trek with me

ดงยองไม่ชอบเดิน

ไม่ชอบวิ่ง

ไม่ชอบออกกำลังกาย

ไม่ชอบทำอะไรทั้งนั้นที่จะทำให้ตัวเองรู้สึกเหนื่อย

ก็แค่อยากนอนเฉยๆ นอนโง่ๆ อยู่บนเตียงแบบไม่คิด ไม่ทำอะไรเลยไม่ได้เหรอ?

“บนนั้นมีดาวสวยกว่านี้ล้านเท่าเลยนะจะบอกให้”

แต่เพราะประโยคนี้ประโยคเดียวที่ทำให้คนติดเตียง ขี้เกียจขยับร่างกายอย่าง คิม ดงยอง ต้องยอมทิ้งความเป็นตัวเอง

ยอมจากเตียงนุ่มๆ ผ้านวมอุ่นๆ เพื่อมานอนกับหญ้าชื้นๆ พื้นหินแข็งๆ แถมลมตอนกลางคืนยังแรงจนต้องชันเข่าขึ้นโอบให้ความอบอุ่นแก่ตัวเอง

ไม่นับระยะทางเกือบ 10 กิโลเมตรที่ดงยองต้องเดินเท้าผ่านถนนลูกรังขรุขระ ผ่านป่ารกชัฏที่มีต้นไม้ขึ้นสูงท่วมหัว ผ่านทางเดินแคบๆ ตรงหน้าผาที่ไม่รู้ว่าจะหน้ามืดร่วงลงไปนอนรอเป็นอาหารเย็นของสัตว์ป่าที่พื้นหินเบื้องล่างเมื่อไหร่ เหตุเพราะท้องฟ้าในฤดูใบไม้ร่วงอันแสนสดใสแต่ช่างไม่เป็นใจกับการเดินทางไกลของเขาเอาซะเลยนี่น่ะสิ

“ใส่ไว้สิ เดี๋ยวก็เป็นลมเอาหรอก”

แต่หากมองข้ามความโหดร้ายของสภาพเส้นทางที่ว่ามาทั้งหมดนั่น ก็ยังมีสิ่งดีๆ ที่พอจะทำให้อุ่นใจได้บ้างแหละนะ

ดงยองอมยิ้ม ยืนนิ่งให้คนตัวสูงกว่าบรรจงสวมหมวกบักเก็ตที่ร่วงหลุดจากหัวของเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ให้กลับขึ้นมาคลุมป้องกันแดด รวมทั้งแมลงตัวเล็ก หรือแม้กระทั่งกิ่งไม้ที่อาจจะเป็นอันตรายต่อเจ้าของของมันได้

“นึกว่าบึ่งไปนอนเล่นบนยอดนู้นแล้วซะอีก”

คนตัวสูงหลุดขำกับความช่างประชดประชันของคนเด็กกว่า จัดการผูกเชือกร้อยหมวกที่คางของเจ้าเด็กปากเก่งเป็นโบว์ซะน่ารัก ก่อนจะใช้กำปั้นทุบหัวรั้นๆ ด้วยความมันเขี้ยว

“ใครจะทิ้งเด็กน่ารักอย่างดงยองงี่ได้ลงคอ”

“ฟังดูเป็นคนดี”

“เดี๋ยวหาพี่ไม่เจอร้องไห้เสียงดัง ช้างป่าก็แห่มาเหยียบพอดี โอ้ย”

คนเป็นน้องเตะเข้าที่หน้าแข้งไม่เบาแรง หมั่นไส้ คนอะไรมันจะน่าหมั่นไส้ขนาดนี้นะ ก็เขาไม่ใช่หรือไงที่เป็นคนลากดงยองมาตกระกำลำบากในที่ไกลบ้านไกลเมืองแบบนี้

ลากมาแล้ว อย่างน้อยก็ต้องลากกลับบ้านในสภาพดีๆ หน่อยหรือเปล่า แต่นี่อะไร มองหาทีไรก็เห็นแต่หลังอยู่ไกลลิบๆ เลย ไหนบอกว่า แค่หันมาก็จะเจอพี่อยู่ตรงนี้ทุกครั้ง ไง เจ้าคนขี้โม้

“ร้องเสียงดังเดี๋ยวช้างป่าก็แห่มาเหยียบหรอก”

ว่าพร้อมแลบลิ้นส่งให้คนเป็นพี่ ยักคิ้วหลิ่วตาทะเล้นนัก เห็นแบบนั้นก็ได้แต่ส่ายหัวไปมาพร้อมตอบกลับเป็นรอยยิ้มแสนเอ็นดู ความคิดที่จะเดินลิ่วนำไปหน้าขบวนในตอนแรกเป็นอันต้องจบลง

คงดีกว่าใช่ไหมล่ะ ถ้าหากว่าเราค่อยๆ เดินไปพร้อมกัน อย่างน้อย การได้เห็นเขาอยู่ในสายตา ถึงจะมีหน้างอๆ ตอนเหนื่อยให้เห็นบ้าง หรืออาจจะได้ยินเสียงงอแงคอยแต่จะบ่นอยากกลับบ้านตลอดทาง ก็คงดีกว่าหน้าหงอยๆ เศร้าๆ ตอนเขาหายไปจากสายตานั่นแหละนะ

ก็ดงยองอ่ะ ติดยองโฮอย่างกับอะไร

อยู่ห่างเกินสองเมตรไม่ได้หรอก เดี๋ยวช้างป่าแห่มาเหยียบล่ะก็ แย่เลย

เสียงกีตาร์โปร่งเพียวๆ จากวง acoustic เฉพาะกิจรอบกองไฟไม่ห่างจากเต็นท์ที่เขาอยู่นั้น สร้างบรรยากาศได้ดีเลยทีเดียว

อย่างน้อยก็ทำให้ลืมพื้นหินแข็งๆ ที่ต้องล้มตัวลงนอนคืนนี้ได้แหละนะ

“เขาบอกว่าที่นี่เห็นดาวตกได้ชัดมากเลยนะ”

หันมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนตัวโตที่เอ่ยออกมาในขณะที่สายตาของเขายังคงเหม่อมองไปยังท้องฟ้ามืดสนิทหากแต่ถูกแต่งแต้มด้วยแสงระยิบระยับจากดวงดาวนับล้านดวง

“ดงยองจะอยู่ถึงตอนดาวตกมาไหมน้าา”

คนถูกเอ่ยชื่อย่นจมูก รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาอีกครั้ง แกล้งโยกตัวเพื่อให้ไหล่ที่แนบคลายความหนาวเย็นแก่กันอยู่ช่วยผลักอีกคนหวังให้เสียหลักล้มลงไปข้างๆ

แต่ดงยองคิดผิด

แรงเพียงเท่านี้ของดงยองจะไปทำอะไรเจ้ายักษ์ปักหลั่นอย่างยองโฮได้กันนะ เพราะอย่างนี้นี่แหละ ความตั้งใจจะแกล้งเขากลับบ้างก็ไม่สำเร็จอีกตามเคย กลับกลายเป็นตัวเองที่เสียหลักทำท่าจะล้มลงเสียเอง ถ้าหากไม่ได้มือใหญ่ๆ คว้าเอาไว้ก็คงล้มไปกระแทกโขดหินหรือโดนเศษหินแหลมๆ บนพื้นทิ่มเอาเป็นแน่ นี่สินะที่เขาเรียกว่า ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว

“สวยเนอะ”

เราเลิกแกล้งกันไปมาเพื่อกลับมาดื่มด่ำกับบรรยากาศที่หาไม่ได้ในเมืองหลวง มันสวยกว่าดาวเรืองแสงบนเพดานห้องนอนของดงยองอย่างที่ยองโฮว่าหลายล้านเท่าจริงๆ ด้วย

“อือ สวย”

ดงยองไม่รู้หรอกว่าคำตอบที่ได้ยินจากเสียงคุ้นหูนั้นไม่ได้หมายถึงสิ่งเดียวกัน ริมฝีปากรูปปีกนกเผยรอยยิ้ม ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสะท้อนเพียงใบหน้าน่ารักที่มีแต่ความสุขฉายชัดออกมา ช่างต่างจากเจ้าเด็กหน้างอเง้าเมื่อตอนกลางวันอย่างสิ้นเชิง

you’re a star

ah ah ah ah ah ah ah ah ah…

i can see it all now, you’re a star

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรงแม้ว่าจะพยายามเก็บกลั้นรอยยิ้มมากแค่ไหน แต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นผลเลยสักนิด เสียงทุ้มที่ติดแหบในเวลาที่เคลื่อนมากระซิบทำนองเพลงของนักร้องคนโปรดข้างๆ หู และฉวยโอกาสนั้นฉกชิงกลิ่นหอมของแก้มนวลไปก่อนที่เจ้าตัวจะได้คัดค้าน

แสงดาวพราวระยับเบื้องหน้าส่องสว่างมากพอจะทำให้มองเห็นแก้มแดงๆ และความขวยเขินของคนข้างๆ นั่นทำให้ยองโฮพอใจมากที่สุด รู้สึกขอบคุณเสียงกีตาร์โปร่งที่คลออยู่ไม่ห่าง มันช่วยพลางเสียงหัวใจที่รัวดังเป็นกลองชุดตรงนี้ได้อย่างดีทีเดียว

“ผมเหนื่อยมากเลยพี่รู้ไหม”

ใบหน้ายุ่งๆ กับเสียงอ่อนๆ ของคนข้างๆ ทำให้ยองโฮอดเอ็นดูไม่ได้ เหมือนว่าอีกคนจะพยายามหันเหความสนใจจากเหตุการณ์ชวนเขินเมื่อครู่ ทำได้ดีด้วยนะ เก่งที่สุดเลย

“รู้สิ” ส่งเสียงตอบพร้อมรอยยิ้ม นั่นทำให้คนได้ยินแอบอมยิ้มเช่นกัน 

“ก็หน้านายบอกแบบนั้นมาตลอดทาง”

“แล้วที่มีความสุขมากเหมือนกันนี่รู้รึเปล่า”

“รู้อยู่แล้ว หน้านายตอนนี้ก็บอกพี่หมดเหมือนกัน”

เราพูดคุยกันผ่านดวงดาวบนท้องฟ้า ปล่อยเวลาค่อยๆ ล่วงเลยไป 

ให้ไหล่แนบไหล่กับไออุ่นที่เพิ่มขึ้นบอกแทนความในใจ 

ใกล้กันขนาดนี้ คงได้ยินเสียงที่สะท้อนอยู่ข้างในชัดเจนแล้วสินะ

“คราวหน้าถ้าชวนจะมาอีกไหม”

“ถ้ามีพี่ก็ไปหมดทุกที่นั่นแหละ”

end.

เพลงที่พี่ยองโฮร้องคือเพลง Star - Bazzi ค่ะ ถ้าว่างๆ ก็ลองฟังกันนะคะ น่ารักมากๆ เลย

อาจจะไม่ดีนัก แต่ก็ขอฝากเอ็นดูด้วยนะคะ #dontsmileatmejnd