ดูแล้วก็ตลกจริง ๆ แต่ฉันชอบของฉัน เขาอาสาถือร่มให้ฉัน เราเดินไปเดินมา ก่อนที่เขาจะส่งฉันขึ้นรถเมล์กลับบ้าน ฉันนั่งรถเมล์ได้สักไม่กี่นาที โทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น เขาโทรมา

"รู้ไหมว่าโทรมาทำไม"
ฉันมองข้างตัว นึกได้ในทันที "อือ เราลืมร่มใช่ไหม"
"เจอกันคราวหน้าเอาไปคืนนะ"
"อื้อ"

แต่สุดท้ายก็ไม่มีครั้งหน้า เราไม่ได้เจอกันอีก

นี่คงเป็นความเห็นแก่ตัวของฉัน แต่ฉันหวังสักนิดว่าเขาจะเก็บมันเอาไว้ และเมื่อใดที่เขาเห็นมัน ถ้าเขาจะนึกถึงวันแรกที่เราพบกันบ้างสักเสี้ยวนาทีก็คงจะดี