"ให้ตายเถอะปีเตอร์ เขาชอบขนมหวานเหมือนคุณเลย"

เจนนาเอ่ยกับเขาในวันหนึ่งด้วยน้ำเสียงที่ติดจะฟังดูแล้วทีเล่นทีจริงมากกว่าจะถือสาหาความกับเขา
ปีเตอร์ทำได้เพียงยิ้มแห้งๆให้เธอ กระนั้นในใจเขากลับพองโตอย่างน่าประหลาด

ใครก็ว่าเด็กชายช่างเหมือนกับเขาราวกับแกะพิมพ์ออกมา ทั้งดวงตา และผมหยิกลอน ยังไม่นับรวมรายละเอียดอืี่นเล็กๆน้อยๆอย่างท่าทางการเดินหรือวิ่งอีก ไม่แปลกที่จะรวมเจ้านี่ไปด้วย แม้เขาจะคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติของเด็กวัยนี้ที่จะชอบของหวานก็เถอะ

จะว่าไปแล้วเขาเองก็สังเกตได้เหมือนกันว่าเจ้าหนูดูจะชมชอบขนมหวานมากกว่าอย่างอื่น เขารู้ดีว่ามันไม่เป็นผลดีกับสุขภาพฟันของเจ้าตัวเล็กนัก แต่ปีเตอร์เองก็อดใจอ่อนไม่ได้อยู่ดี 

แค่นิดเดียวคงจะไม่เป็นไร

นั่นเป็นสิ่งที่เขาคิด พอรู้ตัวอีกทีช็อกโกแลตในกล่องก็ย้ายที่อยู่ไปอยู่ในท้องเล็กๆของเจ้าหนูไปแล้ว และอีกนั่นแหละ ปีเตอร์ไม่มีแก่ใจจะว่ากล่าวอะไร หนำซ้ำยังคิดจะหาลูกอมที่มีอยู่ในกระเป๋ากางเกงให้เดวิดเพิ่มอีก

เขาแพ้ให้กับรอยยิ้มของผู้เป็นมารดาของเด็กชายอย่างไร เขาก็ยังคงแพ้ให้กับรอยยิ้มที่ราวกับถอดพิมพ์ออกมาของเดวิดอย่างนั้น 

คำแรกที่เดวิดพูดได้คือคำว่าพ่อ ที่ปีเตอร์คิดว่าเจ้าหนูน่าจะพูดว่าพอมากกว่า... อย่างน้อยนั่นก็เป็นสิ่งที่เขาใช้แก้ตัวกับเจนนา แน่นอนว่าเธอไม่เชื่อหรอก หนำซ้ำยังมองเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตรแบบสุดๆ

"เขาพูดว่าพอน่าเจน ไม่ใช่พ่อหรอก"

ปีเตอร์ว่า มองหน้าผู้เป็นมารดาของเด็กชายสลับกับเจ้าหนูตัวน้อย

"เมื่อกี้ผมป้อนขนมเขาไง อิ่มแล้วแน่ๆ เลยบอกว่าพอ"

เธอเกือบจะเชื่อเขาแล้ว 

เกือบ...

ก็ถ้าไม่มีแขนเล็กๆคู่หนึ่งยื่นขึ้นมาหาเขา พร้อมกับคำพูดคำหนึ่งเข้าน่ะนะ

"พ่อ"

"ฉันอุ้มเขาไปนอนเองก็ได้"

เธอเอ่ยพร้อมกับยื่นมือทั้งสองข้างมาทางเขา ปีเตอร์เลิกคิ้วขึ้นอย่างนึกฉงนใจ กระนั้นเขายังคงประคองกอดร่างเล็กในอ้อมแขนไว้

"ไม่เป็นไร คุณเหนื่อยมากแล้วน่า"

"ก็เห็นแข้งขาไม่ดี"

"ห่วงด้วยเหรอ"

"เปล่า ขี้เกียจไปเฝ้าที่โรง'บาล เดี๋ยวไม่มีใครดูเจ้าตัวเล็ก"

ผนังห้องของเด็กชายเต็มไปด้วยรูปวาดมากมาย แน่นอนว่าเป็นฝีมือของปีเตอร์ ซึ่งมันคงเป็นฝีมือใครไม่ได้ เมื่อเจ้าตัวยืนกรานจะวาดมันด้วยตัวเขาเอง มุมหนึ่งของผนังที่ติดกับเปลนอนเป็นรูปทาร์ดิสและดาเล็กตัวเล็กๆถือของเล่นชนิดต่างๆ ที่ผู้เป็นบิดาของเจ้าหนูตัวน้อยบอกว่าเจ้าพวกนี้เป็นดาเล็กพิเศษ เป็นดาเล็กที่ดี อีกด้านเป็นบัลลังก์แบบเดียวกับในเรื่อง Game of Thrones ที่ส่วนตัวแล้วเจนนาเองไม่คิดว่ามันจะเหมาะกับเด็กเล็กเท่าไร แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรเขา

"นอนนะครับเด็กดี" 

เขาเอ่ยมันแผ่วเบา ก้มลงประทับริมฝีปากกับหน้าผากเล็กของผู้ได้ชื่อว่าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตน ก่อนจะผละออกมา

"ฝันดีนะเดวิด"

"เรารักลูกนะ"

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จริงๆมันต่อกับ Morning Love แต่ก็นั่นละเมาพิมเสน