ถามความเห็นของแต่ละคน เราไม่กล้าออกความเห็น เพราะอะไรนะหรอ ก็เพราะเคยพูดไปแล้ว ออกความเห็นไปแล้ว แต่ก็ไม่มีใครสนใจ เราเลือกที่จะเงียบดีกว่า จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับ

    2-3ชั่วโมงถัดมา  เราซื้อของอยู่ มีไลน์แจ้งเตือนเข้ามา เพื่อนบอกเราว่าแปลนมีปัญหา ให้เรากลับไปดู แต่เราซื้อของอยู่และระยะทางมันไกลจากมหาลัย เราเลยขอให้ส่งรูปมาได้มั้ย ? เพื่อนก็ตอบว่าได้ เดี๋ยวจะลงรูปในกลุ่มรวมนะ เราก็โอเค อีกไม่กี่นาทีต่อมา มีเสียงไลน์แจ้งเตือนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ เขาพิมพ์ข้อความมาแต่ละประโยค เราอ่านแล้ว มันทำให้เราเสียใจ เครียด โกรธ น้อยใจ ตอนเราอ่านจบ เราอยากตอบไปว่า ... ขอบคุณนะ และขอโทษที่ทำให้เสียเวลาแก้งาน แต่ถ้าตอบไปแบบนั้น มันต้องมีปัญหาตามมาแน่ ๆ เราเลยเลือกที่จะตอบแค่ว่า ขอบคุณนะ ตอนนั้นเรางงมาก เราทำผิดอะไร ทำไมอยู่ดี ๆ ก็มาวีนใส่เรา เราซื้อของเสร็จ เราก็มานั่งพักตรงเก้าอี้ ความรู้สึกในตอนนั้นมันปนเปไปหมด ทั้งน้อยใจ โกรธ เสียใจ ตอนนั้นมือที่เราถือโทรศัพท์อยู่มันสั่นไปหมด น้ำตาเริ่มคลอเบ้า เราได้แต่ถามตัวเองว่าเราผิดอะไร จนสุดท้ายเพื่อนลงรูปแปลนแบบใหม่ เราถึงได้รู้ว่า สิ่งที่เราบอกเพื่อนไปแล้วนั้น ไม่เคยได้รับความสนใจเลย เราน้อยใจมาก ๆ เพราะเราบอกไปตั้งแต่แรกแล้วว่าเราจะเอา แต่ก็ไม่มีใครสนใจ ตอนนั้นเราคิดว่า เพื่อนคงรู้แล้ว และนับของเราไปแล้ว แต่มาวันนั้น มันทำให้เรารู้ว่า เสียงของเราที่เราบอกไป มันไม่ได้ส่งไปถึงใครเลย... 

       ขอโทษนะที่เสียงของเราส่งไปไม่ถึงพวกคุณ ขอโทษนะที่เราเป็นตัวถ่วง ขอโทษนะที่ต้องทำให้พวกคุณเสียเวลา ขอโทษนะ....