ด้วยมาดนี้ ฉันควรอยู่แถวๆ ชายทะเลในฤดูร้อน

แต่ตอนนี้ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ที่นี่ไม่มีแสงสว่าง ดูสลึมสลัวอึมครึมราวกับกลางดึกในตรอกเล็กๆ ในหนังฟิล์มนัวร์ยุคขาวดำ กลุ่มควันสีเทาๆ ขาวๆ ลอยไปมาอยู่รอบตัวมากมายไปหมด แต่ดูไปดูมาออกจะคล้ายก้อนเมฆบนท้องฟ้ามากกว่า เพราะควันบางที่ดูจับเป็นก้อนหนาๆ จินตนาการเห็นเป็นรูปร่างได้ บางที่ก็ดูเจือจางราวกับหมอกอ่อนๆ บนยอดหญ้าในหลังคืนฝนตก

และบางทีราวกับหูแว่วไปเอง ฉันรู้สึกเหมือนก้อนควันพวกนี้จะส่งเสียงพูดออกมาเบาๆ แต่พอเข้าไปใกล้ มันก็ลอยหายไป ในบางทีบางก้อนก็ดูคล้ายจะปรากฎสีสันเป็นรูปร่างจางๆ ขึ้นมา แต่มันก็ไม่คมชัด เหมือนกับเวลาที่ฉันถอดคอนแท็คเลนส์ออกแล้วมองอะไรก็เบลอไปหมดอย่างนั้นแหละ

ไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว รู้แต่ว่าฉันน่าจะเดินไปจนทั่วเท่าที่ขาจะเดินไปได้ มันคล้ายจะเป็นห้องอะไรบางอย่างเพราะฉันรู้สึกเหมือนเดินชนกำแพงแก้วใส แต่มันมืดๆ มัวๆ จนมองไม่เห็นอะไรสักอย่างข้างนอกนั้น

ฉันเดินเลาะ "กำแพง" พยายามหาทางออก แต่ไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน ที่นี่ ไม่มีทิศทาง ไม่มีอะไรเป็นหมุดหมาย

จนในที่สุด ไม่รู้เดินมานานแค่ไหนแล้ว ฉันก็พบกับเขา นอกจากเขาจะมีรูปร่างเป็นมนุษย์ชัดเจนเหมือนกันกับฉันแล้ว เขายังยิ้มให้ฉันด้วย

"สวัสดีครับ เจอกันอีกแล้วนะ

"สวัสดีค่ะ เรารู้จักกันมาก่อนหรือคะ?"

"คุณคงไม่รู้จักผมหรอกครับ แต่ผมน่ะรู้จักคุณมานานแล้ว"

"เอ๋???"

"ผมชื่อน้อตครับ" 

"คุณรู้จักฉันได้ยังไงคะ อ่า เดี๋ยวก่อนเรื่องนั้นน่ะ ฉันอยากรู้ว่าที่นี่มันที่ไหนกัน ฉันสับสนไปหมดแล้ว ไม่รู้จะออกไปได้ยังไง"

มีความเศร้าอยู่ในรอยยิ้มของเขา "คุณคงไม่มีวันหาทางออกไปได้หรอกครับ ไม่มีใครออกไปได้"

"อ้าว แล้วฉันเข้ามาในนี้ได้อย่างไรล่ะ? ถ้าเข้ามาได้ก็ต้องออกไปได้ไม่ใช่เหรอ?"

"เอาทีละเรื่องแล้วกันครับ คุณน่ะ เข้ามาอยู่ที่นี่ได้หลายปีแล้ว"

"หา? ทำไมฉันจำไม่ได้เลย?"

"ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นแหละครับ เพราะที่นี่ไม่ใช่ความทรงจำของคุณ"

"??? ไม่ใช่ความทรงจำของฉัน? ไม่เข้าใจค่ะ"

"อย่างนี้นะครับ สิ่งที่ดูเหมือนห้อง ... สถานที่แห่งนี้ คือความทรงจำของมนุษย์คนหนึ่งครับ ทุกสิ่งที่อยู่ในนี้ คือสิ่งต่างๆ ความรู้สึก และผู้คนที่เขาจดจำได้ คุณที่อยู่ตรงนี้เป็นแค่ "คุณ" ที่อยู่ในความทรงจำของเขาคนนั้น ส่วนผมที่อยู่ตรงนี้ก็คือเป็น "น้อต" ที่มีตัวตนอยู่แค่ในความทรงจำเดียวกันเหมือนกับคุณ"

"อ้าว แล้วตัวฉันจริงๆ ล่ะ"

"ผมก็ไม่รู้ว่าคุณอยู่ที่ไหน ก็คงเป็นที่ใดที่หนึ่งข้างนอกนั่น"

"แปลว่า ฉันไม่ใช่ตัวของฉันเอง เป็นแต่ 'ความทรงจำ' ที่เขาที่คุณพูดถึงบันทึกไว้"

"ใช่ครับ"

"แปลว่าที่ใดที่หนึ่งในนี้ ก็อาจจะมีคนอื่นที่ฉันรู้จักอยู่บ้าง"

"แน่นอนครับ เพราะเวลาที่เขาและคุณพบกัน มันก็มีสังคมอยู่ จริงๆ แล้วคุณก็น่าจะรู้จักใครหลายคนในนี้"

"แต่ฉันเดินมาตั้งนาน ถ้าตามที่คุณว่ามาก็หลายปีแล้ว แต่ฉันยังไม่เจอใครสักคนเลย เพิ่งมาเจอคุณเป็นคนแรกที่คุยกันได้"

"ความทรงจำมันเป็นโลกที่ลิ้ลับครับ ส่วนมากใครที่เข้ามาในนี้ใหม่ๆ เราก็เห็นรูปร่างชัดเจนคุยกันได้แบบนี้แหละ เวลาผ่านไปสักพัก บางคนก็จางหายไป หรือบางคนก็เบลอๆ ไปก็มี"

"เหมือนควันพวกนั้น"

"ใช่ครับ"

"แต่ฉันก็มาอยู่ที่นี่ตั้งนานเป็นปีแล้ว?"

"ครับ ที่คุณยังชัดเจนไม่จางหายไม่เลือนลางไปก็เพราะเขาไม่เคยลืมคุณเลย"

"จริงเหรอ? เขานี่เป็นใครกันแน่คะ?"

"เขาก็ชื่อน้อตครับ น้อต นวรรตพล"

"หา?"

"ครับ พี่น้อตนั่นแหละครับ"

"แล้ว คุณเป็นเพื่อนของเขาหรือยังไงคะ ทำไมคุณถึงยังคงสภาพได้ชัดเจนขนาดนี้"

"ก็ไม่เชิงครับ ผมก็คือเขา แต่เป็นตัวตนหนึ่งที่เขาแต่งขึ้นมา"

"?? พี่น้อตเขียนคุณขึ้นมา?? หรือคุณเป็นตัวละคร?"

"เก่งมากครับ คุณอาจจะไม่ทราบ แต่เขามักจะหยิบเรื่องราวระหว่างเราสองคนขึ้นมาเขียนถึงบ่อยๆ ตัวผมเป็นสิ่งที่เขาเขียน แต่คุณ ... เขาหยิบคุณขึ้นมาจากช่วงเวลาที่เขาจดจำคุณได้ คุณจึงไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ขณะที่ผมเปลี่ยนไปทุกครั้งที่เขาเขียน ผมเคยเป็นชายหนุ่มในเทพนิยาย  ผมเคยเป็นคนจรจัด เคยเป็นหุ่นยนต์ เป็นคนที่เกือบจมน้ำตาย และก็เคยจมน้ำตายจริงๆ ผมเคยเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีฆาตกรรม เป็นศพที่ถูกฆาตกรรม เป็นฆาตกรเองก็เคย เป็นเสาไฟฟ้า เป็นอะไรต่อมิอะไรอีกเยอะครับ"

มีความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในน้ำเสียงของเขาที่ทำให้ฉันรู้สึกสะท้อนใจขึ้นมา และเอื้อมมือไปจับมือเขามากุมเบาๆ "ฉันสงสารคุณมากเลย ฟังดูเหมือนพี่น้อตจะใจร้ายกับคุณมาก แต่เขาก็คงเจออะไรร้ายๆ ข้างนอกนั่นมามากซึ่งก็น่าเห็นใจ แต่ทั้งหมดนั้นก็เป็นสิ่งที่คุณควบคุมไม่ได้ ฉะนั้นคุณต้องเข้มแข็ง พยายามมองโลกในแง่ดีเข้าไว้นะ"

"ขอบคุณครับ" น้อตนิ่งไปชั่วครู่ และพูดต่อด้วยเสียงสั่นเครือ "ผมพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณน้อตถึงรักคุณมากและไม่สามารถลืมคุณได้ .. แต่คุณรู้ไหมครับ ตอนนี้ ผมไม่รู้สึกแย่แล้ว ไม่ว่าเขาจะเสกสรรปั้นแต่งเรื่องแย่ๆ อะไรให้ผมก็ตาม" จินตนาการของพี่น้อตรั้งมือของฉัน ซึ่งเป็นความทรงจำที่เขามีต่อฉันแน่นราวกับไม่อยากปล่อยให้มันหลุดไป

"ผมก็สงสารเขาเหมือนกันเพราะคุณกับเขาไม่อาจมีปัจจุบันหรืออนาคตร่วมกันได้...

"ผมต่างหาก เป็นคนที่ได้ใช้เวลาอยู่กับคุณที่นี่ ตราบเท่าที่คุณน้อตยังมีลมหายใจ"