พอได้ข้อความตอบกลับมาอีกครั้ง มาร์ตินก็เริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาจริงๆแล้ว

 
'อยากโดนด่ามากใช่มั้ย?' 

ถ้าเด็กนั่นตอบกวนประสาทกลับมาอีก เขาต่อสายหาแน่ๆ จะอัดคำพูดหยาบคายใส่ให้เต็มแมกซ์เลย

 
'ฮ่าๆ คิดถึงจังครับ' 

ผิดคาด คราวนี้เขาเกือบทำโทรศัพท์ตกแทน ก็รู้หรอกว่าไม่ได้เจอกันนาน แต่ใครใช้ให้จู่ๆมาบอกคิดถึงกันแบบนี้ล่ะ ขี้โกงจริงๆ

 
'จริงเหรอ?'

 
ตายล่ะ เขาเผลอตอบกลับไปเร็วเกินไป เดี๋ยวอีกฝ่ายก็รู้พอดีว่าเขาตื่นเต้นแค่ไหน

'จริงสิครับ คิดถึงคุณมากๆ ไม่ได้เจอตัวเป็นๆตั้งหลายปี'

เอาอีกแล้ว ไอ้เด็กนี่มันรู้มั้ยว่าไม่ควรทำให้คนแก่หัวใจเต้นผิดปกติบ่อยๆน่ะ จะตายเอา
 
'อืม'
 
'Miss u too'
 
 

'......'

อีกฝ่ายตอบกลับมาแล้ว ตอบกลับมาแค่นั้นจะตอบมาหาอะไรของเขา ส่งข้อความฟรีรึไง มาร์ตินเองยังคงลังเลว่าควรจะตอบกลับไปดีไหมเด็ก นั่นไม่มีอะไรที่ดีกว่าจุดแล้วรึไงนะ

กำลังจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงพอดีแต่เสียงแจ้งเตือนดันดังซะก่อน

'ถ้างั้น มาเจอกันดีมั้ยครับ'

ปึก

เสียงแผ่นหลังบางกระแทกกับกำแพงปูนของคอนโดราคาแพงไม่แรงนัก แต่ก็ยังทำให้เจ็บ คนตัวเล็กกว่าไม่ทันได้ร้องโอดครวญเพราะโดนปิดปากด้วยปากของอีกฝ่ายซะก่อน ตอนนี้เลยทำได้แค่รับจูบที่รุนแรงราวกับสัตว์ป่าที่กำลังกัดกินเหยื่อของตน

มือซนที่ไม่หยุดลูบไล้ร่างกายเขาผ่านเนื้อผ้านั่นทำเขาแทบบ้า เจ้าเด็กนี่จะคิดถึงเขามากเกินไปหน่อยแล้ว

"คิดถึงจังครับ"

เบเนดิกต์กระซิบชิดริมฝีปาก ทำกับว่าตัวเองเป็นเด็กน้อยที่คอยออดอ้อนผู้ใหญ่ มาร์ตินพยักหน้ารับรู้ อีกฝ่ายยังคงไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดอะไร แค่ใจดีให้เขาได้กอบโกยอากาศให้ได้มากที่สุดเข้าไปเท่านั้น เพราะอีกไม่กี่วิต่อมาริมฝีปากทั้งคู่ก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม

มาร์ตินที่กำลังถูกคุกคามพยายามดันอีกฝ่ายให้ไปที่โซฟาหรืออะไรก็ได้ที่ไม่ต้องยืนอยู่แบบนี้ คนตัวสูงกว่าเริ่มรู้งานถอนริมฝีปากออกแต่ยังไม่วายคลอเคลียอยู่ที่แก้มนิ่ม ดึงข้อมือพาเข้าไปในห้องนอนอย่างรีบร้อน

"ไม่คุยกันหน่อยเหรอ เบน"

"ไว้เสร็จจากตรงนี้ก่อนครับ"

เวรแล้ว เขาไม่น่าไปรับคำไอ้เด็กนี่เลยจริงๆ แค่ข้อความคิดถึงนิดๆหน่อยๆกับการที่ชวนให้ไปเจอนั่นแหละ ใครจะไปนึกว่าจะเป็นแบบนี้

หลังจากได้รับข้อความเชิญชวน ในใจเขาตอบตกลงโดยไม่ลังเล ใจนึกไปถึงร้านกาแฟดีๆซักร้าน อาจจะได้พูดคุยกันจนมืดค่ำตามประสาคนไม่ได้เจอกันนาน แต่สุดท้ายก็ต้องมานอนเป็นผักให้เจ้าเด็กเอาแต่ใจนี่ทำตามใจโดยไม่ทันได้ขัดขืนซักนิด

จูบร้อนแรงนั่นโหมกระหน่ำมาอีกรอบ เขารู้สึกได้ถึงความเจ็บแปลบที่ซอกคอ ไม่ต้องดูกระจกยังรู้เลยว่าทั่วคอตอนนี้มีรอยแดงแน่ๆ ความเย็นของเครื่องปรับอากาศที่เพิ่งเริ่มทำงานปะทะเข้ากับร่างกายเปลือย เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเสื้อผ้าเขาถูกถอดออกไปตอนไหน แต่ที่รู้คือเขาไม่เคยปฏิเสธอารมณ์วาบหวามที่เกิดขึ้นตอนนี้ได้เลย

สายตาที่เริ่มปรือลงเพราะแรงอารมณ์ยังเหลือบไปเห็นคอนด้อมและเจลหล่อลื่นในมืออีกฝ่าย หลักฐานแค่นั้นก็ทำให้รู้ว่าเด็กนี่เตรียมการมาอย่างดี เสร็จจากตรงนี้เมื่อไหร่คงได้สอบสวนกันยาวแน่ๆ

นิ้วเรียวกับเจลหล่อลื่นยังคงป้วนเปี้ยนอยู่ข้างในตัวเขาจนน่ารำคาญ แม้ว่าเขาจะส่งสายตาออดอ้อนขออะไรที่มากกว่านั้ันไปแล้ว คนตัวสูงกว่าที่ตอนนี้คงจะตัวเท่ากันก็ยังไม่หยุดกลั่นแกล้งเสียที มาร์ตินเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้ว

"Benedict, Quickly please, put it in me—"

ประโยคขอร้อมแกมบังคับให้อีกฝ่ายใส่ของตัวเองเข้ามานั่นได้ผล ยังฟังไม่จบประโยคเลยด้วยซ้ำ ร่างเขาทั้งร่างสั่นคลอนตามความต้องการของคนข้างบน เสียงหอบหายใจดังสลับกับเสียงครางอย่างสุขสม เขารู้สึกได้ถึงจูบปลอบประโลมอย่างอ่อนโยนที่ข้างขมับ อีกฝ่ายทำเหมือนกับว่านี่เป็นการเมคเลิฟครั้งแรกของเราทั้งคู่ ก็ไม่ผิดเท่าไหร่ ครั้งแรกในรอบหลายปี

แรงกระทั้นที่โหมใส่เขานั้นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาใกล้ถึงเต็มที มือเล็กขยับลงไปหวังสนองความต้องการตัวเอง แต่เบเนดิกต์เป็นคนจับมือเขาออกก่อนที่ตัวเองจะกลายเป็นคนทำให้แทน

—

เขาไม่ทันได้นับว่าอีกฝ่ายเสร็จใส่ตัวเขารอบที่เท่าไหร่แล้ว อาจจะสาม หรือสี่ รอบที่มีคอนด้อมรองรับยังพอรับได้ จนรอบหลังๆที่เขารู้สึกถึงน้ำหนืดๆที่อุ่นจนเกือบร้อน มาร์ตินโน็ตไว้ในใจอีกสักคำถามว่าจะใส่ตั้งแต่แรกไปทำไม

"ตื่นแล้วเหรอครับ?"

เจ้าตัวดีที่นอนข้างๆกันกำลังดูทีวีอย่างสบายใจหันมายิ้มแป้นให้หลังจากถามคำถาม เขาสามารถทำร้ายร่างกายคนเพราะมีรอยยิ้มที่น่าหมั่นไส้ได้ไหมนะ

"ยัง"

"โธ่ มาร์ตินครับ ผมถามดีๆ"

"ก็กำลังตอบดีๆ"

ใช่ ถ้าไม่อย่างนั้นเขาด่าจนเสียหมาไปแล้ว นี่คือการนัดเจอกันแบบไหนกันแน่ ความฝันที่จะได้นั่งพูดคุยในร้านกาแฟแตกสลายไปแล้ว อีกฝ่ายหน้าหงอยลงอย่างเห็นได้ชัด เด็กนี่มันเด็กจริงๆ

"กี่โมงแล้ว"

เขาพยายามเปิดบทสนทนาก่อนที่อีกสักพักเขาจะทำการสอบสวนแบบเต็มรูปแบบ

"ห้าทุ่มครับ อาจจะห้าทุ่มครึ่ง"

"ให้ตาย ตั้งแต่เย็นเนี่ยนะ ฉันแก่แล้วนายรู้ใช่มั้ย เบน"

เบเนดิกต์หงอลงกว่าเดิม เขาไม่ได้ตั้งใจต่อว่าอีกฝ่ายแต่มันอดไม่ได้อยู่ดี เขาชินตอนที่อยู่ด้วยกัน

"ก็คนมันคิดถึง.. คิดถึงจริงๆนี่!"

เขาส่งสายตาดุๆไปหาอีกฝ่ายที่กำลังขึ้นเสียง เรากำลังจะทะเลาะกัน แล้วเขาก็หลุดหัวเราะออกมาจนได้ เบเนดิกต์ยังคงเป็นเด็กน้อยสำหรับเขา

"แล้วใครใช้ให้ทิ้งกันไป ไอ้เด็กใจดำที่หนีไปเรียนต่างประเทศนั่นน่าจับมาตีซะให้เข็ด"

"ก็กลับมาแล้วไงครับ โคตรคิดถึงคุณเลยมาร์ติน"

พูดจบก็ขยับเข้ามาคลอเคลียอีกแล้ว แต่นั่นแหละเหตุผลที่เขากับเจ้าเด็กนี่ต้องห่างกัน จนเลิกกันในที่สุด ไม่ใช่เพราะเขาและอีกฝ่ายมีคนอื่น กล้าพูดเลยว่ารักกันดีมาก ถึงแม้ว่าจะเถียงกันบ่อยๆ แต่เบเนดิกต์ต้องไปเรียนเอาปริญญาอีกใบที่ต่างแดน  การโฟกัสกับการเรียนเป็นสิ่งที่เขาสนับสนุนอย่างถึงที่สุด แต่บางทีมันเกินไป ตอนนั้นเบนไม่มีเวลาให้เขาเลยด้วยซ้ำ รู้ตัวอีกทีเราทั้งคู่ก็จากกันด้วยดี

ไม่ค่อยมีข้อความถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันเท่าไหร่ อย่างมากก็ข้อความอวยพรวันเกิดที่ผลัดกันส่ง สามปีแรกที่เขาส่งไปก็มีแค่ข้อความขอบคุณที่ตอบกลับมา แต่ปีนี้อีกฝ่ายดันอยู่ใกล้ตัวเขาซะได้ จากนั้นเขาก็ได้มานอนเป็นคนไร้เรี่ยวแรงอยู่ที่คอนโดของคนข้างๆนี่แหละ

 
"จะพูดทั้งคืนเลยรึไง คำนี้"

"คิดถึงนะครับ"

เคยฟังกันซะที่ไหน

—

Talk : 555555555555555555555555555555 ย้อนหลังวันเกิดพี่เบนค่ะ แต่แค่ข้อความอวยพรวันเกิดที่มาร์ตินส่งให้ตอนแรกแล้วก็ไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับวันเกิดพี่เบนเลย ฮา หวังว่าของขวัญชิ้นนี้จะถูกใจพี่นะคะ เป็นตอนสั้นๆค่ะ ตอนแรกว่าจะให้เป็น drabble ด้วย จริงๆกาวไว้ในทวีตก่อน เพราะเห็นรูปคุณมาร์ตินจับโทรศัพท์ หวีดรูปนั้นอยู่นานเลย หนวดพี่เขาดีมากจริงๆค่ะ ฝากอ่านฝากติด้วยค่าาา

Edit : 7/22 1.11 แก้ไขคำผิดค่ะ เพิ่งเห็นว่าเยอะเลย