“ทำไมไม่มีแฟนสักทีวะ”
เส้นก๋วยเตี๋ยวเต็มปากไม่ใช่อุปสรรค เพื่อนรักยังคงพูดได้กระทั่งยามกิน ฉันส่ายหัวให้กับคำถาม แม้จะไม่แน่ใจนักว่าเธอเพียงแค่บ่นเปรยถึงชีวิตตัวเองหรือกำลังถามฉันกันแน่
“ส่ายหัวแปลว่าไม่รู้สินะ”
“ไม่รู้ว่าแกพูดถึงใครต่างหาก”
“ก็แกนั่นแหละ”
ฉันหยุดกิน นิ่งคิด
“ทำไมไม่มีเหรอ...”
คนตรงข้ามส่งเสียงอือในลำคอและตักอาหารคำต่อไปทั้งที่ของเดิมยังไม่ลงคอหมดดี แสงบ่ายไล่เข้ามาบนโต๊ะที่เรานั่ง พาดเป็นแนว แสงตัดกันคมชัด
ฉันนิ่งคิด นิ่งจริงๆ นิ่งเหมือนดั่งสบตาเข้ากับตัวละครในตำนานกรีก นิ่งและดิ่งลงไปในใจตัวเอง
ไม่ ฉันไม่ได้เหงา ไม่ใช่เหงาอย่างใครเขาพูดกัน ฉันต้องการความรักก็จริง แต่ขอแค่เป็นความรัก จะจากคนใดสถานะไหนฉันก็ไม่ซีเรียส นั่นไม่ใช่สาระสำคัญ ฉันเพียงแต่อยากได้ความรักมาหล่อเลี้ยงหัวใจ แฟนจึงไม่ใช่สิ่งที่ฉันขวนขวาย เพียงแค่ความรักก็พอ เพื่อน พี่ที่สนิทสนม น้องที่รักหนักหนา ฉันต้องการความรักราวกับขาดความรัก
เมื่ออธิบายสิ่งเหล่านี้ไป เธอก็นั่งพยักหน้าก่อนเอ่ยปากถาม
“แล้วความรักจากพ่อแม่ล่ะ”“เรารู้สึกเหมือนไม่ได้มันเลย”บางที แค่บางที --เพราะนี่เป็นความคิดและตรรกะเห็นแก่ตัว—การทำงานของความรักอาจเป็นแบบนี้เครื่องเล่น MP3 ก็รับได้แต่ไฟล์ .MP3 Photoshop เปิดไฟล์ .JPG และ .PNG ได้แต่เปิดไฟล์ .RAW ไม่ได้มันอาจจะคล้ายกัน คนเราส่งความรักให้กันในหลายรูปแบบและวิธี สกุลไฟล์ความรักของเขาอาจไม่ใช่แบบที่เราเปิดดูและซึมซับมันไว้ในใจได้หรือไม่ก็ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยถูกบรรจุโปรแกรมที่จะเปิดไฟล์นั้นได้ไว้ในใจเลยบางคน ความรักของเขามาแบบที่เป็นการดุด่าว่าทอ บางคนก็เต็มเปี่ยมไปด้วยถ้อยคำบอกรักหวานเฉียบ แต่กับบางคน ความรักมาในรูปแบบการเอาใจใส่ สังเกตสิ่งต่างๆ รอบตัวคนรักของเขาและคอยทำให้คนรักมีความสุขที่สุดอยู่เงียบๆ มันต่างกันออกไปมากมายหลายแบบ
บางคนเขารักเราแทบบ้า แต่เราก็สัมผัสไม่ได้ถึงความรักของเขาสักนิด
และเราก็รักบางคนแทบบ้า แต่เขาไม่เคยสัมผัสไม่ได้ถึงความรักของเราเช่นกัน
"ไม่รู้ว่าเพราะอย่างนั้นรึเปล่าเราถึงไม่เคยรู้สึกว่าได้รับความรักจากพ่อแม่เลย แม้จะรู้ก็เถอะว่าท่านรักเราขนาดไหน แต่นั่นก็เป็นข้อมูลเท่านั้น ของจริงอยู่ไหนเราเองก็ไม่แน่ใจ..."
เขียนไว้สักพักแล้วแต่ลงแค่ใน storylog นึกขึ้นได้ เลยเอามาลงเก็บไว้ในนี้ด้วย :)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in