ผมพยายามฝืนฤทธิ์ของยาที่หมอให้พยาบาลนำมาให้ทานเมื่อสักยี่สิบนาทีที่แล้ว แม้จะหาวเป็นครั้งที่สิบห้าแล้วในช่วงสิบนาทีที่ผ่านมา แต่ยังพยายามจ้องมองเรื่องราวที่แสนเศร้าบนจอคอมพิวเตอร์พกพา ผมขยับเมาส์ดูแถบเวลาที่ยังเหลือของตอนนี้ "อีกห้านาทีก็จบตอนแล้ว" ผมแอบคิดเงียบๆ คนเดียว

แล้วมันก็จบลงแบบทิ้งท้ายให้อยากดูต่อ พวกซีรีส์เกาหลีแมร่งเก่งจริงๆ แถมมีตัวอย่างตอนหน้าให้ดูยั่วน้ำลายอีกต่างหาก เฮ้ย น้องจีอินทักกะลุงคิมชินจะจูบกันจริงๆ แล้ว ตาสว่างขึ้นอีกนิดนึง

"นี่มึงติดหนังพวกนี้ด้วยเหรอวะ?" เสียงเย็นๆ ที่คุ้นเคยถามขึ้น 

"เออดิ" ผมตอบไปหาวไป "มึงมาทำไมตอนนี้วะ?" 

สำหรับคนอ่านหน้าใหม่ที่ยังไม่คุ้นกับมัน ไอ้นะเพื่อนผมนี่ ชื่อเต็มๆ ของมันคือนายมรณะ หน้าที่การงานของมันก็ยมทูตเราดีๆ นี่เอง ในซีรีส์ที่ผมกำลังดูอยู่ก็มีพวกยมทูตเหมือนกัน แต่พวกนั้นนะหน้าตาดีๆ หมวยๆ ตี๋ๆ อันยองๆ กันทุกตน ตรงกันข้ามกับไอ้เหียกเพื่อนผมตัวนี้แทบทุกด้าน ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยเห็นมันใส่สูทใส่หมวกอะไรเท่ๆ เลย

มันก็มีข้อดีอยู่บ้างตรงที่มันชอบจิบเหล้าเงียบๆ แต่มันมักหลุดประโยคดีๆ จากปากของมันบ่อยๆ โดยเฉพาะเวลาเมา ถ้าคนเราอายุยืนยาวขนาดได้เห็นวิวัฒนาการของสัตว์เซลเดียว ก็คงต้องมีสะสมความรู้และประสบการณ์กับโลกนี้เก็บไว้บ้าง อย่าว่าแต่หน้าที่การงานของมันมักจะทำให้ได้คุยกับใครๆ อย่างลึกซึ้งอยู่เป็นประจำ

เอาเป็นว่ารู้จักมันแล้วนะ งั้นผมกลับเข้าเรื่องดีกว่า

ผมแปลกใจนิดหน่อย เพราะปกติมันจะมาหาผมเวลาได้กลิ่นของมึนเมาประเภทที่ดื่มได้เท่านั้น ไม่ว่าจะเป็นชนิดหรือประเภทใดไล่มาตั้งแต่วิสกี้ น้ำขาว ไวน์ คาลัว สาเก ยาดอง ของเมา 

วันนี้ผมไม่กินเหล้าอะไรสักแอะ แล้วมันแวะมาทำไม? หรือจะถึงเวลาของผมแล้ว

"นี่มึงมารับกูรึไงวะ?"

"เปล่า" ไอ้นะตอบแบบไม่หันหลังมา มันกำลังเดินสำรวจตู้ชั้นรอบๆ "กูมาหาอะไรกิน"

"ของเยี่ยมไข้นี่มึงแดกเป็นด้วยเหรอวะ?"

"ส้นตีนเหอะ" มันพูดเสียงนิ่งๆ แล้วเดินออกประตูไป แปร๊บเดียวก็ยิ้มร่ากลับมาพร้อมกับขวดป้อมใสสองขวด ของเหลวสีฟ้าใสข้างในยังเต็มปริ่ม

"มึงไปขโมยแอลกอฮอล์พยาบาลเขามาทำไมวะ?"

มันไม่ตอบ วางแอลกอฮอล์ 70% ขวดหนึ่งไว้บนโต๊ะ เอานิ้วคีบแก้วเปล่าใบหนึ่งมาแล้วลากเก้าอี้มาข้างเตียงที่ผมกำลังนอนอยู่

"เชี่ย อย่าบอกว่ามึงจะแดกแอลกอฮอล์ล้างแผล"

"เออ"

"มันแดกได้ที่ไหนวะ เมทิลแอลกอฮอล์แปลว่าเขาเอาไว้ใช้ข้างนอก ไม่ใช่ไว้ให้แดก" 

"หยุมหยิมน่า แค่นี้มึงคิดว่ากูจะตายรึไง"

นั่นสินะ ผมคิด แต่แค่เห็นมันเทแอลกอฮอล์ใส่แก้ว ผมก็รู้สึกสะอิดสะเอียนจนเสียดหน้าอก อาหารจืดๆ ของโรงพยาบาลมีกลิ่นเปรี้ยวเอียนๆ เดินทางขึ้นมาตามทางเดินอาหาร ผมอั้นไว้เต็มที่เพราะเกรงใจน้องพยาบาลที่ต้องมาจัดการ 

ไอ้นะอมน้ำสีฟ้าๆ นั่นไว้ในปาก กลั้วๆ ไปมาราวกับเป็นวิสกี้แล้วกลืนลงท้อง 

"เป็นไงมึง? รสชาติ" 

"อืมมม พอแดกได้ เอามั่งมั้ย?"

"พ่อมึงสิ"
 
"ดี ไม่เปลืองเหล้ากู" พูดจบมันก็จัดแจงแก้วที่สองให้ตัวเองอย่างคล่องแคล่ว

"กูเปลี่ยนใจแล้ว มึงเทให้กูสักแก้วดิ" ไอ้นะชะงักกึกราวต้องมนต์นะจังงัง "แค่ดูหนังเศร้าก็อยากตายอีกแล้วเหรอวะ"

"เปล่า หนังเศร้าที่ไหน นี่มันโรมันติกคอเมดี้"

"ตอแหล กูแอบเห็นน้ำตามึงไหลพรากๆ"

"หลักฐาน?"

มันกระดก 'วิสกี้สีฟ้า' เข้าปากจนหมดแก้ว รินแก้วใหม่อย่างบรรจงราวกับเป็นสก๊อตช์ชั้นดี "เป็นผู้ชายนี่ก็ดีนะ ดูหนังเศร้าแล้วร้องไห้ได้ พอหนังจบน้ำตาแห้งมันไม่ค่อยเหลือหลักฐาน" 

"อือ ก็คงเป็นข้อดีของผู้ชายอีกอย่าง"

"ปริมาณน้ำตาของมึงตะกี้นี่ ถ้าเป็นผู้หญิงนี่กูว่าเมคอัพแม่งเละหมดละ ผู้ชายห่าไรเซ้นสิทีฟชิบหาย"

"พูดเยอะไปละมึง ไหนละของกู"

มันถอนหายใจ รินน้ำสีฟ้าใสใส่แก้วเดิมจนปริ่ม "มึงกินไม่ได้" 

"ไอ้เชี่ยเอ้ย หวงรึไงวะ ที่มึงแดกอยู่ก็ได้มาฟรีๆ"

"เปล่า กูบอกมึงหลายทีแล้วว่ายังไงกูก็จะไม่พามึงไป"

"จะให้กูเป็นอมตะเหมือนมึงรึไงวะ วันนึงกูก็ต้องตาย ขอวันนี้เลยไม่ได้รึไง?"

ไอ้นะจิบวิสกี้สีฟ้าของมันช้าๆ สายตาของมันจับอยู่ที่ตาของผมราวกับพยายามจะละลาบละล้วงเข้าไปให้ลึกจนถึงก้านสมองหรือไขสันหลัง "ที่หน้าประตูห้องมึงเขาเขียนว่า ผู้ป่วยต้องจำกัดอาหาร ไอ้แอลกอฮอล์นี่หมอจะให้มึงกินเหรอ?"

"เฮ้ย กูจะเอาไปฆ่าเชื้อโรค" 

"ถ้ามึงยืนยันอย่างนั้นก็เอา" มันตอบง่ายๆ มือก็มุดเข้าไปในย่ามสีแดงที่มันพกมาด้วย "เดี๋ยวกูผสมให้อร่อยๆ" มันล้วงเอามีดสั้นขึั้นมาพร้อมมะนาวลูกนึง​ ''​รอเดี๋ยวนึง''​

ผมนอนจ้องดูมันเท 'วิสกี้สีฟ้า' ใส่แก้วเปล่าใบใหม่ ฝานมะนาวบางๆ เสียบลงข้างแก้ว 

"เชี่ย ดูดีว่ะ"

"ยังไม่เสร็จ" มันถือแก้วไว้ในมือ ทันใดนั้นก็ดูเหมือนว่าของเหลวในแก้วนั้นมีความเย็นเข้าไปจับ ไอน้ำเริ่มควบแน่นมาเกาะข้างๆ แก้ว แล้วเปลี่ยนสภาพกลายเป็นเกล็ดน้ำแข็งสีขาวๆ อย่างรวดเร็ว

"เฮ้ย มึงทำอะไรแบบนี้ได้ด้วย ยังกะลุงยมทูตในหนังตะกี้"

"คนเขียนบทเขาศึกษามาดี" 

ผมรับแก้วที่ไอ้นะส่งมา มือสั่นนิดๆ ถึงความเป็นไปได้ที่ร่างกายจะตอบสนองกับน้ำสีฟ้าในแก้วนั้น เท่าที่ได้ยินมา ก็ไม่ใช่ว่าการดื่มเมทิลแอลกอฮอล์จะมีผลกับชีวิตทุกคน อย่างน้อยก็ ...

"แค่ตาบอดน่ามึง ทุกวันนี้มีตาก็ไม่มีแววอยู่แล้ว" 

"เชี่ย อย่ามาแอบอ่านใจกันสิวะ"

"วันหลังคิดเบาๆ สิวะ" ไอ้นะบ่นไปผสมแก้วใหม่ของมันอีกรอบ "ตาบอดจริงๆ ก็ดีนะ ในห้างเขากันที่จอดรถให้ผู้พิการอยู่แล้ว"

"บิดามึงดิ คนตาบอดที่ไหนจะขับรถได้" พูดเสร็จผมก็แอบเสียใจ ไอ้นะมันไม่มีพ่อ ไม่น่าไปโจมตีปมของมัน

"มึงน่ะ ชอบพูดอะไรก่อนคิดอยู่เรื่อย แต่เรื่องนี้ไม่เป็นไรหรอก ถึงกูจะมีพ่อจริงๆ นั่นก็ไม่รู้กี่แสนกี่ล้านปีผ่านไปแล้ว" มันเริ่มจิบวิสกี้สีฟ้าในมือของมันซึ่งน่าจะเย็นได้ที่ "เออ อร่อยว่ะ แล้วไม่แดกสักที จะรอยุงมาไข่เหรอวะ เดี๋ยวเกิดโรคระบาดในโรงพยาบาลนะมึง"

ผมแค่นหัวเราะ ชูแก้วที่ยังเย็นยะเยือกนั้นขึ้นมา แค่คิดจะกินก็ขยะแขยงแล้ว แต่สายตาของไอ้นะที่กำลังจ้องมาคล้ายรอจะแซวถ้าผมไม่กล้าพอ 

"กูจะกินละนะ"

"ก็กินสิ ใครห้ามมึง"

"มึงไม่คิดจะห้ามกูหน่อยเหรอ"

"ไม่เลย ถ้ามึงไม่กิน ก็เอากลับมานี่ กูจะแดกเอง"

เชี่ย! 

แล้วผมก็กินมันลงไป กลิ่นไม่เหมือนแอลกอฮอล์ล้างแผลเลย มันหอมหวานเหมือนอะไรที่ผมคุ้นเคยมาก่อน แต่ความแรงของมันนี่ร้อนเป็นทางยาวลงไปตั้งแต่ปากจนถึงกระเพราะ นี่ถ้าใครถามว่าอวัยวะในระบบย่อยอาหารอยู่ตรงไหนบ้าง รับรองผมชี้ถูกแน่ๆ 

ผมจ้องหน้ามันด้วยสายตาของผู้ชนะ แต่ไม่รู้ทำไมหน้าตาของไอ้นะมันดูพร่ามัว ผมเห็นเงาเบลอๆ ของมันลุกขึ้นหิ้วย่ามโปรดของมัน และเดินลุกไปจากห้อง 

ภาพสุดท้ายของคืนนั้นที่ผมจำได้คือความดำมืด เหมือนกับคืนที่ไม่มีทั้งพระจันทร์และดาว มีแต่อวกาศที่มืดปกคลุมทั่วท้องฟ้า

---

"อ้าวตื่นแล้วเหรอคะคุณน้อต" พยาบาลสาวกะเช้าเข้ามาทัก ผมงัวเงียลืมตามองเธอ ไม่เข้าใจว่าทำไมสายตาถึงยังมองเห็น
"แอบเอาค้อกเทลเข้ามากิน แย่จริงๆ เลย" นางพยาบาลหยิบแก้วขึ้นมาดม "บลูฮาวายนี่นา" 

"ขอโทษครับ เพื่อนผมมันเอาเข้ามา" ในใจแอบคิดว่า ไอ้เหี้ยนะมันแอบเปลี่ยนแอลกอฮอล์ล้างแผลด้วยเหล้าจริงตอนไหนกัน ภาพของมันแว่บเข้ามาให้หัว ยิ้มเจ้าเล่ห์ หัวเราะหึหึ นั่งจับแก้วอุณหภูมิห้องจนกลายเป็นน้ำเย็น หรือมันจะมีอิทธิฤทธ์ทางเคมีด้วย

"บอกคุณหมอเถอะค่ะ เดี๋ยวแกมาเดินตรวจตอนเช้า ถ้าแกรู้ว่าคุณแอบเอาเหล้ามาคงโกรธ"

"คุณไม่โกรธใช่มั้ยครับ"

"โกรธค่ะ" คุณพยาบาลตอบยิ้มๆ "โกรธที่ไม่ชวน"

---

photo cr: time.com