'วิกตอร์ อูโก' ได้เล่าถึงชีวิตของนักโทษประหารผ่านการบันทึกในรูปแบบที่เล่าจากน้ำเสียงและมุมของตัวนักโทษเอง ทำให้เห็นถึงความทุกข์ทรมานจากการขาดอิสระเสรีภาพและความรู้สึกโศกเศร้าสิ้นหวังอันเกิดจากการกระทำที่ไร้การยั้งคิดที่ได้นำพาตัวของนักโทษได้เดินเข้าสู่ห้องขัง เหล่านี้ล้วนชี้นำสังคมและผู้มีอำนาจให้กลับไปทบทวนการมีอยู่ของโทษประหารในกระบวนการยุติธรรมว่า สมควรแล้วหรือที่จะหยิบยื่นความตามให้กับผู้อื่นโดยถือเป็นความเห็นชอบทางกฎหมาย รวมถึงการมีอยู่ของโทษชี้ชะตาชีวิตดังกล่าวนั้นสามารถลดการเกิดขึ้นของอาชญากรรมได้จริงหรือไม่ นับว่าเป็นข้อเสนอที่ท้าทายและสะเทือนไปทั้งสังคมท่ามกลางบริบทของฝรั่งเศสในค.ศ. 1829