แต่เสียงของเขาก็เป็นเพียงแค่ธาตุอากาศ

มือหนาเอื้อมไปลูบแก้มใสนั่นอย่างเบามือ ความอุ่นแผ่ซ่านจากผิวแก้มสู่ปลายนิ้ว ความรู้สึกบางอย่างก่อขึ้นข้างในอก จะเรียกว่าความสุขก็ได้ที่อย่างน้อยที่นอนไม่รู้สึกรู้สาอะไรยังคงอยู่กับเขา อยู่ข้างๆเขาเสมอ 

ไม่ทิ้งเขาไปไหน...

กอบกุมมือนี้ไม่ให้หลุดหายไปไหน ไม่ให้หายไปตามกาลเวลาที่เดินไปเรื่อยๆ ไม่ว่ามันจะผ่านไปนานแค่ไหน ห้าปี สิบปี ยี่สิบปี หรือตลอดชีวิต เขาก็จะไม่ปล่อยมือแทคอุนไหน

ถ้าพี่อยู่ข้างๆผม

ผมก็จะอยู่ข้างๆพี่

เพราะฉะนั้น...

...ได้โปรด

...ตื่นเถอะ

อย่าปล่อยให้ผมต้องใช้ชีวิตโดดเดี่ยวแบบนี้อีกเลย

ได้โปรด...