ระยะห่างของความคิดถึง คือ 1 มิลลิเมตร 

มันคือระยะห่างโดยประมาณระหว่างปลายนิ้วกับแป้นพิมพ์หน้าจอโทรศัพท์มือถือ

จรดปลายนิ้ว เริ่มพิมพ์ข้อความ ความรู้สึกมากมายที่อยู่ในสมองไม่อาจหาคำหรือวลีไหนมาทดแทนความรู้สึกที่มีอยู่ตอนนี้ได้เลย 

ระยะห่างของความคิดถึงเริ่มเพิ่มมากขึ้น ความสับสนบดบังสาระแห่งชีวิต คนโง่เท่านั้นที่เลือกปิดตาทั้งสองข้างเพื่อความรักความยับยั้งชั่งใจถูกแช่แข็งเอาไว้ ทดแทนด้วยอาการขาดสติ ยิ่งทิ้งช่วงระยะห่างมากเท่าไร ความระวนระวายใจยิ่งเพิ่มมากขึ้นข้อความที่นึกไว้เริ่มค่อย ๆ หายไปจากความคิด

ถ้อยคำสวยหรู ประโยคที่ผ่านการเรียบเรียงประดิษฐ์ประดอยออกมาจากความนึกคิดหายเข้าไปในหลุมที่มืดมิดไม่อาจขุดพบได้อีกต่อไป ห่วงของความคิดถึงเริ่มเพิ่มมากขึ้นทุกที 

ตัดสัญญาณอินเตอร์เน็ต 

ออกห่างจากโทรศัพท์ 

หวังจะหลุดพ้นจากความฟุ้งซ่านที่เกิดขึ้น แต่เริ่มตั้งสติได้ไม่กี่นาทีก็ล้มอาจจะเป็นเพราะความตั้งใจมีไม่มากพอที่จะดึงตัวเองออกจากหลุมดำมืด ความคิดถึงนั้นได้ทำลายความเข้มแข็งของจิตใจจนหมดสิ้นกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอและน่าเวทนาเพราะความคิดถึง สำเร็จเรียบร้อยเราได้ขุดหลุมฝั่งกลบตัวเองและไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะดันตัวเองขึ้นมา ตาถูกปิดลงแล้วทั้งสองข้าง ระยะห่างของความคิดถึงดูยาวไกลและไร้จุดหมายเข้าไปทุกทีราวกับว่าสถานที่ที่จะนำส่งความคิดนี้ไม่มีอยู่จริงบนโลกใบนี้ ความสับสนเข้าครอบคลุมทุกตารางนิ้วของจิตใจ ระยะห่างระหว่างเรามีมากมายพอที่จะทำให้เหล่ากองทัพของความฟุ้งซ่านปกครองร่างกายนี้โดยสมบูรณ์ จิตใจเลื่อนลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไร้ซึ่งสติสัมปชัญญะในการตัดสินใจใดใด กลายเป็นเพียงร่างเนื้อที่ไร้เรี่ยวแรง

สูดสดหายใจเข้าลึกๆ อีกครั้งหวังช่วยเรียกสติให้กลับเข้าอยู่กับตัวเองอีกครั้ง ทางเดินของความคิดทอดยาวไกลราวกับชั่วนิรันดร์

เราคงเป็นเพียงผู้ผ่ายแพ้อีกคราโดนความคิดถึงทำร้ายอย่างแสนสาหัส คงไม่อาจกลับมาเป็นผู้เป็นคนได้อีกแล้ว สิ่งที่นึกคิดในเศษสมองที่ยังพอจะทำงานได้ก็มีอยู่เพียงน้อยนิด 

ถ้าส่งความคิดถึงนี้ไปจะรู้สึกดีขึ้นไหมนะ

หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดหน้าข้อความที่คุ้นเคย ไล่อ่านข้อความจากเมื่อวันก่อน สัปดาห์ก่อน เดือนก่อนร่องรอยของอดีตที่พึ่งเกิดขึ้นมาไม่นาน สร้างรอยแตกร้าวให้จิต เมื่อคิดถึงความอบอุ่นของความสุขที่เคยเกิดขึ้นกลับสร้างความเศร้าหมองได้ขนาดนี้ ถ้าจิตใจเราแข็งแรงได้อีกสักเล็กน้อยก็คงจะดีกว่านี้สิ เมื่อระยะห่างของความคิดถึงทอดตัวออกมายาวไกลจะได้ไม่ต้องทนทรมาณ เมื่อความสัมพันธ์มาถึงจุดสุดท้ายคงเข้มแข็งพอที่จะไม่ยึดติด

ลองส่งข้อความเข้าไปทักทายหวังจะทำลายความเงียบลงย่นย่อความคิดถึงที่ทำร้ายจิตใจ ปลายนิ้วห่างจากหน้าจอโทรศัพท์หนึ่งมิลลิเมตรเลิกลังเล ทิ้งความไม่แน่ใจ พิมพ์คำเดียวลงไป ชื่อของเธอ ส่งไปหาเธอ ชั่วเวลาเพียงเสี้ยววินาทีความคิดถึงถูกส่งไปเป็นตัวอักษร ถ้าเธอได้อ่านมันไม่ต้องตีความ ไม่จำเป็นต้องถามหาว่าแฝงความนัยเรียกร้องหรือไม่ เข้าใจแต่เพียงว่า คิดถึงก็พอ

ฉันรอเธอตอบกลับ

ระยะของความคิดถึงเริ่มขยับจาก1 มิลลิเมตรอีกครั้ง