(อ่านตอนแรกก่อนนะครับ ที่ http://minimore.com/b/Q1dvY/58)
ผมวางโทรศัพท์ในมือลงอย่่างงงๆ เสียงร้องไห้ที่ได้ยินแทรกอยู่ในสายนั้นคือเสียงของเธออย่างแน่นอน คู่สนทนาที่ไม่ยอมระบุชื่อเพียงระบุคำสั่งชัดเจน ผมต้องเดินทางไปยังที่ซึ่งเขาสั่งไว้ทันที มิฉะนั้น เขาจะไม่สามารถรับรองความปลอดภัยของเธอได้
ผมมั่นใจว่าเขาไม่ต้องการเงินทอง มิฉะนั้นเขาควรบอกจำนวนให้ผมเตรียมไปด้วย
มันเป็นกับดัก ผมบอกตัวเอง แต่ผมไม่มีอะไรจะไปงัดข้อกับเขาได้
ผมไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรจากผม เพราะนอกจากความสามารถพิเศษบ้าๆ ที่ติดตัวผมมาตั้งแต่จำความได้ ผมก็ไม่มีอะไรให้ใครอีก
แล้วขอโทษเถอะ ถ้าบิดาท่านอยากเดินทางท่องกาลเวลาได้อย่างสะเปะสะปะแบบผมนี่ ผมยินดียกให้เลย ไอ้ความสามารถเฮงซวยนี้ ผมอยากดูนักเชียวว่าชีวิตมันจะบัดซบแค่ไหน
แล้วใครกันที่ล่วงรู้ความลับนี้ได้ ในพ.ศ.นี้ ผมไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้ นอกจากเธอ
ผมขับรถมุ่งทิศใต้ ระยะทางสองร้อยกว่ากิโลเมตร ไปสู่เมืองชายทะเลแห่งนั้นที่ซึ่งผมเคยสาบานไว้ว่าผมจะไม่กลับไปอีก ใช่ ผมเคยไปที่นั่นมาก่อนเมื่อนานมาแล้ว ผมเคยมีชีวิตที่นั่น เคยมีอนาคตที่นั่น จนวันท่ีผมตื่นขึ้นมาในสถานที่ใหม่และห้วงเวลาใหม่ คำสาปส่วนตัวพรากอนาคตนั้นไปจากผมแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะหาหนทางกลับไปเพื่อที่จะพบกับความว่างเปล่า เวลาที่เปลี่ยนไปในข้ามคืนนั้น ในความเป็นจริง ห่างออกไปจากคืนที่ผมพยายามฆ่าตัวตายไปกว่าสามสิบห้าปี เพียงพอที่เด็กคนหนึ่งจะโตเป็นผู้ใหญ่ นานเกินพอให้ต้นปีปเล็กๆ ที่งอกแซมข้างตึกจะเบียดสร้างความเสียหายให้กำแพงอาคารที่มันโตขึ้นมา ยาวนานพอสำหรับสิ่งปลูกสร้างจะถูกรื้อถอนและสร้างใหม่และรื้อถอนและสร้างใหม่ให้รับกับยุคสมัยที่เปลี่ยนไป
ผมเคยสาบานว่าผมจะไม่กลับไปที่เมืองแห่งนั้นอีก แต่ตอนนี้เธออยู่ที่นั่น และเธอต้องการความช่วยเหลือ อันที่จริง ผมพยายามจะก้าวข้ามความหลังคราวนั้นไปแล้ว เราเคยชวนกันว่าจะไปที่นั่นสักวัน แต่ยังไม่สบโอกาสสักที
มันขำขื่นยังไงไม่รู้ ที่สถานการณ์เกี่ยวกับเธอคนนี้จะกวักมือเรียกให้ผมกลับไปที่นั่นอีกครั้ง
เธอเคยบอกกับผมว่า อย่าไปลงโทษสถานที่เพียงเพราะความรู้สึกของเรา เพียงแต่ตอนนี้ ผมกำลังรู้สึกว่าเดินทางไปรับโทษจากสถานที่แห่งนั้น
ผมพยายามลบความคิดฟุ้งซ่าน และรวบรวมสติและความคิดกลับไปที่การช่วยเหลือเธอออกมาจากเงื้อมมือขอคนพวกนั้น ผมมีข้อมูลน้อยมาก พวกเขาเป็นใคร มีจุดมุ่งหมายอะไร
โรงแรมที่เขาบอกนั้นผมไม่รู้จัก แต่ผมงมหาเองได้ไม่ยากนัก วิทยาการสมัยนี้ทำให้ไม่ต้องไปคอยทักถามทางจากชาวบ้านข้างทาง ผมเลี้ยวรถเข้าลานจอดรถ ดับเครื่อง ถามทางขึ้นห้องสวีทตามที่ได้รับคำสั่ง
ผมเปิดเก๊ะใต้คอนโซลรถ หยิบเอา 11มม สีดำเมื่อมมาเหน็บคาดเอว เผื่อไว้
ประตูห้องสวีทเปิดออกง่ายๆ พนักงานต้อนรับคงแจ้งให้เขาทราบแล้ว สายตาผมกราดมอง
บนโซฟาหรูหราสีเบจ เธอนั่งอยู่ตรงนั้น....
แล้วผมก็ถูกอะไรหนักๆ เคาะที่ท้ายทอย
ภาพของเธอค่อยๆ ดำมืดลงพร้อมกับร่างของผมที่ทรุดลงไป
โปรดติดตามตอนต่อไป
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in