ระยิบระยับ เจิดจ้า จนสายตาพร่าไป

ตอนนั้นไม่ทันสังเกตว่าสายน้ำที่พุ่งจากปลายสายยางเล่นล้อกับแสงแดดตอนเที่ยงอย่างไร ไม่ทันเห็นว่าละอองน้ำที่พร่างพรมมากระทบตัวช่างคล้ายฝนบางเบาปลายหน้าร้อนแค่ไหน ดูเหมือนว่าเสียงเอะอะโวยวาย บ้างก็แฝงคำพูดห่าม ๆ บ้างก็เจือเสียงหัวเราะ จะดึงความสนใจของเขาไปหมด ร่างสูงชะลูดของรุ่นพี่ปีสองอย่างโกะโจ ซาโตรุกำลังวิ่งไล่รุ่นพี่อีกคนบนลานเหมือนสัตว์ป่าที่คึกจัด ในมือมีอุปกรณ์ที่เอาไว้ชะล้างทำความสะอาด แต่เจ้าตัวก็ยังสรรหาเอามาเล่นเลอะเทอะจนได้

นานามิจะเดินเข้าอาคารเรียนไปเลยก็ได้ ทว่าการเผลอชะงักเท้าเพียงก้าวเดียวก็ทำให้สายไปเสียแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น คนที่พุ่งตรงมาทางเขาไม่ใช่เด็กหนุ่มผมขาวที่ครอบครองอาวุธอยู่ แต่เป็นคนผมดำยาวที่บัดนี้เปียกปอนหลุดลุ่ยจนหมดมาดสุขุม วินาทีที่คิดว่าร่างของอีกฝ่ายต้องเข้ามาปะทะอย่างแรงแน่นอน เกะโท สุงุรุกลับจับไหล่สองข้างของนานามิไว้ ระยะห่างแค่ปลายจมูกเกือบแตะกัน ก่อนจะเบี่ยงไปหลบข้างหลังอย่างง่ายดาย

ถึงจะไม่ได้เป็นเหยื่อโดยตรงเพราะอุบัติเหตุ แต่ทันทีที่โกะโจเห็นรุ่นน้องอย่างเขาถูกดึงเข้ามาในฉาก เจ้าตัวก็ดูจะได้เป้าหมายใหม่ในพริบตา นานามิไม่แน่ใจแล้วว่าแขนที่โอบรอบเอวตนไว้มีจุดประสงค์ใดกันแน่ จะใช้ตัวเขากำบังหรือว่าจะลากมาแกล้งกันตามแผน รู้ตัวอีกที น้ำเย็นจัดตัดกับอากาศอบอ้าวก็สาดกระเซ็นทั่วใบหน้าและท่อนบนของเขาจนชุ่ม

เสียงแหลมสูงของโกะโจเรียกชื่อสกุลของเขาอย่างร่าเริง แต่เสียงกรีดร้องในหัวของนานามินั้นกึกก้องกว่ามาก เพียงแต่คิดว่าแหวออกไปก็คงเปล่าประโยชน์ เขายกมือเสยเรือนผมสีอ่อน รู้สึกได้ว่าหยาดน้ำหยดติ๋งลงมาบนแก้มและต้นคอ

เกะโทส่งเสียง “อ๊ะ” ออกมาเบา ๆ — ไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายอยู่ใกล้ขนาดนั้น ลมหายใจที่ติดขัดเพราะกลั้นขำเป่าลงตรงข้างหู ก่อนจะทิ้งสัมผัสไร้รูปร่างไว้ยามผละออกไปจากข้างหลัง แม้ส่วนสูงต่างกันไม่มาก แต่ร่างของรุ่นพี่ก็ขยับมาบดบังภาพเบื้องหน้า ชดเชยด้วยความใกล้ที่ไม่เคยพานพบ คราวนี้มาปกป้องสินะ นานามิสะดุ้งแทนเกะโทที่ห่อไหล่เพราะโดนน้ำฉีดเข้ากลางหลัง

แม้คราวนี้จะร้อง “อ๊าก” ดังลั่น แต่ใบหน้ารุ่นพี่กลับเปื้อนยิ้ม หลังจากหันไปชูนิ้วกลางใส่คู่หู เกะโทก็ล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นบางอย่างมาให้เขา

ผ้าเช็ดหน้าที่เคยเป็นสีกรมท่า

ชุ่มโชกจนเข้มเกือบเท่าหมึก

นานามิกำลังจะถามอยู่แล้วว่าแกล้งกันหรือครับ คุณก็ด้วยหรือครับ เยี่ยงคนหมดศรัทธา แต่ครั้นเงยหน้าขึ้นไปสบตาด้วย ท่าทางของรุ่นพี่ก็ดูประหลาดใจไม่แพ้กัน เสียงหัวเราะที่ตามมาทำให้เขานึกถึงกระดิ่งลมที่สั่นไหวเหมือนคลื่นเสียงในอากาศ ดวงตาและริมฝีปากของเกะโทเป็นเส้นโค้งคว่ำหงาย ระหว่างนั้นเจ้าตัวก็ขอโทษขอโพยนานามิยกใหญ่

โกะโจโผล่มาจากที่ไหนสักที่อีกครั้ง ชูสายยางขึ้นฟ้าเพื่อสร้างน้ำพุด้วยมือตนเอง พวกเขาสามคนไม่มีใครไม่เปียกปอน อาจจะด้วยความปลดปลง มุมปากของนานามิจึงยกขึ้นเล็กน้อย ไม่อย่างนั้นก็คงเป็นเพราะได้เห็นภาพสะท้อนจากคนตรงหน้า

ท่อนแขนสองข้างของเกะโทยกขึ้นมาบังให้เหนือศีรษะ แหงนมองขึ้นไปก็ดูคล้าย ๆ หลังคาอยู่ ถึงจะป่วยการเพียงใดยามโกะโจระดมฉีดน้ำไปรอบตัวพวกเขา แต่นานามิก็ยังยอมหลบหลีกตามอย่างไร้จุดหมาย วนไปวนมาอย่างนั้น ราวกับนักลีลาศที่ยังไม่ชินฟลอร์เต้นรำ

เท้าแทบจะเหยียบกัน

นิ้วมือเลื่อนลงไปแทรกในเส้นผมเปียกชื้น

ได้กลิ่นเหงื่อจาง ๆ ที่ควรจะย่นจมูกใส่ แต่กลับไม่รังเกียจ

สุดท้ายความหรรษาชั่วครู่ก็จบลงเมื่ออาจารย์ยากะลงมาไล่ตะเพิดด้วยตัวเอง ดูจะผิดหวังนิดหน่อยตอนเห็นว่านานามิเข้าไปร่วมวงด้วย แต่ไม่มากขนาดที่จะล็อกคอเขาแล้วลากไปอบรมอย่างที่รุ่นพี่ทั้งสองโดน เขากระชับย่ามสะพายอาวุธที่เปียกปอนไม่แพ้เครื่องแบบนักเรียน ใจหนึ่งคิดถึงการซักผ้าแสนน่าเหนื่อยหน่าย อีกใจหนึ่งหวนคำนึงถึงรุ้งที่พาดผ่านละอองไอน้ำเมื่อครู่ ไม่ได้เห็นสายรุ้งมานานแค่ไหนกัน ดูเป็นเรื่องในความฝันอย่างบอกไม่ถูก

“เคนโตะคุง!” เสียงหนึ่งร้องเรียก เสียงที่ต่อให้ดังก้องก็ยังนุ่มนวลอย่างน่าอิจฉา เกะโทเอี้ยวตัวกลับมาหาอีกครั้งก่อนจะลับหายไป “ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะ!”

ลมเย็นพัดมาวูบหนึ่ง ไม่ได้หนาวสักหน่อย นานามิคิดขณะเดินกลับไปยังเรือนพัก แต่ลึกลงไป ในที่ที่ดวงตามองไม่เห็น ร่างกายเขาสั่นสะท้านโดยไม่สนเหตุผล

ระยิบระยับ เจิดจ้า จนสายตาไม่อาจมองใคร

นั่นกลายเป็นเรื่องของตอนนี้ไปเสียแล้ว