเลยครับ “ มารตาตอบกลับมา เธอค่อยๆเปิดประตูเข้าไป ขณะกำลังปิดประตูในห้องที่ค่อนข้างสลัวและเย็นอยู่นั้น ร่างของเด็กชายเจ้าของห้องก็เดินมาประชิดตัวบุหงา หล่อนสะดุ้งนิดๆ แต่ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้ามากนัก

“ คุณมารตา? “ ดวงตาสีดำจ้องมองนายน้อยที่อยู่ในสภาพที่เพิ่งออกจากห้องน้ำ มีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวพันรอบเอว เส้นผมสีขาวเปปียกน้ำระลู่ลงมาปรกหน้าตา เจ้าตัวยิ้มร่าเห็นเขี้ยวน้อยๆ น่ารัก

“ พี่บุหงามาไวจังครับ “

“ อ๋อ ไม่มีงานอะไรน่ะค่ะ นี่ค่ะ ผ้าขนหนู “ มือเรียวยื่นผ้านุ่มหนาให้ มารตายิ้ม

“ เช็ดให้ผมหน่อยสิครับ ตะกี้ลื่นในห้องน้ำ เหมือนแขนจะเคล็ดน่ะครับ “ อีกฝ่ายหรี่ตา

“ ล้มอีกแล้วหรือคะ? คุณมารตา ระวังหน่อยสิคะ คุณมารตาเป็นทายาทคนสำคัญของตระกูลนะคะ “ เด็กชายขมวดคิ้ว

“ พี่บุหงา เมื่อไหร่พี่บุหงาจะเลิกพูดกับผมเรื่องนี้สักทีครับ ผมไม่ชอบเลย “

“ คุณมารตา แต่ว่า… “ ผ้าขนหนูในมือถูกดึงออกไป

“ ผมทำเองดีกว่า ไม่เป็นไรครับ พี่บุหงาไปพักเถอะ เรื่องที่ผมชวนเล่นก็ช่างมันเถอะครับ “ เขาบอกเรียบๆ ก่อนเดินไปนั่งที่โซฟาเอาเท้าเขี่ยปลั๊กไฟมาจะเสียบไดร์เป่าผม คนมากวัยกว่าเงียบไปนิดก่อนจะตกใจที่เห็นมารตาร้องลั่น รีบตรงเข้าไปหาทันที

“ คะ คุณมารตา! เป็นอะไรไปคะ? “

“ ฟะ ไฟดูดน่ะครับ ไม่เป็นไร แต่มือชาเลย “ ดวงตาสีดำตกใจ ใบหน้าที่นิ่งเฉยมาตลอดดูร้อนรน มือบางประดับเล็บแวววาวสีเบจอ่อนๆรีบจับมือของนายน้อยมาดูทันที

“ มีแผลไหมคะ ไหม้หรือเปล่าคะ ไปหาหมอไหมคะ? “ เธอจ้องหน้าของมารตา เขามองแล้วยิ้มบาง

“ ไม่ครับ แค่ชาเฉยๆ พี่บุหงา... ห่วงผมเหรอครับ “

“ คุณมารตา ทำไมถามแบบนั้นคะ บุหงาห่วงคุณมากนะคะ “ คนน้อยวัยกว่าเอามือที่เพิ่งโดนไฟช็อตสั่นน้อยๆจับมือของพี่สาวแม่บ้านขึ้นมาจูบที่หลังมือเนียนสวย

“ ดีใจจังที่พี่ห่วงผมเสมอเลย ถึงจะแค่ในฐานะนายน้อยของคีรีกัณฑ์ก็เถอะ “

“ คุณมารตา อย่าพูดแบบนั้นสิคะ บุหงาห่วงคุณมารตามากนะคะ ถึงไม่ใช่นายน้อยบุหงาก็ห่วงคุณ “ หล่อนบอก แก้มทีเคยซีดขาวแดงระเรื่อเล็กน้อย อีกฝ่ายมองอมยิ้มนิดนึง

“ พี่บุหงา “

“ คะ? “

“ แก้มแดงแล้วสวยจังเลยครับ “ มารตาชมก่อนจะโน้มลงมาจูบที่แก้มสีสวย มือเลื่อนไปดึงตาข่ายคลุมผมมวยเรียบตึงของหญิงสาวออก ม่านไหมสีดำทิ้งตัวลงช้าๆ บุหงาตกใจจนเผลอนั่งเกร็งตัวแข็งทื่อ ยิ่งตกใจหนักเมื่ออีกฝ่ายโน้มลงมากระซิบข้างหู

“ ห่วงผมในฐานะอะไรครับ ถ้าผมไม่ใช่นายน้อยของที่นี่ “

“ คุณมารตา ไม่เอาค่ะ ถ้านายท่านทราบจะไม่งาม “ หล่อนเอ่ย ผลักไหล่ของเด็กหนุ่มออกเบาๆ เมื่อใบหน้าอ่อนเยาว์หล่อเหลาเริ่มซุกซนก้มลงสัมผัสเบาๆที่ซอกคอของตนเอง

“ อยู่กับผมสองคน คิดถึงแต่ผมสิครับ พี่บุหงา “ มืออีกข้างเลื่อนไปดึงเข็มกลัดรูปดอกกุหลาบตรงปกคอเสื้อเดรสดำออกมา เขายิ้มก่อนจะง้างเข็มออกแล้วเลียเบาๆตรงปลายแหลม จงใจให้มันทิ่มเบาๆที่ลิ้น เลือดสีเข้มไหลทันที บุหงาชะงัก หอบหายใจรัวเร็วทันที

“ คะ คุณมารตา… “ มารตาเลียปากยั่วเย้า กระดิกนิ้วเรียก

“ มาสิครับ ผมรู้ พี่อยากกิน แค่ดอกกุหลาบกับเลือดจากโรงพยาบาลมันไม่พอหรอกครับ ใช่ไหม “ หญิงสาวเบี่ยงใบหน้าหนี แม้เขี้ยวที่ปากจะเริ่มงอกยาวออกมา ดวงตาร้อนผ่าวมีน้ำตา เด็กหนุ่มมองอย่างขัดใจก่อนจะเลื่อนมือไปเชยใบหน้าสวยงามมาใกล้

“ ถึงพี่จะเป็นหัวหน้าสาวใช้ แต่ผมก็มีอำนาจในคฤหาส์นนี้รองจากพี่ทารคา แม้แต่การ์ณีซายังสั่งผมไม่ได้ พี่จะขัดคำสั่งผมเหรอครับ หือ “ เขาจงใจเลียปากสวยๆนั่นอย่างแกล้ง มือของบุหงาสั่น

“ ไม่ได้นะคะ นายท่านทราบ บุหงาจะโดนลงโทษได้ “

“ ผมให้เลือดผมเป็นรางวัล พี่ทารคาจะมาว่าได้อย่างไร ผมให้เอง ผมจะรับผิดชอบเอง พี่บุหงาต่างหาก สั่นไปทั่งตัวแล้ว ไม่ได้ต้องการแค่เลือดแล้วใช่ไหมครับ “

หล่อนเคยคิดว่าทารคาเป็นนายเหนือหัวที่แสนจะร้ายกาจอันตราย

แต่ก็ทราบจากบากว่าแท้จริงแล้วเขาอ่อนโยนมากกว่าที่เห็น

เธอเสียอีกที่คิดว่านายน้อยของเธอนั้นน่ารักอ่อนโยนเหมือนเทวบุตรองค์น้อย

แต่แล้วอย่างไร เขาต่างหากคือปีศาจร้าย

กระนั้นก็แสนจะรัก แสนห่วงหาเหลือเกิน

“ คะ คุณมารตา อย่าค่ะ “ เธอร้องห้าม เมื่อมือของนายน้อยเลื่อนไปด้านหลังรูดซิปลงช้าๆ เผยผิวขาวละเอียดที่ขึ้นสีน้อยๆแล้วตอนนี้

“ พี่บุหงา….รักผมไหมครับ “

“ รักสิคะ คุณมารตาเป็นนายน้อยของบุหงา “ เธอตอบ หอบพร่ายามชุดส่วนบนถูกดึงออก ทรวงอกอิ่มใต้ชุดชั้นในลูกไม้สีดำขยับไหวเบาๆตามแรงหายใจ

“ ผมก็รักพี่บุหงา แต่แค่ไม่ใช่ในฐานะสาวใช้ พี่บุหงา รักผมนนะ ผมรักพี่นะครับ “ ริมฝีปากมีเลือดซึมจากลิ้นเลื่อนไปประทับที่ริมฝีปากของหญิงสาว แม้จะเคยมีคู่หมั้นมาก่อนในสมัยที่เป็นมนุษย์ แต่ก็ไม่เคยมีสัมพันธ์ทางกายกับใคร เมื่อกลายเป็นปีศาจเช่นนี้ก็ตั้งใจอุทิศตนรับใช้นายท่านอย่างเต็มความสามารถ ไม่ข้องแวะกับชายใด แม้กระทั่งล่าเหยื่ออย่างมนุษย์ผู้ชายก็ไม่ทำ พอใจเพียงการสูบพลังงานจากดอกกุหลาบและเลือดชืดๆจากโรงพยาบาลเท่านั้น

                    เคยคิดว่าคงจะมั่นคงต่อทารคาไม่เปลี่ยนแปลง

กระทั่งวันที่มารตาเกิดมา  วันที่ได้สัมผัสร่างน่ารักนุ่มนิ่มอบอุ่นราวแสงตะวันฉาย

ดวงตะวันที่ไม่อาจมองมันได้อีกแล้ว

หัวใจก็เหมือนจะทุ่มเทไปหามารตาจนแทบจะหมดทั้งหัวใจ

ในสายตาของเธอมีเพียงมารตา….

“ คุณมารตา ไม่ได้นะคะ ...บุหงาเป็นแค่สาวใช้ พอเถอะค่ะ “ หล่อนผละออกมาก่อนจะได้ลิ้มรสเลือดหวานหอม แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ รั้งร่างที่กำลังจะหนีไปมากอด

“ สาวใช้แล้วทำไมครับ ผมรักพี่ไม่ได้เหรอ? “

“ คุณมารตา หากร่างกายคุณมีรอยเขี้ยวบุหงา บุหงาต้องถูกนายท่านลงโทษแน่ๆ นะคะ ปล่อยเถอะ “ ดวงตาสีฟ้าขุ่นมัวขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน กระชากตัวให้หญิงสาวหันมา หยิบเอาเข็มกลัดเมื่อครู่กรีดลากที่แผ่นอกตัวเองจนเลือดซึม หล่อนหวีดร้องดังดึงมือนายน้อยแน่น

“ คุณมารตา!! “

“ พี่เกลียดผม! ถ้าเป็นผมแบบนี้แล้วพี่เกลียดผม ผมก็ไม่เอา ผมเกลียด!! “ ปลายแหลมลากสะเปะสะปะจนเลือดเต็ม บุหงาร้องไห้จับมือของมารตาออกก่อนจะกอดเอาไว้

“ บุหงาไม่ได้เกลียดนะคะ ไม่เคย ไม่เคยคิดเลย แต่บุหงาเป็นสาวใช้ คุณมารตาเป็นนายของบุหงา อย่านะคะ อย่าเกลียดตัวเอง อย่าเกลียดร่างกายที่บุหงาแสนรักนี่เลย “ หล่อนสะอื้น มารตาวางเข็มกลัดลง ดึงตัวพี่สาวที่ตนแอบหลงรักมาตลอดขึ้นมามอง คมเขี้ยวที่ประดับอยู่ปากสีแดงสดช่างสวยงามเหลือเกิน

“ ถ้าผมกอดพี่ พี่จะเกลียดผมไหม “ เขาถาม หญิงสาวเม้มปากส่ายหน้า

“ ไม่ค่ะ ไม่เลย “

“ แม้ผมจะขืนใจ ฝืนใจพี่แบบนี้เหรอ? ผมรู้ ผมเป็นเด็ก แค่เด็กอายุสิบห้าโง่ๆคนนึง พี่คงคิดว่าผมแค่เล่นๆกับพี่ใช่ไหม? “

“ ถึงคุณมารตาจะทำแบบนั้น บุหงาก็ปฏิเสธไม่ได้ “ เธอว่า มือของเด็กหนุ่มผมขาวจับใบหน้าสวยเสมอ สวยเย็นสงบเหมือนผืนน้ำ เหมือนดอกไม้ที่บานอย่างสงบเสงี่ยมในสวนกว้าง หากทุกการผลิบานล้วนอยู่ในสายตาและหัวใจของเขาเสมอ

“ ไม่ต้องรักผมวันนี้นะครับ ผมจะรอ แต่ให้ผมได้รักพี่เถอะครับ “ มารตาอ้อน กอดบุหงาเอาไว้ เช่นเดียวกับที่หล่อนกอดตอบ

“ กินเลือดผมได้หรือยังครับ “

“ บุหงาไม่กล้าหรอกค่ะ… อือ “ คำพูดถูกหยุดด้วยปากของนายน้อยแสนเจ้าเล่ห์ รสเลือดจากลิ้นต้องปากที่ร้างลารสชาติเลือดสดใหม่ แม้พยายามหยุดแต่แค่ครู่เดียว เธอก็เป็นฝ่ายกดปากดูดลิ้นเรียวของอีกฝ่ายเพื่อเติมรสติให้มากขึ้นอีก มารตายิ้มน้อยๆเมื่อคราวนี้บุหงาผละจากปากเค้าเลื่อนไปที่อก เลียคราบเลือดแล้วดูดเม้มกินอย่างกระหาย เด็กหนุ่มเลื่อนมือไปปลดบราลูกไม้สีดำออก ก่อนจะดึงหญิงสาวนอนลง มองใบหน้าหอบกระหาย

“ ไม่พอใช่ไหมครับ? อยากได้อะไรครับ เลือดผม หรือตัวผม หือ “ เขาถาม ค่อยๆถลกกระโปรงสีดำเลิกขึ้น ล้วงมือไปสัมผัสเบาๆตรงส่วนไวสัมผัสที่บัดนี้ดูเหมือนจะเรียกร้องเสียจนฉ่ำหวานไปหมด

“ ..คุณมารตา...อึ่ก… “

“ ตอบสิครับ เลือดผม หรือตัวผม “ น้ำเสียงที่กระซิบถามข้างหูสั่นพร่า มารตาก้มลงหยอกล้อกับอกอิ่มสวยที่ปรารถนามานานมากแล้ว สดับเสียงครวญน่ารัก

“ ทั้งสองอย่าง บุหงาอยากได้ทั้งเลือดของคุณ ทั้งตัวของคุณมารตาค่ะ “ เธอตอบ สะอื้นน้อยๆ นัยน์ตาสีฟ้ามองใบหน้าสวยที่เคยสงบนิ่งมาตลอด กำลังหอบรัวแดงซ่านด้วยอารมณ์ราคะที่ตนเองปลุกขึ้นมาเองกับมืออย่างพออกพอใจ  

“ พี่บุหงา รู้ตัวไหมครับ ว่าน่ารักขนาดไหน “ มือค่อยๆแยกขาเรียวออก ปลดชั้นในสีเข้ม ก่อนเลื่อนลงไปใช้ลิ้นสัมผัสเบาๆ เรียกเสียงหวีดร้องจากปากน่ารักได้ดีทีเดียว มารตาดื่มกินความชื้นแฉะหอมหวาน สอดนิ้วเข้าไปล่วงล้ำเตรียมให้ด้วยกลัวเธอจะเจ็บ ยิ้มกว้างยามรับรู้ว่าหล่อนถึงฝั่งฝันไปก่อนหลังจาการขยับนิ้วและลิ้น

“ คุณมารตา อย่าแกล้งบุหงาอีกเลยค่ะ พอแล้ว “ ปีศาจสาวสะอื้นด้วยแรงอารมณ์กับความกระหายที่ตีกันยุ่งเหยิง เด็กหนุ่มก้มลงจูบที่ปากและแก้ม ผละออกมาหยิบเข็มแหลมมากรีดแขนตัวเองหยดเลือดลงไปในปากแสนสวยมีเขี้ยวขาวประดับ เธออ้าปากรับอย่างกระหาย ลากลิ้นชิมรสชาติหวานหอมที่ปรารถนามาตลอดเช่นกัน

“ พี่บุหงา... ขอผมนะ ขอให้ผมได้ไหมครับ ให้มารตานะครับ พี่บุหงาของมารตา “ เสียงทุ้มกระซิบขอ แก่นกายร้อนรอเพียงคำอนุญาต บุหงาสะอื้นยกมือกอดร่างที่แม้จะเป็นหนุ่มก็ยังไม่ได้ใหญ่โตไปกว่าเธอสักเท่าไหร่ กระซิบอนุญาตเบาด้วยความเขินอาย มารตายิ้มอย่างมีชัยก่อนนจะค่อยๆแทรกกายเข้าไป หล่อนหวีดร้องจนต้องยกมือปิดปากตนเองเอาไว้ ถึงจะเตรียพร้อมมาแล้ว แต่ก็ยังเจ็บอยู่บ้าง

“ จะ เจ็บหรือครับ ขอโทษนะครับ พี่บุหงา “

“ ยะ อย่าเพิ่งขยับนะคะ อย่าเพิ่ง “ เธอหอบบอก แม้ร่างกายมันร้อนจนต้องการ แต่ร่างกายก็ไม่คุ้นชินอยู่ดี เด็กหนุ่มใจเย็นยอมไม่ขยับตัว ค่อยๆกอดจูบเล้าโลมไปทั่วอกและเอวเพื่อให้อีกฝ่ายไม่เจ็บ

“ คุณมารตา...เลือด ขอเลือดอีกค่ะ “ น้ำเสียงหวานวอนขอ อีกฝ่ายยิ้มยกแขนที่มีแผลให้หล่อนขบเม้มดูดดื่มเลือดสดๆอีกครั้ง เพื่อบรรเทาความเจ็บลง แค่สักพัก ดวงตาสีดำก็พริ้มพราวด้วยแรงปรารถนา

“ คุณมารตา “

“ ถ้าเจ็บต้องบอกนะครับ รู้ไหม “ เขาว่า ค่อยๆขยับเอวเป็นจังหวะ เมื่อแน่ใจว่าบุหงาไม่เจ็บแล้วก็ขยับแรงขึ้น เร็วขึ้นอีก จนเธอยกมือปิดปากตนเองด้วยกลัวใครได้ยิน แต่กลับถูกมารตาดึงออก แล้วจูบที่ปากสวยมีเขี้ยวนั่นเสีย

“ ครางให้ผมฟังครับ พี่บุหงา ผมอยากฟัง “

“ ตะ แต่ เดี๋ยว นายท่าน.. อ๊า คุณมารตา! “ บุหงาร้องลั่นเมื่อถูกขยำหน้าอกเต็มแรงจนเป็นจ้ำ

“ อยู่กับผม ไม่ต้องเอ่ยถึงคนอื่นครับ “

“ มะ ไม่ใช่นะคะ แต่… อือ “ มารตาจัดการจูบปิดปากอีกครั้ง กระซิบเบาๆ

“ ไม่ต้องพูดครับ ครางให้ผมฟังพอแล้ว “ เด็กหนุ่มขยับกายเร็วขึ้นอีก หญิงไม่กล้าพูดอะไรอีกแล้วนอกจากปล่อยให้ร่างกายเป็นไปตามครรลองของมัน เหงือเต็มตัวทั้งคู่ทั้งๆที่แอร์เย็นจัด โซฟาขยับเลื่อนลั่นน่ากลัว กระทั่งเมื่อเสียงหวัดร้องสุดท้ายของบุหงาดังขึ้นพร้อมกับที่มารตาฝากฝังอารมณ์ความใคร่ทั้งหมดของตนในกายของเธอ

“ คุณมารตา… “

“ รู้สึกแย่ไหมครับ? “ เขาถาม

“ ไม่เลยค่ะ มันดีมาก เจ็บนิดหน่อย “ เธอตอบ ใบหน้าเขินอายนิดๆ มารตายิ้มให้จูบที่หน้าผาก ก่อนเลื่อนมาจูบที่ปากจนลิปแดงติดที่ปากตนเองด้วย

“ เหมือนฝันเลยครับ ที่ได้กอดพี่แบบนี้ “

“ คุณมารตา? “

“ ถ้าฝันก็ไม่อยากตื่นเลย “ ดวงตาสีฟ้าเงยสบกับดวงตาสีดำ บุหงาถอนใจจับใบหน้าเยาว์วัยมา จูบเบาๆ

“ ไม่ใช่ฝันหรอกค่ะ บุหงาอยู่ตรงนี้ “ เธอยิ้มบอกแม้จะดูอ่อนเพลียนิดหน่อย มารตามองแล้วก็อดไม่ได้ ต้องก้มลงจูบอีก ยกมือลูบผมสีดำชื้นเหงื่อให้

“ พี่บุหงาไม่โกรธผมใช่ไหมครับ ที่...ทำแบบนี้ อย่าโกรธผมนะ อย่าเกลียดผมด้วย “ เด็กหนุ่มจับมือของพี่สาวที่ดูแลตนเองมาตั้งแต่จำความได้มาจูบเบาๆราวขอขมา หล่อนถอนใจ

“ ไม่โกรธหรอกค่ะ ก็บุหงารักคุณมารตา...รักมากกว่าใครๆเลย “

“ รักมากกว่าพี่ทารคาไหมครับ? “ เขาถามทันควัน อีกฝ่ายเลิกคิ้ว

“ ไม่เปรียบเทียบกันสิคะ “

“ ไม่เอา...ก็ถ้าพี่บุหงาชอบพี่เขามากกว่าผม ผมจะเอาอะไรไปสู้ได้ล่ะครับ แล้วอีกอย่าง...แบบนี้ก็เหมือนผม...ผมทำไม่ดีกับพี่นี่ครับ พี่รักพี่ทารคา แต่ผม..กลับ… กลับ “ นิ้วเล็กๆมีเล็บยาวสวยแตะปิดปากของมารตา

“ บุหงาเต็มใจที่จะมีอะไรกับคุณมารตานะคะ ไม่เกี่ยวกับนายท่าน สำหรับบุหงานายท่านเปรียบเหมือนบิดาที่เมตตาชุบเลี้ยงมา เมตตาไว้วางใจให้บุหงาดูแลงานบ้าน และที่สำคัญที่สุดคือ...ให้บุหงาคอยช่วยท่านผู้หญิงมารดาของคุณมารตาเลี้ยงดูคุณกระทั่งท่านสิ้นบุญ คุณมารตาเป็นคนสำคัญของบุหงานะคะ “

“ พะ..พี่บุหงา ผมรักพี่!! “ เจ้าเด็กหนุ่มผมขาวน้ำตารื้นกอดพลางจูบแก้มแดงของพี่สาวคนใช้อย่างแสนรักซ้ำไปมาเหมือนลูกหมาตัวน้อย เธอหัวเราะ

“ พอแล้วค่ะ...ปล่อยบุหงาก่อนนะคะ เดี๋ยวเย็นย่ำไปไม่มีคนตั้งสำรับมื้อเย็น “

“ ไม่เอา...อยู่กับผมก่อนนะครับนะ...นะ พี่บุหงาของมารตานะครับ...นะ “ เสียงออดอ้อนพร้อมดวงตาสีฟ้าที่กำลังมีน้ำตาคลอน่ารักทำให้ปีศาจสาวใจอ่อนยวบ แต่อย่างไรหน้าที่ก็ต้องมาก่อน

“ ไม่ได้ค่ะ ปล่อยบุห..ง… อือ! “ คุณมารตา “ หล่อนร้องประท้วงเมื่อถูกนายน้อยยึดข้อมือไว้แน่น ก่อนจะเริ่มขยับเอวเบาๆจนอารมณ์ที่ดับไปแล้วเริ่มก่อตัวขึ้นมาอีก

“ อีกเดี๋ยวเดียวเองครับ...นะ อย่าเพิ่งไป ผมอยากกอดพี่บุหงาอีก “

“ ตะ แต่เดี๋ยวมันจะเย็นเกินไปนะคะ คุณมารตา ผะ ผมคุณก็ยังไม่แห้ง เดี๋ยวจะไม่สบาย “ มารตาหัวเราะพลางยิ้มเห็นเขี้ยวให้

“ ไม่สบายก็ดีสิครับ ผมจะได้ให้พี่ดูแลผมคนเดียวเลย “

“ คุณมารตา! “ บุหงาแหวเอาให้ แต่แค่ครู่เดียวก็เงียบเสียงดุลงไป เมื่อนายน้อยจอมเอาแต่ใจและเจ้าเล่ห์ไม่ยอมปล่อยให้เธอได้ร้องประท้วงหรือไปไหนไกลเกินว่าอ้อมแขนเล็กๆที่เจ้าตัวให้คำมั่นกับตัวเองเอาไว้ว่า สักวัน แขนของเขาจะใหญ่โตจนพอที่จะโอบกอดปกป้องพี่สาวที่เฝ้ารักมาตลอดให้ได้

“ มารตา...นี่พี่เองนะ “  ทารคาเอ่ยเรียกน้องชายต่างแม่ด้วยความเป็นห่วงหลังจากที่มื้อค่ำที่พร้อมรอบนโต๊ะแล้ว แต่เจ้าเด็ก(เคย)อ้วน ก็ไม่ได้ลงมา ปกติเขามักจะเห็นเจ้าตัวดีมานั่งหน้าแป้นรออยู่ก่อนพร้อมด้วยบุหงาแล้ว มีเสียงกุกกักนิดนึงก่อนที่เจ้าของห้องจะมาเปิด สภาพตอนเปิดทำเอาพี่ชายขมวดคิ้วใส่มองแรงทีเดียว

“....เธอมีออะไรจะอธิบายพี่ไหม มารตา “ เขาถาม มองแผลที่อก แขน...ลามไปยันรอยตามตัวที่มองปราดเดียวก็รู้ว่ามันคือรอยบจูบแน่นอน แน่ล่ะมารตาอายุสิบห้าเป็นเด็กหล่อเหลาน่ารัก สาวๆตามติดเยอะอันนี้เข้าใจได้ แต่คฤหาส์นี้ไม่เคยอนุญาตให้คนนอกโดยเฉพาะมนุษย์เข้ามา (ยกเว้นบาก) ปีศาจหนุ่มผมแดงจึงชักสงสัยแล้วว่ามันยังไง

“ อืม...ให้ภาพอธิบายได้ไหมครับ พี่ “ เด็กหนุ่มบอก เบี่ยงตัวให้พี่ต่างแม่มองผ่านความมืดสลัวเข้าไป ดวงตาสีแดงเบิกกว้าง เมื่อเห็นว่าบนเตียงใหญ่ของน้องชายมีหญิงสาวที่จำได้แม่นว่านั่นคือหัวหน้าแม่บ้านของเขานอนอยู่….แน่นอนมั่นใจหนักแน่นยิ่งขึ้นไปอีกว่าใต้ผ้านวมหนานั่น บุหงาเปลือยกายแน่นอน คนอายุเกินสองร้อยปีมองหน้าน้องชายวัยรุ่น

“ มารตา? นี่เดี๋ยวนี้ทำอะไรลับหลังพี่ขนาดนี้เลยเหรอ? “ น้ำเสียงทุ้มถาม มารตาหัวเราะจับได้ว่าพี่ชายดูจะโกรธ

“ แล้วพี่ละครับ ทำอะไรเพื่อนผมลับหลังผมบ้าง “ มารตาย้อนกอดอกมอง

“ มันไม่เหมือนกันนะ น้องชาย “

“ ก็ไม่เหมือนสิครับ คนละคน คนละฐานะเลยด้วยซ้ำ พี่พูดเองนะครับว่าพี่บุหงาเป็นทั้งหัวหน้าแม่บ้านและเป็นคนดูแลผมมาตลอด แทนคุณแม่ที่เสียไป พี่บุหงาเป็นของผม... ผมจะทำอะไรก็ได้ไม่เกี่ยวกับพี่ “ ร่างสูงกว่าฟังแล้วก็ถอนใจ ไอ้โกรธก็โกรธแต่ก็เป็นคนเลี้ยงดูน้องมาให้นิสัยเสียเอง ลืมไปเลยว่ามารตานั้นหน้าฉากเป็นเด็กชายแสนดี น่ารัก อ่อนโยน แต่บ่อยครั้งที่เจ้าเด็กคนนี้ดื้อแพ่ง เอาแต่ใจและใช่.....มีนิสัยรั้นอยากได้อะไรก็ต้องได้อยู่เสียด้วยสิ

“ มารตา...ถึงยังไงพี่ก็ว่าไม่เหมาะ บุหงาเป็นคนของเธอก็จริง แต่เขาก็เป็นคนของพี่ด้วย “ ดวงตาสีฟ้าใสเหมือนแก้วจับจ้องพี่ชาย

“ พี่บุหงาเป็นของผม...ถึงพี่จะเคยช่วยพี่บุหงาจนพี่เค้ายอมตามรับใช้พี่ แต่พี่บุหงาเป็นของผม “ มารตาพูดด้วยเสียงราบเรียบ

“ เธอกำลังดื้อแพ่งกับพี่ใช่ไหม ชาด? “ ทารคาเอ่ยชื่อเล่นน้องชาย เป็นนัยว่าเรื่องนี้สำคัญและเขาก็กำลังแสดงตนว่าตนเองเป็นพี่ชาย เป็นผู้ปกครองแทนบิดากับมารดาที่ล่วงลับไปแล้ว อีกฝ่ายยิ้ม

“ ไม่ได้ดื้อครับ ผมจะกล้าดื้อกับพี่ทารคาได้อย่างไร “

“ แต่เธอ...เพิ่งจะนอนกับคนของพี่นะ “

“ พี่บุหงาไม่ได้นอนกับพี่เสียหน่อย เขานอนกับผม ออกจากห้องไปเขาก็กลับไปเป็นหัวหน้าแม่บ้านให้พี่เหมือนเดิม “ คนเป็นพี่ส่ายหน้าระอา

“ เธอมันเหลือเกินจริงๆ พี่จะปกครองได้อย่างไร น้องชายตัวเองนอนกับหัวหน้าแม่บ้าน เธอจะต้องก้าวขึ้นมาเป็นผู้นำแทนพี่นะมารตา “

“ แต่ผมเป็นมนุษย์ และตอนนี้ก็ยังแค่อายุสิบห้า มันยังไม่ถึงเวลาของผม “

“ แล้วถ้าถึงเวลา เธอจะทำยังไง “ มารตามองพี่ชาย ยิ้มบางๆให้

“ ถึงตอนนั้นค่อยว่ากันครับ ผมไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ บอกคุณย่าซาซ่าให้เก็บเพื่อผมแล้วกัน ถ้าดึกๆหิวจะลงไปกินครับ ….ว่าจะถามอยู่ บากละครับ “

“....กินที่ห้องพี่ “ ทารคาตอบเบาๆ หลบตาสีฟ้าที่ยิ้มล้อๆมาให้

“ เท่ากับมื้อนี้ไม่มีใครขึ้นโต๊ะ ผมขอตัวก่อนนะครับ “

“ มารตา พี่จะยอมเธอแค่ตอนนี้เท่านั้นนะ “ คนอ่อนวัยกว่ายิ้มให้อีกรอบ

“ ครับ ผมทราบ ราตรีสวัสดิ์นะครับ พี่ชาย “ น้องชายตัวดีปิดประตูทันทีหลังพูดจบ ปล่อยให้ทารคายืนถอนใจหน้าห้องอยู่นานสองนาน สุดท้ายก็ต้องปล่อยเลยตามเลยไป หันตัวกลับห้องตัวเองเพื่อไปดูว่าเด็กในอาณัติของตนเองที่ดูจะเชื่อฟังกว่ามากเป็นอย่างไร

มารตาเดินกลับเข้ามา เปิดโคมไฟหรี่สลัวๆเอาไว้ตรงมุมห้อง แวะเปิดตู้เย็นส่วนตัวในห้องหนิบน้ำแร่กินก่อนเดินไปจ้องมองพี่สาวคนสวยที่นอนหลับสนิทบนที่นอน ใบหน้าคมโน้มลงจูบเบาๆที่แก้ม เธองัวเงียลืมตามอง

“ คุณมารตา? “

“ ไม่มีอะไรครับ ผมเห็นพี่นอนน่ารักเลยอยากจะหอมแก้ม นอนต่อเถอะ “ เขาว่า เอนตัวลงข้างๆ ยกมือลูบผมสีดำนุ่มมือ บุหงาขยับตัวอีกนิดเพื่อเพ่งมองนาฬิกาตรงหัวเตียงแล้วก็ต้องตกใจจนเด้งพรวด

“ ตายแล้ว! นี่มันทุ่มกว่าแล้วนี่คะ “ เจ้าหล่อนตาลีตาลานเตรียมลุกออกจากเตียง แต่กลับโดนเจ้าของห้องดึงแขนเอาไว้ ออกแรงนิดหน่อยก็ล้มลงนอนที่เตียงตามเดิมโดยมีมารตาขึ้นคร่อมเอาไว้

“ โต๊ะตั้งไปเสร็จแล้วครับ พี่ไม่ต้องลงไปแล้ว “

“ ตะ แต่แต่ก็ต้องไปดูแลความเรียบร้อยค่ะ… “ เธอบอก พยายามจะลุกอีกแต่เพราะถูกอีกฝ่ายคร่อมเอาไว้ จริงๆบุหงาแรงเยอะมากพอจะผลักมารตากระเด็นไปได้ หากเพราะเขาเป็นนายน้อย การกระทำเช่นนั้นถือได้ว่าเสียมารยาทและเป็นการทำร้ายทายาทของตระกูล โทษร้ายแรงทีเดียว

“ ไม่มีพี่บุหงาสักคน ห้องทานอาหารคงไม่ระเบิดหรอกครับ วันนี้พี่ชายกับบากก็ทานที่ห้อง ผมก็ยังไม่ค่อยหิว ไม่ต้องตั้งโต๊ะให้มันเอกเกริกหรอกครับ นะ “ เจ้าตัวดียิ้มเห็นเขี้ยว ก่อนจะก้มลงหอมแก้ม หอมซอกคอบุหงา มือไม้ซุกซนจนหล่อนต้องร้องประท้วง

“ คะ คุณมารตา ไม่เอานะคะ บุหงาต้องไปทำหน้าที่ “

“ หน้าที่ของพี่บุหงาอันดับแรกคือดูแลผม และตอนนี้ผมต้องการให้พี่ดูแลุผมที่หนาวมากๆเลย เพราะฉะนั้น ถ้าผมไม่บอกให้ไปก็ห้ามไปครับ “

“ โธ่ คุณมารตา ปล่อยบุหงาเถอะค่ะ “

“ พี่บุหงาไม่อยากอยู่กับผมเหรอครับ? “ มารตามถาม หางตาตกเศร้าซึม บุหงาชะงักยังไม่ทันจะเอ่ยอะไรต่อใบหน้านั่นก็โน้มลงซุกอก สอดมือเข้าไปที่หลังกอดเธอแน่น

“ อยู่กับผมก่อนนะ “ เขาบอก หญิงสาวถอนใจ

“ บุหงามีงานนี่คะ ขอบุหงาไปทำให้เสร็จก่อน แล้วบุหงาจะขึ้นมาอยู่กับคุณมารตาเท่าที่คุณมารตาต้องการเลยค่ะ “ เธอพยายามต่อรอง แต่เจ้าเด็กหนุ่มผมขาวก้ยังทำตาอ้อนวอนให้อยู่ดี

“ พี่บุหงา...ขอนะครับ นะครับ “ ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลระยับในเงามืด สวยสว่างจนตาแทบพร่า ไม่ทันที ริมฝีปากของมารตาโน้มลงมาจูบที่ปากที่เคยมีลิปสติคสีแดงอันเลือนไปเยอะแล้วอย่างอ่อนโยน

“ คุณมารตา…”

“  อยู่กับผมนะครับ “ เมื่อถึงท้ายที่สุดที่แล้วบุหงาก็จำยอมไม่ได้ลุกไปไหน เธอรู้ดีว่าอาจจะโดนคาดโทษจากนายท่านได้ แต่เมื่อตกอยู่ในอ้อมแขนเล็กๆที่ไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่าได้เติบใหญ่มากพอจะโอบกอดตนเองไว้ขนาดนี้แล้ว ร่างกายอบอุ่นราวแสงตะวันที่ทำได้เพียงมองผ่านแว่นสีดำในยามที่ต้องออกไปข้างนอก ดวงตาสีฟ้าสดใสเหมือนฟ้ายามบ่าย บัดนี้ทุกอย่างที่เคยรักได้มาอยู่ในตัวเด็กชายตัวน้อยที่แสนรัก

“ ผมรักพี่บุหงานะครับ “ เขาเอ่ยกระซิบ บุหงาพยักหน้ารับรู้ถึงใบหน้าที่ซุกกับอกของตนเองเธอง่วงงุนอ่อนเพลียนเสียจนต้องหลับไปอีกครั้งในฝันแสนหวาน ไม่รู้เลยว่ามารตาเขยิบตัวขึ้นจ้องมอง มือแตะใบหน้าเยาว์วัยตลอดกาล ไล่มาถึงเส้นผมสีดำสวยที่ชอบจับมาตั้งแต่เล็กๆ

“ รอผมนะ รอให้ผมโตกว่านี้ เข้มแข็งกว่านี้ ผมจะเป็นคนปกป้องพี่เอง “

“ ผมรักพี่...ไม่สิ...ผมรักคุณนะบุหงา.. “

“ ไม่ต้องร้องไห้นะคะ บุหงาไม่เป็นอะไร “ เธอแย้มยิ้มบอกนายน้อยที่ร้องไห้จ้าอยู่ข้างๆเตียง หลังจากไม่ยอมเชื่อฟังวิ่งออกไปเล่น จนเกือบถูกงูพิษกัด โชคดีที่หล่อนวิ่งฝ่าแดดไปป้องกันไว้ได้ แต่ก็แลกมาด้วยอาการถูกแดดเผาปางตาย รอยไหม้เต็มตัวต้องพักฟื้น

“ พี่..พี่บุหงาเจ็บ… “ เด็กน้อยวัยเพียงห้าขวบกระจองอแง มือใหญ่ของพี่ชายยีหัวน้องปลอบ

“ บุหงาเขาแข็งแรง แค่ต้องนอนพัก วันหลังเราก็อย่าซนอีกนะ เชื่อฟังพี่เค้าบอก เพราะไม่เชื่ออย่างไร พี่เค้าถึงเจ็บตัวแบบนี้ “ ทารคาบอก มองหัวหน้าแม่บ้านที่ยิ้มจางๆให้

“ นี่ก็อย่าบ้าบิ่นเกินไปนัก ถ้าไม่เพราะฉันเห็นแล้วสั่งให้คนไปพาตัวเข้ามาทัน มีหวังได้ตายจริงๆแน่  ฉันขี้เกียจหาหัวหน้าแม่บ้านคนใหม่นะ “

“ ขออภัยนายท่านด้วยค่ะ “

“ อืม ช่วงนี้นอนพักไปก่อน เรื่องเลือดก็ไม่ต้องห่วง จะสำรองไว้ให้ หรืออยากให้หามนุษย์ผู้ชายให้ไหมล่ะ “ ปีศาจหนุ่มเย้า บุหงาหัวเราะน้อย มารตาที่ฟังอยู่ถลกแขนเสื้อยื่นแขนน้อยๆป้อมๆให้

“ เลือดผมมม เอาเลือดผมให้พี่บุหงาฮะ พี่จ๋า เอาเลือดผมให้พี่บุหงา “

“ เจ้าเด็กอ้วน! นี่คิดอะไรของเรากันฮะ “ ทารคาดุน้องชาย เจ้าตัวดีร้องไห้กระทืบเท้าเร่าๆ

“ ความผิดมารตาาา มารตาจะเอาเลือดให้พี่บุหงา! “

“ คุณมารตา? “

“ พะ พี่บุหงา เจ็บไหมฮะ เอาเลือดมารตานะ เอาเลือดผม “ แขนน้อยๆส่ายไปมายื่นให้ หญิงสาวยหัวเราะน้อยๆ

“ ไม่เป็นไรค่ะ บุหงาไม่เป็นไร คุณมารตาไม่เป็นไรก็ดีแล้วค่ะ “ รอยยิ้มหวานทำให้มารตาสะอื้นหนัก เด็กชายซุกหน้าลงกับแขนที่มีผ้าพันแผลหนาเตอะ ร้องไห้จนตัวโยน  เธอค่อยๆพยุงตนเองลุกขึ้นลูบหัวปลอบ

“ ความผิดผม พี่บุหงาเจ็บ...ฮึก “

“ ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ใช่ความผิดคุณมารตานะคะ บุหงามีหน้าที่ปกป้องคุณนะคะ “

“ ตะ...แต่ว่า พี่บุหงาเจ็บ “

“ หน้าที่ของบุหงาคือกป้องคุณมารตาค่ะ ไม่เป็นไรนะคะ ไม่ร้อง เป็นเด็กผู้ชายต้องเข้มแข็งนะคะ “ เรียวนิ้วยาวค่อยๆบรรจงปาดน้ำตาให้ ยิ้มแย้มแม้ใบหน้าเกือบครึ่งจะมีผ้าพันแผลพันไว้ ทารคาถอนใจนิดๆ

“ เธอนอนพักไปเถอะ จะได้ฟื้นตัวไว้ๆ อ๋อ...มารตา ปล่อยบุหงาเขาพัก ไปได้แล้วไป “ เด็กชายส่ายหัว เกาะแขนพี่สาวผมดำเอาไว้ไม่ปล่อย

“ มารตา...อย่าให้พี่พูดซ้ำนะ “ คนมากวัยกว่าขู่ แต่น้องน้อยก็ไม่ยอมขยับ

“ ไม่เอา มารตาจะอยู่กับพี่บุหงา “

“ มารตา! “ ทารคาตวาดให้ แต่บุหงายกมือขอ

“ ขอเถอะค่ะ นายท่านไม่เป็นไรค่ะ คุณมารตา บุหงาต้องนอนพัก ถ้าอย่างไรอยู่กับบุหงาแค่บุหงาหลับก็พอนะคะ แล้วลงไปทานมื้อค่ำกับนายท่านเถอะค่ะ “ เธอบอกมองดวงตาสีฟ้าที่มองกลับมาอย่างดื้อดึง เขาพยักหน้ามองพี่ชายที่พยักหน้าตกลง

“ อย่ากวนบุหงาล่ะ พี่จะรอข้างล่าง “ ทารคาบอกก่อนจะออกไปจากห้อง มารตาหันมามองหญิงสาว เธอเอนตัวลงนอนแล้ว มือเล็กป้อมจับมือที่มีผ้าพันไว้

“ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนนะฮะ “

“ ขอบคุณค่ะ “ หล่อนตอบยิ้มๆ ก่อนจะค่อยๆพยายามนอนหลับ ไม่รู้เลยว่าเด็กน้อยที่นั่งข้างๆจะเอ่ยคำสัตย์บางอย่างไว้กับตัวเอง…

“ ผมสาบาน...ผมจะปกป้องพี่บุหงาเองครับ...จะรีบโต จะไม่ปล่อยให้พี่บุหงาบาดเจ็บอีก...มารตาจะรีบโตนะครับ รอผมนะ… “

                    ผมรู้...มันอาจเป็นแค่ความคิดของเด็กห้าขวบ

                    เด็กเกินไป เขลาเกินไป ไร้เดียงสาเกินไป

                    ผมเป็นมนุษย์ คุณเป็นปีศาจ

                    ผมเป็นนาย คุณเป็นบ่าว

                    แต่ผมก็ไม่เคยคิดเปลี่ยนใจ

                    ดวงตาของผมมีเพียงคุณ

                    หัวใจของผมก็มีเพียงคุณ

                    ความรักของผมก็มีเพียงคุณ

                    ได้โปรดรอผม…

                    รอว่าวันนึงมือที่คุณเคยกุมไว้

                    รอว่าวันนึงเด็กคนที่คุณเคยปกป้อง

                    จะโตขึ้นจนไม่ต้องให้คุณปกป้อง

                    แต่จะเป็นคนปกป้องคุณ

                    ได้โปรดรอผม…

                    รอวันที่ผมจะบอกรักคุณ

                    ผมรักคุณ….

Looks like we made it

Look how far we've come my baby

We mighta took the long way

We knew we'd get there someday

They said "I bet they'll never make it"

But just look at us holding on

We're still together still going strong

You're still the one I run to

The on that I belong to

You're still the one I want for life

(You're still the one)

You're still the one I love

The only one I dream of

You're still the one I kiss good night

You're Still the One - Shania Twain

<:><:><:><:><:><:><:><:><:><:> F I N <:><:><:><:><:><:><:><:><:><:>