02

รถไฟไทยเป็นรถไฟที่ตรงเวลามาก

สอบเสร็จแล้วต่างคนต่างรีบวิ่งกลับหอไปเปลี่ยนชุดแบกสัมภาระแล้วมาเจอกันที่คิวรถตู้หน้ามหาวิทยาลัย ตอนรถตู้ออกมันก็เวลาประมาณสิบเอ็ดโมงครึ่งแล้วอ่ะ ทุกคนก็แบบฉันต้องไปขึ้นรถไฟตอนบ่ายโมงสี่สิบห้า ตั๋วรถไฟก็ยังไม่มีพวกเราผลัดกันโทรหารถไฟไทย ว่าบัตรเหลือกี่ที่แล้วคะ จนรถไฟไทยจำชื่อเราได้(มึงจะโทรมาทำอะไรกันนักหนาอีเด็กพวกนี้!)

ลงรถตู้ต่อแท็กซี่

ลงแท็กซี่ ต่อMRTไปหัวลำโพง

ไปถึงหัวลำโพงตอนบ่ายโมงสี่สิบเจ็ดนาที วิ่งด้วยความเร็วแสงไปถึงตู้รับตั๋วพร้อมกับบัตรประชาชนของเพื่อนๆทุกคนในมือของเราและบิ๊กซีเราก็ต้องพบกับความตกตะลึงสองครั้งด้วยกัน

ครั้งแรกคือ รถไฟออกไปแล้วนะคะ

ครั้งที่สองคือตั๋วก็หมดแล้วด้วยค่ะ

                                                           -         ผ่าง     -

กูวิ่งเพื่อใคร  พวกกูรีบเพื่อใคร  พวกกูรีบไปทำไม โว้ยยยยยยยยยยยย!!!

เดินกลับมาหาเพื่อนๆที่เพิ่งวิ่งมาถึงพร้อมบอกกับทุกคนแบบที่ตัวเองโดนมา

พวกเราทุกคนเลยตัดสินใจเอาว่าเดี๋ยวไปรถไฟรอบสี่ทุ่มแล้วกัน ถึงเชียงใหม่เที่ยงๆ ไม่รีบหรอก ไม่แพงด้วยก็เลยเดินไปซื้อตั๋วกัน เสียเงินกันไปคนละ 271 บาทถ้วนพร้อมกับทำใจว่าเราคงต้องนั่งรอรถไฟอีกขบวนตั้งนาน แต่คราวนี้เราจะไม่พลาดแล้ว

รถไฟไทยตรงเวลามากเราจะขึ้นก่อนรถออก เราจะไม่ตกรถไฟอีก

/ก้มหน้าลงมองตั๋วรถไฟในมือด้วยสายตามุ่งมั่นที่สุด

เมื่อเวลาสำคัญมาถึงพวกเราเตรียมตัวกันอย่างดี เข้าห้องน้ำเรียบร้อย เช็คของเรียบร้อยพอสถานีประกาศว่ารถไฟขบวนของพวกเรา(ที่เราต้องใช้ชีวิตอยู่ในอีก14ชั่วโมงข้างหน้า)ได้จอดเทียบสถานีแล้วมีหรือพวกเราจะรอช้า รีบไปขึ้นเลยจ้า บอกแล้วไง ตรงเวลาขนาดนี้เราจะไม่ยอมตกรถแน่ๆ 

บนรถไฟมีคนไม่เยอะมากนั่งสบายๆ ทุกคนดูเตรียมพร้อมที่จะเดินทาง และ...หลับ

เดอะแก๊ง

เอาหนังสือมาอ่านด้วยแหละ

อากาศในประเทศกรุงเทพนี่มันร้อนอบอ้าวจริงๆนะแบบร้อนมาก จะร้อนอะไรขนาดนั้น รถไฟออกจากสถานีได้ตรงเวลาเป๊ะ(ไม่ได้ประชดนะพูดจริงๆ) เวลาผ่านไปไม่นาน ก็สลบกันหมดทุกคน

เอวัง

เจอกันตอนตื่นแล้วกันกูง่วง

ตื่นเช้ามาก็พบว่าตัวเองอยู่แพร่  จังหวัดแพร่!

โอ้ มาย กอชทำไมรถไฟวิ่งเร็วขนาดนี้ (ป่าว มึงอ่ะหลับเป็นตาย ใครปลุกก็ไม่ตื่น)

                                                      สิ่งเดียวที่พอจะกันหนาวได้คือ "ถุงเท้า" 

สิ่งแรกที่ร่างกายสัมผัสได้ก็คือความหนาวเหน็บ ที่อยู่รอบๆตัวเรา แม่งหนาวฉิบหายหนาวจนรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้เอาเสื้อกันหนาวมาสักตัว (ลืมบอกไป ที่หอไม่มีเสื้อกันหนาวพอมากรุงเทพก็ลืมบอกให้แม่เอามาให้ที่หัวลำโพงอีก โง่จริงๆ)มันหนาวจนรับรู้ได้ว่าทริปนี้กูต้องคุ้มแหละนี่ขนาดอยู่บนพื้นไม่ใช่บนดอยยังเย็นขนาดนี้ พูดไปแล้วก็ดีใจจริงๆคิดไม่ผิดเลยที่มาเที่ยวเชียงใหม่ ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพ้อเจ้ออยู่นั้นตัดภาพไปที่นอกหน้าต่างแล้วถึงกับสะพรึง

หมอก!!!

หมอกครับท่านผู้ชม!!!

ไม่ใช่หมอกแบบสายหมอกอ่อนโยนเหมือนหมอกจางๆหรือควันแต่แม่งเป็นหมอกแบบ TheMist อ่ะ!!! (ถ้าใครงง ให้เอาThe mist ไปเสิร์ชลองหาดูพวกตัวอย่างหนังนะคะ แล้วจะเข้าใจ) หมอกหนามากหนาจนนึกถึงหนังเรื่องนี้ แอบพูดกับเพื่อนว่านี่กูจะโดนสัตว์ประหลาดจับไปกินหรือเปล่าวะเนี่ยเป็นภาพที่สวยงามและน่ารำคาญในเวลาเดียวกันเกิดมาไม่เคยเห็นหมอกอะไรยิ่งใหญ่ขนาดนั้น แต่ก็ทำให้เรามองไม่เห็นอะไรข้างทางเลยคือบางทีกูก็อยากถ่ายรูปชิคๆมั้ย ว่าถึงแพร่แล้ว พอ พอกันที หมดสิทธิ์

สถานีระหว่างทาง

เช้าวันนั้นทุกๆคนกินข้าวกันบนรถไฟพอกินเสร็จจะรออะไรล่ะ... หลับต่อ

(ใครไม่หลับไม่รู้แต่ที่รู้ๆกูหลับ 5555)