เทพนิยายป่าคอนกรีต: ไดอารี่จ๊ะ - เรื่องสั้น

20 มิย 17

ไดอารี่จ๊ะ

ขอโทษที่ไม่ได้มาเขียนตั้งสองวัน หวังว่าเธอคงยังไม่ลืมฉันนะ พอดีมีเรื่องวุ่นๆ ที่ออฟฟิศน่ะ ทั้งตำรวจทั้งรถพยาบาลมากันเต็มเลย

ซ้ำร้ายพี่ปริ๊นท์ของฉัน... เอิ่ม ถ้าแกยังอยู่ก็คงจะกระแอมเบาๆ แล้วแก้ว่า ผมชื่อปริ๊นซ์ครับ ไม่ใช่ปริ๊นท์ คนอะไรคะแค่กระแอมยังเท่ เฮ่อ คิดแล้วเศร้า ไม่น่าอายุสั้นเลยคุณพี่คะ เอาเป็นว่าต่อไปฉันจะเขียนชื่อคุณพี่ให้ถูกนะคะ TT

นี่ฉันคงสับสนไปหมดสินะ เขียนอะไรไม่รู้ ไม่เป็นลำดับเลย อย่าเพิ่งงงนะคะไดอารี่ที่รัก เรามาย้อนกลับไปที่เมื่อวานแล้วกันนะ ตอนเช้าเลยพวกเรามาถึงที่ทำงานเจอน้องละออนั่งร้องไห้กระซิกๆ อยู่ เธอจำน้องละออได้มั้ยจ๊ะ เขาเพิ่งย้ายมาทำงานได้ไม่ถึงเดือน เห็นบอกว่าหนีรักคุดมา ก็คงจะจริง คนอะไรไม่ใช้ facebook จริงๆ เฟสชีก็มีนะ พี่หมอแกไปหาเจอมา แต่อัพไว้ถึงแค่ต้นปีที่แล้วนี่เอง โพสต์สุดท้ายชีเขียนเนื้อเพลงอะไรไม่รู้ ดูเศร้าๆ พวกเราก็เลยช่วยกันรุมเชียร์ชีอัพค่ะ ขนาดลุงจอมคนขี้บ่นยังชอบมาชวนน้องละออนั่งเม้าท์ทุกเช้า น้องสันต์ น้องอาย พี่จามร นังโด้ป กะเราก็พาน้องละออไปกินเต๊นท์ทุกวัน นี่ทำเอาลุงร้านข้าวแกงได้ลูกค้าหนุ่มๆ มาส่องน้องละออเพียบ

แต่อย่างนั้นชีก็ไม่มองใครเลย จนบางคนว่าหล่อนทำตัวเป็นเจ้าหญิงหัวสูง แต่พวกเราน่ะรู้ว่าชีซึมเศร้ามา ก็คงปัญหาทางบ้านที่จากมาอ่ะนะ เท่าที่ถามๆ มาก็ประมาณเจอผู้ชายไม่ดี แถมแม่เค้ายังเกลียดหล่อนยังกะอะไรดี จิกใช้งานตั้งกะยังไม่สว่างจนพลบค่ำ สงสัยกลัวสะใภ้สวยเกินหน้าเกินตามั้ง สุดท้ายโดนบ้านแฟนปอกลอกจนมรดกหมดตูด พอผู้ชายมาจีบหล่อนเลยตั้งกำแพงไว้สูงไง

จะว่าไป พี่ปริ๊นซ์ก็ติดจะสนใจชีอยู่นะ แต่ฮีไม่ค่อยอยู่ออฟฟิศ ก็เจ้าของบริษัทเล็กๆ นี่นะ วันๆ ก็วิ่งหาลูกค้า แถมรู้ทั้งรู้ว่าสมองฉันไม่โอปะเรตก่อนแปดโมงเช้า ฮีก็โทรมาหาฉัน โยนงานโครมๆ ฝากสั่งคนโน้นคนนี้ทำโน่นทำนี่ บางทีก็ลืมว่าสั่งทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อคืนก่อนแล้ว แต่อย่างนี้ก็ดีนะ ใครๆ ก็เห็นฉันเป็นเบอร์สองในออฟฟิศ กว่าฉันจะถึงออฟฟิศก็สิบโมง ใครทำอะไรไม่ดีไว้ก็เอาขนมมาวางเซ่นไว้ กลัวฉันฟ้องนายล่ะสิ

เอ้ย นอกเรื่องๆ

เช้าเมื่อวานที่น้องละออนั่งร้องไห้อยู่น่ะ บางคนก็แอบสงสัยว่าชีเสร็จพี่ปริ๊นซ์ไปหรือเปล่า เรื่องนี้ไม่ได้เลย ในฐานะอีเซ็กกูถีบเซ็กเคร็ตตารี่ควบฝ่ายบุคคล ความอยู่ดีมีสุขของพี่ๆ น้องๆ ต้องมาก่อน แต่อ่ะนะ กว่าจะได้ความก็เล่นเอากาแฟแต่ละคนหมดไปเกือบสองแก้วค่ะ น้องละออบอกว่ามีจดหมายแปลกๆ ส่งไปที่หอ ได้สองสามสัปดาห์ละ ชีกังวลว่าบ้านโน้นจะตามมาสืบหาจนเจอ กลัวจะเดือดร้อนจนร่ำๆ จะไปหาหอใหม่อยู่ พวกเราบางคนก็ใจดีเหลือหลาย บอกให้ไปอยู่ด้วยกันพลางๆ ได้จนเรื่องเงียบ แหม ถ้าเป็นฉันเป็นน้องอายนี่จะไม่แปลกใจเลยค่ะ นี่กระทั่งพี่จามรกะนังโด้ปก็ยังเอ่ยชวน ความใจดีของผู้ชายอย่างพวกหล่อนนี่ออกจะน่าเคลือบแคลงไปหน่อยนะยะ

พอตอนเที่ยง พวกเราก็ไปกินข้าวกันตามปกติ แต่น้องละออไม่ยอมไปด้วย ชีฝากสั่งข้าวขึ้นมาแทน พวกเราก็เลยซื้อมากินบนออฟฟิศกันหมด ทั้งส้มตำ ไก่ย่าง ลาบเป็ด ปลาย่างเกลือ ขนาดเปิดปาร์ตี้มื้อเที่ยงขนาดนี้น้องละออคนสวยก็ยังดูซึมๆ

บ่ายนิดๆ พี่ปริ๊นซ์โผล่เข้ามาคร่า จังหวะยังกะเจ้าชายขี่ม้าขาวในเทพนิยายเลย แต่ฮีทำหน้ายุ่งๆ แล้วบอกว่าขอเรียกประชุมด่วนซะงั้น พวกเราก็เลยหอบผลหมากรากไม้เข้ามากินต่อในห้องประชุม ไม่รู้นี่คะว่าประชุมด่วนพี่ปริ๊นซ์จะยาวแค่ไหน แถมน้องละออกินข้าวไปนิดเดียว กลัวหล่อนจะไม่อิ่ม ผลไม้เมื่อวานเยอะค่ะ ทั้งฝรั่ง แอปเปิ้ล สัปปะรด มีคุณป้าแกมากางโต๊ะขายที่ข้างเต๊นท์ บอกว่าตรงจากสวน ปลูกแบบออแกนิค สะอาดปลอดภัยไม่ต้องล้างไม่ใส่ยาฆ่าแมลง

กลายเป็นว่าประชุมได้แปร๊บเดียวก็เกิดเรื่องค่ะ อยู่ๆ น้องละออก็เริ่มทำตาปรือ ดูซึมๆ ทั้งๆ ที่พี่ปริ๊นซ์กำลังพูดอยู่ซะงั้น แล้วน้องแกก็หลับไปจริงๆ คือไม่ได้สัปหงกนะ ชีตัวอ่อนลงไปนอนกับพื้นเลย พี่หมอที่นั่งข้างๆ รีบลุกขึ้นมาดู แกไม่ได้เป็นหมอเหมออะไรหรอก แค่จบด็อกเตอร์บริหารธุรกิจมาน่ะ เลยเงอะๆ เงิ่นๆ พี่ปริ๊นซ์รีบแจ้นมาดูลูกน้องคนสวย ก่อนจะประกาศว่า "คุณละออหยุดหายใจ เดี๋ยวผมลองผายปอดดู ใครโทรเรียกรถพยาบาลหน่อย"

ใครล่ะคะ ก็ชั้นนี่แหละ

นี่ถ้าไม่หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ พวกเราคงมีเรื่องเม้าท์กันยาว พี่ปริ๊นซ์แกผายปอดแบบมือถึงนม ปากถึงปาก แล้วแกก็ดูไม่เคอะเขินอะไรเลยตอนปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนของน้องเขา ฉันซะอีกที่เขินแทน
แกเม้าท์ทูเมาท์สลับผายปอดกันอยู่สามสี่นาที น้องละออก็ไม่มีวี่แววว่าจะตื่น พี่ปริ๊นซ์สุดหล่อของพวกเราก็เงยหน้าขึ้นมาถามฉันว่ารถพยาบาลถึงไหนแล้ว แล้วจู่ๆ แกก็ล้มหงายหลังตึงไปอีกคนค่ะ
พวกเราที่เหลือทั้งเจ็ดคน ไม่มีใครมีความรู้เลยว่าจะทำยังไง กว่าที่บุรุษพยาบาลจะฝ่าการจราจรย่านธุรกิจขึ้นลิฟต์มาถึงตึกเราก็ปาไปห้าหกนาที ทั้งพี่ปริ๊นซ์และน้องละออก็นอนแน่นิ่งกันไปหมด

อีกชั่วโมงหนึ่ง ตำรวจไทยก็ตามมาถึง ยังกับหนังไทยสมัยก่อนน่ะเธอ ที่เขายิงกันจะตายห่ากันหมดแล้วตำรวจเพิ่งโผล่มา เขาทำการสอบปากคำอะไรมากมายทีละคน เราพากันเล่าให้คุณตำรวจฟังเรื่องปัญหาส่วนตัวของน้องละออ คุณตำรวจคนหนึ่งก็กวาดอาหารบนโต๊ะไปทำการพิสูจน์ ส่วนอีกคน (คนนี้โคตรเท่ แลดูน่าจะมีซิกซ์แพกซ์อยู่ในชุดสีกากีรัดรูปนั้น) ก็ลงไปเดินดูที่เต๊นท์ เห็นบอกว่าจะไปสอบถามร้านอาหารที่เราซื้อมา ข้อสงสัยเบื้องต้นคืออาหารเป็นพิษ

สุดท้ายเมื่อคืนกว่าฉันจะกลับบ้านได้ก็สามทุ่มกว่า ทั้งเหนื่อยทั้งง่วง ไม่รู้พรุ่งนี้จะเป็นยังไง เจ้าของบริษัทไม่อยู่แล้ว ไม่รู้จะยุบไหม พวกเราจะตกงานหรือเปล่า ฉันจะหาเงินหาทองที่ไหนมาจ่ายค่ารถค่าบ้าน ค่าบัตรเครดิต ค่าเครื่องสำอางค์ โอ๊ย เยอะไปหมด

ฉันเลยต้องทำการเรียกประชุมคณะกรรมการเมื่อเช้านี้ แต่หลายคนก็ติดธุระไม่สามารถปลีกตัวมาได้ เลยต้องนัดประชุมกันสัปดาห์ต่อไปแทน ส่วนวันนี้ฉันกับเพื่อนๆ ทั้งหกคนก็เลยมานั่งเคลียร์งาน โทรยกเลิกนัด แจ้งโรงงานขอชลอการผลิตสินค้า โอ้ย งานล้นมือ คุณตำรวจล่ำบิ๊กก็แวะกลับมาสอบถามคนโน้นคนนี้เพิ่มเติม

ฉันน่ะอยากจะกลับบ้านมาหลับซะให้ได้ ตอนนี้ก็ง่วงเต็มทน ขอไปเฝ้านิทราก่อนละนะ เดี๋ยวสิวขึ้นแล้วเธอจะบอกว่าฉันไม่สวย

นิด
21 มิย 17

ไดอารี่จ๊ะ

คุณตำรวจกลับมาอีกรอบ ผลชัณสูตรกลับมาแล้ว น้องละออตายเพราะยาพิษจริงๆ เห็นเขาบอกว่ามีหลายตัว ทั้งไซยาไนด์ ยานอนหลับอย่างแรง กับอีกหลายตัวที่ฉันจำชื่อไม่ได้ เขาบอกว่ายาพิษมากับผลไม้ ส่วนมากอยู่ในแอปเปิ้ล ตอนนี้กำลังตามหาตัวป้าที่ขายผลไม้ที่ว่าอยู่

นี่มันยังกะหนังฆาตกรรมเลยนะ ตื่นเต้นจัง

แอบร้องไห้คิดถึงพี่ปริ๊นซ์

นิด

22 มิย 17

ไดอารี่จ๊ะ

พี่ซิกซ์แพคกลับมาเมื่อเช้าพร้อมกับบอกฉันว่า แกรู้แล้วว่าเป็นฝีมือของฉันเองที่เอายาพิษใส่ให้น้องละออ แล้วแกก็จับฉันใส่กุญแจมือพาขึ้นรถมาตั้งข้อหาฆ่าผู้อื่นโดยเจตนา

ตอนนั้นแกเผลอจับโดนแขนฉันด้วยนะ ขนลุกวูบวาบเลย หุหุ

จริงๆ ก็ดีแล้วล่ะ พี่ปริ๊นซ์ของฉันก็ไม่อยู่แล้ว ฉันก็ไม่รู้จะอยู่ต่อไปทำไม อยู่ในออฟฟิศก็รู้สึกไม่ดี มันเต็มไปด้วยความหลังระหว่างเรา ทั้งโซฟารับแขกหรือโต๊ะทำงานในห้องของพี่ปริ๊นซ์ ทั้งเคาน์เตอร์ครัว หรือแม้กระทั่งห้องประชุมที่พี่แกนอนเสียชีวิตเมื่อวันก่อนนี้เอง

เฮ่อ แล้วพอฉันเห็นสายตาพี่ปริ๊นซ์ที่มองน้องละออ ฉันก็รู้ว่ามันต้องเกิดขึ้น

ไดอารี่จ๋า ถ้าคุณตำรวจเขายอมให้ฉันพาเธอเข้าไปในห้องขังได้ เราคงได้เจอกันอีก ถ้าไม่งั้นนี่ก็คงเป็นครั้งสุดท้ายล่ะนะ

ลาก่อน
นิด

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น