เราได้หนังสือเล่มนี้มาจากงานหนังสือเดือนตุลาคม ปี 2016 และอ่านมันจบในเดือนตุลาคม ปี 2017

ตอนนั้นมันมีกระแส #จินยองอ่าน แล้วก็มีหนังสือวัยเยาว์อันสูญสิ้นด้วย เราเดินหาซื้อเล่มนี้นานมาก เพราะมันพิมพ์ตั้งแต่ปี 2009 (2552) แล้วไม่น่าจะมีพิมพ์ซ้ำด้วย แต่ก็ไปเจอเอาที่ร้านหนังสือเก่า (คนอื่นอาจจะซื้อเพราะจินยองอ่าน แต่เราซื้อเพราะ Mark McKenna อ่านนะ) เราซื้อเล่มนี้เพราะเราไปอ่านเจอรีวิวเมื่อตอนนั้นว่ามันเป็นหนังสือที่น่าอ่าน และเราก็อยากรู้ว่าทำไมถึงใช้ชื่อว่า "วัยเยาว์อันสูญสิ้น" และเมื่อเราอ่านจบ เราก็รู้เลยว่าทำไมถึงใช้ชื่อนี้

     เขียนโดย William Golding

     แปลโดย ต้องตา สุธรรมรังษี

     พิมพ์ครั้งที่ 1 สำนักพิมพ์ไลต์เฮาส์

     ออกแบบปก ปราบดา หยุ่น

เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับเด็กๆ อังกฤษกลุ่มหนึ่งที่เดินทางโดยเครื่องบิน แล้วปรากฎว่าเครื่องบินตกที่เกาะร้าง และไม่มีผู้ใหญ่เลยสักคน พวกเขาต้องใช้ชีวิตให้รอดบนเกาะนั้นให้ได้ จนกว่าจะมีผู้ใหญ่มาช่วยเหลือให้พวกเขาได้ออกไปจากเกาะร้างแห่งนี้

ในเรื่องนี้จะมีเด็กเด่นๆ อยู่ 5 คนด้วยกันก็คือราล์ฟ หมูอ้วน แจ็ก ไซมอน และโรเจอร์ อันนี้ยังไม่รวมสองแฝดแซมและอีริคนะ

ช่วงแรกๆ ของเรื่องจะค่อนข้างดูดีเลยล่ะ มีการจัดระเบียบกัน แบ่งหน้าที่ เลือกหัวหน้ากัน แต่ยังไงเด็กก็คือเด็กวันยังค่ำ ยังมีการทะเลาะ ไม่พอใจที่ตัวเองไม่ได้เป็นหัวหน้าแต่อีกคนเป็นหัวหน้า มีการแยกกลุ่มออกไป และเกณฑ์คนเข้ากลุ่ม วางแผนขโมย และลอบทำร้ายกัน รวมไปถึงการสถาปนาตัวเองขึ้นมา การกดคนอื่น เพื่อให้ตัวเองได้รับการยอมรับเหมือนเคย เหมือนก่อนที่จะมาอยู่บนเกาะแห่งนี้ การชิงดีชิงเด่นย่อมมีขึ้นมา และเกิดสิ่งร้ายแรงสุดในชีวิตของความเป็นเด็กด้วย จนกระทั่งมีเรือจากนายทหารเรือมาช่วยเหลือเด็กๆ เหล่านั้น

สำหรับเรา ตอนอ่านครั้งแรก (น่าจะช่วงเดือนพฤศจิกายน 2016) อ่านไปประมาณ 1 ใน 4 เล่ม เรารู้สึกรำคาญราล์ฟกับแจ็กมาก จะแย่งกันอะไรนักหนา หมูอ้วนก็ด้วย มั่นใจๆ หน่อยเซ่ พอเราเริ่มรำคาญ เราก็เลยหยุดอ่านไป 

จนกระทั่งช่วงต้นเดือนตุลาคม 2017 ที่กลับมาอ่านอีกรอบ และพยายามมองข้ามความน่ารำคาญนั้นออกไป แล้วตั้งใจอ่านดีๆ อีกรอบก็พบว่า มันแสดงความมืดดำ เบื้องลึกในจิตใจคน ความเห็นแก่ตัว และความไม่มีสติของคน เด็กตัวแค่นี้ไม่น่าต้องมาเผชิญเรื่องราวและความโหดร้ายกันเอง เรื่องราวต่างๆ ในหนังสือเล่มนี้ มันมีที่มาที่ไป และยกระดับความอันตรายและการตอบสนองต่อสิ่งต่างๆ ของเด็กๆ ได้ดี และในตอนสุดท้าย การแสดงความรู้สึกของเด็กๆ แสดงออกมาอย่างหมดเปลือก

ตอนแรกเราก็ไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมเขาถึงตั้งชื่อเล่มนี้ว่า "วัยเยาว์อันสูญสิ้น" ชื่อเรื่องมันหดหู่เอามากๆ และเมื่อเราตั้งใจอ่านจนจบ เราถึงได้เข้าใจ ว่าทำไมมันถึงใช้ชื่อเรื่องชื่อนี้ แม้มันจะไม่ตรงกับชื่อเรื่องต้นฉบับของเขา แต่มันค่อนข้างตรงกับเนื้อหาของเล่มนี้

สุดท้ายนี้ ถ้าอยากค้นหาว่าคนเราจะมีความมืดดำในตัวได้ขนาดไหน ก็อยากให้ลองหาเล่มนี้มาอ่านดู